บทที่ 276 ฉันเชื่อคุณ

ซูจ้านขมวดคิ้ว “แกหัวเราะอะไร?”

“แกคิดว่าพวกแกชนะแล้วเหรอ? แกคิดว่าจับฉันได้แล้วเห รอ?” เหอยเจ๋อยิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ซูจ้านยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม มันหมายความว่ายังไง? จงจึงห้าวจับมืออันเย็นเฉียบของหลินซินเหยียน กอดไว้แน่น กว่าเดิม หรี่ตาลงเล็กน้อย

“แกยังอยากทำอะไรอีก? วันนี้ต่อให้แกมีปีกก็หนียากแล้ว” ซู จ้านมองดูท่าทางอันบ้าคลั่งของเหอยเจ๋อ สีหน้ายิ่งไม่ดี

“ฉันปืนออกไปไม่ได้ แกปืนออกไปได้เหรอ” ตอนที่พูดเขาก็รูด

ชิปออก

ทันใดนั้น ซูจ้านเข้าใจความหมายของคำพูดเขาแล้ว เพราะว่า กลางอกเขาผูกระเบิดไว้

วินาทีที่เขาโชว์ระเบิดออกมา ก็มีเสียงกรีดร้อง แม่ที่ขายปิ้ง ย่าง รีบอุ้มลูกสาวตัวเองขึ้นมา นมา หลบอยู่ใต้โต๊ะ

เขาหัวเราะมองไปที่จงจิ่งห้าว “พวกแกใครกล้ามาจับฉัน?”

จงจิ่งห้าวสีหน้าเรียบเฉย ป้องกันหลินซินเหยียนไว้ด้านหลัง เขา “นายต้องการอะไร?”

เวลาเดียวกับที่พูด บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเหอยเจ๋อค่อยๆขยับไปข้างหน้า คิดอยากจะจับเขา

เหอยเจ๋อเปิดอกเสื้อ “ส่งเหยียนเหยียนมาให้ฉัน ไปกับฉัน ไม่อย่างนั้น พวกเราก็ตายพร้อมกัน

จงจึงห้าวตั้งใจยื้อเวลากับเขา ให้บอดี้การ์ดเข้าใกล้เขา “ถ้าฉันไม่ยอมละ?”

“ฉันบอกแล้วไง ทุกคนก็ตายพร้อมกัน ใครก็อย่าคิดที่จะรอด เหอยเจ๋อมองไปข้างหลังเขา “เหยียนเหยียน คุณอยากเห็นคน มากมายขนาดนี้ตายเพราะคุณเหรอ?”

หลินซินเหยียนหันหน้าไม่มองเขา ดังนั้นจึงหันไปเห็นแม่ลูกที่ หลบอยู่ใต้โต๊ะพอดี สายตาเธอกะพริบ กำมือไว้แน่น

พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เป็นเพราะเธอถึงทำให้พวกเขาอยู่ใน

อันตราย

หลินซินเหยียนอยากบอกให้พวกเขาไป หลบอยู่ใต้โต๊ะไม่มี ประโยชน์ แต่กลัวดึงดูดความสนใจของเหอยเจ๋อ

“เหยียนเหยียนคุณไปกับผม มีแค่ผมเท่านั้นที่ชอบคุณอย่าง จริงใจ รักคุณ มีแค่ผมคนเดียว เพื่อคุณแล้วผมยอมสละแม้แต่ ชีวิต ไปกับผม” เขายื่นมือให้หลินซินเหยียน

เวลาเดียวกัน บอดี้การ์ดที่เข้าใกล้เหอรุ่ยเจ๋อไปโดนเก้าอี้ จน ทำให้เกิดเสียง เหอรุ่ยเจ๋อหันไปมองก็เห็นบอดี้การ์ดที่กำลังเข้า ใกล้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที เขารู้ตัวแล้ว บอดี้การ์ดจึงเลือกที่ จะพุ่งเข้าไปกับตัวเขา
เหอยเจ๋อถีบเก้าอี้ตรงหน้า ไปขวางบอดี้การ์ดที่เข้าใกล้

“แม่ แม่” เด็กหญิงตกใจจนมุดเข้าอ้อมกอดของแม่ เหอยเจ๋อ หันไปจ้องเด็กหญิงคนนั้น หลินซินเหยียนเห็นท่าจะไม่ค่อยดี รีบ ขวางเขาไว้”

บอดี้การ์ดพุ่งเข้าไป แต่ก็ช้าไปหนึ่งก้าว เหอยเจอคว่ำ โต๊ะ แล้วจับตัวเด็กหญิงไว้ เด็กหญิงกอดแม่ไว้ไม่ปล่อย “ปล่อยลูก ของฉัน”

“ปล่อยเขาให้ผม” เหอยเจ๋อตะโกน ผู้หญิงตกใจร้องตะโกน

เสียงดัง “ปล่อยลูกสาวฉัน ปล่อยลูกสาวฉัน”

เด็กหญิงถูกดึงจนรู้สึกเจ็บ ตกใจจนร้องไห้ “แม่ แม่…. หลินซินเหยียนอยากเข้าไปช่วยแม่คนนั้นแย่งลูกสาวมา เหอ ยเจ๋อตอนนี้เหมือนคนบ้า ต้องทำให้เด็กบาดเจ็บแน่

เธอเพิ่งขยับตัว ก็ถูกจงจึงห้าวจับไว้ “ผมไปเอง”

เหอรุ่ยเจ๋อใช้แรง ดึงตัวเด็กหญิงมาจากมือแม่ กำลังจะใช้เด็ก หญิงข่มขู่หลินซินเหยียน พอหันไป ก็เห็นจงจึงห้าว “แก…….

จงจิ่งห้าวใช้ความเร็วยิ่งกว่าสายฟ้าแลบ เข้าไปจับแขนของ เขาไว้ มือของเขาแรงเยอะมาก เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกเจ็บ มือที่อุ้มเด็ก หญิงไว้ต้องปล่อยออก จงจิ่งห้าวจึงรีบดึงเด็กหญิงเข้ามาอุ้มไว้ เห อรุ่ยเจ๋อโมโหจนบีบสันดานความชั่วร้ายในตัวออกมา เขาจับ ระเบิดที่ผูกไว้กลางอก อยากกดปุ่มระเบิด แต่ถูกจงจึงห้าวถีบ กระเด็นออกไป
แคร้งคร้าง

โต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด

เหอยเจ๋อไหวพริบดีมาก ลุกขึ้นมาก็วิ่งหนี บอดี้การ์ดวิ่งตามไป

“หือหือ….” เด็กหญิงร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของจงจึงห้าว เขา ก้มหน้า เห็นเด็กหญิงตกใจจนหน้าซีด มือทั้งสองข้างแดง จาก อากาศที่เหน็บหนาวจับคอเสื้อของเขาไว้แน่น เหมือนกลัวถูกคน อื่นแย่งไป

“ฉิงฉิง ฉิงฉิง” ผู้หญิงวิ่งเข้ามาอุ้มลูกสาว จงจึงห้าวยื่นตัวเด็ก หญิงให้เธอ

เธอกอดเด็กหญิงไว้แน่น จูบลูกสาวที่ร้องไห้ด้วยอาการตกใจ

พูดจาปลอบ “ไม่กลัวไม่กลัวนะ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรนะ แม่อยู่

“ขอบคุณค่ะ” ผู้หญิงอุ้มลูกสาวไว้แล้วก้มหน้าขอบคุณจงจึง ห้าว ไม่ได้เป็นเพราะเธอกลัวลูกสาวจะถูกระเบิดตายหรือไม่

เธอคิดไม่ถึงว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะเป็นคนบ้าคลั่งอย่างนี้ไม่อย่างนั้น คนปกติที่ไหนจะมัดระเบิดไว้รอบตัวแบบนี้

“เขามาที่ร้านฉันกินปิ้งย่าง บอกว่าทะเลาะกับแฟน ให้ลูกสาว ฉันไปล่อคุณผู้หญิงคนนี้มา คิดไม่ถึงว่า….” ผู้หญิงคนนั้นมอง หลินซินเหยียนด้วยตาแดงก่ำ “เกือบทำร้ายคุณแล้ว”
ผู้หญิงรู้ว่าหลินซินเหยียนทำไมถึงให้เงินลูกสาว ยอมกินปิ้ง ย่าง เพียงแค่ไม่อยากให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ ก็เลยรับเงินของเธอไว้ เธอเป็นคนใจดี แต่คิดไม่ถึงว่าเธอกับลูกสาวเกือบทําให้เธอ เดือดร้อน

หลินซินเหยียนไม่ได้รู้สึกว่าเป็นความผิดของสองแม่ลูก แค่ ความใจดีถูกคนหลอกใช้

“เวลาดึกมากแล้ว วันนี้รีบกลับไปเถอะ…….

“อ้าก”

หลินซินเหยียนยังพูดไม่จบ ต้องชะงักจากเสียงร้อง เธอกับจง จึงห้าวหันไปพร้อมกัน กลับเห็นคุณย่าถูกเหอยเจ๋อจับตัวไว้

“เกิดอะไรขึ้น?” ซูจ้านรีบเดินเข้าไป “ทำไมถึงถูกเหอรุ่ยเจ๋อกับ

ตัวไว้?”

บอดี้การ์ดพูด “พวกเราไล่จับเขา เขาวิ่งผ่านทางนี้ คุณย่าท่าน ออกมาจากข้างในเจอเข้าพอดี เขาไม่รู้ว่าคุณย่าท่านเป็นใคร แค่ จับไว้เป็นตัวประกันเฉยๆ”

คุณย่าตกใจไม่น้อย เห็นซูจ้านก็ตะโกน “ซูจ้าน”

เธอไม่รู้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อเป็นใคร ไม่มีคนบอกเธอเกี่ยวกับ แผนการวันนี้ แค่ให้เธอและเด็กสองคนอยู่ในห้องนอน หลินลุยซี ตามซื้อเสิ่นเผยชวนว่าจะหาหลินซินเหยียน คุณย่าจึงลงมาเพื่อ หาหลินซินเหยียน และหาตัวบ้านด้วย เขากับฉินยาเพิ่งแต่งงาน ดึกขนาดนี้แล้วไม่กลับห้อง เธอไม่วางใจ ดังนั้นเงินเผยชวนไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอลงจากห้อง

ถึงชั้นล่างแล้ว คุณย่าท่านเห็นซูจ้านกับหลินซินเหยียนอยู่ข้าง นอก อยากออกมาหาพวกเขา กลับถูกเหอยเจอที่วิ่งเข้าไปจับ ตัวไว้

“รู้จักซูจ้าน?” เหอยเจ๋อหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

คุณย่าอายุมาแล้ว ไม่รู้ว่าคำพูดนี้มีอะไรผิดปกติ จึงพูดว่า “ซู จ้านเป็นหลานของฉัน”

“ฮ่าฮ่า” เหอยเจ๋อหัวเราะเสียงดัง มองไปที่บ้าน แล้วมองจง จิ่งห้าว “พวกแกไม่ปล่อยฉันใช่ไหม?”

“ไอ้สารเลว” ซูจ้านจะพุ่งเข้าไปทันที จงจึงห้าวดึงตัวเขาไว้ “อย่าวู่วาม”

ซูจ้านโมโหจนตัวสั่น “แกกล้าแตะต้องคุณย่าฉันแม้แต่ปลาย

นิ้ว ฉันหั่นศพแกเลี้ยงสุนัขกินแน่”

“ถ้าอย่างนั้นแกก็ต้องมีปัญญาจับตัวฉันได้ก่อน” รู้ว่าตัว ประกันในมือเป็นย่าของซูจ้าน เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย มั่นใจว่า พวกเขาไม่กล้าทำอะไรบู่วามแน่

“อย่าช่วยคนก็ได้” สายตาเขาหันไปมองที่หลินซินเหยียน

“เอาคุณมาเปลี่ยน”

“ถุย ฝันไปเถอะ” ซูจ้านรังเกียจเหอยเจออย่างที่สุด เหอรุ่ยเจ๋อบีบแขนของคุณย่าไว้อย่างแรง คนแก่เจ็บจนร้องเสียงดัง

ซูจ้าน โมโหจนตะโกนคำหยาบ “แม่งเอ้ย ไอ้สารเลว

“ฉันยอมเปลี่ยน เอาตัวฉันไป แล้วปล่อยตัวคุณย่า” หลินซินเห ยียนพูด จงจึงห้าวยืนอยู่ด้านข้าง ไม่ได้พูดอะไร สบตากับเธอ เหมือนมีคำพูดหมื่นล้าน หลินซินเหยียนยิ้มเล็กน้อย “ฉันเชื่อ คุณ”

เชื่อว่าคุณช่วยฉันได้

พูดจบหลินซินเหยียนก็เดินไปหาเหอยเจ๋อ

ซูจ้านกระวนกระวาย ตะโกนพูดกับหลินซินเหยียน “มันเป็น โรคจิต จ่อจงมาที่ตัวคุณ คุณไปแล้ว ก็เท่ากับติดกับมันแล้ว” หลินซินเหยียนทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินไปโดยไม่ได้ลังเล

ซูจ้านหันไปมองจงจึงห้าว “นายให้เธอไปแบบนี้เหรอ?”