บทที่ 239 คุณทดสอบผมเหรอ

ฉันยาโกรธจนหน้าแดง ไร้ยางอาย เกรงว่าจะไม่สามารถ อธิบายความเลวของผู้ชายตรงหน้าคนนี้ได้

ซูจ้านสตาร์ทรถไม่ต้องจ้องแล้ว ต้องจนตาถลนออกมา จะ บอดได้ เดี๋ยวจะมองไม่เห็นผม ก็กลัวคุณจะเสียใจ”

ฉินยา”…..”

“คุณจะหน้าด้านไปถึงไหนเหรอ? “ฉินยาไม่รู้จริงๆว่า จะหาคำ ไหนมาอธิบายเขาได้

ซูจ้านหัวเราะอย่างไม่สนใจ “ถ้าผมเป็นคนมีคุณธรรม คืนนั้น

คงไม่ปรากฏตัวที่ห้องคุณ

ฉินยาสูดหายใจลึกๆ ปลอบใจตัวเองไม่หยุด อย่าทะเลาะกับ คนที่มีความรู้ต่ำกว่าอย่างเขา อย่าทะเลาะกับคนที่มีความรู้ กว่าอย่างเขา ทำลายร่างกายได้รับความลำบากก็จะเป็นตัวเอง

เธออดทนไว้ รอถึงสถานที่ เธอก็หลบ โอเคไหม?

สู้ไม่ได้ เธอก็ได้แต่หลบสินะ?

แล้วจ้านก็จริงจังขึ้นมา ไม่ยั่วยุเธออีกอย่าโกรธเลย

ฉินยาไม่สนเขา หันหน้ามองนอกหน้าต่าง
เห็นเขาเป็นแค่แมลงวัน ในคราบมนุษย์

ในรถ

ครั้งนี้เสิ่นเผยชวนก็ไม่ได้นั่งข้างใน ตรงหน้าคือคนขับรถที่มี เทคนิคดีกำลังขับรถอยู่

ด้านหลังหลินซินเหยียนอยู่กับลูกสองคน หลินลีย ดูการ์ตูน สักพักแล้วตอนนี้ก็ง่วง หลินซ์เงินค่อยๆเอาแท็บเล็ตมา แล้วเล่น เกมที่ชื่อstrongest brain

ครั้งที่แล้วเล่นเกมคณิตศาสตร์ ทำให้เขาพอใจไม่ได้แล้ว เขา คิดว่าง่ายเกินไป

ครั้งนี้ เกมstrongest brainยากหน่อยๆ

เขาชอบมาก เรื่องที่ยุ่งยาก เขาก็ยิ่งท้าทาย หลินซินเหยียนตบลูกสาวเบาๆ พร้อมกับดูข้อมูลที่เพิ่งเงินให้

เธอ

จงจึงห้าวดูข้อมูลที่กวนจึงส่งให้เขาอยู่ข้างหน้า แต่ว่าเขาดูต่อ ไปสักตัวหนึ่งไม่ไหวแล้ว คอยมองไปด้านหลังตลอด

คิดในใจ ตอนนี้เธอกำลังทำอะไร? ทำไมไม่เคลื่อนไหวเลย สักนิด?

หลินลุยซีนั่งรถจะอยู่ไม่สุข ครั้งนี้ทำไมไม่ส่งเสียงเลยสักนิด เวลานี้ ก็มีเสียงของหลินซีเฉินพูด “หม่ามีผมก็ง่วงแล้ว ผมนอน แล้วนะ”
เขาจงใจพูดเสียงดัง เหมือนว่าตั้งใจให้จงจึงห้าวได้ยินว่า เขา กับน้องหลับกันแล้ว สามารถมาคุยกับหลินซินเหยียนได้ มีพื้นที่ ลำพัง

ที่จริงจงจิ่งห้าวอยากเข้าไปดูว่าหลินซินเหยียนกำลังทำอะไร ตอนนี้ก็ได้ยินเสียงของหลินซีเฉิน ก็ยิ่งยับยั้งแรงกระตุ้นไม่อยู่

เขาปิดคอม นั่งที่โซฟาสักพัก คิดว่าหลินเฉินน่าจะหลับแล้ว จึงยืนขึ้นจาก โซฟา เดินไปด้านหลัง ดึงม่าน แบบนี้ด้านหน้าก็ มองไม่เห็นด้านหลังแล้ว

จริงๆด้วย ตอนนี้เด็กสองคนกำลังหลับอยู่ หลินลุยซีหลับแล้ว จริงๆ อาจเพราะว่ารถแกว่งไปมา เหมือนเปล เธอจึงกลับลึก ส่วนหลินซีเฉินไม่ได้หลับ ตอนนี้กำลังแกล้งหลับ

“กำลังดูอะไร? “จงจึงห้าวเดินเข้ามาพูดกับหลินซินเหยีย นก่อน

หลินซินเหยียนรู้ว่าคนที่มาคือใคร จึงไม่เงยหน้า ดูข้อมูลต่อ ไป ในใจกำลังวางแผนว่ากลับไปถึงเมือง เธอจะวางเครื่องจักร ไว้ที่ไหน จะประชาสัมพันธ์ผ้าไหมกวางตุ้งให้ใหญ่ที่สุดออกมา อย่างไร

ยิ่งเวลานาน หลายคนก็จะลืมผ้าแบบนี้ไป หลายปีมานี้ก็มีวัสดุ ดีๆออกมา

อยากจะเปิดตลาดอีกครั้ง ก็จำเป็นต้องมีกลยุทธ์ จงจิ่งห้าว “..
นี่คือไม่สนเขา?

เห็นเขาเป็นอากาศ

“ฉันดูของอยู่ คุณกระหายน้ำเหรอ? “ในที่สุดหลินซินเหยียน เงยหน้าขึ้น

จงจึงห้าวหายใจออกมาแรงๆ เขาไม่กระหาย ไม่กระหายเลย สักนิด เขามาดูเธอ

“คุณจงใจไม่สนผม? “เขาพูดกดเสียง

ถ้าตอนนี้ไม่มีลูกสองคนอยู่ เขาไม่อาจใจเย็นขนาดนี้ได้แน่

ยืนหยัดในตัวเอง? เป็นเรื่องตลกต่อหน้าหลินซินเหยียน

อารมณ์ของเขา จะผันผวนตามท่าทีของเธอ

หลินซินเหยียนไม่คิดจะนิ่งใส่เขาตลอด คุณต่างหากที่ห่าง เห็นฉันก่อน ฉันทำไม่ดีตรงไหนคุณบอกตรงๆ อย่ามาอ้อมค้อม ฉันไม่มีอารมณ์ไปเดา ไม่มีจิตใจและกำลัง จริงๆ

จงจึงห้าวมองเธอหลายวินาที“คุณมีเรื่องปิดบังผมไหม? ”

ในใจหลินซินเหยียนเต้นตึกตัก เขายังสงสัยอยู่?

ตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ไม่หยุดถามเธอคำถามนี้

เขาเห็นอะไร?

ไปเจออะไรมา?

“ฉัน…..”
หลินซินเหยียนรวบรวมความคิดเล็กน้อย จึงพูดอย่างตรงไป

ตรงมา” ใช่ ฉันมีเรื่องปิดบังคุณ แต่ว่าฉันบอกคุณไม่ได้ ในเมื่อจงจึงห้าวรู้แล้ว เธอปิดบังต่อไปก็มีแต่เพิ่มความสงสัย

ของเขา สู้ตัวเองพูดออกมาดีกว่า

จงหิ่งห้าว…….

“ทำไม? ”

“เพราะนี่คือความลับของฉัน ทุกคนต่างมีเรื่องที่ไม่อยากพูด ฉันก็เหมือนกัน คุณ ก็ต้องมีคนกับเรื่องที่ไม่อยากพูดถึงด้วย ใช่ ไหม?

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว เขาตอบโต้ออกมาไม่ได้สักคำ ใช่ ใครๆก็ มีเรื่องที่ไม่อยากพูดทั้งนั้น

แต่ว่า ทําไม เขารู้สึกไม่สบายใจ

ไม่ชอบที่ถูกเธอปิดบัง

เขาหวังว่าเธอจะตรงไปตรงมาต่อเขา ในเรื่องความรู้สึก การ

ใช้ชีวิต

ลูกกระเดือกของจงจิ่งห้าวเลื่อนไปมา สุดท้ายก็เก็บความรู้สึก ไม่ดีไว้ในใจ เขาไปถามเธอ บีบบังคับเธอไม่ได้

ในรถมีบรรยากาศที่ผิดปกติกระจายไปทั่ว ความเงียบที่ทำให้ คนหายใจไม่ออกนั้น จงจิ่งห้าวหมุนตัว

หลินซินเหยียนเรียกเขาไว้
“จงจิ้งห้าว”

เธอลงมาจากเตียง มองแผ่นหลังของเขา เขาสูงมาก ยืนอยู่ ข้างในรถ หัวเกือบจะติดเพดาน “คุณใส่ใจมากไหม? “หลินซินเหยียนก็อยากให้เขารู้ตัวตน

ของเฉิงยูซิ่ว

เธอคือแม่ เข้าใจความรู้สึกของแม่

ขณะเดียวกัน เธอก็เข้าใจ

เข้าใจการปิดบังไว้ของเฉิงซิ่ว

เธอนับถือความอุตสาหะของเฉิงซิ่ว ถ้าเป็นเธอ ก็ไม่แน่ว่า

เธอจะทําได้ จงจิ่งห้าวไม่พูด เขาไม่รู้ว่าตัวเองแคร์อะไร แคร์การปิดบังของ

เธอ หรือว่าแคร์เรื่องที่เธอปิดบัง

“ถ้าคุณรับไม่ได้ งั้นพวกเรา ……

ทันใดนั้น จงจึงห้าวหันกลับมาทันที สายตาคมเหมือนมืด จ้อง เธอเขม็ง”ทําไม?

“พวกเราก็แยกจากกัน”หลินซินเหยียนรู้ว่าตัวเองพูดแบบนี้ เกินไป แต่ว่า ตอนนี้ เธอก็อยากดูความรู้สึกที่เขามีต่อตัวเอง เรื่องแบบนี้ กำหนดให้เป็นปมระหว่างพวกเขา ถ้าหาก เธอไม่พูด ไปตลอด ในใจเขาจะต้องมีปมแน่

ถึงแม้ เธอรู้ว่า ตัวเองใจเต้นกับผู้ชายคนนี้แล้ว
แต่ว่า เธอก็รับปากเฉิงซิ่วแล้ว ตอนนี้ มีแต่ทำให้เขาน้อยใจ

โกรธ?

คำแบบนี้เปรียบเทียบไม่ได้ กับความรู้สึกของจงจึงห้าว ผู้หญิงคนนี้พูดว่าแยกกัน

แยกจากกัน?

แยกจากกันกับเขา

เขาหรี่ตา กล้ามเนื้อคางที่ยกขึ้นเล็กน้อยเกร็งแน่นทันที หลิน นเหยียนไม่กล้ามองตาของเขา ยังคงรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็น

นั้น

“ฝันไปเถอะ! “เขาดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน อดไม่ได้ที่จะพูด ว่า ริมฝีปากที่ไปจูบเธออย่างส่งเดช ที่จริงเป็นการกัดแน่น คำว่า แยกจากกันของหลินซินเหยียน สัมผัสกับเส้นตายของเขา

เหมือนเขาจะลงโทษ

ความโมโหของเขา ความโกรธของเขา หลินซินเหยียนเข้าใจ ได้ เธอไม่รู้สึกเจ็บ

เขาโกรธ หมายความว่าเขาแคร์

เธอโอบคอของเขาก่อน เงยหน้ามองเขา

เธอพูดยิ้มๆ”ฉันดีใจมาก”
จงจิ่งห้าวตะลึงเล็กน้อย คุณ…….

“ฉันรู้ว่าคุณโกรธ เพราะว่าไม่อยากแยกกับฉัน ใช่ไหม? ” หน้าของเธอมีรอยยิ้ม ความสดใสสวยงามอย่างนั้น การประกาศ อย่างนั้น ความอ่อนโยนอย่างนั้น และก็ความจริงจังอย่างนั้น

ดังนั้น เธอเพิ่งจงใจพูดแบบนี้ไป

จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ ไอคิวเปลี่ยนเป็น ศูนย์

เขาอึดอัดใจ คุณทดสอบผมเหรอ?

หลินซินเหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง ใช่ ยังไงคุณก็โตกว่าฉัน เยอะ ใครจะไปรู้ว่าคุณมีความรักมามากแค่ไหน จริงจังกับฉัน

ไหม ……

เธอพูดพร่ำไป ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกคน ใช้นิ้วมือกดไปที่ริม ฝีปาก จงจิ่งห้าวออกแรงบิดมาก ริมฝีปากสีชมพูของเธอเปลี่ยน รูปภายใต้ปลายนิ้วของเขา—

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ