บทที่ 251 คงไม่สนใจคุณหรอกใช่ไหม

“เธอกับไปยื่นหนิงสมัยเด็กอยู่ในสถานรับเลี้ยง เด็กกำพร้าเดียวกัน จึงมีความรักใคร่ต่อกัน” หลินซิน เหยียนบอกเสียงเรียบ

ซูจ้านหรี่ตามองจงจิ่งห้าว เดินมาข้างหน้าและ โน้มตัวลงเล็กน้อย “พี่สะใภ้ คุณรู้ได้ยังไง ไปยื่นหนิงบ อกกับคุณเหรอคะ”

หลินซินเหยียนฟังไม่ออกถึงความหมายที่แฝง อยู่ในประโยคของเขา เธอตอบตามความจริง “ใช่ค่ะ”

อีกอย่างถ้าไป๋หิ่นหนิงไม่บอก เธอจะรู้ได้

อย่างไร และเธอก็ไม่ได้ลูกน้องที่จะให้ไปสืบเรื่องนี้ได้

“เขาเล่าเรื่องราวชีวิตส่วนตัวให้คุณฟัง เชื่อใจ คุณขนาดนี้ คงไม่ได้สนใจคุณอยู่หรอกใช่ไหม” หลินซินเหยียน “…”

ใบหน้าจงจิ่งห้าวทะมึนขึ้น ยืดอกขึ้น เขาดูออก

ว่าไปยื่นหนิงมีใจให้กับหลินซินเหยียน

แน่นอนว่าหลินซินเหยียนสัมผัสได้ถึงความเย็น ที่แผ่ออกมาจากตัวจงจิ่งห้าว

ไม่ต้องหันกลับไปมอง เธอก็รู้ ตอนนี้สีหน้าของ จงจิ่งห้าวคงไม่ดีเท่าไหร่

หลินซินเหยียนตอบซูจ้านเสียงเรียบ “ทำไมฉัน ไม่รู้ตัวเลยละคะ หรือว่าคุณเป็นพยาธิใจท้องของไป ยื่นหนิง แม้กระทั่งความคิดของเขาคุณก็รู้”

ซูจ้าน “.………”
เสิ่นเผยชวนหัวเราะออกมา พูดนอกเรื่อง “ไม่ใช่หรอก คิดว่าน่าจะเป็นแมลง”

ซูจ้านจ้องเสิ่นเผยชวนเขม็ง “ทำไมนายไม่เข้า ข้าง เราเป็นพี่น้องกันนะ”

เขาเน้นย้ำคำว่าพี่น้อง ราวกับกำลังเตือนสติ

เขา ว่าควรจะเข้าข้างใคร

เสิ่นเผยชวนยืนอยู่ด้านหลังหลินซินเหยียน สองมือยื่นออกไป “แน่นอนว่าฉันต้องเป็นพวก เดียวกันกับพี่สะใภ้อยู่แล้ว นายไม่มีเงิน อยู่ข้างเดียว กับนายแล้วฉันจะได้ประโยชน์อะไร

ซูจ้าน “…”

หลินซินเหยียนหันกลับมา มองหน้าเสิ่นเผย ชวน “ฉันก็ไม่มีเงิน

“คุณไม่มี จิ่งห้าวมีเงินจิ่งห้าวก็คือเงินคุณ ถึงจะ ไม่ใช่ของคุณ ก็เป็นของลูกชายของคุณ ยังไงก็ถือว่า มีเงินกว่าซูจ้าน อยู่กับคน ต้องได้อยู่ดีกินดีแน่นอน”

ตอนนี้จงจิ่งห้าวมีหลินซีเฉินเป็นลูกชายคน

เดียว อนาคตธุรกิจต่างๆ ของตระกูลจงก็ต้องตกทอด

ไปถึงลูกชายใช่ไหมล่ะ

เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ซูจ้านเดินไปนั่งข้างหลินซินเหยียน ยิ้มฉอเลาะ “พี่สะใภ้ ต่อไปผมก็จะอยู่กับพี่”

เขาไม่ได้โง่ เขาก็จะอยู่กับหลินซินเหยียน ดู เหมือนตอนนี้จงจิ่งห้าวก็คงจะเป็นพวกเดียวกันกับเธอ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว คนคนนี้ ทำไมถึงไป เปลี่ยนสีเร็วขนาดนี้

และไม่ใช่เขาเถียงกันกับเสิ่นเผยซวนหรอกเหรอ

ทำไมถึงได้มาเบียดเธอล่ะ

“พี่สะใภ้…”

“เจี๊ยะ…”

ซูจ้านอยากคล้องแขนหลินซินเหยียน แต่โดน มือของจงจิ่งห้าวฟาดเข้าให้

เขากุมมือ ต่อว่าจงจิ่งห้าวเสียงเบา “ใจแคบ” “นายว่ายังไงนะ” จงจิ่งห้าวเอียงหูมา ทำราวกับ

ได้ยินไม่ชัด

เขากำลังหงุดหงิดกับเรื่องของไป๋หิ่นหนิง ตอน นี้กำลังหาที่ระบายอารมณ์

ซูจ้านรีบบอกในวินาทีต่อมา “ผมไม่ได้พูดอะไร เลย ไม่ได้พูดอะไร”

แต่กลับคิดในใจ ถึงพูดผมก็ไม่กล้ายอมรับ

หรอก

ก๊อก ก๊อก…

ตอนนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หลินซินเหยี ยนหันกลับไปมองจงจิ่งห้าว “เสี่ยวลุ่ยกับเสี่ยวซีหรือ เปล่าคะ”

เวลานี้ จะเป็รใครไปได้

ทว่ากลับไม่มีใครเปิดประตูเข้ามา

จงจิ่งห้าวบอกเสียงเรียบ “เข้ามา”

ประตูถูกเปิดออก ไม่ใช่หลินซีเฉิน ไม่ใช่หลิน ลุยซี แต่เป็นบอดี้การ์ด
“คุณไปมาขอพบคุณหลินครับ”

“ไปยื่นหนิงเหรอ” ซูจ้านเบิกตากว้าง คนนี้ ราวกับสายลม เมื่อสักครู่ยังพูดถึงเขาอยู่เลย ตอนนี้ เขาก็มาโผล่ที่นี่

บอดี้การ์ดพยักหน้า

หลินซินเหยียนจำได้ที่เขาบอกว่าจะพักที่ โรงแรม เขามาโผล่ที่โรงแรมก็ไม่ใช่เรื่องแปลก “เขาบอกหรือเปล่าว่ามาหาฉันมีเรื่องอะไร

หลินซินเหยียนถาม

“เปล่าครับ บอกเพียงว่าอยากพบคุณ ให้ผมมา รายงาน”

“ไม่พบ” หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้ตอบ จงจิ่ง ห้าวก็ชิงปฏิเสธไปก่อน เมื่อเช้าก็ชวนออกไปทาน อาหารเช้า แถมยังให้เหยาชิงชิงได้เจอกับหลินซินเหยี ยนอีก

เหยาชิงชิงไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน หากเกิด เรื่องอะไรขึ้น เขาจะรับผิดชอบไหวหรือเปล่า

ตอนนี้ยังมีหน้ามาที่นี่อีก แถมยังอยากเจอเธอ อีก

ประตูยังไม่มี

“ไปกันเถอะ” จงจิ่งห้าวโอบไหล่หลินซินเหยียน “เรากลับห้องกัน” นานๆ ทีจะมีเวลาว่าง แม้จะไม่ได้ทำอะไร แต่

การได้อยู่กับเธอก็เป็นเรื่องที่ดี

ไปยื่นหนิงอยากเจอเธองั้นเหรอ
ชาติหน้าเถอะ

หลินซินเหยียนมองชายหนุ่มที่กำลังโอบไหล่ ตัวเอง ผู้ชายคนนี้ ขี้หึงมาก วันนี้เกรงว่าเธอคงจะไม่ ได้ออกไปไหนแน่เลย “นายไปบอกเขาว่า ฉันมีธุระ ถ้ามีเรื่องอะไรเอาไว้คราวหน้าแล้วกัน”

“ครับ”

บอดี้การ์ดหมุนตัวเดินออกไป

จงจิ่งห้าวโอบไหล่หลินซินเหยียน ผลักประตู เปิด ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง

** หม่ามี้” หลินลุยซียืนอยู่ตรงทางเดิน หลินซิน เหยียนหันไปก็มองเห็นร่างเล็กของลูกสาว เธอยิ้มร่า ในมือถือรูปวาดของตัวเอง เท้าเล็กเดินเข้ามาหา

“หม่ามี้ ดูหนูวาดสวยไหมคะ” ในมือของหลิน ลุ่ยซีถือภาพวาดเอาไว้ เป็นภาพคน เป็นนามธรรม ทั้งหมด แต่หลินซินเหยียนดูออกว่าเธอวาดอะไร หมายถึงอะไร

หลินซินเหยียนย่อตัวลง รับรูปวาดของเธอมา มองดูดีๆ จากนั้นบอก “เสี่ยวลุ่ยวาดสวยมากๆ เลยค่ะ”

“จริงเหรอคะ” หลินลุยซีดีใจมาก เด็กน้อยต่างก็ ชอบคําชม

หลินซินเหยียนพยักหน้า “จริงสิคะ”

หลินลุยซีดีใจยิ่งกว่าเดิม ชี้ไปที่ในรูป “นี่คือ หม่ามี้ นี่คือหนู นี่คือพี่ชาย นี่…” เมื่อพูดถึงพ่อ เธอเงย หน้าขึ้นไปมองจงจิ่งห้าว จากนั้นหันมามองหลินซินเห ยียน “นี่คือคุณพ่อค่ะ”

เด็กน้อยท่าทางจริงจังขึ้นมา “หม่ามี้ หนูมีพ่อแล้ว ต่อไปหนูก็จะเป็นเด็กมีพ่อแล้ว จะไม่มีคนบอกว่า หนูเป็นลูกนอกสมรส…

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ หลินซินเหยียนก็ปิดปาก ของเธอไว้ จากนั้นดึงเข้าสู่อ้อมกอด ลูบศีรษะเธอ เบาๆ “เราทุกคนมีปากเดียว แต่ละคนพูดออกมาไม่ เหมือนกัน ปากร้อยปาก ก็มีหนูร้อยแบบ ดังนั้นเสี่ยว ลุ่ยไม่ต้องไปสนใจว่าคนอื่นจะพูดยังไง หนูก็คือหนู เป็นลูกรักของหม่ามี้

หลินลุยซีพยักหน้าแรงๆ กอดคอหลินซินเห ยียน “หม่ามี้ หนูรู้สึกว่า ตอนนี้หนูมีความสุขมาก”

หลินซินเหยียนมองดูลูกสาว เด็กน้อย ทำไมวัน นี้ถึงได้อ่อนไหวจังเลยนะ

เธอลูบศีรษะเด็กน้อยเบาๆ ทัดผมที่ตกลงมาขึ้น ไป “แม่รู้ค่ะ” เธอสัมผัสได้ว่าลูกสาวของเธอสดใสขึ้นมาก มี

รอยยิ้มเต็มหน้าอยู่ทุกๆ วัน

เธอรู้ มีแต่เด็กที่มาจากครอบครัวที่อบอุ่น

เท่านั้นถึงจะมีความสุขแบบนี้

“หม่ามี้ พาหนูไปเดินเล่นได้ไหมคะ หนูอยู่แต่ใน บ้านน่าเบื่อมากเลยค่ะ” หลินลุยซีออดอ้อนอยู่ในอ้อม แขนหลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าวที่ยืนอยู่หน้าประตูได้แต่แหงนหน้า

มองฟ้า อยากอยู่กับหลินซินเหยียนตามลำพังทำไมถึง ได้ยากขนาดนี้นะ

ทำไมถึงชอบมีคนมารบกวนเขา

“ได้ไหมคะ หม่ามี้” เด็กน้อยงอแงอยู่ในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน ยังไงซะ เธอก็คงจะงอแงจน หลินซินเหยียนยอมนั่นแหละ

“ก็ได้” หลินซินเหยียนไม่อยากขัดใจลูกสาว นานๆ ทีเธอจะมีความสุข ยังมีเวลาอยู่กับเธออีก

“คุณพ่อ ไปด้วยกันนะคะ” เด็กน้อยเงยหน้า คว้ามือของเขาเอาไว้ ดวงตาอ้อนวอน

ดวงตาเล็กกะพริบตาปริบๆ น่ารักขนาดนี้ใคร จะกล้าปฏิเสธ จงจิ่งห้าวปฏิเสธลูกสาวไม่ได้แน่นอน

เขาโน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา “วันนี้ พ่อกับหม่า มี้ของหนูจะอยู่กับหนูนะ”

“ดีใจจังเลยค่ะ ดีใจจัง” สองเท้าของเด็กสาวดุ้ กดิ๊กอยู่ในอ้อมกอดของจงจิ่งห้าว

รองรองเท้าประทับเข้ากับชุดสูทของเขา เป็น รอยขาวชัดเจน

นี่เป็นหลินลุยซีหรอกนะ ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ยอม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ