บทที่ 308 ผมไม่อยากเสียคุณไป

ฉินยาก้มหน้า “เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าฉันใส่ใจเรื่องอะไร”

สิ่งที่เธอต้องการคือ ซูจ้านสามารถเปิดใจกับเธอทุกอย่าง ไม่ ว่าเรื่องของหลิวเฟยเฟย หรือว่าเรื่องของพ่อแม่เขา ล้วนสามารถ เล่าให้เธอฟังได้

เธอคิดว่า ไม่ว่าจะเป็นสามีภรรยา หรือคู่รัก การเปิดเผย สำคัญที่สุด

เขาตลอดว่าเขากับหลิวเฟยเฟยไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย แต่ ว่า ทําไมตอนนั้นเขาไม่บอกเธอก่อน?

ทั้งๆที่เขามีโอกาส ถึงแม้ว่าจะลืมโทร ตอนที่เจอกันที่

สํานักงานทนาย ก็บอกเธอได้ แต่ว่าเขาก็ไม่พูดอะไรเลย

“เขาให้ความเชื่อมั่นกับฉันไม่ได้ ยืนอยู่ต่อ สู้แยกทางกันดี กว่า”

เงินเผยชวนมองหลังของฉินยา คิดไม่ถึงว่าเธอเด็ดขาดขนาด นี้ และมีความคิดของตัวเองมาก

อยากให้เธอให้อภัย ยอมรับจ้าน ต้องพึ่งความพยายามของ ซูจ้านเองแล้ว

สิ่งที่เขาช่วยได้มีจำกัด

“งั้นก็ให้คุณดูแลเขานะ ผมยังมีธุระ ถ้าคุณดูแลไม่ไหว ผมหาคนมาช่วยดูแล?” ความจริงเสิ่นเผยชวนไม่ได้มีธุระ แค่คิดว่า พวกเขาสองคนควรมีเวลาเป็นของตัวเอง

“ไม่ต้องค่ะ ฉันดูแลได้ ถ้าไม่ไหว ฉันจะเรียกพยาบาลมาช่วย ฉินยาไม่อยากรบกวนเงินเผยชวน

“ได้ มีอะไรโทรหาผมได้ตลอด” เสิ่นเผยชวนพูด

ฉินยาพยักหน้า

ฉินยาส่งเสิ่นเผยชวนถึงหน้าประตู เห็นเขาไปแล้ว ฉินยาปิด ประตูห้อง

เสื้อคลุมของซูจ้านไม่ได้ถอด ก็นอนลงไปอย่างนั้น

ดื่มเยอะเกินรู้สึกไม่สบาย ซูจ้านพูดจาติดๆขัดๆ “อึดอัด ผม

ฉันยาเดินเข้าไป ยืนถามเขาข้างเตียง “คุณไม่สบายตรง

ไหน?”

ไม่รู้ว่าจ้านไม่รู้สึกตัวจริง หรือว่าแกล้ง เขาพลิกตัว “อึดอัด ทุกอย่าง อึดอัดใจ”

ฉินหุ้นทำใจอยู่สักพัก “เห็นแกให้พวกเราอยู่กันอย่างสบาย ฉันถึงดูแลคุณ”

เธอก้มตัวลงไปช่วยเขาถอดเสื้อคลุม แต่ว่าซูจ้านไม่ให้ความ ร่วมมือ นอนนิ่งไม่ขยับ จินยาไม่สามารถถอดแขนเสื้อได้

ถึงกับต้องขมวดคิ้วขึ้น “ซูจ้าน”
ซูจ้านสะลึมสะลือ “อือ?”

“ใส่เสื้อแล้วนอนไม่สบาย คุณขยับตัวหน่อย ฉันช่วยคุณถอด

เสื้อ”

ซูจ้านลืมตา มองเห็นฉินยาอย่างสะลึมสะลือ เขายิ้มกว้าง “ฉัน ยาเหรอ”

ฉินยา “…..”

นี่ดื่มไปเยอะขนาดไหน กลิ่นเหล้าเหม็นไปทั้งตัว เขาดึงเสื้อผ้าของฉินยาไว้ “คุณอย่าไปได้ไหม? ผมไม่อยาก เสียคุณไป

ฉินยาเม้มปาก

“คุณจะจากผมไป ผมเสียใจมาก ก็เลยดื่มเยอะไปหน่อย คุณ ไม่โกรธใช่ไหม?” ซูจ้านดึงเสื้อของฉินยาไปแนบไว้ที่แก้ม “ฉัน

ฉินยาผลักเขาไป “คุณเมาแล้ว”

“ผมไม่ได้เมา” ซูจ้านตะโกนออกมาเหมือนคนเมาอาละวาด เหมือนเครียดมาก และเอือมระอามาก “ทำไมคุณถึงไม่ยอมเชื่อ เม?”

ฉินยาก้มหน้าก้มตา “ฉันอยากเชื่อใจคุณ แต่คุณไม่เคยให้ เหตุผลที่ทำให้ฉันเชื่อใจคุณเลย

ทันใดนั้น ซูจ้านพลิกตัว ลืมตาขึ้น ตาของเขาแดงก่ำ เห็นได้ชัดเจนว่าดื่มไปไม่น้อย เสียงแหบ “ต่อไปนี้ผมเชื่อฟังคุณทุก อย่าง ได้ไหม?”

จินยาอึ้งไปนิดหนึ่ง เขา นี่ยังไม่เมาเหรอ?

ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

“คุณ……..ไม่เมาเหรอ?” ฉินยาถาม

ไม่มีคนตอบเขา ซูจ้านหลับตาเหมือนนอนหลับไปแล้ว

ฉินยาเรียกเขา “ซูจ้าน

ไม่มีเสียงตอบ

คราวนี้ ฉินยาได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะของเขา

ซูจ้านดื่มเยอะจริงๆ ตอนนี้นอนหลับไปแล้ว

ฉินยา “

เธอรู้สึกพูดอะไรไม่ออก เวลาเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจ ถ้าซูจ้าน ไม่เมา เธอก็ไม่รู้จะตอบซูจ้านยังไง

แต่ว่าซูจ้านเพิ่งพลิกตัว เธอก็ถอดเสื้อให้เขาได้แล้ว

เธอเอาเสื้อคลุมไว้ที่หัวเตียง ช่วยเขาถอดรองเท้าถุงเท้า วาง เรียบร้อยแล้ว ดึงผ้าห่มช่วยเขาห่มเรียบร้อย

เธอเข้าไปตักน้ำในห้องน้ำ เช็ดหน้าเช็ดมือให้เขา

คุณย่ายังไม่ตื่น หมอภาคค่ำมาตรวจอาการแล้ว บอกว่าทุก อย่างปกติ จัดการกับซูจ้านเสร็จ ก็นั่งพักบนโซฟา
เธอไม่ได้นอนมาทั้งคืน ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยแล้ว ตอนที่ สะลึมสะลือ ใกล้หลับ ก็ได้ยินเสียงของซูจ้าน

“หิวน้ำ ผมหิวน้ำ” เขาหลับตาอยู่ รู้สึกแสบทั้งคอทั้งกระเพาะ จนปวดแสบ

ฉินยาลุกขึ้นมาเทน้ำให้เขา

“หิวน้ำ” เขาพึมพำไม่หยุด

ฉันยาถอนหายใจ ยกน้ำไป พยุงตัวเขาขึ้นมา ยื่นไปถึงริม ฝีปากเขา แล้วเอียงแก้ว

รู้สึกถึงความเปียกชื้น ซูจ้านก็อ้าปากดื่มน้ำ

ดื่มน้ำจนหมดแก้ว ความแสบในลำคอถึงผ่อนคลายลงบ้าง “เป็นยังไงบ้าง?” ฉินยาถาม

ซูจ้านไม่ได้ตอบ เหมือนกลับไปแล้ว ฉันยาวางเขาลง ห่มผ้า ให้เขา เห็นเขาหลับสนิทแล้ว ก็ลุกขึ้นไปเก็บแก้ว

อีกด้านหนึ่ง จงจิ่งห้าวกินข้าวกับพวกเขาเสร็จแล้ว ก็กลับไปที่ บ้านตระกูลจง หลินซินเหยียนกับลูกทั้งสองคนอยู่กันครบ ถึง แม้ว่าเขาไม่อยากเจอยู่ซิ่ว แต่เขาก็มาแล้ว

ในคฤหาสน์ไฟยังสว่างอยู่ เขาได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านใน ไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่ เขาผลักประตูออก จงฉีเฟิงดูข่าว ในห้องรับแขก ในห้องอาหาร หลินซินเหยียนพาลูกสองคนห่อ เกี๊ยว น่าจะรู้สึกสนุก เด็กทั้งสองดีใจมาก
ลุงเพิ่งเดินมา พูดเสียงต่ำ “คุณชาย

จงจิ่งห้าวถอดเสื้อคลุมยื่นให้เขาแล้วเดินเข้าไป

“แด๊ดดี้” หลินลุยซีในมือมีเกี๊ยวที่เพิ่งห่อเสร็จ รีบวิ่งเข้าไปหา เขา แล้วอวดให้เขาดู “พ่อ รีบดู อันนี้หนูห่อเอง สวยไหม?”

จงจึงห้าวก้มตัวอุ้มลูกสาวขึ้นมา ยิ้มแล้วตอบลืม

“แด๊ดดี้มาทํากับพวกเรา หม่ามีหลายรสชาติเลย มีสาม สหาย มีกุ้ยช่ายไข่ แล้วก็เนื้อวัว แด๊ดดี้ชอบแบบไหนคะ?

จงจิ่งห้าวจับจมูกลูกสาว “พ่อชอบที่หนูห่อ”

“แด๊ดดี้รู้สึกว่าของหนูห่อได้สวยใช่ไหม?” สาวน้อยถือเกี่ยวที่ ตัวเองห่อไว้ในมือ ยื่นให้จงจึงห้าว

จงจิ่งห้าวมองดู ก้อนแป้ง ในมือของลูกสาว กะพริบตา ถ้าหาก

หลินลุยไม่บอกว่านั่นคือเกี่ยว เขาคงดูไม่ออก

เป็นแป้งก้อนเดียวชัดๆ ไม่มีรูปร่างหน้าตาของเกี๊ยวแม้แต่

น้อย

“ใครสอนหนู?”

“หม่ามีค่ะ” สาวน้อยพูดอย่างพอใจ

จงจิ่งห้าวเดินเข้าไป บนโต๊ะมีสองแบบ แบบแรกคือสวยดูดี อีกแบบคือ ดูไม่ได้เลย จงจึงห้าวหัวเราะเบาๆ “หนูไม่ได้สืบทอด มาจากแม่เลย”

สาวน้อยกะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ
หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา “คุณรู้สึกว่าฉันห่อได้น่า เกลียดเหรอ?”

จงจิ่งห้าวสายหัว “ไม่น่าเกลียด”

ทั้งๆที่สวยขนาดนี้

หลินลุยซียนเกี๊ยวที่หลินซินเหยียนต่อไปข้างหน้าจงจึงห้าว แบบนี้คือหม่ามีห่อ สวยไหม?”

พอดูออกว่าเป็นเกี๊ยว

จงจึงห้าวมองลูกชาย “อันนี้ไม่ใช่ลูกห่อเหรอ?”

“อันนี้ หม่ามีห่อ” หลินลุยทำให้เขาหน้าแตก จงจึงห้าวเงยหน้ามองไปที่หลินซินเหยียนเพื่อถาม เป็นอย่าง นั้นจริงเหรอ?

“ฉันไม่เคยห่อมาก่อน” นี่เป็นครั้งแรก ซิ่วเป็นคนสอนเธอ ตัวที่ห่อได้สวยนั้น ล้วนเป็นที่ยวห่อ

“อันที่สวย คุณย่าเป็นคนห่อ สวยมากใช่ไหม?” หลินซีเฉินเงย หน้า มองจงจิ่งห้าว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ