บทที่ 307 เป็นเพราะนาย

เส้นเผยชวนให้พนักงานเอาแก้วน้ำมา ช่วยเขาเทเหล้า “ลอง เล่ามาให้ฟังหน่อยไหม?”

จงจิ่งห้าวเหล่ตามองเขา “นายชอบเมาส์มอยตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เงินเผยชวนถอนหายใจ “ตอนแรกฉันคิดว่า ใกล้ตรุษจีนแล้ว คิดว่าเราสามคนนัดรวมตัวกันหน่อย แล้วพูดเรื่องเหอรุ่ยเจ๋อให้ นายสองคนฟัง ใครจะไปรู้ พอฉันมาก็เห็นร้านนั่งกินเหล้าซึม อยู่คนเดียว เจอเรื่องวุ่นวายไม่น้อย ก็คิดว่าพอนายมาก็คงดีขึ้น หน่อย ใครจะรู้ ดูนายก็อารมณ์ไม่ค่อยดี

จงจิ่งห้าวยกเหล้าที่เสิ่นเผยชวนเทให้ ดื่มจนหมดแก้ว ปลด กระดุมเสื้อ วางแก้วลงอย่างแรง วันนี้ หลินซินเหยียนพาลูกทั้ง สองคนไปทางโน้นแล้ว

เขาสังเกตเห็นอย่างชัดเจน ความสัมพันธ์ระหว่างหลินซินเหยี ยนกับยู่ซิ่วดีพอสมควร

พวกเขาเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ว่า ดูแล้วเหมือนใกล้ชิดสนิท สนม

จุดนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบ

สนิทสนมกันขนาดนี้ แสดงว่า พวกเขาไปมาหาสู่กันลับๆ แต่หลินซินเหยียนไม่พูดถึงเรื่องระหว่างเธอกับซิ่วเอง
“เผยชวน นายว่าฉันจะทำยังไงให้ฉันยากลับใจ?” ซูจ้านดื่ม เยอะแล้ว ลุกขึ้นเดินเอียงไปเอียงมา เอามือกอดคอเสิ่นเผยชวน ไว้ “เธอตัดสินใจจะไปอย่างแน่วแน่ ฉันไม่รู้จะทำยังไง

เส้นเผยชวนขมวดคิ้ว พูดอย่างรังเกียจ “กลิ่นเหล้าเต็มตัวเลย ไปห่างๆจากฉันหน่อย

เขายิ่งพูด ซูจ้านยิ่งกอดเขาไว้แน่น “ฉันกอดนายไว้หน้านาย นะ อายุขนาดนี้แล้ว แม้แต่ผู้หญิงก็ไม่มี น่าสงสารกว่าฉันอีก

เสิ่นเผยชวน ..….…………….

“ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะจากนายไปเหมือนกัน” เสิ่นเผยชวนซ้ำเติม

เขา

ซูจ้านกำลังเสียใจ ไม่ได้โต้ตอบกลับ

ถ้าเป็นเวลาปกติต้องเถียงกันไม่หยุดแน่

เสิ่นเผยชวนถอนหายใจ “ดูสภาพเมาและแทะแบบนี้ คิด อยากจะรั้งเขาไว้ ก็เอาความจริงใจออกมา เรื่องของหลิวเฟยเฟย ทางที่ดีที่สุดก็คือพูดให้ชัดเจน ตัดขาดอย่างชัดเจน นายต้องให้ ความมั่นใจกับเธอ”

“ความมั่นใจมันคืออะไร?” ซูจ้านยืนขึ้น เอามือตบหน้าอก “ฉันอธิบายแล้ว ฉันกับหลิวเฟยเฟยเป็นรักครั้งแรก ตอนนี้เลิก กันไปแล้ว ไม่มีความรู้สึกแล้ว แต่เธอไม่ยอมเชื่อ ฉันบอกว่าฉัน ไม่มีอะไรกับหลิวเฟยเฟยเลย เธอก็ไม่เชื่อฉัน

“นายไปเจอกับหลิวเฟยเฟย ใช่ไหม?” เสิ่นเผยชวนถาม
เขารู้สึกว่าฉันยาไม่ยืนยันหนักแน่นขนาดนี้โดยไร้เหตุแน่นอน

ซูจ้านสูดอากาศ “ตอนนั้นที่หลิวเฟยเฟยจากฉันไป เพราะว่า ไม่สามารถมีลูกได้ ไม่อยากทำให้ฉันกระทบไปด้วย ก็เลยจากไป ตอนนี้กลับมาเพราะลืมฉันไม่ได้ รั้งฉันให้อยู่เป็นเพื่อนเขาหนึ่ง

“อะไรนะ?” เสิ่นเผยชวนโมโหจนตบโต๊ะ “ซูจ้านนายมีสมอง หรือเปล่า? นายแต่งงานแล้ว ยังอยู่กับแฟนเก่าหนึ่งคืน? น้ำเข้า สมองนายใช่ไหม?”

“พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย แค่อยู่เป็นเพื่อนที่บ้านเธอคนเดียว ฉันคิดว่าตอนที่เธอจากฉันไปก็ไม่ใช่ความผิดเธอ ฉันก็เลยยอม” ซูจ้านยิ่งพูดเสียงยิ่งเบา รู้สึกว่าเรื่องนี้เขาทำได้ไม่ดี ควรจะบอก ฉินยาก่อน ควรบอกให้เธอรู้

“ตอนนี้ฉันจะทำยังไงดี?” ซูจ้านถาม

เสิ่นเผยชวนยักไหล่ “ฉันหมดปัญญา แต่ฉันว่า ต้องใช้ความ จริงใจของนาย………

เวลาเดียวกัน มือถือ ในกระเป๋าของจงจึงห้าวดังขึ้น เขาหยิบ มือถือออกมา เห็นชื่อของคนที่โทรมา สายตาก็เคร่งขรึมไปบ้าง เขากดรับสาย วางไว้ข้างหู

“ฉันเอง”

จงจิ่งหาวตอบเสียงต่ำลืม
“พรุ่งนี้เที่ยงพาพวกเขามาหน่อย

จงจิ่งห้าวตอบอืมอีกค่า

ทางโน้นวางสายแล้ว เขาก็วางมือถือ

เสิ่นเผยชวนมองเขา “ลุงนาย?”

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบ สีหน้าเคร่งเครียดไม่พูดจา เสิ่นเผยชวน เงียบไปครู่หนึ่ง ยกมือเติมเหล้าให้เขา พูดอย่างยิ้มแย้ม “ถึงแม้ นายจะไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับอำนาจของตระกูลเหวิน ยิ่งไม่ยอมใช้ ชื่อเสียงตระกูลเหวินเพื่อความสะดวก แต่ว่า เขาก็ยังคงดีกับนาย ไม่รู้ว่านายกังวลอะไร

“หลินซินเหยียนกับยู่ใกล้ชิดกันเกิน……….

ประตูห้องอาหารถูกเปิดออก

จงจิ่งห้าวหยุดพูด หันไปมอง โน้มตัวไปข้างหลังเพื่อหลบแสง ไฟ ให้ใบหน้าอยู่ใต้ความมืด

พนักงาน ใส่ชุดเหมือนกัน เรียงเป็นแถว เสิร์ฟอาหารบนโต๊ะที ละอย่าง

สุดท้ายพนักงานพูดว่า “ต้องการอะไรเรียกฉันได้ค่ะ”

เสิ่นเผยชวนโบกมือ “รู้แล้ว ออกไปได้”

พนักงานก้มหน้าเดินออกไป แล้วปิดประตูห้องอาหาร

เสิ่นเผยชวนคิดแล้วก็พูดว่า “เพราะเรื่องของแม่นาย ทางโน้น กับคุณปู่บ้านนายไม่ถูกกันนานหลายปีแล้ว นายกลัวว่าหลินซินเหยียนกับยูซิ่วใกล้ชิดกัน ทางโน้นจะไม่พอใจ?

จงจึงห้าวดื่มเหล้าค่หนึ่ง “ฉันก็ไม่ชอบที่พวกเขาใกล้ชิดกัน เกินไป”

เขารู้สึกว่าเป็นเพราะซิ่วเหวินเสียนถึง………

ถ้าเมื่อก่อนจงเพิ่งกับซิ่วไม่มีอะไรกัน ทำไมพอเหวินเสียน ตายไปไม่ถึงเดือนก็แต่งงานกับเธอเลย อดใจรอไม่ได้เลยเหรอ? ขอแค่ซึ่งมีความรู้สึกบ้าง ก็คงไม่ยอมหรอก สําหรับเรื่องนี้ เขาติดใจมาโดยตลอด

อาหารมื้อนี้เสิ่นเผยซวยกินอย่างอึดอัด ต่างคนต่างมีความใน ใจ ทําให้เขาเหมือนคนโดดเดี่ยว ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง ไม่มี เรื่องอะไรให้วุ่นวายใจ

ตอนแยกย้ายกัน เสิ่นเผยชวนส่งซูจ้านกลับไป เขาดื่มเยอะพอ

สมควร ถ้าไม่ส่งคงกลับไปไม่ได้

นั่งขึ้นไปบนรถแล้ว ซูจ้านก็ไม่อยู่นิ่งๆ ไม่ส่งเสียงรบกวนก็พลิก ไปพลิกมา เส้นเผยชวนมองเขาแล้วถอนหายใจ “คนนี้เมาแล้ว ทําไมแย่ขนาดนี้? ดื่มไปไม่กี่แก้วก็เป็นแบบนี้แล้ว?

ซูจ้านได้ยินก็เหมือนไม่ได้ยิน ยังพูดพึมพำ “ฉันอึดอัด

“ทนไว้” ตอนแรกเสิ่นเผยชวนอยากพาเขากลับบ้าน จำได้เขา บอกว่าฉินยาดูแลคุณย่าอยู่ที่โรงพยาบาล คิดในใจ เขาดื่มจน ขนาดนี้ ต้องให้ฉินยารู้ว่าเป็นเพราะเธอ
เขาหักรถกลับตรงแยก ขับไปทางโรงพยาบาล

โรงพยาบาล คุณย่ายังตื่น ฉินยานั่งอยู่ข้างไม่กล้าไหน กลัวท่าน

ประตูห้องถูกออก เสิ่นเผยชวนกอดร่างยาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ถามเส้นเผยชวน เขาเป็นอะไร”

“ดื่มเยอะหน่อยเสิ่นเผยชวนมองรอบห้อง ไม่ที่ให้เขา นอน แค่โซฟาสองนั่งไม่ยาวไม่กว้างมาก

ห้องถือว่าสะดวกมากแล้ว ทุก

พยาบาลบอกว่าเพิ่มเตียงฉันให้เขามาเพิ่มเตียงละกัน โซฟาเล็ก ซูนอน

เสิ่นชวนคิดใจ ยายังคงเป็นห่วงเขามาก พยักหน้า

ตอบ ”

ฉินยาไปหาพยาบาล ให้พวกเขาช่วยเพิ่มเตียง เพราะเป็น ห้องผู้ป่วยVIP บริการก็ไม่นานก็คนเตียงเข้ามาก วางตำแหน่งชิดผนังห้อง

เสิ่นชวนคนลงบนเตียง “ผอม แต่หนักเหมือนฉินยาเทน้ำ แล้วยื่นเขา “ทำไมดื่มเยอะขนาด

เสิ่นเผยชวนรับน้ำมาดื่ม ผ่อนหายใจแล้วก็พูดว่า อารมณ์ ไม่เขาไปฉินยา “รู้สึกว่าเพราะคุณ
ฉินยาก้มหน้านตัว

เส้นเผยชวนตบไหล่เธอเบาๆ “เรื่องที่บ้านไปเจอหลิวเฟยเฟย เป็นเพราะเขาคิดไม่รอบคอบจริง เขามาระบายกับผมว่าเสียใจ แค่ไหน หรือไม่ คุณ ให้โอกาสเขาอีกครั้ง?