บทที่ 302 ปีหน้าฉันต้องได้อุ้มเหลน

มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของคุณย่าและแม่ บ้าน ทั้งสองกำลังคุยกัน ฟังออกว่าคุณย่าอารมณ์ดีมาก ในน้ำ เสียงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเธอกับซูจ้าน เธอไม่อยากให้คุณย่ารู้ ท่านอายุมากแล้ว น่าจะยอมรับเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้

ไม่ได้เป็นเพราะซูจ้าน แต่เป็นเพราะคุณย่าดีกับเธอมาก

เธอเปิดประตู แม่บ้านกำลังช่วยคุณย่าแขวนเสื้อ

“หนูอยู่บ้าน?” คุณย่าเห็นฉินยาแล้วก็รู้สึกตะลึงนิดหน่อย จาก นั้นก็ยิ้มแย้ม “มาเร็ว นั่ง ย่ามีข่าวดีจะบอก

ฉินยานั่งลงบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง คุณย่าดึงมือเธอมาอย่าง ดี

“เรื่องอะไรทำให้คุณย่าดีใจขนาดนี้?” ฉันยาซ่อนความรู้สึก ของตัวเองได้เป็นอย่างดี ไม่ได้แสดงออกต่อหน้าคุณย่าแม้แต่ น้อย

ถึงแม้ว่าจะอยู่กับคุณย่าไม่นาน แต่ว่าความเป็นกันเองความ รักใครที่มีต่อเธอ ทําให้เธอซาบซึ้งนานแล้ว

ไม่ว่าเธอกับซูจ้านจะเป็นยังไง เธอไม่อยากทำให้คุณย่าเสียใจ “วันนี้ย่าไปเจอกับหมอดูคนหนึ่ง เขาบอกว่ายาสีหน้าสดใส มีบุญบารมี จะมีข่าวดี” สำหรับเรื่องหมอดูแล้ว คุณย่าเชื่อพอ สมควร

ผู้ใหญ่ส่วนมากต่างก็เชื่อเรื่องหมอดู

คนแก่ส่วนมากก็ค่อนข้างงมงาย ฉินยาไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี “เรื่องแบบนี้ย่าก็เชื่อ?”

คุณย่าเบิกตากว้าง “หนูไม่รู้ ย่ายังไม่ได้บอกเขาเลยว่าย่ามี หลาน แต่ว่าเขาแค่ดูก็รู้แล้ว บอกว่าย่ามีหลานแต่งงานแล้ว ยัง พูดว่า ปีหน้าย่าก็จะได้อุ้มเหลนแล้ว ย่าจะไม่เชื่อได้ยังไง?

แม่บ้านที่อยู่ข้างๆพูดแทรก “ตอนนั้นทำให้คุณย่าดีใจมาก เลย ยังใส่สั่งเปาซองใหญ่ให้เขาด้วย”

ฉินยาเริ่มยิ้มไม่ออก

มือของคุณย่าที่จับมือของฉินยาแน่นขึ้น หน้าชิดเข้ามา “เสี่ยว

ยา เรื่องได้อุ้มหลาน ก็ต้องเพิ่งเราแล้วนะ” พูดไปสายตาเธอก็มองไปที่หน้าท้องของฉินยา “บางทีเหลน

ของย่าอาจจะอยู่ในท้องของหนูแล้วก็ได้” ฉันยายิ้มไม่ออก พูดคำปลอบโยนให้คนแก่ฟังก็พูดไม่ออก

รอซูจ้านกลับมา พวกเขาก็ต่างคนต่างไป เพื่อเป็นการ ตอบแทนความดีของคุณย่า เธอลุกขึ้น “หนูมาทำกับข้าวดีกว่า”

ลงมือทำกับข้าวเองให้คุณย่ากิน

“เรานะเรา จริงๆเลย นั่งพักเลย” คุณย่าดึงแขนเธอ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมให้เธอทํา “นี่ก็ใกล้ตรุษจีนแล้ว ซูจ้านล่ะ? ยังจัดการ เรื่องในสํานักงานไม่เรียบร้อยเหรอ?”

ฉินยาพูดเสียงเรียบ “น่าจะใช่

“เด็กคนนี้ น่าสั่งสอนจริงๆ ไม่รู้จักแยกแยะเรื่องครอบครัวและ

เวลาเลย รอมันกลับมา ย่าจะตีให้เข็ด” ในใจคุณย่าคิด ถ้าเขา

ไม่กลับมา เธอจะได้อุ้มหลานเมื่อไหร่?

เรื่องตั้งครรภ์ ก็ไม่ใช่เรื่องของฉินยาคนเดียว

ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ถึงเวลากลางคืนแล้ว ซูจ้านไม่ได้กลับมา

ฉันยาไม่ฟังคำห้ามปรามของคุณย่า ยืนยันจะจะลงมือทำ กับข้าวให้คุณย่ากินเอง

ฝีมือเธอไม่ค่อยดีนัก แต่เป็นความตั้งใจ

จากความช่วยเหลือของแม่บ้าน เธอทำกับข้าวไปหลายอย่าง ที่คุณย่าชอบ

ซี่โครงต้มหัวไชท้าวกินช่วงฤดูหนาวดีต่อร่างกาย แล้วก็เต้าหู้ กรอบ กุ้งผัดกระเทียม ผัดมันฝรั่ง ล้วนเป็นอาหารรสจืด ผัดเสร็จแล้วยกไปที่โต๊ะอาหาร ฉินยาล้างมือ ตักข้าวสวย

เรียกคุณย่ามากินข้าว

คุณย่ายังดีใจเรื่องตอนกลางวัน บอกว่าเธอจะได้อุ้มเหลน ใน

ใจก็ต้องดีใจเป็นพิเศษ

เพราะฉะนั้นยังไม่ได้สังเกตความผิดปกติของฉินยา ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติของเธอ

เธอดีขนาดนี้ ลงมือกับให้เธอเหลือเกิน

ไม่ว่ายังไงก็ว่าจ้านแต่งงานถูกต้องที่สุด

ซูจ้านไม่อยู่ คนไม่ได้ร่วมโต๊ะ บนโต๊ะมีแค่ฉินยาและคุณสองคน ฉันยากินไม่ลง แต่อยากสองหนูได้ยินว่าย่าชอบกับข้าวพวกค่อย …….

“มาก ถือว่าแล้ว ย่าคิดดีมากคุณย่าคืบเต้าหู้เธอ คุณย่าอายุเยอะแล้ว

หนูกินด้วยคุณย่าซุปฉินต้องกิน

ไชเท้า หนาวไชเท้าร้อนกินพูดนี้เหตุผล

ฉันยายิ้ม

ดื่มน้ำซุปคุณย่าตกให้เธอ

กินข้าวเสร็จ เธอช่วยแม่บ้านความสะอาด แล้วดูเป็น เพื่อนคุณย่า

เลยสี่ทุ่มแล้ว คุณง่วงแล้ว

ฉินยาพยุงเธอเข้าเท้า แบบจะได้นอนอย่างสบาย”
ผ่านนี้ไป คงต้องกตัญญูของเธอ

ไม่

ตักน้ำในห้องน้ำเสร็จ เธอมือทดลองร้อน ร้อนมาก ก็หยิบผ้าขนหนูยกน้ำออกไป วางไว้ข้างของ คุณย่า วางขาเธอเข้าไปในกะละมัง “ร้อนไหมคะ

ไม่ร้อน พอดีเลย เย็นเกินไปแช่เท้าไม่สบาย” คุณย่าก้มมองยา ภรรยา ถือว่าเป็นบุญของ”

ฉันยาก้มหน้า น้ำตาไหลลงไปในกะละมัง

“เจอกับคุณย่าเป็นยังไง หนูก็ยังว่าท่านเป็นย่าของหนูนะคะ

คนยังฟังออก ยิ้มแล้วพูดว่า พูดแต่แต่งงานกับจ้าน ขาดหรอก”

น้ำเย็นแล้ว ฉินเอาของคุณย่ามาเช็ดให้แห้ง ตัวให้นอน

แช่เท้าเสร็จรู้สึกสบาย คุณจ้านยังไม่กลับมา หนูโทรเร่งเขาหน่อย ให้เขา รีบกลับมา

มือของฉินยาที่กำลังผ้าคุณ“ค่ะ คุณย่านอนอย่างสบายใจเถอะค่ะ”

คุณย่าหลับตาอย่างพอใจ ฉันยายกน้ำไปเทในห้องน้ำ วางผ้า ขนหนู เดินออกมา คุณย่าง่วงแล้ว ตอนนี้ก็หลับไปแล้ว ฉินยาเดิน เบาๆออกจากห้อง แล้วปิดประตู

ตอนนี้ แม่บ้านที่พักผ่อนแล้ว ห้องรับแขกว่างเปล่า เงียบสงบ

จนเธอได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง

เธอกลับไปถึงห้องนอน กระเป๋าเดินทางยังวางอยู่ที่ขอบเตียง เธอไม่ได้อาบน้ำเข้านอน แต่เดินไปที่ริมหน้าต่าง เปิดม่านออก เบาๆ ฟ้ามืดแล้ว แต่เธอไม่มีความรู้สึกอยากนอนแม้แต่น้อย

เธอได้รับผลจากความโง่ของตัวเองแล้ว เธอคิดว่า เธอสามารถลองดูกับซูจ้านได้ เธอคิดว่า บางทีเขาอาจจะรักเธอก็ได้

เธอคิดว่า เธอรักเขา

ความเป็นจริงพิสูจน์แล้วว่า มีเพียงข้อสุดท้ายที่เป็นจริง เธอมีใจให้กับเขา แต่เขากลับทําให้เธอเจ็บอย่างแรง

ทำให้เธอพ่ายแพ้ ต้องหลบอยู่ในความมืดยามค่ำคืน เจ็บ ปวดคนเดียว

ส่วนเขา กำลังอยู่กับคนที่เขารัก จุดเทียนคุยกันยามราตรี ไม่น่าจะกำลังสานสัมพันธ์เก่า พูดคุยกันอย่างมีความสุข
ฉันยายืนอยู่ริมหน้าต่างทั้งคืน ตอนที่ฟ้าเริ่มสว่าง ซูจ้านกลับ มาแล้ว

เขาเปิดประตูห้องนอน ไม่ได้ทั้งคืน สีหน้าไม่ค่อยดี เห็นฉันยา ยืนอยู่ริมหน้าต่าง เขากำลังจะถามเธอ ทำไมถึงตื่นขนาดนี้ พอ เห็นกระเป๋าเดินทางข้างเตียง ใจของเขาก็สะดุด

“ฉินยา” น้ำเสียงของเขาค่อนข้างต่ำ ตกใจเล็กน้อย “คุณเป็น อะไร ทําไมต้องเอากระเป๋าเดินทาง?”