บทที่ 25 จริง ๆ แล้วจงจึงห้าวไม่ได้พิการ

หลินซินเหยียนเมื่อเห็นแม่ลูกนั่น เท้าก็หยุดชะงักไป เส้นวง เมื่อเห็นก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

” แม่คะ นี่ไม่ใช่ หลินซินเหยียนเหรอ ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ล่ะ “หลินหยู่หานเก็บอาการไม่ได้เหมือนเสิ่นซิ่วฉิงจึงโพล่งออกมา มันมากินข้าวที่นี่เหรอ ” 11 11

ที่นี่อาหารน่าทาน รสชาติอร่อย เป็นของชั้นเลิศทั้งนั้น แน่นอน

ว่าไม่ใช่ราคาที่คนธรรมดาจะจ่ายไหว หลินซินเหยียนมากินข้าวในที่แบบนี้ได้ด้วยเหรอ

เสิ่นซิ่วฉิงยิ้มเย็น ๆ ” แต่งงานกับคนในตระกูลจง ถึงแม้จะเป็น ไอ้พิการนั่น แต่ฐานะทางสังคมก็ไม่ใช่เรื่องโกหกนี่มันจะลอย หน้าลอยตาในที่แบบนี้ ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ”

หลินซินเหยียนไม่อยากยุ่งวรวานกับพวกหล่อน ก็เลย พยายามจะก้าวเท้าเพื่อออกไป แต่ก็ถูกหลินหยู่หานขวางเอาไว้

” ถึงแกแต่งงานกับไอ้ขาเปนั่น มาเชิดหน้าชูตาที่นี่ แกก็ยังเป็น ไอ้พวกบ้านนอกอยู่วันยังค่ำ ” พูดจบก็กวาดสายตาสำรวจชุด ของเธอ ก่อนจะหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

” หลีกไป!” หลินซินเหยียนพูดด้วยเสียงต่ำ หลินหยู่หานไม่หลบ ” แกจะรีบไปไหนล่ะ แค่พูดว่าแต่งงานกับคนพิการต้องอับอายพาลโมโหกันขนาดนี้เลยเหรอ ”

กวนจิ้งเลิกคิ้ว กำลังจะเข้าไปห้ามพฤติกรรมของผู้หญิงปาก คอเราะรายอย่างหลินหยู่หาน ก็เห็นจงจึงห้าวที่กำลังเดินเข้ามา พอดี

ก็เลยทำให้ต้องเก็บมือที่กำลังจะยกขึ้นมาห้ามเหตุการณ์ตรง

หน้าเมื่อกี้

” หลินซินเหยียน แกแต่งงานกับคนตระกูลจงที่ร่ำรวย โอ่อ่า ขนาดนั้น แต่ไหงยังใช้ชีวิตซอมซ่ออยู่แบบนี้ล่ะ หรือว่าแม้แต่ไอ้ คนพิการนั้นมันยังไม่เอาแกเลยเหรอ

พูดจบหลินหยู่หานก็หัวเราะเยาะพลางพูดเหน็บแนม ” แกอย่า เป็นแบบแม่แกเลยนะ แม้แต่พ่อก็ยังรั้งไว้ไม่ได้นะ ”

ตอนนี้หลินซินเหยียนก็เห็นว่าจงจึงห้าวกำลังเดินตรงมาทางนี้ ก็เลยตะลึงจนตาค้าง

หลินหยู่หานเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูผิดปกติของหลินซินเหยียน ก็ คิดว่าเธอโกรธมาก ก็เลยยิ่งพูดจาไม่เกรงอกเกรงใจหนักกว่า เก่า ” หลินซินเหยียนชีวิตแกมันก็แค่นี้แหละ ก่อนหน้านี้ก็โดนพ่อ ทอดทิ้ง แล้วยังโดนส่งตัวไปอยู่ต่างประเทศอีก ชีวิตนี้แกคงจะ เกิดมาแล้วตายเพราะทำลายตัวเองไปด้วยละมั้ง ชีวิตที่เหลือก็ยัง ต้องปรนนิบัติคนขายปขาพิการอีกชีวิตมันช่างจืดชืดและขมขื่น เสียเหลือเกิน…”

” เกรงว่าคุณคงจะต้องผิดหวังแล้วล่ะครับ ” เสียงทุ้มต่ำของ ชายผู้หนึ่งดังขึ้นมาในอากาศ
เสียงทุ้มลึก อย่างว่าไม่ได้

” แกเป็น….” หลินหยู่หานหันตัวไป เมื่อกี้กำลังจะพูดว่าแก เป็นใคร แต่พอเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกลตรงนั้น ชุดสูทที่เขาใส่ ร่างที่ดูสูงโปร่งนั้น โดยเฉพาะขาคู่นั้นที่ยาวราวกับทำลายกฎทุก อย่างของธรรมชาติ มันถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงสแล็คตัวงาม

จมูกของเขาดูเรียวโด่ง ริมฝีปากที่ดูเซ็กซี่ องค์ประกอบของ ใบหน้าที่ดูกระจ่างและเข้ากันกับดวงตาที่ดำขลับแสดงถึงความ เยือกเย็น ในนั้น

ก้าวเดินของเขาดูแข็งแกร่งมั่นคง ทุกก้าวที่ใกล้เข้ามา ทำให้ คนรอบข้างเกิดความรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เย็นชา ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาให้เห็น และท่าทางของ

เขาที่ดูสูงส่ง นี่เป็นเทพบุตรก็คงไม่ปาน

ดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก

โดยเฉพาะหลินหยู่หาน อีกนิดคางคงไปกองอยู่ที่พื้น

เขา เข้าไม่ได้พิการเหรอ เป็นไปได้ยังไง

บ้าจริง เป็นไปไม่ได้

ในขณะที่สายตาของหลินหยู่หานกับเงินซิ่วจึงกำลังจดจ่ออยู่ ตรงนั้น เขาก็เข้ามาโอบไหล่ของหลินซินเหยียน ” เราไปกัน เถอะ”
หลินซินเหยียนสตั้นไปสองวิ ก่อนจะเงยหน้า “คุณ…. ”

สายตาของเขานิ่งไปอึดใจ ก่อนจะมองเธออย่างลึกซึ้งราวกับ รักเธอปานจะกลืนกิน ” เป็นอะไรไป มึนหรือไง ”

หลินหยู่หานจ้องเขม็งไปที่ขาของเขา ลูกตากลอกไปมา ” คุณ ไม่ได้ขาพิการหรอกเหรอ ” 11

พูดจบก็เอามือปิดปาก ตกใจเหมือนตัวเองพูดอะไรผิดไป เสิ่นซิ่วฉิงก็อึ้งกิมจนยังดึงสติกลับมาไม่ได้

ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ

จงจิ่งห้าวรู้สึกขยะแขยง จึงพาหลินซินเหยียนออกไป กวนจิ้งยิ้มเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ ” คิดอะไรขึ้น

จากนั้นก็ไม่รอดูรีแอคของพวกเธอเลยเดินจากไป ตอนนี้ ใบหน้าของพวกเธอ ตกใจจนบิดเบี้ยว อัปลักษณ์ ไม่ได้รูปเลย ด้วยซ้ำ

ทั้งตกใจทั้งกลัว เสิ่นซิ่วฉิงเบิกตาโต พูดกับตัวเองไปมาซ้ำ ๆ ทั้งตก ขาทั้งสองข้างสั่นผลับ ๆ ” จะเป็นไปได้ยังไง จงจึงห้าวไม่พิการ จริง ๆ น่ะเหรอ ”

” มันจะเป็นไปได้ยังไง ” หลินหยู่หานก็จับมือของเสิ่นซิ่วฉิงอ ย่างเสียศูนย์ ” ทำไมขาของจงจึงห้าวถึงไม่เปล่ะ ”

ผ่านไปสักพักใหญ่สติของเสิ่นซิ่วจึงจึงกลับมา

ไม่ใช่ว่ารักษาไม่หายหรอกเหรอ
” แม่………. ”

” พอได้แล้ว!”

เสิ่นซิ่วฉิงรู้สึกว่าในหัวมีเสียงดังน่ารำคาญกันไปหมด ” ไม่รู้ ว่าเรื่องนี้พ่อแกจะรู้ยัง ”

ขาของจงจึงห้าวไม่ได้พิการ เป็นเรื่องไม่น่าเชื่อเลย ใครจะเอา กะจิตกะใจไปกินข้าว ก่อนจะลากลูกสาวไปหลินซื้อกรุ๊ป

ตอนนี้หลินกั๋วอันกำลังโมโห

หลินชื่อกรุ๊ปลงทุนสร้างตึก แต่กลับเกิดอุบัติเหตุถล่มลงมา จึง ทำให้ตอนนี้บริษัทถูกฟ้องร้อง

หลินกั๋วอันโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง

หลินกั๋วอันกำลังโมโหมาก ใครที่มากวนเขา คงโดนด่าไป ฉากใหญ่ ประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามา เงินซิ่วจึงเห็นสีหน้า ของหลินกั๋วอัน ก็ถามขึ้นมา ” คุณเป็นอะไรคะ ” 11

หลินกั๋วอันอารมณ์ไม่ดี ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ” พวกคุณมาทำอะไร

เสิ่นซิ่วฉิงไม่มีเวลามาสนใจว่าอารมณ์ของหลินกั๋วอันทำไมถึง ไม่ดี แต่ที่มาก็เพื่อ ” คุณรู้ไหม ว่าจงจึงห้าวกลับมาเดินได้แล้ว ”

หลินกั๋วอันตกตะลึง คิ้วเลิกขึ้นแล้วมองไปที่เสิ่นซิ่วฉิง ” งูชนิด นั้นมันเป็นงูพิษ ไม่ใช่ว่ารักษาไม่หายหรือเหรอ จะเดินได้ยังไง ”
สุดท้าย หลินกั๋วอันก็ไม่รู้เรื่องนี้ สีหน้าของเสิ่นซิ่วถึงก็ ตึงเครียดลงระดับหนึ่ง ” เขายืนได้แล้ว….. ”

” ไปฟัง ใครพูดมาอีก ” เสิ่นซิ่วฉิงยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็ โดนหลินกั๋วอันพูดขัดเสียก่อน

” พวกเราเห็นเองกับตา ” หลินหยู่หานแย่งตอบ

เมื่อช่วงเวลาปะทะคารมคลี่คลายลง เธอก็ใจเย็นขึ้น ก่อนจะ เดินตรงไปที่โต๊ะทำงานแล้วมองไปยังหลินกั๋วอัน ” พ่อพวกเรา ต้องโดนหลอกแน่ ๆ เลย ”

ก่อนหน้านี้บอกว่ารักษาไม่หาย แต่ตอนนี้กลับมายืนเดินได้ เป็นปกติเสียอย่างนั้น

หลินกั๋วอันเลิกคิ้ว เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจมาก แล้วก็สับสนใน

เวลาเดียวกัน ” แล้วทำไมเขาต้องปล่อยข่าวที่ตัวเองเดินไม่ได้

ด้วยล่ะ ”

เงินซิ่วฉิงก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงปล่อยข่าวลือนี้ออกมา ก่อนจะเดาว่า ” เป็นไปได้ไหม ว่าเขาไม่ยอมทำตามข้อตกลง แต่งงานกับคนตระกูลหลิน แต่ตัวเองไม่อยากฉีกสัญญา ก็เลย ปล่อยข่าวให้เราเปลี่ยนใจ ”

ห้องทํางานเงียบลง

เงียบจนไม่มีเสียงใด ๆ

” ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ ไม่งั้นจะมีเหตุผลอะไรเสียอีก ” หลินห ยู่หานเห็นด้วยกับค่คาดเดาของเงินซิ่วฉิง เธอนั่งลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด ” ถ้าตอนนั้นหนูคิดได้ คงไม่รับพวกหลินซินเหยีย นกลับมากหรอก ”

เธอก็จะได้แต่งงานกับจงจิ่งห้าว

หลินกั๋วอันก็ปวดหัวไม่แพ้กัน เรื่องนี้ทำให้เขาคิดอะไรขึ้นมา ได้หลายอย่าง

ตอนแรกจะจับให้ลูกสาวแต่งงานกับคนตระกูลจง ถ้าเป็น อย่างที่เสิ่นซิ่วฉิงพูดจริง ถ้างั้นให้ลูกสาวแต่งงานกับจงจึงห้าว ไม่ใช่แค่ไม่ประจบประแจงอย่างเดียว แต่กลับยั่วโมโหเขาไป ด้วย

ตอนนี้บริษัทอยู่ในช่วงยากลำบาก เขากะว่าจะไปขอความ ช่วยเหลือจากจงจิ้งห้าว แต่ตอนนี้เหมือนจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว

หลินกั๋วอันนิ่งไป มิน่าล่ะ ครั้งที่แล้วเขาไปที่ว่านเยว่กรุ๊ป จงจึง ห้าวก็ไม่เห็นเขา

” แม่ ” หลินหยู่หานบีบมือของเสิ่นซิ่วฉิงแน่น ” แม่คะ ทำไม

คนที่แต่งงานกับจงจึงห้าวถึงไม่เป็นหนู ”

เธอชอบผู้ชายคนนั้น เธอชอบเขาคนเดียวมาโดยตลอด ตอนนั้นเธอมีโอกาสได้แต่งงานกับเขา แต่เธอก็พลาดมันไป แล้ว

เธอเสียใจ เสียใจจนไม่รู้จะทำเช่นไร ถ้าตอนนั้นเธอไม่สนว่า จงจิ่งห้าวจะพิการหรือไม่ บางทีจงจึงห้าวที่พิการที่เห็นว่าเธอไม่ รังเกียจเขา เขาอาจจะหันมาชอบเธอก็ได้
แต่ทั้งหมดก็ตกไปอยู่ในมือของนังหลินซินเหยียนนั่น

ใจเธอไม่มีทางที่จะสงบลงได้

” เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว คงต้องดูสถานการณ์กันไปก่อน นะลูก ” เสิ่นซิ่วฉิงก็ไม่ยอมเสียทีเดียว ตอนแรกก็กะจะดองกับ ตระกูลจงเช่นกัน แต่ก็ดันพลาดไปได้

หลินกั๋วอันรู้สึกปวดหัวมาก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เข้าไม่รู้จะ จัดการมันยังไง

จงจึงห้าวจะแกล้งพิการเพื่อหลอกคนอื่นได้ยังไงกัน

อีกฝั่งหนึ่ง หลินซินเหยียนก็นั่งรถไปกับจงจึงห้าว นั่งอยู่อีกฝั่ง

นิ่ง ๆ

จงจึงห้าวดูเหมือนกำลังง่วนอยู่กับเอกสารบนตัก สายตามอง

ลง มือก็ดึงปกคอเสื้อทั้งที่ไม่ได้ดูแน่นอะไรขนาดนั้น

หลินซินเหยียนนั่งเงียบเพื่อไม่ให้มีเสียงรบกวนขณะเขากำลัง ทํางาน

เมื่อกวนจิ้งรีบขับรถมาถึงตึกว่านเยว่ หลินซินเหยียนจึงบอก ให้เขาจอดรถ

” คุณมีอะไรเหรอ ”

“ฉันกับคุณมาด้วยกัน คนอื่นคงจะมองไม่ดีเท่าไหร่ ” จริง ๆ แล้วการแต่งงานกับจงจึงห้าว ไม่ควรเอามาเปิดเผยอาจจะทำให้ เกิดความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็นขึ้นได้
ครั้ง กวนจึงไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เธอทํา

ก่อนหน้านี้ก็เห็นว่าปล่อยข่าวทำลายชื่อเสียงของจงจึงห้าวอยู่ แหมบ ๆ แต่ตอนนี้ดัน……

หลินซินเหยียนลงจากรถ กวนจิ้งจึงรีบขับรถไปจอดในโรงรถ

จงจิ่งห้าวลงมาจากรถ จึงตรงดิ่งไปยังลิฟต์ กวนจิ้งที่เดินตาม เขาข้างหลัง ก็แปลกใจกับท่าทีที่จงจึงห้าวมีต่อหลินซินเหยียน เลยลองถามลองเชิงดู ” ประธานจง ท่านชอบคุณหลินหรือคุณไป มากกว่ากัน “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ