บทที่ 30 เมื่อคืนจะเมามันส์ขนาดไหน

พอยิ่งคิดไฟนั้นก็ยิ่งแผดเผา จนแทบจะกลืนกินคนเข้าไป

เขากดเสียงต่ำ ยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง ฟังไม่ออกว่าดีใจหรือ โกรธ แต่เป็นความเย็นชาที่ไร้ขอบเขต “สิ่งที่ผมบอกคุณ มันไม่มี ประโยชน์ใช่ไหม?

หลินซินเหยียนสั่นสะท้านโดยสัญชาตญาณ

“พวกคุณแต่งงานกันแบบมีข้อแลกเปลี่ยน นายไม่มีสิทธิ์ไป ร้องขออะไรกับเธอ ” เหอรุ่ยเจ๋อพูดด้วยเสียงเย็นชาเช่นกัน

“ผมไม่มีสิทธิ์นายยิ่งไม่มีสิทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นการทําข้อตกลงหรือ ไม่ นายอยากได้ภรรยาของคนอื่น ไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษท่ากัน ” พูดจบเขาก็ไม่มองเหอรุ่ยเจ๋อเลย แต่เหลือบมองไปที่หลินซินเหยี ยนที่อยู่ข้างหลัง “ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาที

พูดเสร็จก็เดินเข้าไปในอาคาร

เหอรุ่ยเจ๋อหันมามองหลินซินเหยียน “เธอไม่ต้องกลัว มีพี่นะ เดี๋ยวพี่เข้าไปกับเธออธิบายให้เขาชัดเจน”

หลินซินเหยียนส่ายหัว เรื่องนี้ เป็นความผิดของเธอ

ครั้งที่แล้วเธอเป็นคนตกลง สุดท้ายกลับผิดสัญญา

“ไม่เป็นไร พี่ พี่กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวหนูยังต้องทำงานอีก หลินซินเหยียนย่างเท้าเข้าไปในอาคาร จงจิ่งห้าวขึ้นไปแล้ว
หลินซินเหยียนก็ขึ้นลิฟต์เช่นกัน

ยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานของจงจึงห้าว เธอพยายามระงับ ความกระวนกระวาย ยกมือขึ้นเคาะประตู

“เข้ามา”

เธอผลักประตูเข้ามา กำลังจะอธิบายเรื่องที่ตัวเองไม่ได้กลับ ไปในเมื่อคืน จงจิ่งห้าวพูดขึ้นก่อน “พวกเรายุติความสัมพันธ์ใน การแต่งงานเถอะ”

เขาเงยหน้าขึ้น “หนึ่งเดือนนานไป ยุติตอนนี้เลย”

หลินซินเหยียนปากสั่นอย่างห้ามไม่ได้ เธอนึกว่าเธอเข้มแข็ง และกล้าหาญ แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น

เหล่านั้นยังไม่พอ

ในยามพบเจออันตราย เธอไม่สามารถปกป้องตัวเองได้

ถ้าหากไม่ได้พบเจอเหอยเจ๋อโดยบังเอิญ เธอไม่อาจรอดพ้น มาได้

บางทีเธออาจถูกเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หานทำร้ายไปตั้งนาน แล้ว

จงจึงห้าวไม่อยากพัวพันกับเธออีก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ทนายหลี่ ช่วยผมเตรียมเอกสารการหย่าหน่อย

“ไม่ได้! “หลินซินเหยียนเข้ามากดโทรศัพท์เขาไว้ ส่ายหัวกับ เขา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่กลับไปจริงๆ เมื่อคืนฉันเจอปัญหานิดหน่อย ถึง—”

เหอะๆ

สายตาของจงจิ่งห้าวกวาดไปที่กระโปรงบนตัวเธอ ยิ้มอย่าง

เย็นชา รังสีอำมหิตราวกับจะทะลุเลือดเนื้อของเธอ “ผมให้คุณไป

ไม่ดีเหรอ?” เมื่อวานเป็นกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตแท้ๆ คืนเดียวกลายเป็นกระ

โปรงเลย

เมื่อคืนต้องเมามันส์ขนาดไหน ถึงทำให้เสื้อใส่ไม่ได้แล้ว? บางทีเธออาจจะมีจุดที่ดึงดูดคน แต่คะนองของเธอก็เป็นเรื่อง

จริง

ผู้หญิงแบบนี้ ไม่คุ้มค่าที่จะให้เขาใส่ใจ

“ไม่ดี” ถึงแม้จะหย่าแต่ก็ไม่ใช่ตอนนี้

ถ้าหากเธอเสียจงจึงห้าวที่พึ่งพิงนี้ไป เธอก็คงเหมือนแปดปีก่อน ปล่อยให้คนอื่นรังแก ไม่มีกำลังที่ จะสู้กลับ

จงจึงห้าวจ้องมองเธอ เธอนั้นตกใจ ลนลาน ทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับกวางเอลก์ที่สับสนทิศทาง ไร้ความช่วยเหลือ หัวใจ ของเขาเต้นแรง ไม่ทันตั้งตัว จากนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชา ด้านหนึ่ง ออกไปสนุกกับผู้ชาย อีกด้านมารักษาการแต่งงานกับเขา?

บ้าบอคอแตก ไร้สาระ
เขายังคงเย็นชา ออกห่าง “ผมให้คุณและผู้ชายคนนั้น อยู่คู่ เคียงข้างกัน คุณกลับมาบอกผมว่าไม่ดี?”

หลินซินเหยียนกระวนกระวายมาก และหวาดกลัวมากเช่นกัน กลัวว่าจงจึงห้าวจะหย่ากับเธอจริงๆ

ในชั่วพริบตา หลินซินเหยียนนึกถึงจูบของเขาที่ไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้คิดอะไรเยอะ โน้มตัวเข้าไปจูบเขา

ทันใดนั้น บรรยากาศรอบข้างก็เกือบจะตึงไปหมด จงจิ่งห้าวอึ้งสักพัก ก้มหน้า มองผู้หญิงที่จูบปากเขา กลับลืม ตอบสนอง

ชีวิตส่วนตัวของเธอนั้นคะนอง แต่ทักษะการจูบของเธอกลับไม่ ลื่น

กลับมีความไม่ชินแปลกๆ จึงทำให้เขาไม่ได้ผลักเธอออกใน

ทันที พอดึงสติกลับมา จงจึงห้าวผลักเธอออกอย่างไม่เกรงใจ

ไม่ทันได้ตั้งตัว หลินซินเหยียนถูกเขาผลักจนถอยหลังไปสอง สามก้าว เข่าอ่อน จึงล้มลงไป กระโปรงถูกพัดขึ้น ขาทั้งสองโผล่ ออกมา

แผลที่ทำเสร็จ ฉีกออก ผ้าก๊อซที่หัวเข่า มีเลือดซึม สะดุดตา เป็นพิเศษ

ความเจ็บปวด เข้ามาจากหัวเข่า

ร่างกายของเธอสั่นเบาๆ
จงจิ่งห้าวกลับตกตะลึง

ขาของเธอ

หลินซินเหยียนไม่สนความเจ็บบนหัวเข่า ลุกขึ้นจากพื้น อ้อนวอนเขาไม่ให้หย่ากับตัวเองต่อ มองเขาอย่างวิงวอน “อย่า หย่ากับฉันเลย”

เธอกลัว กลัวว่าตัวเองจะไม่เหลืออะไรเลย กว่าจะได้ใช้ ประโยชน์ในฐานะภรรยาของจงจึงห้าว ถูกหลินกั๋วอันเห็นค่าขึ้น มาบ้าง ก็กลายเป็นฟองสลายไป

ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทำให้เธอน้ำตาไหลนองหน้า

จงจึงห้าวเดินเข้ามา ก้มตัวเปิดกระโปรงเธอขึ้น เขาทั้งสองที่ พันด้วยผ้าพันแผล เลือดสีแดงสดบนนั้นที่สะดุดตาเป็นพิเศษ เธอได้รับบาดเจ็บ

น้ำเสียงของเขาปะปนกับความเอ็นดูสงสารซึ่งสังเกตได้ไม่ ง่าย บางทีตัวเขาเองก็ไม่สังเกตเหมือนกัน พอเห็นว่าเธอบาดเจ็บ ก็เอ็นดูเธอ “ไปโดนมายังไง?”

หลินซินเหยียนเช็ดน้ำตาบนหน้า ใช้โอกาสนี้อธิบาย “เมื่อคืน ฉันเลิกงาน ก็นั่งแท็กซี่กลับ แต่รถแท็กซี่นั้นมีคนจัดเตรียมไว้แล้ว ให้พยายามทําร้ายฉัน เพื่อหนีรอด ฉันกระโดดลงจากรถ ก็เลย เป็นแบบนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจไม่กลับไป ที่ฉันอยู่กับเหอรุ่ยเจ๋อ เป็น เรื่องบังเอิญที่ผิดพลาด เขาช่วยฉันไว้”

จงจึงห้าวไม่อยากยอมรับ แต่พอเห็นแผลบนขาเธอ ก็ใจอ่อน
เขาลุกขึ้น ยังคงท่าที่เย็นชา “รู้ไหมว่าใครจะทำร้ายคุณ?”

“เสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หาน เพราะว่าฉันแต่งงานกับนาย พวก เขากลัวว่าฉันจะใช้อำนาจของนาย จัดการพวกเขา ดังนั้นจึง ลงมือกับฉันก่อน เรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ตอนนี้ต้องเกลี้ย กล่อมจงจิ่งห้าวไม่หย่ากับเธอ ถึงสำคัญที่สุด

ที่แท้เธอไม่ยอมหย่า ไม่ได้เป็นเพราะว่าคิดอะไรกับเขา แต่ กลัวว่าจะถูกคนอื่นข่มเหงทําร้าย

จู่ๆ เขากลับมีความรู้สึกใจคอห่อเหี่ยวแปลกๆ

เขาหันตัวไปทางหน้าต่าง เหลือเพียงแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวให้ เธอ “นี่เป็นเหตุผลที่คุณไม่อยากหย่ากับผมใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนไม่ได้ปฏิเสธ “ข้อแลกเปลี่ยนของพวกเราคือ หนึ่งเดือน ดังนั้นรอถึงเลา ได้ไหม?”

จงจิ่งห้าวหลับตา ขมวดคิ้ว ดูออกได้ชัดว่าไม่อยากคุยต่อ ไม่

ได้ตกลง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ กลับพูดเสียงเย็นชา “ออกไป!”

“คราวหน้า จะไม่มีเรื่องไม่กลับบ้านทั้งคืนเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด ในระหว่างที่อยู่ในความสัมพันธ์สามีภรรยากับคุณจง ฉันจะทำ ในสิ่งที่ภรรยาควรทำอย่างแน่นอนคุณจงวางใจได้ ” หลินซินเหยี ยนสัญญา

จงจึงห้าวหมดความอดทน น้ำเสียงเย็นชา “ออกไป! หลินซินเหยียนชะงักครึ่งวิ เดินออกไปด้วยยางอย
ประตูห้องทํางานปิดลง จงจึงห้าวจับหน้าผากหัวเราะให้กับตัว เอง หัวเราะอย่างประชด หัวเราะตัวเอง

เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะผู้หญิงที่ไม่สำคัญคนนี้

เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่บริสุทธิ์ ไม่ใส แต่ก็อดไม่ได้ เป็นเพราะ เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ตัวเองไม่เหมือนตัวเอง

หลินซินเหยียนกลับไปที่ตำแหน่งเดิม แกะผ้าก๊อซ พันแผล ออก แผลฉีกออกเลือดไหลออกมา เธอเอายาที่เหอยเพื่อให้มา โรยลงบนแผลอีกครั้ง ไม่พันแผลอีก

พอถึงเวลาทํางาน ทุกคนต่างเข้าสู่ตำแหน่งงานทีละคน เธอ แปลเอกสารอย่างเงียบๆ เธอเงียบเกินไป ราวกับไม่มีตัวตน แม้ แต่ไปจวู่เวยก็ไม่ได้โผล่มากลั่นแกล้งเธอ

ตอนกลางวันทุกคนต่างออกไปทานข้าว

หลินซินเหยียนไม่ได้ไปกับพวกเขา แต่ซื้อข้าวกล่องมากินที่ ตำแหน่งทำงาน ทานไปด้วยดูเอกสารไปด้วย ไปจฉู่เวยขอให้เธอ แปลเสร็จภายในสองวัน เมื่อวานแปลไปแค่หนึ่งส่วนสอง ยัง เหลืออีกครึ่งหนึ่ง วันนี้เธอจึงยุ่งมาก

เพื่อไม่ให้ไปจวู่เวยหาเรื่องเธอ เธอต้องแปลเสร็จภายในเวลา ที่กำหนด

พักทานอาหารเที่ยงไปจเวยและจงจึงห้าวไปที่ร้านอาหาร ของบริษัท แน่นอนว่าต้องกลับมาด้วยกัน
สําหรับการมีอยู่ของหลินซีนเหยียนแล้ว จงจึงห้าวไม่ได้ถาม

อะไรเลย

ทำให้ไปจเลยสบายขึ้นมาเยอะ

เมื่อก่อนที่ตื่นเต้นเกินไปเพราะว่าหลินซินเหยียนเป็นผู้หญิงใน คืนนั้น และท้องกับจงจิ่งห้าว เครียดเกินไปจึงอารมณ์เสียสติหลุด

ตอนนี้ลองคิดดูอย่างนิ่งๆแล้ว ผู้หญิงคนเดียวที่รู้เรื่อง ในคืน นั้นได้ตายไปแล้ว ไม่มีทางที่จงจึงห้าวจะรู้ความจริงในคืนนั้นอีก ต่อไป

ขอแค่เธอมัด ใจจงจึงห้าวให้ดี ส่วนหลินซินเหยียนแล้ว เธอคิด ว่าคงมีคนจัดการแทนเธอ แต่ทว่า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ