บทที่ 220 ชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง

เคยรักไหมงั้นเหรอ

บอกว่าไม่ก็คงเป็นเรื่องโกหก เธอเคยรักไปหาเฟย เคยรักก

แต่ตอนนี้เวลานี้เธอไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ และตั้งใจแน่ว แน่ที่จะไร้มนุษยธรรม “ฉันไม่เคยรักคุณ”

น้ำตาที่อดทนอดกลั้นมาตลอดรินไหลลงมาทันทีในขณะนี้

เสียงฟ้าร้องดังครืนครีนครืน ประกายแวบพาดผ่านบนท้องฟ้า

ไปหงเฟยสองขาทรุดลง เขาพยายามอย่างสุดความสามารถ แค่เพราะอยากเจอเธอ แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ทำให้เขาย่ำแย่ เสียยิ่งกว่าตาย

ร่างกายเขาไม่รู้สึก แค่เพียงหายใจยังยากลําบาก…..

เฉิงเงินที่เดินไปไม่ไกลวกกลับมา ประคองศีรษะของเขาขึ้น มาและออกแรงตบหน้าเขา ทั้งยังบีบตัวเขา “ไปหงเฟย คุณตื่น ก่อน….

จงฉีเฟิงยังไม่ไปในทันที และมองเฉิงซิ่ว ไปดูไหม” น้ำตาของเฉิงซิ่วเป็นเหมือนเส้นลูกปัด รินหลั่งลงมาเป็นสาย เธอส่ายหน้า “ไปเถอะ”
ในเมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว หากลังเลยืดเยื้อ มีแต่จะยิ่งเจ็บ ปวดกันทั้งสองฝ่าย

“แน่ใจนะ” จงเพิ่งจูงใจถามอีกค่า เป็นการทดสอบความ

ตั้งใจของเธอว่าแน่วแน่แค่ไหน

“ฉันแน่ใจ” เฉิงซิ่วเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้าจ้องตาเขา เพื่อ เป็นการพิสูจน์ว่าจิตใจของตัวเองแข็งแรงมากเพียงใด

เวลานี้ จงเฟิงเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนแอคนนี้ ในความเป็น จริงนั้นแข็งแกร่งมาก

เขาปิดประตูด้านหลัง ขึ้นนั่งฝั่งคนขับแล้วจากไป

เสียงของเฉิงเงินสะท้องก้องในอากาศ120 เดซิเบล

เมื่อกลับไปที่โรงพยาบาล เหวินเสียนก็เข้ามาพอดี เธอนั่งอยู่ที่ นั่งข้างคนขับบนรถสีดำ ที่นั่งด้านข้างเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อ เหลา เพราะมันผ่านกระจกหน้ารถ จงเฟิงจึงเห็นไม่ชัดนัก แต่สิ่ง ที่แน่ชัดคือ ผู้ชายคนนี้เป็นคนรักของเหวินเสียนแน่นอน

เขาดวงตาคล้ำหมอง

เหวินเสียนเห็นเขา จึงพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ว่า “จื่อคุณ กลับไปก่อนนะ”

จวงจื่อพยักหน้า “คุณดูแลตัวเองด้วย มีเรื่องอะไรก็โทรหา ผม”

เหวินเสียนพยักหน้าแล้วเปิดประตูลงรถไป
เวลานี้จงเฟิงก็ลงมาพอดีเช่นกัน ทั้งสองปะทะสายตากันใน อากาศ มองกันหลายวินาที จงเพิ่งถอนสายตาไปก่อน เขาหัน หลังไปเปิดประตูหลังและอุ้มเฉิงซิ่วลงมา เขานิ่งเงียบตลอด การกระทํา

เช่นเดียวกับเฉิงซิ่วที่อารมณ์ย่ำแย่มาก

เขาก้าวขึ้นบันได หลังจากเดินไปสองก้าวจู่ๆ ก็หยุด “คุณกลับ ไปเถอะ วันนี้ผมดูแลเธอเอง”

เหวินเสียนที่เดินตามไป เธอเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของเขา ใช้เวลานานกว่าจะพูดออกมา “ได้ ตอนนี้ร่างกายเธอไม่ค่อยดี ต่อไปพยายามอย่าออกไปข้างนอกอีก รอจนกว่าจะคงที่….

“คุณใส่ใจขนาดนี้ ทำไมไม่คลอดเองเลยล่ะ” ทันใดนั้นจงฉีเฟิ งก็ขัดจังหวะการกำชับตักเตือนอย่างใส่ใจของเธอ

เขามองเธอตรงๆ “คนเมื่อครูคือคนที่คุณชอบเหรอ”

เหวินเสียนเม้มปาก “เฟิงคุณอย่าเป็นแบบนี้…

จงฉีเฟิงหัวเราะ “คุณอยากให้ผมเป็นแบบไหน ยังต้องให้ผม เป็นยังไง ภรรยาผมนัดพบกับชายอื่น ผมถามไม่ได้เหรอ”

เหวินเสียนตาแดงเรื่อ “ฉันเคยบอกแล้วว่าก่อนที่คุณยังไม่ ตกหลุมรักใคร ฉันจะไม่โอเคกับเขา วันนี้เป็นการพบปะกัน ธรรมดา โดยบริสุทธิ์ใจ ฉันไม่รู้ว่าจะมาเจอคุณ…..

“ผมไม่อยากฟัง คุณไปเถอะ”
พูดจบจงเฟิงก็เริ่มก้าวเดินขึ้นต่อไป

เดินผ่านดวงไฟ ทางเดินที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ไม่ นาน เขาก็อุ้มเฉิงซิ่วกลับมาถึงห้องพักผู้ป่วย คนรับใช้ทำความ สะอาดห้องให้เรียบร้อยแล้วอย่างดี เวลานี้กำลังจัดดอกไม้

หมอบอกว่าในห้องให้วางดอกไม้และต้นไม้สักหน่อย อากาศ จะดี จะสามารถทําให้คนท้องจิตใจสงบ

ดังนั้นเหวินเสียนจึงสั่งเธอให้ซื้อดอกไม้มาไว้ในห้องพักผู้ป่วย เมื่อเห็นพวกเขากลับมา เธอจึงรีบวางมือจากงาน แล้วมาคลื่ ผ้าห่มเปิด “ออกไปข้างนอกมาแล้วเหรอคะ”

จงเฟิงอารมณ์ไม่ดี จึงเงียบไม่ตอบ เฉิงซิ่วก็ไม่ได้ดีไปกว่า กัน บนใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตา

ไม่มีการสนใจคนรับใช้เลยแม้แต่นิดเดียว

คนรับใช้ก็สามารถเห็นได้ เมื่อเปิดผ้าห่มแล้วจึงถอยไปโดยไม่

พูดอะไร

“คุณกลับไปก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรผมจะเรียกคุณเอง” จงฉีเฟิง คลุมผ้าห่มให้เฉิงยู่ซิ่ว

คนรับใช้ตอบรับแล้วจึงออกไป และปิดประตูเบาๆ

จงฉีเฟิงช่วยประคองเฉิงซิ่วนอนลง “รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า”

เฉิงยู่ซิ่วส่ายหน้า

จงเฟิงห่มผ้าห่มให้เธอเรียบร้อยแล้วก็ก้มหน้าเคร่งขรึม
เฉิงชีวมองเขารู้ว่าเขาต้องอึดอัดใจ ไม่อย่างนั้น เขาจะไม่ ถามเหงินเรียนอย่างนั้นตรงหน้าประตู

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจเขา มีอะไรแย่ไปกว่าการเห็นผู้หญิงที่

ตัวเองชอบมีแต่ชายอื่นอยู่เต็มหัวใจอีกล่ะ

“ถ้าคุณรู้สึกแย่ก็ดูฉัน ฉันแย่ยิ่งกว่าคุณ” เฉิงซิ่วขยับริม ฝีปากเล็กน้อย ริมฝีปากแห้งผาก น้ำเสียงแหบแห้ง

จงเฟิงเหลือบมองเธอ “ตัวเองบอบช้ำไปหมดทั้งกายใจ ยัง มาปลอบผมอีกเหรอครับ”

เฉิงซวยกมุมปากเผยรอยยิ้มฝัน “คุณว่าพวกเรามีโชคชะตา เหมือนกันไหมคะ”

“หม?”

ล้วนแล้วแต่ทุกข์ระทม

จงฉีเฟิง “

หลังจากอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เฉิงซิ่วก็ ออกจากโรงพยาบาล

สามารถเดินลงพื้นได้ แต่เดินไม่ได้มาก และต้องพักผ่อนมากๆ แต่ที่บ้านมีพื้นที่ขนาดใหญ่ มีที่เดินเล่น สะดวกสบายกว่าอยู่

ในโรงพยาบาลมาก

เพราะร่างกายเธอไม่สะดวก จึงย้ายจากข้างบนมาอยู่ข้างล่าง เหวินเสียนก็อยู่ข้างล่างด้วย
จงเฟิงอาศัยอยู่ชั้นบนคนเดียว

ความสัมพันธ์ระหว่างกันในครอบครัวนั้นแสนเปราะบาง แต่ก็

มีความกลมเกลียวกันมาก

หลายครั้งที่เพิ่งชั่วรู้สึกว่าตัวเองเหมือนแม่อุ้มบุญ

แต่เมื่อคิดดูดีๆ เธอก็ไม่ใช่ว่าเป็นแม่อุ้มบุญหรอก

เมื่อคิดดูแล้วมุมปากของเธอก็ยกยิ้มขมขื่น

เหรอ

“ยิ้มอะไรเหรอ” เหวินเสียนกำลังพับเสื้อผ้า เห็นเฉิงซิ่วม จึง ถามออกมาหนึ่งประโยค

เฉิงซิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าสีหน้าของตัวเองจะถูกเธอ เห็นเข้า

เฉิงซิ่วเอ่ยบางเบา “ไม่ได้ยิ้มอะไร ก็แค่คิดถึงเรื่องตลกเรื่อง

หนึ่ง”

“เรื่องตลกอะไรเหรอ” เหวินเสียนถามไปเรื่อยเปื่อย เพราะว่าง ไม่มีอะไรทํา จึงพูดคุยเพื่อฆ่าเวลา

เฉิงซิ่วโกหก ตนไม่ได้คิดถึงเรื่องตลกเลยสักนิด เมื่อถูกเหวิน เสียนถามแบบนี้ เธอจึงอึ้ง ยังดีที่เธอตอบสนองไว นึกถึงเรื่อง สนุกเมื่อครั้งไปโรงเรียนตอนเด็ก “ฉันจำได้ตอนที่อยู่ชั้นประถม ศึกษาปีที่หนึ่ง มีครั้งหนึ่งครูถามว่า มีใครรู้บ้างว่าบนโลกใบนี้มี อยู่ที่ประเทศ ที่น่าแปลกก็คือ ทั้งชั้นเรียนต่างยกมือขึ้น ครูจึง เรียกให้เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งตอบ ปรากฏว่าเพื่อนร่วมชั้นคนนั้น ตอบว่า ‘มีสองประเทศ’ ทั้งชั้นเรียนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วครูก็ถามอีกครั้งว่าทำไมมีแค่สองล่ะ จากนั้นเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นก็ตอบว่า มีประเทศจีนกับต่างประเทศ ผลคือทั้งชั้นเงียบไปอีกหนึ่งวินาที แล้วจากนั้นก็หัวเราะกันลั่นเลย

เหวินเสียงหัวเราะ “เพื่อนร่วมชั้นของคุณคนนี้ตลกมาก

เฉิงซิ่วก็หัวเราะตาม ความเศร้าหดหู่ใจลดลงไปไม่น้อย

จงเพิ่งกลับมา เห็นผู้หญิงสองคนในห้องนั่งเล่นพูดคุย หัวเราะกันอย่างมีความสุขมาก ชั่วขณะหนึ่งนั้นเขารู้สึกว่าตัวเอง เป็นส่วนเกินที่สุดในบ้าน

เห็นเขาเข้ามา ทั้งคู่พลันเก็บเสียงหัวเราะ เหวินเสียนหอบเอา เสื้อผ้าที่พับเสร็จแล้วขึ้น “ฉันจะเอาไปเก็บในตู้เสื้อผ้า เฉิงยูจิ๋วก็ยืนขึ้นตาม “ฉันจะช่วยคุณถือไป

ทั้งสองลุกขึ้นจากโซฟาและเข้าไปในห้องตามกันไป จงเพิ่ง ยืนอยู่ตรงระเบียงทางเข้า เห็นผู้หญิงสองคนจากไปเพราะเห็น เขาเข้ามา ก็ขมวดคิ้วแน่น

ทําไมทุกคนต้องหลบเขา เหวินเสียนก็ไม่เท่าไร แม้แต่เฉิงซิ่วก็หลบด้วย

จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดหายใจติดขัด

ในมื้อเย็น จู่ๆ เหวินเสียนก็ถามเฉิงซิ่วออกมาหนึ่งประโยค “คุณชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง”