บทที่ 240 ผมเสียใจแล้ว

หลินซินเหยียนรู้สึกถึงความเจ็บ แต่ไม่ส่งเสียง ปล่อยให้เขา ระบายออกมา

ยังไง เธอก็ปิดบังเรื่องเขา

สายตาเขาลึกซึ้ง พูดด้วยเสียงโทนและเร่าร้อน”ผมมีคุณ เป็นผู้หญิงคนเดียว…….

ในความรู้สึก ร่างกาย เขามีแค่เธอผู้หญิงคนนี้คนเดียว

หลินซินเหยียนไม่แน่ใจว่าลมหายใจของเขาเร่าร้อนไป หรือ ว่าค่าพูดนี้ที่ทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว เธอตื่นตระหนกไปทั้งตัว แต่ แสร้งทำเป็นนิ่งๆ งั้นเหอรุ่ยหลินล่ะ? ”

เธอตั้งใจขุดคุ้ยเรื่องเก่าในอดีต

ถ้าไม่หาเรื่องสักหน่อย ก็กลัวว่าเขาจะยุ่งแค่ว่าเธอปิดบังอะไร เขา เรื่องนี้

ครั้งนี้จงจึงห้าวจะถูกเธอหลอกได้อย่างไร เขาจับคางของเธอ เอาเธอมาไว้ในอ้อมแขน “ชาติที่แล้ว ผมต้องเป็นคนเลวที่ร้า ยกาจสุดๆแน่ ชาตินี้ พระเจ้าเลยส่งคุณมาอยู่เคียงข้างผม ลงโทษผม”

รู้อยู่แล้วว่า แบบนี้คือเธอจงใจ แต่เขากลับเปิดเผยไม่ได้ ช่างเถอะ
ยังไงซะเขาก็กลับไปสืบเอง

เขากลับอยากดูว่าข้างในซ่อนอะไรไว้กันแน่

ที่สามารถทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติ ทำให้เธอพยายามจัดการ กับเขาอย่างที่สุด

หลินซินเหยียนคว้าคอเสื้อของเขา ความปั่นป่วนในใจ แป๊บ เดียวก็ใจเย็นกลับมา เพราะว่าเธออยากเข้าใจเรื่องบางอย่าง คิดดีแล้ว จึงตัดสินใจ “ฉันไม่เคยมีความรัก ไม่รู้ว่าต้องรักคน อย่างไร ถ้าฉันมีตรงไหนที่ทำไม่ดี อภัยให้ฉันด้วย

จงจิ่งห้าวตะลึง ลดสายตาลงช้าๆ “นี่คุณกำลังสารภาพกับผม เหรอ? ”

ในใจหลินซินเหยียนยังคงไม่แน่ใจหน่อยๆ แต่ว่า เธอตัดสิน

ใจว่าจะลองแล้ว คุณก็ถือว่าใช่ละกัน”

เขาหัวเราะออกมา สายตาหยุดไปที่แก้มที่เขินอายของเธอ ทั้งๆที่เมื่อกี้รู้จักพูด ตอนนี้ กลับหน้าแดง

หลินซินเหยียนหลบหลีกเขา เขาทัดผมที่ตกลงมาของเธอขึ้น ไป มองดูเธออยู่สักพัก คิดว่าเธอดูสวยไปหมด

เขาเอาริมฝีปากเข้ามาใกล้ แนบไปที่แก้มของเธอ พูดออกมา

ประโยคหนึ่งที่ไม่มีที่มาที่ไป“ผมเสียใจแล้ว”

หลินซินเหยียนตาเบิกโต ไม่ได้สติคืนกลับมาสักพัก ประโยคนี้ ของเขาหมายความว่าอย่างไร
“คุณหมายความว่าอะไร? ”

จงจึงห้าวเลิกคิ้วขึ้นหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงที่ทุ่ม พร้อมกับ ความสมยอมที่แฝงไว้ “ลืมไวขนาดนี้เชียว? ไม่เป็นไร เดี๋ยววัน ไหนค่อยเสริมให้

หลินซินเหยียนคิดว่าคำพูดเขาต้องมีอะไรแอบแฝง

ทันใดนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น เขาหมายถึงเมื่อคืนเห

รอ?

ตูม!

หน้าของเธอเหมือนถูกแผดเผา แดงมากขึ้น

จงจิ่งห้าวนอน โอบเธออีกเตียงที่ไม่กว้างมากนัก จงจึงห้าวสูง มาก ข้อเท้าของเขาวางไว้ด้านนอก บนเตียงก็นอนงอตัว หันข้าง กอดหลินซินเหยียน หลินซินเหยียนก็หันข้าง นอนบนเตียงกับเขา

มือเล็กๆของหลินเฉินกำหมอนไว้แน่น ไม่ได้กระโดดขึ้นมา บอกตัวเองในใจเสมอว่า นี่คือพ่อแม่ พวกเขากอดกันคือเรื่อง ปกติ ไม่ผิดกฎหมาย

เขาคิดว่าตัวเองนั้นขัดแย้งกันอย่างมาก ไม่หวังว่าหลินซินเหยี ยนจะอภัยให้จงจึงห้าวง่ายๆ

แล้วก็กลัวพวกเขาจะต้องแยกจากกันจริงๆ เขาคิดในใจเงียบๆ ผมอาจจะเป็นคนที่ขัดแย้งในตัวเองคนหนึ่ง
เกือบเที่ยง พวกเขาก็กลับไปที่ไปเฉิง

ช่วงนี้ใช้ชีวิตที่หมู่บ้าน ความสะดวกสบาย พักผ่อนไม่ค่อยดี กลับไปถึงโรงแรมทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยจากการตะลอนๆ

“ทุกคนขึ้นไปอาบน้ำ พักผ่อนกันเล็กน้อย แล้วเดี๋ยวลงมาทาน ข้าว ผมจัดการเอง”เสิ่นเผยชวนพูด

ซูจ้านไปก่อนหลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ผมต้อง กลับห้องแล้ว”

“ไปพวกเราไปด้วยกัน เขามองฉินยาที่อยู่ข้างๆ

ฉินยารีบถอยหลังไป เว้นระยะห่างกับเขา

ซูจ้านขมวดคิ้วอย่าลืมล่ะ พวกเรายังคบกันอยู่…

“พวกเราเลิกกันแล้ว”ฉินยาพูดเสียงดัง

เธอกลัวซูจ้าน กังวลว่าพัวพันกับเขานานไป ก็จะยิ่งสลัดเขาไม่ ออก ซูจ้านเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ต่อหน้าทุกคน สัก

พักหนึ่งถึงได้สติคืนมา

เงินเผยชวนเรียกชื่อเขาอย่างเป็นห่วงจ้า…….

“นั่นไม่เป็นไร เรื่องความรู้สึกเอง เรื่องของคนสองคน เธอพูด เองคนเดียวไม่นับ”ซูจ้านคืนกลับสภาพคนหัวรั้นที่ไม่มีสิ้นสุด เหมือนเดิม ผมขึ้นไปก่อน

“เสี่ยวยา”หลินซินเหยียนเอาลูกทั้งสองคนให้จงจึงห้าว แล้วเดินเข้ามาอยากปลอบเธอ

“พี่หลิน ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันขึ้นไปก่อน ไม่ได้อาบ น้ำนานแล้ว ฉันอยากไปอาบน้ำสักหน่อย พูดไปเธอก็เคลื่อนตัวเหมือนจะขึ้นไปข้างบน เวลานี้เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับใคร

หลินซินเหยียนเป็นห่วงหน่อยๆ สองคนนี้คบกันไม่นานนัก กลัวว่าฉินยาจะถูกทำร้าย

จงจึงห้าวกุมมือของเธอไม่ต้องห่วง โตๆกันแล้ว เรื่องความ รู้สึก พวกเขาจัดการกันได้ ขึ้นไปก่อนดีกว่า”

หลินซินเหยียนพยักหน้า ก็ใช่ เธออาจจะเป็นกังวลมากเกินไป พวกเขาเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ซูจ้านก็เป็นทนายความ ปกติเป็น คนมีพฤติกรรมไม่เหมาะสม แต่ถ้าเจอเรื่องจริงจัง ก็เป็นคนที่ รับมือได้

หลินลุยซีเกาหัว คิ้วเล็กๆขมวดแน่น หลินซินเหยียนอุ้มเธอขึ้น มา คันหัวเหรอ?

“อือ”เด็กหญิงพยักหน้ารัวๆ มือเล็กๆเกาผมต่อไป อยู่ข้างนอก ไม่สะดวก เธอไม่ได้สระผม หลายวันนี้เลยทรมานหน่อย

หลินซินเหยียนปลอบใจ”หม่ามีสระให้ก็ดีขึ้นแล้ว”

กลับไปที่ห้อง ก็วางกระเป๋าลง จงจึงห้าวไปที่ห้องรับแขกอีก ห้อง ห้องนี้ให้พวกเขาใช้
หลินซินเหยียนเปิดน้ำอุ่นในอ่างน้ำที่ห้องน้ำ เตรียมอาบน้ำให้

เธอ

เด็กหญิงถอนหายใจ”ที่บ้านสบายสุดละ

“ที่นี่ไม่ใช่บ้าน”หลินซีเฉินเถียงเธอไป บ้านกับโรงแรมแยกไม่ ออกเหรอ?

เด็กหญิงไม่พอใจ ทำหน้ามุ่ย”พี่น่ารำคาญ

หลินซีเฉินส่ายหน้า ทำท่าทางเหมือนจนปัญญากับเธอ

“หม่ามี้ ดูสิพี่รังแกหนู” หลินลุยชีวิ่งไปห้องน้ำ เอนตัวไปที่หลัง ของหลินซินเหยียนโอบคอเธอแล้วฟ้อง หลินซินเหยียนลูบหน้า เธอ จง ใจถามไปว่า “รังแกลูกยังไง? ตีลูก หรือว่าหยิกลูก? ”

เอียงศีรษะและคิดอยู่นานว่า“เขาตีหนู” หลินซีเฉินต้องน้องสาวที่หน้าประตูห้องน้ำ พี่น้อง? ” หลินลุยซีออกแรงพยักหน้า “พี่หนู”

“พี่น้องตรงไหน?

หลินลุยคิดเล็กน้อย”อือ—ก้น”

“ก้นเหรอ….”หลินเฉินยกมือขึ้น ตั้งใจทำท่าจะตีเธอ และพูด ขู่ว่า“น้องบอกว่าพี่น้องแล้ว ถ้าพี่ไม่มีน้องก็คงเสียเปรียบ

“อ๊า”
หลินลุย ตกใจจนเข้าไปในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน หลิน ซินเหยียนปิดก๊อกน้ำ” โอเค ไม่ต้องทะเลาะแล้ว อาบน้ำได้แล้ว”

หลินซีเงินเก็บมือ มองน้องสาว “วันนี้เห็นแก่หม่า จะปล่อย น้องไป

หลินลุยซีแลบลิ้นให้พี่ชาย

หลินซินเหยียนถอดเสื้อผ้าให้เธอ เอาเธอเข้าไปในอ่างน้ำ

อุณหภูมิน้ำกำลังดี เด็กหญิงนั่งอยู่ในน้ำ โผล่หัวออกมา ตัวแช่ ไปในน้ำ เธอรู้สึกสบาย แต่ไปสักพักหลินซินเหยียนจึงขัดขี้ไคลที่ ตัวให้เธอ อาบน้ำให้

สุดท้ายก็สระผม

จัดการตัวเธอเสร็จก็คลุมผ้าขนหนู เธอเอาเครื่องเป่าผมเสียบ ปลั๊กแล้วเป่าผมให้เธอแห้ง

ตอนนี้จู่ๆเสียงกงก็ดังขึ้น หลินซีเฉินไปเปิดประตู เป็นพนักงานของโรงแรม

“มีอะไรเหรอครับ? “หลินซีเงินเงยหน้า เขาเคยเห็นพนักงาน คนนี้ เลยระวังตัวน้อยลง

“อันนี้ ให้หม่ามีของหนู”พนักงานเอากล่องสวยๆกล่องหนึ่งยื่น

ให้เขา

หลินซีเฉินลังเลหน่อยๆ “นี่คืออะไรอะ? ใครส่งให้เหรอ? ”

“ผมไม่ทราบครับ ผมแค่รับหน้าที่เอามาให้ ส่วนรายละเอียดคืออะไรนั้น ผมไม่รู้ครับ พนักงานพูดไปตรงๆ

แขกบนชั้นนี้ เข้าออก บอดี้การ์ด ขับรถหรู แค่มองก็รู้ว่าเป็น คนรวย เขาไม่กล้าแตะต้องคนพวกนี้

หลินซีเฉินยื่นมือไปรับ พูดอย่างมีมารยาทว่า “ขอบคุณครับ” “ไม่ต้องเกรงใจจ๊ะ”พนักงานยิ้ม คิดว่าเด็กคนนี้มีการอบรมสั่ง

สอนดี ไม่เอาแต่ใจและสุภาพ หน้าตาก็ดี

หลินซีเฉินปิดประตู ถือกล่องมาไว้บนเตียง สองมือเขากอดอก ไว้นิ้วมือถูไปที่ใต้คาง ต้องกล่องนั้น ในใจก็แปลกใจว่าข้างใน ใส่อะไร

หรือว่าเป็นของขวัญที่พ่อให้หม่ามี สงสัยหนักมาก เขาทนไม่ไหว เปิดกล่องออก จากนั้น—

“อ๊า! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ