บทที่ 254 ผมอาจควบคุมตัวเองไม่ได้

หลินซินเหยียนสะลึมสะลือ ฟังไม่ชัดว่าจงจึงห้าวพูดอะไร ได้ยินเพียงว่า ผมไม่ทําอะไรคุณหรอก เธอจึงวางใจ

จงจิ่งห้าวถอดเสื้อไหมพรมของเธอ ผิวขาวเนียนของเธอมีร่อง รอยของน้ำที่เปียกชื้น เธอหนาว ร่างกายสั่นระริก พลิกไปมา ความหาความอบอุ่น จงจึงห้าวมองดูเธอ แก้มที่แดงขึ้นเพราะพิษ ไข้ ผมที่เปียกชื้นติดอยู่บนแก้มของเธอ เหมือนเส้นผมที่ขึ้นเหงื่อ ยามที่เธอถูกทรมานจนหมดเรี่ยวแรง

จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าร่างกายเขาร้อนขึ้น ถ้าหลินซินเหยียนไม่ป่วย ครั้งนี้ เขาจะไม่ทนแน่นอน

เขาสูดหายใจเข้าลึก เบนสายตาไปทางอื่น ดึงผ้าห่มมาคลุม

ร่างของเธอ

เมื่อถอดเสื้อผ้าออกแล้ว เธอรู้สึกอุ่นขึ้นมา เธอกอดผ้าห่มแน่น

จงจิ่งห้าวปรับแอร์ในห้องให้อุ่นขึ้น โยนเสื้อผ้าที่หล่ออยู่ตาม พื้นเข้าไปในห้องน้ำ เขาปิดประตู เปิดน้ำอุ่น ถอดเสื้อผ้าตัวเอง อาบน้ำอุ่นๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เขายื่นมือข้างหนึ่งไปหยิบผ้า ขนหนู มืออีกข้างเช็ดผมที่เปียกชื้นของตัวเอง เดินออกมาจาก ห้องน้ำ เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง เขาโยนผ้ายืนที่เช็ดผมนั้น ไปพาดไว้ที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นใช้ผ้าขนหนูอีกผืนในมือเช็ด หน้าและผมให้หลินซินเหยียน ร่างกายของเขาอาบน้ำอุ่นมาแล้ว กลับมาอยู่ในอุณหภูมิปกติจึงกล้าเข้าใกล้เธอ อุ้มเธอขึ้นมาวางลงไปในผ้าห่ม หลินซินเหยียนสัมผัสได้ไออุ่นจากร่างกายของ เขา กอดเขาและขยับร่างเคลื่อนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ศีรษะ เหมือนลูกแมว ซุกเข้าไปที่คอของเขา จงจึงห้าวราวกับถูกจุดไฟ ไม่กล้าขยับร่างกายแข็งเกร็ง หลินซินเหยียนไม่ได้สวมเสื้อผ้า ส่วนอ่อนนุ่มของเธอถูไปมากับร่างกายของเขา หัวใจเขาเต้น ระรัว

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนไม่ถือตัว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้

ความถือตัวของเขาก็เป็นราวกับเรื่องตลก

หลินซินเหยียนท่าทางสะลึมสะลือ ตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเอง อยู่ในสภาพไหน ร่างกายของเธอเย็น เพียงแค่อยากหาสถานที่ อุ่นๆ ได้ซุกตัว และสถานที่อื่นๆ นั้นคือ ในอ้อมแขนของจงจึงห้าว

มือของเธออยู่ไม่สุข เพราะเธอรู้สึกว่าสถานที่อบอุ่นนี้มีอะไร กันอยู่ เธออยากเอามันออก

จงจึงห้าวก้มหน้า มองดูสองมือที่ไม่สงบสุขของเธอ ที่กำลัง พยายามถอดเสื้อคลุมของเขาออก แสงสว่างในดวงตาของเขา นั้นเริ่มหายไป

เลือกกระเดือกของเขาเคลื่อนตัวขึ้นลง น้ำเสียงแหบพร่า “ถ้า คุณยังก่อกวน…ผมกลัวว่า จะควบคุมตัวเองไม่ได้

เขาเป็นคน อย่ามาทดสอบเขาแบบนี้

หลินซินเหยียนไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร เพียงต้องการควบ อบอุ่นก็เท่านั้น
ทำอะไรไม่ได้ จงจึงห้าวจับสองมือที่ยังคงวุ่นวายของเธอเอาไว้

“อือ…” คนที่ถูกจับเอาไว้ เธอรู้สึกไม่สบาย ขมวดคิ้วแน่น สอง มีอดิ้นรน อื้อ ปล่อยฉัน…”

“ถ้าผมปล่อย คุณอย่าดื้อนะ” จงจึงห้าวพยายามควบคุมความ ร้อนที่วิ่งวุ่นอยู่ในตัวของเขา “ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะไม่ทนแล้วนะ

ไม่มีสติก็ไม่มีสติ อย่างมาก ถ้ามีสติแล้วค่อยเสริมอีกรอบ

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเพราะได้ยินคำพูดของจงจึงห้าวหรือ เปล่าเธอจึงนิ่งไป จงจึงห้าวลองปล่อยมือจากมือของเธอ เธอไม่ ขยับ เขาก้มลงไปมองเธอ ได้ยินเสียงหายใจในจังหวะปกติ

จงจิ่งห้าว “.….

นี่หลับไปแล้วเหรอ

เขากะพริบตา เร็วไปหรือเปล่า เขาเตรียมตัวจะไม่ทันแล้วนะ สุดท้าย เธอก็หลับไปแล้วเนี่ยนะ

แกล้งเขาแล้ว ตัวเองก็หลับไปแบบนี้เหรอ

จะหลับไปแบบนี้น่ะเหรอ

ก๊อก ก๊อก…

“ผมพาหมอมาแล้วครับ” เสียงเสิ่นเผยชวนดังเข้ามาจากด้าน

นอก

จงจึงห้าวคลุมผ้าห่มให้เธอ ปกคลุมไปทั่วร่างจนมิด เหลือไว้ เพียงศีรษะที่โผล่ออกมา
เมื่อพอใจแล้ว จงจึงห้าวจึงเดินไปเปิดประตู

ด้านข้างเงินเผยชวนมีหมอสวมแว่นตายืนอยู่ ในมือของเขามี กล่องปฐมพยาบาลมาด้วย จงจึงห้าวยังไม่ให้พวกเขาเข้ามาในทันที

เสิ่นเผยชวนรู้ว่าจงจิ่งห้าวกังวล จึงบอก “ผมไปหามาเอง

ไม่กล้ามีใครลงมือทําอะไรหรอก จงจิ่งห้าวจึงเบี่ยงตัวหลบ บอกเสียงเรียบ “เข้ามาสิ

“เธอนอนอยู่บนเตียง” จงจึงห้าวเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง หมอ เดินตามเข้ามา หมอวางกล่องปฐมพยาบาลวางไว้บนโต๊ะ หยิบ เครื่องวัดอุณหภูมิออกมา วางไว้ที่หูของหลินซินเหยียนแล้วกด เบาๆ ไม่นานก็ปรากฏอุณหภูมิที่วัดได้

หมอขมวดคิ้ว “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ สี่สิบเอ็ดองศาเลย ทําไมถึงเป็นไข้ได้ครับ”

“ตกน้ำ” จงจิ่งห้าวตอบกลับ

หมอเก็บเครื่องวัดเข้ากระเป๋า ถ้าตกน้ำคงแข็งแน่ อากาศแบบ นี้ ตกน้ำ ไม่เป็นไข้ก็แปลกแล้ว “เดี๋ยวผมจ่ายยาลดไข้ให้เธอ ถ้า ไข้ลดก็คงดีขึ้นแล้วครับ

หมอหยิบยาออกมาพลางบ่น “เป็นไข้เพราะตกน้ำ ร่างกายคง เย็น ต้มน้ำขิงให้เธอดื่มหน่อย ลดความเย็นในร่างกาย”

“ครับ” จงจิ่งห้าวก้มลงไปมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าเธอแดงขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก

หมอหยิบยกขึ้นมาเขียนวิธีรับประทานลงไปวางไว้บนโต๊ะ “ในเธอทานตอนนี้เลยดีกว่าครับ ไข้ลดแล้ว เหงื่อออกสักหน่อยก็ คงจะดี”

“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมลงไปส่ง” เสิ่นเผยชวนพาไปส่ง หมอปิดกล่องปฐมพยาบาล ยกขึ้น เดินตามเส้นเผยชวนลงไป ผ่านไปชั่วครู่เสิ่นเผยชวนก็เดินกลับขึ้นมา เขายกล้วยน้ำขิงขึ้น มาสองถ้วย

“ผมเห็นว่าพี่ก็เปียก เลยให้ที่ห้องอาหารเขาเตรียมไว้ให้สอง ถ้วยครับ” เสิ่นเผยชวนส่งถ้วยให้เขา จงจิ่งห้าวรับมา ดื่มเข้าไป จากนั้นส่งถ้วยคืนให้เขารับใบใหม่

มา “ออกไปรอฉันข้างนอกก่อน

“ครับ”

เงินเผยชวนยกถ้วยหนึ่งใบเดินออกประตูไป จงจึงห้าววาง ถ้วยน้ำขิงวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นพยุงเธอขึ้นมา หลินซิน เหยียนกำลังนอนหลับสบาย ไม่ยอมขยับ เมื่อมีคนรบกวนเธอจึง ขมวดคิ้วรําคาญ

จงจิ่งห้าวปลอบโยนเธอด้วยความใจเย็น “เด็กดี ลุกขึ้นมาดื่ม

น้ำขิงก่อนค่อยนอนนะครับ”

เขาป้อนยาให้กับหลินซินเหยียน แต่ว่ามันขมเกินไป เธอไม่กินเธอปล่อยให้มันไหลออกมาด้านนอก

จงจิ่งห้าว “…”

“เด็กดี ทานยาหน่อย” จงจิ้งห้าวหยิบยาสองเม็ดใส่เข้าไปใน ปากเธอ ครั้ง หลินซินเหยียนไม่อ้าปากเลยสักนิด พึมพำ “ขม

ยาก็ต้องขม

ทำอะไรไม่ได้ จงจึงห้าวเอายาใส่ปากตัวเอง จากนั้นประกบ เข้าที่ริมฝีปากของเธอและปล่อยยาลงไป

หลินซินเหยียนเบี่ยงหน้าหนี อยากผลักเขาออก จงจึงห้าวจับ ศีรษะของเธอเอาไว้ไม่ยอมให้ขยับ ใช้ลิ้นผลักยาลงไปในลำคอ ของเธออีกครั้ง ราวกับมีอะไรติดอยู่ตรงนั้น ทรมาน อยากคาย ออกมา แต่ก็เอาออกไม่ได้ ทำได้เพียงกลืนมันลงไป แต่ก็ไม่มีน้ำ กลืนลงไปแห้งๆ มันก็จะไม่ลงและติดอยู่หลอดอาหาร

จงจึงห้าวกรอกน้ำขิงเข้าปากตัวเอง จากนั้นส่งมันลงไปใน ปากเธออีกครั้ง ครั้งนี้หลินซินเหยียนกลืนมันลงไป เพราะเธอ อยากดื่มน้ำ

ไม่นาน ยาก็ถูกกลืนลงไปได้สําเร็จ จงจึงห้าวใช้วิธีป้อนน้ำขิง ให้เธอจนหมดถ้วย

จากนั้นวางเธอลง ห่มผ้าให้เธอ ปล่อยให้เธอนอนต่อ ดื่มน้ำขิงแล้ว ร่างกายของเธอก็อุ่นขึ้น เธอขยับเอียงข้าง หา ท่าทีสบายแล้วหลับต่อ
จงจึงห้าวนั่งอยู่ข้างเตียงชั่วครู่ มองดูเธอหลับไปแล้วจึงลุกขึ้น แล้วเดินออกไป

เงินเผยชวนนั่งอยู่ห้องรับรองด้านนอก มองเห็นจงจึงห้าวเดิน ออกมาแล้วถาม “ดีขึ้นหรือยังครับ”

“พึ่งป้อนยานะ…”

“ผมจะมาหาประธานจง

“ขอโทษด้วยครับ ที่นี่ไม่ให้คนนอกเข้า คุณเข้าไม่ได้ครับ” เสียงไปยื่นหนิงและบอดี้การ์ดดังมาจากหน้าลิฟต์ “ไปยื่นหนิงเหรอ” เสิ่นเผยชวนมองไปยังจงจึงห้าว

ใบหน้าของจงจึงห้าวเข้มขึ้น เขามาพอดีเลย เรื่องนี้เสิ่นเผย ชวนต้องมีคําอธิบายให้เขา