บทที่ 227 ใช้ของที่ดีที่สุดทั้งหมด

หิมะฤดูหนาวครั้งแรก ในที่สุดก็ได้มาถึงช่วงสิ้นปี

หิมะก็ได้กลบสิ่งที่อยู่บนพื้นดินทั้งหมดในคืนเดียว ไม่ว่าที่ไหน ก็ขาวไปหมด ต้นไม้ บ้าน มองดูแล้วก็เหมือนว่าได้ทำจากหิมะ

เช้าๆ เหวินเสี้ยนก็ได้สวมเสื้อให้เด็กทารกห่อไว้อย่างหนา มี แค่ตากับจมูกที่โผล่ออกมา เธอกลัวว่าไปข้างนอกแล้วหนาว คุณนายเหวินเข้ามาอยากจะมาดูลูกสาวกับหลานชาย เห็นว่าเห วินเสียนได้สวมใส่เสร็จ ก็ได้ขมวดคิ้ว “หนูตื่นเช้าขนาดนี้ทำไม? หนาวขนาดนี้ ทำไมไม่นอนอีกหน่อย?”

“หนูอยากจะกลับไปก่อนมื้อเช้าค่ะ ในบ้านมีแค่ฉีเฟิงคนเดียว หนูไม่วางใจ” เหวินเสียนก็ได้เอานมผงเด็กทารก ขวดนมใส่ลง ไปในกระเป๋าสะพายขึ้นหลังจากนั้นก็ได้อุ้มเด็กทารกขึ้น

“ฉีเฟิงไม่ได้เป็นเด็กแล้ว หนูไม่อยู่เขาก็ไม่กินข้าวแล้ว? คุณนายเหวินกลัวว่าลูกสาวจะหนาว อากาศข้างนอกเย็น

เหวินเสียนเงยหน้ามองแม่ไม่กี่วิ

พูด “แม่ค่ะ หนูไปก่อนนะ”

เธอได้ให้คนขับรถรอเธอข้างนอกแล้ว คุณนายเหวินอยากจะ ให้เธออยู่ ไม่ต้องรีบกลับ คิดๆ ดูตอนนี้เธอแต่งงานแล้ว สามี ภรรยารักกันเป็นเรื่องดี ก็ไม่ได้ตั้งไว้ แต่เป็นการสวมเสื้อขนสัตว์ ไปส่งเธอ

ส่งคนขึ้นรถเสร็จเธอก็ได้หันกลับเข้าไปในบ้าน ตอนที่เธอถอดเสื้อนั้นเหวินซิงก็ได้ลุกขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะคนที่เป็นทหารทนกับ ความหนาวได้กว่าปกติหรือเปล่า เขายังสวมชุดนอนฤดูใบไม้ ร่วงบางๆ เขามองแม่ “เช้าขนาดนี้ไปไหนมาครับ?”

เห็นว่าเธอแขวนเสื้อ เห็นได้ชัดว่าได้กลับมาจากข้างนอก

ใบหน้าของคุณนายเหวินมีรอยยิ้ม “ฉันไปส่งน้องแกกลับไป

มา”

สีหน้าของเหวินซึ่งก็ได้นิ่ง “เธอทำไมกลับไปเช้าขนาดนี้?

“บอกว่าเป็นห่วงฉีเฟิง ถึงแม้ว่าตอนแต่งงานทั้งสองไม่ได้มี ความรู้สึกอะไร แต่ว่าตอนนี้ดูแล้วก็ดีหน่อย แกดูน้องแก รู้จักที่จะ เป็นห่วงคนแล้ว จึงไม่กลับไปคืนเดียว เช้าขนาดนี้ อากาศหนาว ขนาดนี้ก็จะกลับไป

เหวินซึ่งไม่ได้พูด ก็ได้เดินไปที่โต๊ะเทน้ำแก้วหนึ่ง ในใจกลับ คิด เรื่องเหวินเสียนกับจงเฟิง

ตอนแรกเหวินจีนก็ได้พอใจในความสามารถของจงเฟิง ไม่ พูดไม่ได้เลยว่า ในรุ่นที่สองของตระกูลเศรษฐีอย่างเขา เขาเป็น คนที่ไม่เหมือนคนอื่นที่สุด เวลาไม่กี่ปีสั้นๆ ก็ได้บริหารตระกูลคน เดียว ยังสามารถบริหารได้อย่างดี

เขาก็ชื่นชอบมาก ผู้ชายแบบนี้ สามารถที่จะอยู่กับน้องสาว เป็นโชคดีของน้องสาว

เขาไม่มีทางที่จะให้คนมาทำลาย การแต่งงานนี้ เขาได้วางแก้วซาลง “ผมไม่ทานข้าวที่บ้านนะครับ”
พูดจบก็ได้กลับไปที่ห้อง คุณนายเหวินไม่ค่อยดีใจมาก แค่ เวลาทานข้าวก็ไม่มีเหรอ?”

“ผมมีฝึกซ้อม” เหวินซึ่งก็ได้เปิดประตูเข้าห้อง ปิดกั้นทุกอย่าง

ไว้ข้างนอก

หิมะตกทั้งคืน ถนนลื่นเป็นพิเศษ

เหวินเสียนมองไปนอกหน้าต่าง มองดูวิวที่สวยที่มีเฉพาะฤดู หนาว สีขาวราวกับอาณาจักรน้ำแข็งและหิมะ แต่ว่าเธอไม่มี อารมณ์ชื่นชม ในใจรู้สึกไม่เย็นวาบ เหมือนว่าหิมะที่อยู่ข้างนอก ไม่มีความอุ่นที่สามารถทำให้อุ่น

เอียด…

เสียงล้อที่เสียดสีกับพื้น ต่อด้วยเสียงตะโกนของคนขับ “แย่ แล้วครับ ถนนลื่น เบรกไม่อยู่……..

เขายังพูดไม่จบ รถก็ได้ลื่นออกจากถนน คนขับรถรู้ว่าถนนมัน ลื่นขับไม่เร็ว แต่ว่าถนนส่วนนี้ไม่ได้มีรั้วกั้น รถก็ได้ไหลลงไปตาม ถนน

เหวินเสียนไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ก็ได้ตกใจจนเหงื่อ แตก เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง ทำได้แค่กอดทารกที่อยู่ในอ้อมกอด แน่น

ดีที่รถได้ไหลไปครึ่งหนึ่ง ได้มีต้นไม้ต้นหนึ่งขวางไว้ ปลายทั้ง สองห้อยอยู่ข้างล่างก็เป็นทางลาดชัน

“คุณหญิงอย่าขยับครับ” คนขับรถก็ได้มีสีหน้าที่ซีด เมื่อกี้ก็ได้ตกใจไม่น้อย

รถก็ได้โยกไปโยกมา เป็นไปได้ว่าจะไหลลงไปเพราะความไม่ สมดุลปลายทั้งสองข้างทุกเวลา

เป็นอยู่นานเหวินเสียนไม่ได้พูดอะไร ไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจ

แรงๆ กลัวว่ารถจะไหลลงไป เธอก็ได้กลั้นหายใจ

“เร็ว รีบโทรให้ฉีเฟิง”

รถจะไหลลงไปได้ตลอดเวลา เธอก็ร้อนรนจนน่ากลัว อีกอย่าง ในอ้อมอกเธอยังมีเด็กทารกที่อายุไม่ถึงเดือน นี่อันตรายเกินไป

คนขับคนตอบครับ เขาก็ได้รีบเอาโทรศัพท์ออกมา ดีที่เสียง รอสายดังไม่กี่ทีก็ได้มีคนรับ

“ไม่ดีแล้วครับ ถนนลื่นเกินไปรถของพวกเรา ได้ไหลลง

ถนน……”

“อ้แว้!”

คนขับรถยังไม่ทันพูดจบ อยู่ๆ เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของ เหวินเสียนก็ได้ร้องขึ้น เธอก็คิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บที่ไหน ก็ได้ รีบดูเขา แต่แค่การกระทำแค่เพียงเล็กน้อยแค่นี้ก็ได้ทำให้รถเสีย สมดุล

จากนั้นก็ต่อด้วยเสียงร้องของเหวินเสียนและก็เสียงร้องไห้ ของเด็ก รถก็ได้ไหลลงไป โครงเครงตกไปที่พื้นหิมะสีขาวที่หนึ่ง
รถกลิ้งลงทางลาดชัน

ตอนนั้นคนขับรถก็ได้สลบไปแล้ว เหวินเสียนก็ไม่ได้ดีไปกว่า กัน ขาของเธอเจ็บมาก เวลานี้ไม่มีเวลาสนใจ แต่เป็นไปดูเด็ก น้อยที่กำลังร้องไห้

ตอนที่รถกลิ้งลงมานั้น เธอก็ได้ปกป้องเด็กน้อยในอ้อมกอด ตามสัญชาตญาณ เพื่อไม่ให้เด็กน้อยโดนทับ เธอก็ได้ใช้ขายน เก้าอี้ข้างหน้าที่ได้บีบมาไว้เว้นที่ว่างไว้เล็กน้อย วางเด็กน้อยไม่ ให้โดนทับ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหิวแล้วหรือเปล่า เด็กทารกร้องไห้หนักมากๆ เหวินเสียนก็ได้ยื่นมือไปตบเขาเบาๆ อย่างยากลำบาก “หนูน้อย ไม่ร้อง……..

เด็กทารกเหมือนว่าฟังที่เธอพูดรู้เรื่องยังไงอย่างงั้น รู้ว่าตอนนี้ อันตราย ไม่ร้องไห้เลยทันที ลืมตาโตด้วยตาที่เต็มด้วยน้ำตา มองหมุนไปหมุนมาแบบนั้น

สติของเหวินเสียนยิ่งอยู่ยิ่งเลื่อนราง ทำได้แค่พยายามฝืนไว้ เธอมองเด็กทารกแล้วก็พยายามยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก ใน ใจคิด ยังดีที่หนูไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้นฉันไม่สามารถที่จะขอโทษ พ่อแม่ของหนูได้

ติ้งๆ มีเลือดไหลหยดลงมา ได้หยดลงมาจากขาของเหวินเสีย น เธอเพื่อที่จะยืนเก้าอี้ที่ได้ทับลงมานั้น ชาติดอยู่ในช่องว่าง เล็กๆ

สติของเธอก็ได้เริ่มหายไป ตอนที่เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้วนั้นก็ได้มีเสียงการเคลื่อนไหว

“เจอรถแล้วครับ อยู่ตรงนี้…….

“เหวินเสียน” ในตอนที่เบลอๆ อยู่นั้นเหมือนได้ยินเสียงของจง เฟิง อยากจะตอบเขา แต่ไม่ว่ายังไงก็ส่งเสียงพูดไม่ออก สุดท้ายก็สติก็ได้เลือนหาย สลบไป

ตอนที่จงเพิ่งมองหน้าที่มีเลือดของลูกชายผ่านกระจก ใจของ เขาก็ได้กระตุก ในใจก็เหมือนได้มีตะขอเหล็กเกี่ยวแบบนั้น แต่ ว่าตอนที่เห็นตาของเขาได้มองไปรอบๆ ไม่ร้องไม่โวยวายนั้น ใจถึงได้วางลงเล็กน้อย เห็นเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

เขาก็ได้ยื่นมือไปอุ้มลูกชายออกมา ถึงได้พบช่องวางเล็กๆ นี้ เป็นเหวินเสียนใช้ขากั้นไว้ถึงได้มีพื้นที่เหลือออกมา เลือดบน ใบหน้าของเด็กน้อย ก็ได้หยดลงมาจากขาของเธอเอง เธอได้ สลบไปแล้ว สองมือของจงเฟิงได้สั่นเล็กน้อย อุ้มลูกชายออกมา เสร็จ ก็ได้เรียกคนเปิดรถช่วยคน

คนที่จงเฟิงพามามีเยอะ ไม่นานก็ได้ช่วยเหวินเสียนกับคน ขับรถออกมาจากรถ ไปส่งที่โรงพยาบาล

ไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิตทั้งคู่ แต่ว่าบาดเจ็บสาหัสมาก

โดยเฉพาะขาของเหวินเสียน เวลาที่หนีบนั้นนานเกินไป

“ขาของคนไข้บาดเจ็บค่อนข้างสาหัส กระดูกตรงกลางน้อง ก็ได้แตกแบบละเอียด อยากที่จะกลับไปเดินเป็นปกติ ต้องผ่าตัด ใส่เหล็กลงไป แน่นอนว่าสิ่งนี้ไม่สามารถที่จะรักษาให้กลับเป็นเหมือนปกติ แต่พวกแล้วเป็นปกติ…….

ในใจของจงเฟิงก็บีบเอามากๆ ตอนแม้วิทยาการ ทางแพทย์มาก ว่าการเสริมเหล็กยังต่างกับกระดูก แท้อยู่ดี

อีกอย่างกระดูกกลางน่องเป็นการแตกละเอียด ต้องการ

เสริมเหล็กทั้งหมด ยากมากจะกลับไปเดินปกติได้

เขาคิดไม่ถึงว่าเหวินเสียนจะบาดเจ็บหนักขนาดนี้

“คุณตกลงที่ให้การผ่าตัดไหมครับรบกวนช่วยเซ็น ในแบบฟอร์มยินยอมให้ทําการผ่าตัดด้วยครับ” คุณหมอได้แบบฟอร์มยินยอมให้เขา

จงฉีเฟิงมา แล้วก็เซ็นชื่อไป

ตอนนี้สำคัญที่สุดคือการช่วยคน เขาวิธีเปลี่ยนแปลง ได้แต่พยายามสุดความสามารถ ลดความเสียหาย ให้น้อยที่สุด

“ใช้ของเธอสามารถอย่าต่างจากคนปกติมาก

พวกเราต้องพยายามครับหมอก็เอาแบบฟอร์มยินยอม ไปในห้องให้ช่วยการก่อนผ่าตัด