บทที่ 253 ฉันยังไม่เตรียมตัว

เขาไม่สนใจสักนิดว่าน้ำนั้นเป็นแค่ไหน เพียงแค่พยายามว่าย เข้าไปใกล้เธอ

ระหว่างท้องฟ้าและพื้นดินกลับหัวกลับหาง หลินซินเหยียน เหมือนมองเห็นจงจึงห้าวว่ายน้ำเข้ามาหา เธออยากยื่นสองมีไป หาเขา อยากเรียกชื่อของเขา แต่ว่าควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ เท้ารู้สึกเหมือนโดนอะไรเกี่ยวดึงเธอจมลึกลงไป

จงจึงห้าว จงจึงห้าว…

น้ำทะลักเข้าปากเธอ ปิดกั้นคำพูดของเธอทั้งหมด

“หลินซินเหยียน…

เขาโผล่หน้าขึ้นมาสูดอากาศเข้าปอดลึก ดำดิ่งลงไปตามหา

เธอ

ไม่นานเขาก็เห็นว่าเธอโดนพืชน้ำเกี่ยวเท้าเอาไว้ พยายาม ดิ้นรน แต่ก็เอาไม่ออก เขาว่ายน้ำเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว กอดเธอเอาไว้

จับศีรธเธอเอาไว้ ปิดริมฝีปากของเธอ ถ่ายอากาศให้กับเธอ

หลินซินเหยียนเบิกตาโพลง ราวกับเจอทางรอด เธอกอดเขา เอาไว้แน่น

จงจึงห้าวผลักเธอออก ส่ายหัว ดำดิ่งลงไปลึก ดึงพืชน้ำพวกนั้นออก

รอจนเขากลับมาหาเธออีกครั้ง เธอก็หมดสติไปแล้ว

ขาดอากาศนานเกินไป อากาศที่จงจึงห้าวถ่ายเทให้เธอ ไม่ เพียงพอให้เธออยู่ได้นานขนาดนี้

ไม่นาน จงจึงห้าวก็พาเธอกลับเข้าฝั่ง

“คุณพ่อ หม่า” หลินเฉินและหลินลุยซีโผล่หน้ามาจากริมฝั่ง มองจงจิ้งห้าวอุ้มหลินซินเหยียนขึ้นมา ก็ตะโกนเรียกด้วยความ ดีใจ จงจึงห้าวบอกเพียง พวกเรากลับ เด็กทั้งสองก็เดินตามเขา อย่างว่าง่าย ขึ้นรถไป

ไปยื่นหนังอยากเดินเข้ามาหา จงจึงห้าวไม่ได้สนใจเขา

ร่องรอยที่เหลือไว้บนฝั่งนั้น บ่งบอกว่า หลินซินเหยียนไม่ได้ ตกลงไปในน้ำเพราะอุบัติเหตุ

สถานที่แห่งนี้ไปยื่นหนังแนะนำมา จงจึงห้าวสงสัยเขา แน่นอน เขาไม่อยากคุยอะไรกับเขาแม้เพียงประโยคเดียว หากเรื่องนี้ยังไม่กระจ่าง ไปยื่นหนึ่งก็ยังตกเป็นผู้สงสัยอยู่

“เกาหยวน นายไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด” สีหน้าของไปยื่น หนิงดูไม่ดี

สถานที่แห่งนี้เขาแนะนำเอง ตอนนี้หลินซินเหยียนกลับตกน้ำ ไป เรื่องนี้ เขาต้องรับผิดชอบและอธิบายมันกับจงจึงห้าว

เกาหยวนก้มหน้า “ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
ภายในรถ หลินซินเหยียนค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาจากการช่วยฝ่าย ปอดๆ ของจงจิ่งห้าว ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้ายังถูกบังด้วย ม่านน้ำบางๆ เธอมองไม่ชัด เงาเลือนรางตรงหน้ามั่นใจว่าเป็นง จิ่งห้าว

เธอกอดเขาเอาไว้แน่น เมื่อสักครู่เธอตกใจแทบแย่

นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอจมน้ำ ยามที่เธอจมลงไปนั้น เธออยู่ห่าง จากความตายเพียงน้อยนิด เธอกลัวว่าตัวเองจะตายไปแบบนั้น ตายจากลูกๆ ทั้งสองคน

“ฉัน ฉันกลัว”

จงจึงห้าวกอดเธอเอาไว้ กดจูบเบาๆ บนขมับเปียกชื้นของเธอ “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร

ร่างของทั้งคู่เปียกชื้น หลินซินเหยียนสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขน

ของเขา เธอหนาว หนาวมาก

“ปรับแอร์สูงหน่อย”

ลมหายใจของเขา ความโกรธของเขา เสียงคำรามของเขา ราวกับมีกระแสไฟเชื่อมต่อมายังร่างกายของเธอ เธอรับรู้ได้ถึง ความกลัวและโทษตัวเองของเขา หลินซินเหยียนกอดเขาเอาไว้ แน่นนี่ไม่ใช่ความผิดของเขา

เพราะเธอประมาทเกินไป ไม่ได้ให้บอดี้การ์ดตามไปด้วย ถึง ได้เกิดเรื่องแบบนี้

นึกถึงตอนที่เธอไปซื้ออาหารปลาอยู่ เธอเจอกับเหยาชิงชิงหลินซินเหยียนอยู่ในอ้อมกอดของเขา เอ่ยเสียงเบา ที่ฉันตกลง ไปในน้ำมันไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นเพราะเหยาชิงชิง

ตอนนั้นเหยาชิงชิงมาโผล่อยู่ตรงหน้าเธอ

“ขอเวลาคุณหลินคุยกันสักหน่อยได้ไหมคะ” เหย้าชิงซึ่งยังคง รักษาท่าที่เป็นมิตร

ไม่รู้จักเธอเท่าที่ควร แต่หลินซินเหยียนก็ระมัดระวังตัวเองจาก ผู้หญิงคนนี้ เธอบอกยิ้มๆ “ที่นี่ก็ไม่มีใคร คุณมีอะไรพูดกันตรงนี้ เลยก็ได้ค่ะ ฉันยังมีธุระ

เหยาชิงชิงมองอาหารปลา ในมือเธอ แค่นหัวเราะ “อารมณ์ดี เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า “วันนี้อากาศดีจริงๆ เหมาะกับการออก มาเที่ยว”

ท่าทางของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนหลินซินเหยียน เองก็ไม่ทันได้สังเกต เหยาชิงชิงพุ่งเข้ามาจับไหล่ของเธอเอาไว้ ดวงตาน่ากลัว “ทำไมเธอถึงหน้าด้านขนาดนี้ มีสามีแล้วยังจะล่อ ลวงยื่นหนิงอีก”

ทันใดนั้น หลินซินเหยียนก็เข้าในใจทันทีถึงเหตุผลของเธอ

เป็นเพราะไปยื่นหนังจริงๆ

“เธอไม่คู่ควรกับเขา ไม่คู่ควร เธอมันผู้หญิงแพศยา” เธอเอื้อ มือขึ้น เตรียมฟาดลงมาบนใบหน้าของหลินซินเหยียน หลินซิน เหยียนเองก็ไม่ได้โง่ที่จะยืนรอให้เธอตบหน้า

เธอหลบทัน เหยาชิงชิงคว้าได้เพียงอากาศ ยิ่งเพิ่มความโกรธนไปอีก

หลินซินเหยียนเห็นว่าไม่ปกติ เธอใจร้องเกินไป ยิ่งบ้าไป ใหญ่ เธออยากจะไปจากตรงนี้ จึงเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ถูก เหยาชิงชิงคว้าเอาไว้ เธออย่าคิดหนี อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะ ไปตามคนมาช่วย

หลินซินเหยียนพยายามใจเย็น “ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา ไม่เชื่อคุณก็ไปถามไปยื่นหน งดูสิ”

“เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ ยื่นหนังถูกเธอล่อลวงจนตาบอดแล้ว เขาปกป้องเธอขนาดนั้น ฟังฉันที่ไหน” เหยาชิงชิงครามอยู่ใน สําคอ เมื่อมองเห็นอาหารปลาในมือของเธอ เธอก็ฉีกยิ้มเย็น “ไม่เอาเธอไปให้อาหารปลาเองดีกว่า ไปตายซะเถอะ ตายไป แล้วก็จะได้ไม่ต้องมาล่อลวงยื่นหนัง

“จง…”

หลินซินเหยียนอยากตะโกนเรียกจงจึงห้าว แต่เพียงอ้าปาก เหยาชิงชิงก็ปิดปากเธอเอาไว้ลากเธอไปยังริมทะเลสาบ เมื่อคน อารมณ์รุนแรงขึ้น กำลังที่มีก็เพิ่มขึ้น หลินซินเหยียนแกะมือเหยา ชิงชิงออกไม่ได้ พื้นหินบริเวณรอบทะเลสาบนั้นลื่น เธอตกลงไป

จงจิ่งห้าวกอดเธอเอาไว้ “ผมรู้”

“คุณหนาวไหมคะ” มือที่ยังเต็มไปด้วยน้ำของหลินซินเหยียน ยกขึ้นกอบกุมใบหน้าของขา เย็นมาก
จงจึงห้าวยกมือขึ้นกุมมือของเธอเอาไว้ ส่ายหัว “ไม่หนาว บนรถเปิดแอร์ในอุณหภูมิสูงที่สุด อากาศอบอุ่นแล้ว

ไม่นานรถก็หยุดลงที่หน้าโรงแรม จงจึงห้าวอุ้มหลินซินเหยียน ลงจากรถ เด็กทั้งสองถูกบอดี้การ์ดอุ้มเข้าไป

ซูจ้านพาฉินยาออกไปเดต ที่โรงแรมเหลือเพียงเส้นเผยชวน นอนเล่นเกมมือถืออยู่บนโซฟาคนเดียว เมื่อได้ยินเสียง เขาก็ ออกมาจากห้อง เมื่อเห็นว่าจงจึงห้าวที่เปียกไปทั้งตัวกำลังอุ้มร่าง เปียกชื้นของหลินซินเหยียน เขารีบเดินเข้าไปช่วย “เกิดเรื่อง อะไรขึ้น”

ไม่ใช่บอกว่าจะออกไปเที่ยวเหรอ

ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้ แล้วยังเป็นแบบนี้อีก

“ไม่ต้องถามแล้ว ไปเรียกหมอมาก่อน” หลินซินเหยียนอาจ โดนแซ่จนเป็นไข้ ตอนนี้ร่างกายร้อนไปหมด

“ครับ ครับ” เสิ่นเผยชวนให้บอดี้การ์ดพาเด็กทั้งสองเข้าไปใน ห้อง เขาลงไปตามหมอด้วยตัวเอง

“ฉันหนาว หนาวจังเลย” หลินซินเหยียนตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขน ของจงจึงห้าว เธอมึนหัว แทบไม่มีสติแล้ว

จงจิ่งห้าวไม่รู้จะปลอบเธออย่างไร ทำได้เพียงสาวเท้ายาว เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว วางเธอลงบนเตียง จากนั้นถอดชุด เธอออก ถ้าไม่ถอดชุดเปียกชื้นนั่นออก กลัวว่าเธอจะเป็นไข้สูง เข้าไปอีก
ชุดคลุมเปียกชื้นถูกจงจึงห้าวถอดทิ้งลงไปบนพื้น จากนั้นไป ถอดเสื้อไหมพรมของเธออีก หลินซินเหยียนที่ยังพอมีสติ รับรู้ว่า มีคนกําลังถอดเสื้อผ้าของเธอ เธอคว้ามือที่กำลังถอดเสื้อผ้าของ เธอเอาไว้

น้ำเสียงแหบแห้งบอก พลางขอร้อง “อย่าฉัน ฉันยังไม่ทัน เตรียมตัว ให้ ให้เวลาฉันอีกหน่อย..”

จงจิ่งห้าว “.…..”

ใช่ เขาต้องการเธอ ต้องการมากด้วย

หลายครั้ง แค่มองเห็นเธอ ร่างกายของเขามันก็ตอบสนอง

ไม่รู้ว่าเก็บกดนานเกินไปหรือเปล่า

แต่ว่า ตอนนี้ เขาไม่ได้จะทำอะไรเธอ เพียงแต่อยากเอาเสื้อผ้า ที่เปียกชื้นออกให้เธอ

จงจึงห้าวโน้มตัวลงไป จูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากแห้ง ผาก “วางใจ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ถึงต้องการ ผมก็จะทำตอน ที่คุณมีสติ ให้คุณได้สัมผัสผมตอนที่ยังมีสติชัดเจน”