บทที่ 228 เจอกันครั้งสุดท้าย

หลังผ่าตัดเสร็จ เหวินเสียนก็ได้สลบไปสองวันถึงจะฟื้นขึ้นมา ประโยคแรกที่ถามคือ “ลูกล่ะ? เป็นยังไง? ได้รับบาดเจ็บไหม?”

เพราะว่าเธอได้หลับไปนานเกินไป เสียงก็ได้ทั้งแห้งทั้งแหบ จงเฟิงก็ได้ไปกุมมือของเธอ พูด “ไม่เป็นไร เธอปกป้องเขา ได้ดีมากๆ ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด”

เหวินเสียนก็ได้โล่งอก เธอมองเพดานห้อง “ยังดีที่เขาไม่ เป็นไร ไม่อย่างนั้นฉันผิดต่อพวกนาย”

เธอไม่ได้พูดชื่อของเฉิงซิ่วออกมาตรงๆ กลัวว่าจงเพิ่งอา รมณ์ไม่ดี

จงฉีเฟิงมองลง รู้ว่าเหวินเสียนหลีกเลี่ยงอะไร เขาหัวเราะ อย่างข่มขืน “ชาตินี้ของฉัน ไม่เคยที่จะน่าสมเพชแบบนี้มา ก่อน……

“โทษฉัน”

เหวินเสียนรู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ “ฉันเห็นแก่ตัวเกิน ไป คิดถึงแต่ตัวเอง มองข้ามนาย

“เธอไม่ผิด ฉันไม่ผิด เขาก็ไม่ผิด โทษโชคชะตาแกล้งคน เขาก็ได้ตบมือเธอเบาๆ “ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น รักษาตัวดีๆ “ฉันไปหาพี่ชายฉันแล้ว พี่บอกว่าเขาไม่ได้จับตัว…..….
“ไม่ต้องพูดแล้ว แบบนี้เถอะ ถ้าเกิดเธออยากไป รอให้เธอ นพวกเราก็หย่า…….

“ฉันไม่หย่า ฉันจะเฝ้านายกับลูก” เธอก็ได้เป็นฝ่ายจับมือของ จงเฟิง “ฉันจะให้เขาไม่มีแม่ไม่ได้…….

ได้ยินถึงตรงนี้ หลินซินเหยียนก็ได้ร้องไห้

ร่างกายเหมือนจะเต็มไปด้วยน้ำ 100 องศาเซลเซียส เดือดอยู่ อย่างนั้น

เธอไม่มีทางที่จะพูดได้ว่าใครถูกใครผิด ทุกคนก็ได้มีจุดยืน และความยากลำบากของตัวเอง

“จากนั้นล่ะ?”

ตอนที่เฉิงซิ่วเล่าเรื่องนี้นั้นใจเย็นมากๆ ก็เหมือนว่าคนในนั้น ไม่ใช่เธอ เธอไม่เคยที่อยู่ร่วมเรื่องนี้ยังไงอย่างนั้น

“เพราะว่าขาของเหวินเสียนบาดเจ็บ ไม่สามารถเดินได้……

“หมอบอกว่าได้เสริมเหล็กเข้าไปแล้วก็สามารถที่จะเดินได้ แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“ใช่ เดิมทีเป็นแบบนั้น แต่ว่าหลังผ่าตัดเสร็จถึงพบว่า อาจเป็น เพราะว่าขาของเธอโดนหนีบเป็นเวลานานเกินไป กระทบถึงเส้น ประสาท เสริมเหล็กไปแล้วเธอก็ไม่สามารถที่จะยืนขึ้นและเดินได้ เหวินเสียนไม่สามารถเดินได้ เหวินชิงก็ยิ่งไม่อยากให้จงเพิ่งกับ เธอแยกกัน ก็ได้ขังฉันกับไปหงเฟยอยู่ตลอด ตอนนั้นทุกคนรู้ฉัน กับไปหงเฟยเคยเป็นคนรักกันมาก่อน เพราะงั้นเขาก็ได้สร้างเรื่องเหมือนว่าพวกเราหนีด้วยกัน ก็คนสงสัย

จากนั้น…….

นั้นเป็นหลายปีต่อมา จงห้าวได้อายุหกขวบแล้ว เหวินเสีย นก็ได้ยินบทสนทนาของเหวินซึ่งกับเหวินเฉิงซิ่วถูกไว้

และเรื่องนี้ ได้ทำลายสุขภาพเฉิงตอนที่ เธอเหวินชิงในที่เย็นชื้น ความเย็นเข้าร่าง ทำลายสุขภาพโดยตรงทำให้ เธอไม่สามารถได้อีก

เหวินเสียนคิดถามพวกด้วยน้ำ เสียงน่ากลัว “พวกพ่อทำแบบได้ยังไง!

เธอโมโหเอามากๆ

“เหวินเสียน เธอมายังไงเหวินซึ่งได้ขึ้นจากเก้าอี้ เขาก็ได้มองน้อง “พวกเราทําเพื่อเธอ…….

ได้ผิดกฎหมายได้เหรอใครให้สิทธิ์พวกมาแย่งอิสระของคน คนหนึ่ง!

“เธอต้องใจเย็นก่อน” เหวินชิงได้ทำหน้าเข้ม ปีที่ผ่านมาก็ สงบไม่ใช่เหรอเธอกับฉีเฟิงกันมาก พอแล้ว เธอยังมี อะไรไม่พอใจถ้าไม่ใช่เพื่อเธอ จะยอมเสี่ยงที่จะหลุดจากตำแหน่ง มาทำเรื่องนี้?”

เหวินเสียนมองเหวินชิงอย่างอึ้งอยู่นาน สุดท้ายก็ได้พูดอย่าง สะอีก “พี่ปล่อยเธอเถอะ”

เหวินชิงขมวดคิ้ว เธอก็ถือว่าวันนี้เธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น กลับไปใช้ชีวิตดีๆ กับฉีเฟิง”

“ฉันจะทำเป็นไม่รู้ได้ยังไง?” ตาที่ได้เบลอของเหงินเสียน ขยับ ร่างกาย ลงมาจากรถเข็น เสียงตบดังไปที คุกเข่าลง

“เธอบ้าไปแล้ว” เหวินซึ่งก็ได้ประคองเธอขึ้นมา เธออยาก โดนตัดขาเหรอ?!

เหวินชิงเห็นการกระทำของเหวินเสียนก็ได้โมโห เดิมที่ก็ได้ สูญเสียการเดินไปแล้ว ตอนนี้เพื่อผู้หญิงที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย มาทําร้ายตัวเอง?

“ฉันไม่สน พี่ไม่ปล่อยคน ต่อให้วันนี้ฉันตายไป ก็ไม่ลุกขึ้น!” ท่าทางของเหวินเสียนทั้งแข็งแกร่งและบ้าบิ่น เหวินชิงถูกบีบจน ไม่รู้จะทํายังไง

เขาก็ได้นั่งยองๆ ต่อหน้าเหวินเสียน “เธอทำไมต้องช่วยผู้หญิง คนนั้น เธอไม่กลัวว่าเขาจะมาทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับจง ฉีเฟิงเหรอ?”

เหวินเสียนมองเขา “ฉันจำเป็นต้องช่วยเธอ เพราะว่าฉันเป็น คนส่งเธอไปหาจงฉีเฟิง เพราะว่าในใจของฉันยังมีจื่อ เพราะ
“เพราะงั้นเธอก็ได้หาผู้หญิงคนหนึ่งมาให้จงเฟิง?” สีหน้า ของเหวินชิงได้เปลี่ยน ทำสีหน้าน่าขัน เวลานี้เขาไม่รู้เลยว่าจะใช้ สีหน้ายังไงกับสายตายังไงมามองเธอ

“ปล่อยเถอะ” เหวินจีนที่ไม่ได้พูดอยู่ตลอดก็ได้เปิดปากพูด ปี ที่ผ่านมานี้ เขาเชื่อว่าเหวินเสียนกับจงเพิ่งได้มีความรู้สึกต่อกัน แล้ว ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นออกมา ก็ไม่น่ากลัวอะไร

อีกอย่างลูกของพวกเขาโตขนาดนี้แล้ว จงฉีเฟิงไม่มีทางที่จะ หย่ากับเหวินเสียนเพื่อผู้หญิงคนนั้น

แต่ว่าเหวินจิ้นกลับไม่รู้เลยว่า เด็กคนนั้นไม่ได้เป็นลูกของจง ฉีเฟิงกับเหงินเรียน

สุดท้ายเหวินชิงฟังที่พ่อสั่ง ก็ได้บอกที่อยู่ของที่ยังเฉิงจิ๋วกับ เหวินเสียน

“งั้นปีที่ผ่านมาท่านผ่านมายังไงคะ?” หลินซินเหยียนก็ได้กุม

มือที่เย็นของเฉิงซิ่วแน่น

เธอรู้สึกถึงร่างกายที่สั่นของเฉิงซิ่ว

“ฉันไม่รู้ สรุปคือมันทรมานมาก ทุกวันได้เผชิญหน้าแต่กับ กําแพง นอกจากกำแพงก็ยังเป็นกำแพง ช่วงนั้นฉันก็ได้มีความ ผิดปกติทางสมอง จําหน้าคนไม่ได้……

เวลาผ่านไปหลายปี ตอนที่จงเพิ่งเจอกับเฉิงซิ่วนั้น คืออยู่ที่ ห้องเก็บของใต้ดินแห่งหนึ่ง ตอนนั้นผมเธอยุ่งมาก เพราะว่าไม่ ได้จัดการเป็นเวลานาน ผมก็ได้แห้งราวกับหญ้าฟาง สายตาไม่มีวิญญาณ ผอมแห้งราวไม้ขีด เธอได้นั่งอยู่ตรงมุมห้องขนาดประตู เปิดออก เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เหมือนรู้ว่าตัวเองออกไปไม่ได้ แบบนั้น

ยืนอยู่ประตูห้องใต้ดิน เหวินเสียนพูดกับจงฉีเฟิงว่า “ตอนนั้น เธอไม่ได้หนีไปกับไปหงเฟย เป็นพี่ฉันเป็นคนจับพวกเขามายัง เอาชีวิตของไปหงเฟยมาข่มขู่เธอ ให้เธอโทรหาตอนนั้น ปีที่ผ่าน มานี้ เธอได้ถูกขังอยู่ที่นี่ตลอด

จงฉีเฟิงไม่ได้ยินเสียงบริเวณรอบๆ นี้ มีแค่ประโยชน์เดียวว่า ปีนั้นเธอไม่ได้หนีไปกับไปหงเฟย แต่เป็นการถูกกักขังที่นี่

ไปหงเฟยก็ได้ถูกเหวินเสียนปล่อยกลับไปแล้ว

ตอนนั้นเหวินชิงไม่ได้ขังพวกเขาสองคนด้วยกัน ขาของจงเฟิงก็เหมือนตะกั่วถ่วงอยู่ ทุกๆ ก้าวก็ได้หนักเอา มากๆ เขาแทบที่จะมองลักษณะของเธอไม่ออก ยังจะสามารถที่ จะมองออกว่าเป็นผู้หญิงที่แข็งแรงสดใสที่ไหน

นี่เป็นการทรมานเธอจนกลายเป็นหุ่นที่ไม่มีวิญญาณไป นอกจากหายใจ ไม่มีแม้กระทั่งความคิด

มองเห็นว่ามีคนเข้ามา เฉิงชั่วก็ได้ขยับเข้าไปในมุมห้อง เหมือนกลัวการที่มีคนมา

จงฉีเฟิงก็ได้คุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้าเธอ ยื่นมือไปจัดผมที่ได้ บังตาเธอ เฉิงซิ่วกลัว ร่างกายได้สั่น ผลักเขา “นายอย่ามาแตะ ฉัน”
จงเพิ่งถูกผลักไปที่หนึ่ง แต่ท่าทางก็ยังเหมือนเดิม เสียงของ เขาได้แบบ พูด “ฉันเอง”

เพิ่งยวมองเขาอยู่นาน ผ่านไปนาน เหมือนว่า ในหัวก็ได้มีร่าง ของเขาปรากฏขึ้นมา เขาขึ้นมาได้ น้ำตาก็ได้ไหลออกมา

จงฉีเฟิงก็ได้กอดเธอไว้ในอ้อมกอด “ฉันมาพาเธอออกไป

“ช่วงที่ฉันถูกพาตัวออกมานั้น ความคิดก็ได้วุ่นวายกันไปหมด เรื่องหลายๆ เรื่องก็จําแทบไม่ได้แล้ว น่าจะประมาณหนึ่งปีได้ฉัน ถึงได้กลับมาเป็นปกติ ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน เป็นตอนที่เธอพูด ขอโทษกับฉัน หลังจากคราวนั้นพวกเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ต่อ มาฉันได้ยินว่าเธอท้องแล้ว แล้วก็ต่อมา ก็เป็นข่าวการตายของ เธอ”

“งั้นจงจึงห้าวก็ยังมีพี่น้องคนล่ะแม่เหรอคะ?” หลินซินเหยียน ได้คิดไปว่าลูกในท้องของเหวินเสียนเป็นของจงเพิ่งอย่าง อัตโนมัติ

“เปล่า ฉีเฟิงบอกว่านั่นไม่ใช่ลูกของเขา ฉันคิดว่าน่าจะเป็นลูก ของเธอกับผู้ชายที่อยู่ในใจล่ะมั้ง

เฉิงซิ่วมองหลินซินเหยียน ก็ได้ยื่นมือไปจับแก้มของเธอ “ตอนที่เธอตายไปไม่ถึงเดือน ฉันก็ได้แต่งงานกับเฟิง เรื่องนี้จึง ห้าวก็ยังมีอคติอยู่ตลอด ช่วงที่ฉันโดนขังนั้น เหวินเสียนก็ได้ทำ เพื่อเขามากเกินไป จนถึงขั้น ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมรับการเป็น อยู่ของฉัน”

“ทำไมไม่บอกเขาล่ะคะ?” หลินซินเหยียนก็ได้ปวดใจ เพื่อคนมากมาย ที่มากที่สุด เพื่อจงจิ่งห้าว แม่แท้ๆ ได้อยู่ตรงหน้าเขา แล้ว เขากลับไม่รู้

ถ้าเกิดอยู่มาวันหนึ่งเขารู้ว่าเฉิงซิ่วเป็นแม่แท้ของเขา เผชิญหน้ากับความเย็นชา ในปีที่ผ่านมายังไง?