บทที่ 274 รู้สึกเหมือนฝันไป

หลินซินเหยียนเข้าใจความตั้งใจของจงจึงห้าวทันที “ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้ก็ให้ฉันออกไปคนเดียวเพื่อล่อเขาออกมา?”

“ไม่ต้อง”

เขาไม่ให้หลินซินเหยียนไปเสี่ยง ถึงแม้ว่าเขามั่นใจว่านัดเดียว ก็โดน แต่ว่ายังคงไม่สามารถเอาตัวหลินซินเหยียนไปเป็นเหยื่อ

ล่อ

“ผมจะหาคนมาแทนคุณ…

“คุณคิดว่าเหอรุ่ยเจ๋อโง่เหรอ?” หลินซินเหยียนตัดคำพูดเขา “พวกเรารู้จักกันนานมาก เขาคุ้นเคยกับฉันดี ถึงแม้ว่าคุณจะหา คนที่เหมือนกับฉันมาก ก็อาจจะหลอกเขาไม่ได้”

จับตัวเหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ เธอก็ไม่วางใจ เขาเป็นเหมือนระเบิด ไม่รู้ว่าเขาจะระเบิดเมื่อไหร่

เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอและลูกทั้งสองคน เธออยากรีบ จัดการเรื่องของเหอรุ่ยเจ๋อให้เรียบร้อย

“ฉันทําเองดีกว่า” เธอมองหน้าจงจิ่งห้าวอย่างจริงจัง เธอรู้ว่า เขากังวลเรื่องอะไร เธอยอมเชื่อใจเขา เชื่อว่าเขาจะปกป้องเธอได้
เห็นเขาลังเล หลินซินเหยียนจงใจพูด “คุณไม่เชื่อมั่นในตัวฉัน เหรอ?”

จงจิ้งห้าวมองเธอไปสักพัก พูดเสียงต่ำ ไม่ต้องยั่วยผม เตรียมตัวพร้อมแค่ไหน ก็มีเหตุการณ์ที่ไม่อาจคาดคิดเกิดขึ้นได้ ผมจะให้คุณไปเสี่ยงไม่ได้

หลินซินเหยียนอยู่ในอ้อมกอดเขา “ฉันเชื่อใจคุณ มีเขาอยู่ฉัน ไม่สบายใจเลย”

จงจึงห้าวโน้มตัวไปข้างหลัง หันหน้าไปในที่มืด ทำให้มองไม่ เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ หลินซินเหยียนเงียบ พิงอยู่กลางอก เขา ให้เขาคิดเรื่องนี้ก่อน

ผ่านไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นมา “คุณนอนต่ออีกหน่อยนะ

สองวันนี้เธอไม่ค่อยได้นอน เพราะฉะนั้นเมื่อกี้นั่งไปสักพักก็ หลับไปเลย อีกอย่างเมื่อกี้ก็นอนไปแค่ครู่เดียว หลินซินเหยียนรู้ ว่าเขาต้องออกไปหาเสิ่นเผยชวนเพื่อจัดการเรื่องนี้ ฉะนั้นเธอจึง นอนลงอย่างเชื่อฟัง

จงจิ่งห้าวห่มผ้าให้เธอ “เดี๋ยวผมก็กลับมา”

“อืม” หลินซินเหยียนไม่ง่วงแล้ว แต่เพื่อให้จงจึงห้าว ออกไป อย่างวางใจ เธอจึงหลับตาแกล้งนอน

จงจิ่งห้าวรอเธอหลับสนิท จึงลุกขึ้นออกจากห้อง แต่ไม่รู้เลย พอเขาออกไปทันที คนที่นอนอยู่ก็ลืมตาขึ้นทันที หลินซินเหยียนรู้ สึกง่วง แต่พอรู้แผนการของจงจึงห้าวแล้ว เธอก็นอนไม่หลับแล้ว
เธอจึงลุกขึ้น เอาผ้าห่มห่อตัวเดินไปริมหน้าต่าง มีหน้าต่างกัน กลาง เธอก็รู้สึกถึงสายลมอันเหน็บหนาวจากข้างนอกได้

งิ้วงิ้ว ต้นไม้สะบัดไปมา

“ก๊อกก๊อก……

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น หลินซินเหยียนเก็บอารมณ์ตัว เอง พูดเสียงเรียบ “เข้ามา

ประตูถูกผลักออก ฉันยายืนอยู่หน้าประตู ลังเลอยู่สักพักไม่รู้ จะเปิดปากพูดยังไง

ทั้งๆที่ตอนมา มีเรื่องอยากจะพูดกับเธอ

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา “รีบเข้ามานั่ง ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม?”

ฉันยารู้สึกเขิน ไม่รู้ว่าผู้หญิงทุกคนที่เพิ่งเป็นภรรยาคนอื่น จะมี ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า

หลินซินเหยียนเทน้ำให้เธอ นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเธอ เธอ

ไม่มีประสบการณ์อะไรแบ่งปันให้เธอฟังได้

“ชีวิตแต่งงานของฉันวุ่นวายมาก ไม่มีประสบการณ์อะไรแบ่ง ปันให้เธอฟังได้ พูดได้แค่ว่า มีวาสนาได้อยู่ร่วมกันได้ ก็รักษา ทะนุถนอมไว้ดีๆ”

ฉินยาก้มหน้า ตอบลืมคําเดียว

“ฉันก็ยังเรียกเธอว่าพี่เหมือนเมื่อก่อน” ซูจ้านเป็นเพื่อนรักกับ จงจิ่งห้าว ต่างก็เรียกหลินซินเหยียนว่าพี่สะใภ้ แต่เธอไม่อยากเปลี่ยนไปเรียกตามจําน

เธออยากคบกับหลินซินเหยียนเหมือนเมื่อก่อน หลินซินเหยียนหัวเราะ “ได้แน่นอน

เธอรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเล็ก จะเรียกยังไงก็ไม่เป็นไร ก็ แค่พวกเธอไม่เปลี่ยน ความสัมพันธ์นี้ก็ไม่เปลี่ยน จะเรียกยังไงไม่ สําคัญ

เวลานี้ คุณย่าพาหลินซีเฉินกับหลินลุยซีเข้ามา เห็นว่านยา อยู่ด้วยรอยยิ้มบนหน้าของคนแก่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข

“เสี่ยวยาก็อยู่เหรอ”

ฉินยารีบลุกขึ้น “คุณย่า”

คุณย่าโบกมือ “นั่ง นั่ง” เธอดูฉินยาแล้วรู้สึกดีทุกอย่าง

หลินซีเฉิน โดดขึ้นไปบนเตียง ศึกษารูบิคของตัวเอง หลินลุยซี พุ่งเข้าอ้อมกอดของหลินซินเหยียน ไม่รู้ว่าเพราะง่วงหรือเหนื่อย พิงอยู่ในอ้อมกอดของเธออย่างขี้เกียจ

คุณย่านั่งอยู่ข้างฉินยา จับมือเธอไว้ “เสี่ยวยา จากนี้ไปพวก เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ถ้าหากซูจ้านรังแกหนู หนูก็บอก ย่าได้เลย”

ฉินยาเม้มปาก ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกเขิน “เขาไม่ได้รังแกหนู” คุณย่าดีใจ หรือเป็นเพราะอารมณ์ดี จึงดูกระปรี้กระเปร่า เธอ ตบมือฉินยาเบาๆ “ย่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน
เธอคิดว่าครั้งนี้ต้องไม่มีความสุข คิดว่าบ้านต้องเป็นเหมือน ทุกครั้ง บอกว่าแต่งงานปลายปีล้วน โกหกเธอทั้งนั้น

คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะเป็นเรื่องจริง

“ย่าแก่แล้ว แค่หวังว่าหนูกับซูจ้านจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความ สุข หนูบปากกับย่าเรื่องหนึ่งได้ไหม?” ทันใดนั้นคุณย่าจริงจัง ขึ้นมา

“คุณย่าพูดเลยค่ะ” ฉินยาพูด

“จากนี้ไปไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น หนูอย่าจากเขาไป ช่วยดูแลเขา

แทนย่า รับปากย่าได้ไหม?” ฉัยยารู้สึกว่าคุณย่าแปลกมาก แต่ก็พูดไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน เพื่อให้คุณว่าวางใจ เธอตอบอย่างจริงจัง “ตกลงค่ะ

คุณย่ายิ้มอย่างสดใส มีคำพูดของฉินยาแล้ว เธอก็วางใจ กลางคืน หลินซินเหยียนออกจากโรงแรมตามลำพัง อากาศ เข้าสู่เดือนธันวา ก็ไม่เคยอบอุ่นเลย กลางคืนสายลมเหน็บหนาว

ลมหนาวพัดผ่านใบหน้าเหมือนดั่ง ใบมีดพัดผ่าน ปวดแสบ เหมือนถูกแล่เนื้อ

หลินซินเหยียนดึงเสื้อกันหนาวไว้แน่น

เพราะใกล้ตรุษจีนแล้ว จงจึงห้าวอยากรีบจับตัวเหอรุ่ยเจ๋อ จากนั้นก็กลับเมืองB นี่เป็นปีแรกที่หลินซินเหยียนกลับมา เขาไม่ อยากให้ใครมารบกวนครอบครัว
นี่ก็เป็นความคิดของหลินซินเหยียนเหมือนกัน มีเรื่องนี้คอย กังวลอยู่ ก็ไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบ

เพื่อให้เหอยเจ๋อติดกับ หลินซินเหยียนแกล้งทะเลาะกับจงจึง ห้าว ออกไปคนเดียวกลางดึก นั่งอยู่คนเดียวที่ขอบบ่อน้ำสวน ดอกไม้

เพื่อให้สมจริง หลอกล่อเหอยเจ๋อ ฉันยายังเดินออกมาปลอบ เธอ “พี่หลิน ผัวเมียก็ทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ ฉันว่าประธานจง ดีออก พี่อย่าโกรธเขาเลยนะ พี่เห็นแก่ลูกทั้งสองคน พวกเรากลับ เข้าไปเถอะ ข้างนอกหนาวขนาดนี้”

หลินซินเหยียนปิดหน้าไม่พูดอะไร

ฉินยาปลอบโยนต่อ “ลูกทั้งสองยังรออยู่ พวกเราเข้าห้องกัน เถอะ”

หลินซินเหยียนก้มหน้า “ฉันอยากอยู่เงียบๆ เธอเข้าไปเถอะ ช่วยฉันดูแลลูกทั้งสองคนด้วย

“แต่พี่อยู่ข้างนอกฉันไม่วางใจ” ฉินยาดึงเธอไว้ “พี่เข้าไปกับ ฉันเถอะ”

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา เธอเข้าไปก่อนเถอะ ฉันขออยู่คน เดียวเงียบๆสักพัก ขอคิดดูดีๆก่อน”

พูดหลายครั้งก็ไม่ได้ผล ฉินยาจึงเดินเข้าไปอย่างเอือมระอา

ระหว่างเดินก็หันกลับมาดูตลอด ท่าทางห่วงใยเธอ
เข้าไปในโรงแรมแล้ว เธอไม่ได้กลับเข้าห้องนอน แต่ไปหา จ้าน ตอนนี้ซูจ้านกับจงจึงห้าวกำลังดูสถานการณ์ข้างนอก ทั้งหมด ในห้องลับแห่งหนึ่ง

เห็นฉินยาเข้ามา ซูจ้านก็ลุกขึ้นเดินไปหา “คุณขึ้นห้องก่อน เถอะ คุณย่ากับเสี่ยวเฉินเสี่ยวลุ่ยอยู่ข้างบน

ฉินยารู้สึกกังวล “แบบนี้จะล่อตัวเหอยเจ๋อออกมาได้จริงเห รอ?”

“ขอแค่เขายังไม่ตาย ใจจากพี่สะใภ้ เขาต้องออกมาแน่นอน ครั้งแรกไม่ได้ ก็ครั้งที่สอง ต้องมีสักครั้งที่เขาต้องออกมา” ซูจ้าน รู้สึกว่าเหอรุ่ยเจ๋อต้องมีโรคหวาดระแวงแน่นอน ไม่อย่างนั้นคง ไม่ตามตื้อไม่เลิกแบบนี้

ฉันยายังกังวล “เขาจะเป็นอันตรายต่อเด็กทั้งสองคนไหม?” ซูจ้านจับหน้าเธอ “ไม่ต้องห่วง เสิ่นเผยชวนเฝ้าอยู่ข้างบน สําหรับเงินเผยชวนแล้ว ฉินยาเชื่อมั่นในความสามารถของ เขา ไม่มีเรื่องของเธอแล้ว เธออยู่รบกวนที่นี่ไม่ได้

ฉินยาหันตัวเดินขึ้นชั้นบน ซูจ้านเดินกลับเข้าไปในห้อง จงจิ่ง ห้าวยืนอยู่ริมหน้าต่างตลอด แม้แต่ท่าก็ไม่ได้เปลี่ยน นี่ก็ผ่านไป แล้วสามชั่วโมง หลินซินเหยียนนั่งอยู่ท่ามกลางลมหนาวสาม ชั่วโมง ไม่เห็นแม้แต่เงาของเหอรุ่ยเจ๋อ

“พี่สะใภ้นั่งหนาวอยู่ข้างนอกสามชั่วโมงแล้ว จะกลับเข้ามา ก่อนไหม ค่อยต่อพรุ่งนี้?”
ผ่านไปทุกวินาที สีหน้าจงจึงห้าวก็เคร่งเครียดขึ้นอีกนิด หลิน นเหยียนไปนั่งหนาวเขาเป็นห่วงยิ่งกว่าใคร เวลาเดียวกันเขาก็มี

ถึงแม้เหอรุ่ยเจ๋อจะจับตาดูหลินซินเหยียนอยู่ตอนนี้ ก็อาจจะไม่ ออกมา เพราะเขาไม่มั่นใจว่าหลินซินเหยียนทะเลาะกับเขาจริง หรือไม่

พอเหอริยเจ๋อมั่นใจว่าหลินซินเหยียนทะเลาะกับเขา ต้อง ปรากฏตัวแน่นอน

และแล้วก็ผ่านไปอีกสองชั่วโมง หลินซินเหยียนนั่งจนขาชา แล้ว มือก็เย็นจนแข็งแล้ว

ขณะที่เธอคิดว่าเหอรุ่ยเจ๋อไม่ปรากฏตัวแล้ว ก็มีเด็กผู้หญิงคน

หนึ่งปรากฏตัวตรงหน้า