บทที่ 258 เด็กสาว

“คุณกำลังสืบสวนฉันงั้นเหรอ” เหยาชิงชิงกระโดดดิ้นรนขึ้น มาอย่างบ้าคลั่งเพื่อสู้กับเสิ่นเผยชวน อย่างสุดชีวิต นั่นคือความ ลับของเธอ เธอไม่อนุญาตให้ใครรับรู้

เท้าของเธอถูกมัดไว้อยู่ ทำให้ในตอนที่ลุกขึ้นมา ก็ล้มลงไป อยู่ที่พื้นเหมือนเดิม

เสิ่นเผยชวนยกยิ้มขึ้น รับรู้ถึงจุดอ่อนของเธออยู่ในใจ จึง ตั้งใจกระตุ้นเธอต่อไป “เธอท้อง และยังคลอดมันออกมาอีก แต่ ก็…ไม่รอด”

“แกหยุดพูด หยุดพูด” เหยาชิงชิงคำราม เธอส่ายหัวไม่ ยอมรับ คําพูดของเสิ่นเผยชวน เป็นเหมือนเสียงฟ้าผ่า จากบน หัวสุดของเธอผ่าลงมา แยกเลือดเนื้อของเธอออกจากกัน

บนชั้นสอง

ไปยื่นหนึ่งขมวดคิ้ว เพียงคำพูดสองประโยคง่ายๆ ของเงิน เผยชวน แต่ทว่าสองประโยคที่พูดนั้นก็ทำให้เขาเองรู้สึกช็อกอยู่ ไม่น้อย เหยาชิงชิงเคยตั้งท้อง? แถมยังคลอดมันออกมาอีก

สำหรับเขาแล้ว เรื่องนี้ก็น่าตกใจมากอยู่เหมือนกัน

ถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าประโยคเซอร์ไพรส์จาก ปากของเส้นเผยชวน นั้นหมายถึงอะไร
เขาจับ ราวจับ พร้อมกับจ้องมองไปที่เธอ มีบางเรื่องที่เขาจะ ต้องถามจากปากเหยาชิงชิงด้วยตัวเอง

เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนขับรถ ในการลงจากชั้นบนลง มาข้างล่าง

หัวของเหยาชิงชิง สัมผัสกับพื้น เส้นผมกระจัดกระจาย ตกลง มาปิดระหว่างคิ้วและดวงตาของเธอ ระหว่างช่องว่างนั้นดูเหมือน ว่าเธอจะมองเห็นล้อรถวิลแชร์ของไปยื่นหนึ่ง กำลังหันตรงมาที่ เธอ ไปยื่นหนิงเหรอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยื่นหนังดวงตาของเธอเบิกกว้าง เขาก็ อยู่ที่นี่ด้วยหรือ

ประโยคที่เสิ่นเผยชวน เพิ่งพูดไป เขาคงไม่ได้ยินมันทั้งหมด

ใช่ไหม

“ยื่นหนิง…”

“บอกฉันมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงปิดบังฉัน

เธอท้องได้ยังไง” เขาขมวดคิ้วเข้ม ในตอนนี้เอง เขาเพิ่งได้ ตระหนักรู้ว่าตัวเองนั้นรู้จักเธอน้อยเกินไป เธอไม่เต็มใจที่จะตอบ ส่วนเขาเองก็ไม่ได้สอบถามไปมากกว่า

เขานึกว่า มีแค่เรื่องที่พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของเธอปฏิบัติต่อ เธอไม่ดีเท่านั้น

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอยังเคยตั้งท้องมาก่อน
เหยาชิงชิงได้รับการกระตุ้นครั้งใหญ่อีกครั้ง ตัวเธอหดแล้วหด อีก อยากหลบไปจากตรงนี้ อยากซ่อนตัวจากตรงนี้ ไม่ให้ใคร มองเห็นเธอได้

“เธอพูดมา” ไปยื่นหนังตะโกน

“ฉันพูดไม่ได้” เหยาชิงชิงตอบกลับด้วยเสียงที่ดังกว่าเขา เธอ อยากหนีไป อยากซ่อนตัว เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา ไม่ ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้

เธอเจ็บปวด อย่าบีบบังคับเธอ

“ถ้าเธอไม่พูด ใครกันล่ะที่จะช่วยเธอได้” ใบหน้าของไปยื่น หนิง ที่ไม่เคยมืดมนมาก่อน

เหยาชิงชิงมองไปที่ไปยื่นหนึ่งมองไปที่เขาและแสยะยิ้มออก

มา มองไปที่เขาพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“ใครก็ช่วยฉันไม่ได้หรอก ฉันมันแปดเปื้อนไปแล้ว … ” ริม ฝีปากของเธอสั่น ราวกับว่ากำลังนึกถึงเรื่องที่น่ากลัวอยู่ตลอด ใบหน้าของเธอเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีขาวซีดราวกับไม่มี เลือดไหลเวียน ดวงตาทั้งสองข้างของเธอนิ่งสนิทมองไปที่ไปยื่น หนึ่งด้วยความว่างเปล่า “คุณรังเกียจฉันแล้วหรือยัง”

ไปยื่นหนัง สายหน้า พร้อมกับบอกปฏิเสธ

เหยาชิงชิงรู้ เขากำลังหลอกเธออยู่

“ใช่ ฉันเคยท้อง ฉันถูกบังคับ” เหยาชิงชิงพูดจบก็หัวเราะข ขันขึ้นมา เธอกำลังยิ้ม ยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา
“ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก….ฉันถูกทําลาย เป็นเวลานานกว่า สามปีที่ฉันโดนแบบนี้…

ปีนั้น เหยาชิงชิงยังไม่โตเต็มวัยนัก แต่ทว่าในความเลือนราง นั้นก็สามารถมองเห็นความบริสุทธิ์ตัวเล็กน่ารักได้ ในตอนนั้น น้องชายอายุเพียงไม่กี่ขวบ มักจะร้องไห้ตอนกลางคืนตาม ประสาเด็ก พ่อเลี้ยงใช้ข้ออ้างว่าเด็กน้อยร้องเสียงดัง เพื่อจะได้ ไม่ต้องนอนร่วมห้องกับแม่เลี้ยง

มีอยู่คืนหนึ่งที่ฝนตก วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้อง คำราม จนทำให้วัวที่ผูกไว้ในห้องตื่นตกใจ ถีบกำแพงห้องอย่าง บ้าคลั่ง

เธอหลบอยู่ใต้ผ้าห่มบางๆ ที่กลิ่นมันไม่ค่อยดีนักเท่าไหร่ อย่างนึกหวาดกลัว

ทันใดนั้น มีเสียงเปิดประตู และเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ชิงชิง”

เป็นเสียงของพ่อเลี้ยง เหยาชิงชิงโผล่หัวออกมา ปกติแล้วพ่อ เลี้ยงกับแม่เลี้ยงไม่ค่อยทำดีกับเธอนัก ในตอนกลางวัน มักจะใช้ เธอทำงาน เกี่ยวหญ้าให้อาหารวัว ซักผ้าทำกับข้าว และมีงานใน ทุ่งบ้าง วันวันหนึ่งก็หมดไปแล้ว กลางคืนก็หลับนอนไม่ต้อง ทํางาน

พ่อเลี้ยงดูจะใจดีกับเธอมากกว่าแม่เลี้ยงอยู่เล็กน้อย แต่ว่าเธอก็ยังกลัวอยู่ดี “พ่อ ทำไมยังไม่นอนคะ ยังมีงานอะไรที่หนูต้องทำไหมคะ”

“ดึกขนาดนี้แล้ว จะมาทำงานอะไร” พ่อเลี้ยงนั่งลงข้างเตียง

ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ฉันเห็นว่าฝนตก ฟ้าร้อง กลัวว่าแกจะกลัว และมาดูสักหน่อย” เหยาชิงชิงส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “หนูไม่กลัว พ่อไปนอน

เถอะ”

เธอยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก แถมยังไม่ได้เรียนหนังสือ และไม่เข้าใจด้วยว่าพ่อเลี้ยงของเธอต้องการอะไร ก็แค่รู้สึกกลัว

“ที่แม่เธอทำไม่ดีกับเธอ พ่อสั่งสอนแม่ไปแล้ว หลังจากนี้ไปเรา จะทำดีกับแกมากขึ้นไป เธอผลักเขาออกไปโดยสัญชาตญาณ ใช้เท้าถีบเขา การที่เธอ

พยศไม่ให้ความร่วมมือทำให้พ่อเลี้ยงของเธอไม่พอใจ พ่อเลี้ยง

ใช้เชือกล่ามวัวผูกที่มือของเธอ

เธอถูกกักขัง ทำได้แค่ร้องตะโกนเรียก “แม่.….……..

เสียงร้องตะโกนของเธอจมหายไปในเสียงฟ้าร้อง หน้าตาน่า ดุดันของพ่อเลี้ยงเธอ พ่อเลี้ยงตบเข้าที่ใบหน้าของเธออย่าง ฉุนเฉียว “ฉันอุตส่าห์ทำดีกับแก แต่แกไม่!”

ใบหน้าของเธอซาไปครึ่งหน้า ในปากรับรู้ได้ถึงกลิ่นเลือด

พ่อเลี้ยงใช้สองมือปิดปากเธอ หลังจากผ่านคืนนั้นไป เขาก็แอบเข้ามาที่ห้องของเธอในยามดึกอยู่เป็นประจำ หากเธอพยศขัดขืน เขาก็จะทำร้ายตบตีเธอ ตอนกลางวันจะไม่ให้เธอกินข้าว

หลังจากนั้นมา เธอไม่กล้าที่จะต่อต้านอีกเลย เป็นแบบนี้มา ตลอดระยะเวลาสามปี หลังจากนั้นเธอก็ตั้งท้อง เธอ ในตอนนั้น ยังไม่รู้ ในบางครั้งก็รู้สึกกินข้าวไม่อิ่ม ท้องก็ยังเล็กมาก ประจำ เดือนไม่มา เธอก็ไม่รู้ว่านั่นคือความผิดปกติของร่างกาย

จนกระทั่งเที่ยงวันหนึ่ง เธอเกิดเจ็บท้องขึ้นมากะทันหัน พ่อ เลี้ยงแม่เลี้ยงคิดว่าเธอไม่สบาย หากจะเข้าส่งโรงพยาบาลไหน จะค่ารักษาพยาบาลอีก พวกเขาเลือกปล่อยเธอไว้ในห้อง แต่เธอ กลับคลอดเด็กออกมา

ถึงเวลานั้น แม่เลี้ยงถึงรู้ความจริงเรื่องระหว่างเธอกับพ่อเลี้ยง

แม่เลี้ยงโกรธ โกรธมาก พ่อเลี้ยงถูกแม่เลี้ยงส่วนหน้าไปฉาด ใหญ่ พวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอ เธอมีข้าวกินก็เพราะ ว่าทำงาน การเลี้ยงดูแบบเธอลูกคนหนึ่งพวกเขาไม่ได้ยอมรับมัน ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

และเป็นเพราะว่าสันดานพ่อเลี้ยงสารเลวนั่น แม่เลี้ยงยิ่งไม่ ยอมรับอีก

“นังเด็กผู้หญิงนี่ไม่ได้สมยอม ถ้าเรื่องมันแดงขึ้นมา แกไปนั่ง รอในคุกได้เลย” แม่เลี้ยงใช้กฎหมายเข้ามากดดันพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงไม่กล้าที่จะขัดขืน “งั้นแกพูดมาว่าจะทำยังไง”

แม่เลี้ยงตบเข้าไปที่หน้าพ่อเลี้ยงหนึ่งครั้ง “ตอนนี้ถึงเพิ่งจะมารีบร้อน” แม่เลี้ยงโกรธมาก ความไม่พอของสามีนั้นน่าอับอาย มากเพียงใด

เธอนำความโกรธทั้งหมดมาลงกับร่างกายของเหยาชิงชิง ทั้ง ตบตี แตะต่อยสารพัด พอเหนื่อยเธอก็หยุดหอบ พอกำลังกลับมา เธอก็ลงมือต่อ

เหยาชิงชิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะตายไปเสียได้อย่างนั้น เธอคิดว่า ตายไปก็คงหลุดพ้นแล้ว

พ่อเลี้ยงลากแม่เลี้ยงที่กำลังโกรธจนเสียสติขึ้นมา “หยุดมัน ได้แล้ว มันตายขึ้นมา พวกเราได้ช่วยกันหมด

แม่เลี้ยงค่อย ๆ ดับความโกรธที่มีลงไป ในตอนนี้เรื่องมันก็ เป็นแบบนี้แล้ว เธอต้องการแก้ไขเรื่องตรงนี้ แม่เลี้ยงจึงคิดขึ้นมาได้ว่าข้างนอกบ้านมีบ่อน้ำอยู่