บทที่ 31 แน่จริงก็ฟ้องให้ชนะฉัน

ความสัมพันธ์ของไปจเวยและจงจึงห้าวนั้น ผู้คนแทบจะรู้กัน ทั่วบริษัทแล้ว ไปจมู่เวยตั้งใจจะป่าวประกาศ จงจึงห้าวก็ไม่ได้มีท่าทีห้าม

ปรามหรือปฏิเสธ เลยเป็นการถือว่ายอมรับแบบนัยๆไปแล้ว

ตอนนี้ไปจเวยไม่ได้เป็นเพียงแค่เลขา อาจจะกลายเป็นนาย หญิงของคนตระกูลจง มีคนให้ความเคารพไม่น้อยเลยทำให้เธอ พอมีหน้ามีตาในบริษัทอยู่บ้าง

พอจงจึงห้าวเดินเข้าไปในห้องทำงาน ก็จะมีคนมาประจบเธอ ทันที”พี่เวยคะ พี่กับท่านประธานออกไปทานอะไรมาเหรอคะ? พวกเราอิจฉาไปหมดแล้วนะเนี่ย

ไปจเวยเหลือบมองหลินซินเหยียน ที่อยู่ตรงมุม ยิ้มตอบไป ว่า”ก็ไม่มีอะไร ก็เป็นอาหารปกติธรรมดานั่นแหละ นกพิราบหนัง กรอบ ไก่สับ ผัดกุ้งแก้ว”

“โห เป็นของที่พี่ชอบทานหมดเลยนี่” สีหน้าของซิ่วหยี่เต็มไป ด้วยความอิจฉา “ท่านประธานที่ดีกับพี่จังเลย

ไปจเวย ยิ้มอ่อน นั่งมองเล็บอันงดงามของเธอที่ดูก็รู้ว่าแพง หูฉี่ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ในสายตาของคนอื่นถือว่ายอมรับ ไปในตัวแล้ว

ชิวหยี่ ขยับเข้ามา “พี่เวยคะ พี่กับท่านประธานจะแต่งงานกันเมื่อไหร่เอ่ย?”

มือของไปจเวยที่กำลังขยับไปมานั้นก็ชะงักไป พอเธอนึกถึง เรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกอัดอั้นในใจเป็นอย่างมาก เพราะถ้าไม่ใช่หลินซิ นเหยียนตอนนี้เธอคงกลายเป็นนายหญิงของตระกูลจงไปแล้ว

ก็เพราะเธอเป็นคนขวางทางฉันไว้

ต่อหน้าของจงจึงห้าวแล้วเธอต้องวางตัวเป็นคนดี จึงไม่ได้ ลงมือจัดการหลินซินเหยียน แต่เธอสามารถใช้คนอื่นทำแทนได้ ยืมมือคนอื่นทำให้เธอนั้นไม่สามารถที่จะอยู่ในบริษัทได้อย่าง สงบสุข

เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร ชิวห

“พี่เวยคะ” ซิวหยีพูดด้วยท่าทางเอาใจ

“ล่ามคนใหม่ที่มานี่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย” ไป๋จวู่เวยแสร้ง ทําเป็นไม่พอใจ

“นางทำอะไรให้พี่ไม่พอใจงั้นเหรอ?”

“ก็ไม่เชิงหรอก เอาเถอะๆ ต้องทำงานแล้ว” ไปจวู่เวยตั้งใจไม่ พูดให้จบ เธอรู้ว่าชิวหย่รู้ถึงสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อแล้ว

ชิวหมองไปทางหลินซินเหยียน และคิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้ความสัมพันธ์ของไปจเวยกับท่านประธานจงหรือไงกัน ถึง ได้ไปสร้างความไม่พอใจให้กับนาง

แน่นอนเลย นางพึ่งเข้ามาใหม่ หลายๆเรื่องในบริษัทนางก็คงจะยังไม่รู้ ทำอะไรให้ไปจเวยไม่พอใจก็เป็นไปได้

เธอเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ในใจก็คิดไปด้วยว่า คง ต้องหาโอกาสสั่งสอนหลินซินเหยียนสักหน่อย

หลินซินเหยียนทานข้าวเสร็จก็ทิ้งข้าวกล่องลงถังขยะ แล้วเดิน ไปเติมน้ำที่ห้องน้ำชา

ชิวหยีเห็นดังนั้น ก็รู้สึกว่าเป็นโอกาสดีจึงเดินตามเข้าไป

ตั้งใจไปยืนอยู่ข้างหลังของหลินซินเหยียน รอเธอเทน้ำเสร็จ แล้วหันกลับมา แล้วเธอนั้นจะตั้งใจเดินเข้าไปใกล้อีกครึ่งก้าว หลินซินเหยียน

ไม่ทันสังเกตว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลัง และชนเข้ากับเธอในที่สุด น้ำในแก้วเลยหกใส่กระโปรงของชิวหย

“นี่เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง? ” ชิวหยีต่อว่าเธอ

ทำน้ำหกใส่คนอื่น เป็นความผิดของเธอจริงๆ เลยรีบพูด ขอโทษ ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ

“ไม่ได้ตั้งใจ เลยสาดน้ำใส่ฉันได้งั้นเหรอ?

หลินซินเหยียนชะงัก ไม่คิดว่าเธอจะพูดยากขนาดนี้

“ฉันก็พูดขอโทษไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ” หลินซินเหยีย นพูดอย่างใจเย็น

“พูดขอโทษแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?ถ้าอย่างนั้นฉันตบ หน้าเธอแล้วพูดว่าขอโทษเธอก็จะไม่เอาเรื่อง ใช่หรือเปล่า?” ชิวหยีไม่ยอมลดละ ซัดเลยว่าอยากเรื่องจบง่าย

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วแน่น แบบนี้มันเถียงแบบไม่มีใช่ไหม?

การการได้ตั้งใจทำน้ำหกใส่ มาเทียบกับตบหน้างั้นรอ?

แล้วเธอจะเอายังไง?น้ำเสียงของหลินซินเหยียนกดชัดว่าเธอยอมจบง่ายแน่ ขนาดขอโทษยังไม่มีประโยช ชน์เลย

ชิวหยีแล้วฉันสาดคืน แบบก็ถือว่ากัน

หลินซินเหยียนมองแก้วมือเธอรู้สึกอึ้ง นาง ใช่แค่พูดยากสะไหนกัน มันทำร้ายเธอชัดถ้าเอาน้ำร้อนขนาดนั้นสาด ไม่ลวกเธอเหรอ?

เพราะเธอรีบน้ำแก้วของเธอผสมร้อนเลย จะหกกระโปรงเธอมันก็แค่เปียก เป็นอะไร

เธอก๋ามือแน่น จ้องซิวหยีเขม็ง “จะหายกันยังไง ฉัน โดนลวก เธอ

ชิวหมองแก้วในมือ ในคิดไปด้วยถ้าสาดน้ำแก้วใส่หลินซินเหยียนเกิดอะไรขึ้น
ผ่านมาตอนนี้อุณภูมิก็ถือว่าลดไปบ้างแล้ว ความร้อนไม่ถึง ร้อนองสาหรอก มากสุดก็แค่ลวกเป็นตุ่มเล็กๆ

ในเมื่อจะประจบไปัจจู่เวย ก็ต้องลงแรงนิดหน่อย เธอเลย หัวเราะเยาะเล็กน้อย มีปัญญาฟ้องร้องชนะฉันค่อยมาพูดเถอะ!”

เธอยังพูดไม่ทันจบ น้ำก็สาดไปที่หลินซินเหยียนทันที

หลินซินเหยียนก็ใช่ว่าจะโง่ยืนให้เธอสาดน้ำใส่ ด้วยความที่ ว่าเธอขยับตัวเร็ว เลยทำให้กระทบใส่แผลที่อยู่ตรงหัวเข่าของ เธอ ทำให้เธอนั้นล้มลงกับพื้น น้ำที่สาดมาตกอยู่ตรงเท้าของเธอ ทำให้ปลายกระโปรงเปียกไปเล็กน้อย ดีที่ไม่โดนใส่ตัว

“เกิดอะไรขึ้น? “น้ำเสียงนิ่งเรียบดังขึ้น ทำให้คนที่มุงดูอยู่นั้น ถอยไปอยู่ด้านข้าง

ไปจเวยยืนอยู่ข้างจงจิ่งห้าวมองไปที่ชิวหลีแวบหนึ่ง ไม่ได้พูด

อะไร

ความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนกับจงจึงห้าวนั้นคนอื่นไม่รู้ ด้วย แต่ตัวเขารู้

จะช่วยฝ่ายไหนก็ไม่ดี ทำตัวเป็นคนนอกเหตุการณ์ดีที่สุด ชิวหมองไปที่ไปจเวย ในใจก็คิดว่ามีนางให้ท้ายก็ไม่กลัว อะไร อีกอย่างหลินซินเหยียนก็เป็นล่ามที่พึ่งเข้ามาทำงาน

“นางตั้งใจสาดน้ำใส่ฉันแล้วไม่กล่าวขอโทษ ฉันโกรธ เลย —เลยสสดคืนค่ะ ”
จงจิ่งห้าวมองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้น ด้วยสภาพน่าเวทนา ในตา ของเขามีความรู้สึกไม่รู้ว่าคืออะไรขึ้นซ่อนไว้ในดวงตาคมนั่น “เป็นแบบนั้นเหรอ?”

หลินซินเหยียนลุกยืนขึ้น อาจเป็นเพราะเจ็บแผลตรงหัวเข่า เกิน ไปเลยทำให้ขาอ่อนตอนที่ลุกยืน ทำให้ล้มลงไปอีกครั้ง ใน ตอนที่เธอคิดว่าตัวเองจะล้มนั้น ก็มือแข็งแกร่งคู่หนึ่ง ดึงแขนเธอ ไว้ ทำให้เธอนั้นตกไปอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั่น

จงจิ่งห้าวกอดเอวของเธอไว้ เอวของเธอนุ่มมาก เหมือนกับ เถาวัลย์เลย กลัวว่าถ้าเขาออกแรงอีกนิดคงจะหักไปแล้ว

ไม่อยากปล่อยมือออกเลย

หลินซินเหยียนรู้สึกเหมือนรอดชีวิตจากความตาย ถอน หายใจออกยาวเหยียด เธอต้องดวงซวยขนาดไหนกัน?

ก่อนหน้านั้นก็โดนจงจึงห้าวผลักล้มไปแล้ว ตอนนี้ก็มาล้มอีก “ยืนได้หรือเปล่า?” จงจิ่งห้าวถาม หลินซินเหยียนลองที่จะขยับขาตัวเองแล้วพยักหน้าตอบได้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่มุงดูอยู่ หรือจะเป็นซิวหยี ก็ต่างชะงัก ตามหลักนิสัยของจงจึงห้าว แล้วไม่มีทางออกมือช่วยแน่ ตามด้วยสายตาของทุกคนก็มองไปทางไปจเวย เหมือน เป็นการถามว่า ผู้หญิงคนนี้คือใคร?

ดูก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร ทำไมถึงทำให้ท่านประธานจงสนใจได้
“ในเมื่อไม่เป็นอะไร ทุกคนก็แยกย้ายกันเถอะ” ไปจาเวยอ ยากให้จบไวๆ เพราะการกระทำของจงจึงห้าวนั้นเป็นที่เธอคาด หมายไว้

ทั้งๆที่ บอกแล้วว่าจะไม่เปิดเผยตัวตนของเธอ แต่มาโอบนาง ต่อหน้าผู้คนแบบนี้ จะให้คนอื่นคิดยังไง?

ไปจมู่เวยจ้องเขม็งไปที่ชิวหยี ทำอะไรไม่ได้เรื่อง!

“ท่านประธานจงคะ ถึงเวลาเข้าห้องประชุมแล้วค่ะ” ไปจเวย เอ่ยเสียงเบา

จงจึงห้าวปล่อยมือออกจากตัวของหลินซินเหยียน ยืนที่หน้า ประตูห้องดื่มน้ำชา มองสภาพของห้องด้วยสายตาเย็นยะเยือก พูดขึ้นว่า“กวนจิ้ง!”

กวนจิ้งตอบรับ

“ต่อกล้องวงจรไปที่ห้องของผม” พูดจบก็หันกลับมา แล้วมอง ไปที่ไปจวู่เวย“การประชุมเลื่อนออกไปครึ่งชั่วโมง” ชิวหยีที่ได้ยิน ดังนั้นก็กลัวขึ้นมา เลขาไปคะ”

สายตาที่เย็นชาของไปจเวยมองมานั้นก็ทำให้ผิวหยี่เงียบ ปากลง

จากนั้นไปจเวยก็เดินเข้าไปใกล้จงจึงห้าว “ท่านประธานคะ การประชุมได้เริ่มขึ้นแล้ว และทุกคนก็กำลังรอท่านอยู่ ถ้าเลื่อน เวลา” สีหน้าของจงจิ่งห้าวนั้นเรียบเฉย แล้วมองไปที่เธอ

ก็เพราะสีหน้านี้ทำให้ไปจวู่เวยไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก”ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

แต่ชิวหยีนั้นนิ่งไม่ได้แล้ว ถ้าตรวจดูกล้องวงจรละก็ เรื่องทุก อย่างก็จะถูกเปิดโปง เป็นเธอที่ตั้งใจทำให้หลินซินเหยียนทำน้ำ หก ใส่เธอ แล้วเธอก็ตั้งใจที่จะหาเรื่องนาง

“พี่เวยคะ”