บทที่ 252 ความชั่วร้ายยังคงอยู่

มีเวลาออกไปเที่ยวเล่น หลินซินเหยียนชวน ลูกชายออกไปด้วยกัน กลัวว่าเขาจะเล่นเกมตลอด แล้วสายตาจะไม่ดี

และที่บังเอิญก็คือ พวกเขากำลังเดินลงมาก็เจอ เข้ากับไปยื่นหนิงพอดี

ไปยื่นหนิงมองเห็นทั้งสี่คนเดินออกมาจากลิฟต์ พร้อมกัน เขาจึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “จะออกไปข้าง นอกกันเหรอครับ”

จงจิ่งห้าวยิ้มเย็น “ประธานไป๋ ยังเกาะติดไม่ไป

ไหนเลยนะครับ”

ไปยื่นหนิงเองก็ไม่ได้โกรธอะไร ยิ้ม “ประธาน จงก็พูดเกินไป”

เขามองหลินซินเหยียน “ผมรู้จักแถวนี้มีสถานที่

หนึ่งเหมาะสำหรับเด็กๆ เดี๋ยวผมพาไปนะครับ”

ไปยื่นหนิงไม่ได้ถาม แต่ตัดสินใจด้วยตัวเอง “พวกคุณมาในพื้นที่ของผม ผมควรรับรองอย่างดี หากบกพร่องตรงส่วนไหน ขอประธานจงและคุณ หลินอย่าถือสาเลยนะครับ”

ไปยื่นหนิงพูดขนาดนี้แล้ว หลินซินเหยียนเองก็ ไม่กล้าปฏิเสธ เธอเหลือบมองจงจิ่งห้าว ยิ้มบางๆ “งั้น ต้องรบกวนประธานไป๋แล้วนะคะ”

“ไม่รบกวนเลยครับ” ไป๋หิ่นหนิงยิ้ม “เดิมผมมา หาคุณ อยากถามว่าจะออกไปเที่ยวเล่นหรือเปล่า ยัง ไงก็มีเด็กทั้งสองคน อยู่แต่ในโรงแรมคงจะเบื่อแย่
หลินซินเหยียนยิ้มแห้ง อธิบาย “พอดีจะพาพวก เขาออกไปข้างนอกค่ะ ก็เลยไม่มีเวลา…

หลินซินเหยียนไม่ต้องอธิบายไปยื่นหนิงเองก็ เข้าใจ เพราะจงจิ่งห้าวไม่ให้เธอออกมาพบ

เพื่อแย่คนขี้หึง เขาจึงเอ่ย “ก่อนที่พวกคุณจะ ไป เราคงต้องเจอกันบ่อยๆ วันนี้ผมก็ย้ายมาพักที่ โรงแรมแล้ว”

“คุณอาไปทำไมต้องมาพักที่โรงแรมครับ เพราะไม่มีที่อยู่เหรอครับ” หลินซีเฉินยืนอยู่ข้างๆ หลิน

ซินเหยียน มือเล็กถูกหลินซินเหยียนจูงเอาไว้

“อืม….” ไปยื่นหนิงเงียบไปชั่วครู่ “เพื่อให้ สะดวกในการดูแลพวกเธอยังไงล่ะ เธอลองคิดดูสิ ฉัน เป็นคนไป๋เฉิง เป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ฉันอยู่ตรงนี้ พวก เธอจะสบายขนาดไหน

หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ เขาไม่อยู่ที่นี่ พวก เธอก็ยังอยู่ดีนี่นา มีเงิน ไปอยู่ที่ไหนก็เป็นคุณชาย เห็นได้ชัดว่าไปยื่นหนิงมาเพื่อหม่ามี้

เมื่อก่อนเขาอยากให้ไป่ยื่นหนิงแย่งหม่ามีไป จากพ่อ แต่ตอนนี้ไม่อยากแล้ว

กลัวว่าพ่อกับแม่จะเลิกกันจริงๆ แล้วเขาจะยังมี พ่ออยู่หรือเปล่า

อีกทั้งจงจิ่งห้าวค่อนข้างหล่อ ค่อนข้างมีเงิน ไป๋ ยิ่นหนิงด้อยกว่าเล็กน้อย ที่สำคัญคือเขายังเดินไม่ได้

เขาจับมือหลินซินเหยียนเอาไว้แน่น กลัวว่าไป ยิ่นหนิงจะแย่งแม่ของเขาไป

“ไปเถอะ นี่ก็เวลาพอสมควรแล้ว เดี๋ยวเราไปเที่ยวก่อนสักหน่อย ค่ำหน่อยจะได้ดูน้ำพุ” ไปยื่นหนิง เดินน่าอยู่ด้านหน้า

ไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนอื่น

เมื่อขึ้นรถ ไปยื่นหนิงบอก “รถผมจะนําหน้า

พวกคุณตามมาก็พอ”

จงจิ่งห้าวมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ไม่คิดว่า ตัวเองเป็นคนนอกจริงๆ สินะ” ไปยื่นหนิงยิ้ม “ผมรู้จักคุณหลินมาสักพักหนึ่ง

แล้ว กับประธานจงก็เคยร่วมงาน แน่นอนว่าไม่ใช่

คนนอก”

จงจิ่งห้าวไม่สนใจ เดินขึ้นรถไป

บอดี้การ์ดปิดประตู ปิดกั้นการมองเห็นของไป ยิ่นหนิง

ไป่ยิ่นหนิงถูกเกาหยวนเข็นขึ้นรถของตัวเอง สถานที่ที่ไปยื่นหนิงบอกอยู่ห่างจากโรงแรมไม่ มาก นั่งรถเพียงสิบนาทีกว่าๆ เป็นอาคารที่ถูกปรับปรุง ใหม่

ทางเดินทอดยาวไปตามทะเลสาบที่มนุษย์ สร้างขึ้น กระจายทอดยาวไปทั่ว มีความซับซ้อน แม้แต่การแกะสลักเล็กๆ น้อยๆ ก็ใส่ใจ ดูแล้วงดงาม มาก

ทางเดินทอดยาวไปสิ้นสุดอยู่ที่บ้านเก่าๆ ประตู งดงามอลังการ คล้ายกำตำหนักของจักรพรรดิใน สมัยโบราณ ราวกับเดินทางเข้าสู่สมัยโบราณ

ในทะเลสาบมีปลาคาร์ฟสีแดงอยู่ เรือไม้ ตกแต่งด้วยผ้าไหม โคมสีแดง คนพายเรือลอยไปมา
“สามารถนั่งเรือให้อาหารปลาได้นะ” ไปยื่นหนิง เห็นท่าทางกระตือรือร้นของหลินลุยซีแล้วจึงบอก

“หนูอยากนั่งเรือ ให้อาหารปลา” หลินลุ่ยซื ตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เด็กน้อยมีความสนใจต่อ สิ่งรอบตัวได้ง่าย และพึงพอใจกับอะไรง่ายๆ

แม้จะไม่ใช่สิ่งที่แปลกอะไร แต่เมื่อสนใจแล้ว ก็

อยากจะทำ

วันนี้อากาศดี การนั่งเรือให้อาหารปลาก็นับว่า เป็นกิจกรรมที่ผ่อนคลายได้

“ก็ได้ งั้นก็ไปพายเรือให้อาหารปลากันเถอะ เดี๋ยวแม่ไม่ซื้ออาหารปลาก่อน” หลินซินเหยียนให้ ลูกชายยืนระอยู่ตรงนั้น

ร้านขายอาหารอยู่อีกฝั่ง หลินซินเหยียนเดินไป ชื่อ จงจิ่งห้าวยืนอยู่ตรงทางเดิน มองไปยังน้ำใส

สะอาด สามารถมองเห็นสาหร่ายต่างๆ ที่อยู่บนพื้น

ด้านล่าง ที่นี่อากาศดีมากเมื่อเทียบกับเมืองใหญ่

“ถ้าวันนี้เป็นวันหยุดยาว คนก็จะเยอะ” ที่นี่ กลายเป็นสถานที่พักผ่อนวันหยุดของใครหลายคน

รับแสงแดด ให้อาหารปลา สบายใจไม่น้อย

จงจิ่งห้าวเหลือบมองเขา แสยะยิ้ม “ประธานไป ใส่ใจขนาดนี้ มีเป้าหมายอะไรหรือเปล่าครับ”

ไปยื่นหนิงเองก็ไม่ปิดบัง “ผมช่วยคุณหลิน ให้ เธอพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน เพราะผมจำคนผิด คิดว่า เธอเป็นลูกสาวของเฉิงยู่ซิ่ว ก่อนที่พ่อเลี้ยงผมจะเสีย ท่านฝากเอาไว้ อยากให้ผมแต่งงานกับลูกสาวของเฉิงยู่ซิ่ว แต่ว่าไม่ใช่…

จงจิ่งห้าวยังคงนิ่ง ทว่าภายในใจนั้นราวกับ

กระแสคลื่น

เขาพูดถึงเฉิงยู่ซิ่ว นับวันยิ่งสนใจ เห็นได้ชัดว่าเธอเคยมีใจให้กับไป๋หงเฟย แต่ ทําไมต่อมาถึงได้แต่งงานกับพ่อของเขา

ไปยื่นหนิงชะงักไปชั่วครู่ ยังคงนิ่ง ไม่ปิดบัง “ผมอยู่กับคุณหลินเป็นระยะเวลาสั้นๆ มีความรู้สึกดี ต่อเธอ รู้ว่าคุณกับเธอไม่ได้ดีเหมือนอย่างที่เห็น ผม คิดว่า ความจริงผมอาจจะมีโอกาส”

ทันใดนั้นกระแสลมพัดแรงเข้ามา จงจิ่งห้าวหัน กลับมา จ้องลึกเข้าไป ไปยื่นหนิงยังคงนิ่ง สายตาสบ ประสานเอาชนะคำคู่มากมาย เอาชนะการต่อสู้หลาย หมื่นครั้ง

จงจิ่งห้าวเอ่ยเสียงราบเรียบ “ประธานไป คุณ พลาดตั้งแต่เริ่มต้นแล้วล่ะ ต่อไปก็คงไม่มีโอกาส เธอ กับผมเราดีมากๆ

ไม่ใช่เน้นย้ำ ไม่ใช่โอ้อวด ยิ่งไม่ใช่เรื่องการก ลบเกลื่อน แค่ประโยคบอกเล่าง่ายๆ แค่วางอำนาจ แค่ มั่นใจ

ไปยื่นหนิงเข้าใจ ความมั่นใจของเขาคือหลินซิ นเหยียนให้มา

เขาดูออก ท่าทางของหลินซินเหยียนที่มีต่อจง จิ่งห้าวนั้นเปลี่ยนไป ไม่ใช่การเสแสร้งเหมือนเมื่อก่อน แต่มันออกมาจากใจ และการตอบสนองของร่างกาย

เธอใส่ใจความรู้สึกของจงจิ่งห้าว
อย่างเช่นเมื่อสักครู่ ที่เขาบอกว่าจะนำทางให้ หลินซินเหยียนหันกลับไปมองจงจิ่งห้าวราวกับว่ากลัว เขาจะไม่พอใจ

เมื่อเธอใส่ใจความรู้สึกของใครสักคน แสดงว่า ตอนนี้ในใจของเธอนั้นมีเขาอยู่แล้ว

ไปยื่นหนิงยังคงยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นมีความ ขมขื่นซ่อนอยู่ “ไม่เป็นไร เกิดมีสักวันที่เธอเบื่อคุณ แล้ว ผมก็ยินดีเป็นตัวสำรอง”

นี่หน้าด้านขนาดนี้เลยใช่ไหม

หลินซีเฉินเดินมาหยุดอยู่ตรงนั้น จับมือเขาเอา ไว้ “หม่ามี้ของผม ไม่ใช่คนสองจิตสองใจ เราจะไม่ แยกจากกัน”

เขาเข้าใจและรับรู้ได้ว่าผู้ชายสองคนนี้ ใครที่ เหมาะสมกับหม่ามี้ของเขา เหมาะสมกับครอบครัว ของเขา

จงจิ่งห้าวเป็นพ่อของเขาและหลินลุยซื แม่อยู่กับเขา เราถึงจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ แบบ

เขาไม่ยอมให้ใครมาทำลายหรอก

ไปยื่นหนิงอยากคุยกับเขา “เสี่ยวซี…”

ตูม!

“เสียงอะไร”

ทันใดนั้นเกิดเสียงดังขึ้นมา ราวกับมีอะไรหล่น ลงไปในน้ำ

หลินซีเฉินเงยหน้า “หม่ามี้ ทำไมนานแล้วหม่ามียังไม่กลับมาครับ”

จงจิ่งห้าวเงยหน้าขึ้นไปมองไปยื่นหนิง สีหน้ามี ความรู้สึกมากมาย เขาจูงมือลูกชาย “เราไปดูกัน เถอะ”

ไปยื่นหนิงเองก็ตามมาด้วย

ระหว่างทาง เขามองเห็นอาหารปลาที่ระเกะ ระกะกระจายเต็มพื้น บนพื้นยังมีรอยเท้ามากมาย อีก ทั้งไม่ใหญ่มาก ที่แน่นอนก็คือ เป็นรอยเท้าผู้หญิง

ผืนน้ำมีคลื่นใหญ่เป็นระลอก

“ช่วย…”

จงจิ่งห้าวมองไปยังผิวน้ำ บางทีน้ำอาจลึกเกิน ไป ตรงนั้นมีคนกำลังตะเกียกตะกายผลุบๆ โผล่ๆ

เขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่มั่นใจได้ว่า คนที่อยู่ในน้ำคือหลินซินเหยียน

เขาวางลูกสาวลง ไม่มีความลังเล กระโดดลง น้ำในเดือนธันวาคมที่หนาวเหน็บ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง อุณหภูมิในน้ำ ที่เย็นเข้ากระดูก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ