บทที่ 217 ผมไม่ได้เข้าใจผิด

คำพูดของเหวินเสียนติดอยู่ในลำคอ ใช้เวลาสักพักถึงได้ตอบสมอง

“นานเท่าไรแล้ว”

จงฉีเฟิงหยุดรถเข้าข้างถนน จุดบุหรี่ ยังคงเงียบไม่พูดจา

เหวินเสียนไม่รีบร้อน รอด้วยความอดทน รู้ว่าเขาอาจจะกำลัง ไม่สบายใจอย่างมาก ถึงเฉิงซิ่วจะดีแค่ไหน แต่พวกเขาก็ยังไม่ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานนัก

ให้คลอดออกมาเถอะ” เหวินเสียนพูดบางเบา

จงฉีเฟิงพ่นควันขาว เป็นลูกของเขา เขาก็ต้องการอยู่แล้ว โดย ปริยาย แต่ต้องกลายเป็นลูกนอกสมรสน่ะเหรอ

“พรุ่งนี้ฉันจะโทรหาที่บ้าน บอกครอบครัวว่าฉันท้อง รอจน เธอคลอด ฉันจะบอกว่าฉันคลอดแล้ว ให้เด็กมีสถานะที่เหมาะ สม เป็นแบบนี้จนกระทั่งฉันจากไปแล้ว ตระกูลเหวินกับตระกูลจง จะยังคงเป็นญาติ เด็กก็จะเติบโตขึ้นท่ามกลางการดูแลของทั้ง สองตระกูล เมื่อเติบโตขึ้นก็จะได้รับการคุ้มครองจากตระกูลเห วินโดยอัตโนมัติ…

“อยากจากไปขนาดนั้นเลย” จงฉีเฟิงหัวเราะเยาะ เป็นครั้งแรก ที่แสดงความไม่พอใจของตัวเองต่อหน้าเธอ
เหงินเสียนเม้มปาก มันเป็นความเห็นแก่ตัวของเธอ เรื่องราว มันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

“ขอโทษ….”

“ผมไม่อยากฟัง

จงฉีเฟิงขัดจังหวะเธอ

เหวินเสียนหลุบตาลง ด้วยประโยคนี้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองยัง สามารถพูดอะไรได้อีก

“รอเด็กคลอดออกมาแล้ว ผมจะปล่อยคุณไป ช่วงนี้คุณอยู่ วิลล่าเพื่อดูแลเธอ คนอื่นผมไม่วางใจ เธอมีสัญญาณของภาวะ แท้ง หมอบอกว่าต้องพักผ่อนให้มาก

“ได้ คุณวางใจ ฉันจะดูแลเธออย่างดี”

เหวินเสียนไม่ได้กลับไปที่วิลล่า แต่ตรงไปที่โรงพยาบาล หลัง จากได้รับการยืนยันแล้ว วันต่อมาเธอก็ประกาศว่าตัวเองท้อง

ไม่ว่าจะเป็นตระกูลจง หรือตระกูลเหวิน ล้วนแล้วแต่ดีใจมาก เมื่อเป็นแบบนี้ เฉิงยูซิ่วจึงให้ชีวิตอยู่กับการบำรุงดูแลลูก

ในวันธรรมดานอกจากคนรับใช้ยังมีเหวินเสียนที่คอยดูแลเธอ

“ไม่ได้อึดอัดไม่สบายตรงไหนใช่ไหม” ระหว่างทานอาหาร เห วินเสียนสอบถาม เพราะเธอพบว่าเฉิงซิ่วทานน้อยมาก กลัวว่า เธอจะไม่สบาย

เฉิงซิ่วส่ายหน้า “เปล่า ทำให้คุณต้องอยู่ที่นี่…
“ไม่ต้องกดดัน ครรภ์ของคุณเป็นเด็กของตระกูลเหวิน และก็ เป็นของฉันด้วย ฉันแค่พยายามทําเพื่อคุณอย่างดีที่สุด” เหวิน เสียนกลัวว่าเฉิงซิ่วจะไม่สบายใจ เพราะไม่มีแม่คนไหนเต็มใจ ยกลูกตัวเองให้เป็นของคนอื่น

เธอดึงเก้าอี้ออกนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย แล้วดึงมือของเฉิงซิ่ว มาจับ “ตระกูลเหวินกับตระกูลจงจัดงานแต่งเพื่อเชื่อม สัมพันธไมตรี ไม่ใช่เรื่องความรู้สึกของคนสองคน เป็นการรวม ผลประโยชน์ของสองตระกูล คุณเข้าใจไหม

ตระกูลเหวินไม่เคยก้าวเข้าสู่ธุรกิจ แต่ในฐานะผู้บัญชาการ สูงสุดของท้องถิ่น เศรษฐกิจของทั้งเมือง ล้วนขับเคลื่อนโดย ธุรกิจในท้องถิ่น ตระกูลจงมีศักยภาพมากที่สุด และเป็นธุรกิจที่ดี ที่สุดด้วย

ส่วนตระกูลจง เป็นนักธุรกิจเสมอมา ถ้าอยากเป็นใหญ่ก็ต้อง ได้รับการสนับสนุนเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น ดังนั้นพวกเขาสองตระกูล จึงร่วมมือกัน มีแต่กำไร ไม่มีขาดทุน

และดีต่อทั้งสองฝ่าย

ดังนั้น ต่อให้ตอนนั้นพวกเขาไม่มีความรู้สึกต่อกัน แต่เพื่อให้ ตระกูลสามารถพัฒนาในระยะยาว พวกเขาจึงจำต้องเสียสละ เพื่อเกื้อกูลซึ่งกันและกัน

เฉิงซิ่วรู้ว่าการแต่งงานของพวกเขาไม่มีความรู้สึกเข้ามา เกี่ยวข้อง ทั้งหมดเพื่อเป็นผลประโยชน์ต่อครอบครัว

“กลายเป็นหลานชายของตระกูลเหวิน มีแต่จะดีต่อเขา” เหวินเสียนเอื้อมมือไปสัมผัสที่หน้าท้องของเธอ มันยังแบนอยู่ มองไม่ ออกว่าท้องได้สองเดือนแล้ว “ตอนนี้ฉันจึงยังไม่สามารถให้คุณ แต่งงานกับเขา ในสถานะที่ถูกต้อง…..

“ฉันรู้ว่าการหย่าร้างของพวกคุณอาจทำให้ความสัมพันธ์ ระหว่างสองตระกูลเกิดความตึงเครียด ไม่ต้องพูดถึงความร่วม มือที่แข็งแกร่ง เกรงว่าจะกลายเป็นศัตรูได้เลย ถ้ามีลูก สอง ตระกูลจะเกี่ยวดองกัน เป็นผลดีต่อพัฒนาการของเด็กในอนาคต ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นหลานของตระกูลเหวิน หลานของตระกูล จง….” ยิ่งพูด เฉิงซิ่วก็ยิ่งสะอื้น เธอเข้าใจทุกอย่าง ทว่าหัวใจยัง คงเจ็บปวด

“ขอโทษนะฉัน ฉัน…”

เหวินเสียนเช็ดน้ำตาให้เธอ รู้ว่าหัวใจเธอเจ็บปวด โอบกอด เธอไว้และพูดว่า “เชื่อฉันนะ ฉันจะทำให้คุณอยู่ในสถานะที่ถูก ต้อง เพียงแต่สถานะของเด็ก ไม่สามารถเปลี่ยนได้ ถ้าคุณไม่ พอใจ แค่โทษฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันไปหาคุณ วันนี้คุณก็ไม่ต้อง อับอายทนทุกข์”

เฉิงซิ่วรู้ว่ามันไม่ใช่เพราะเหวินเสียน ถ้าไม่ใช่เหวินเสียน เกรงว่าตอนนี้ตระกูลเฉิงคงไม่เหลือแล้ว พี่ชายก็ต้องอยู่ในคุก ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ตัวเธอต้องการเอง โทษใครไม่ได้ทั้งนั้น

“ไม่ใช่ความผิดของคุณ เป็นความสมัครใจของฉันเอง ทุกสิ่ง ล้วนเป็นโชคชะตา ความจริงเด็กมีบ้านให้อยู่ก็ดีกว่าตามฉัน ไป….” เรื่อยมาจนถึงวันนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เฉิงซิ่วร้องไห้แบบนี้
เหวินเสียนไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร จึงโอบกอดเธอไว้และ ร้องไห้ไปกับเธอ

ร้องไห้ให้กับโชคชะตา ร้องไห้ที่ตัวเองทําอะไรไม่ได้

ผ่านไปนานมากกว่าทั้งคู่จะสงบลง

“คุณพักผ่อนให้สบายนะ เพิ่งจะเข้ามาช้าหน่อย ฉันจะกลับ ไปก่อน” เหวินเสียนลุกขึ้น เฉิงชั่วคว้าจับมือเธอ “งั้นคุณก็อย่า เพิ่งไปสิ”

ที่จริงเธอกลัวการอยู่ตามลำพังกับจงเพิ่ง

เหวินเสียนตบๆ มือของเธอ และปลอบว่า “เขาเป็นผู้ชายที่ดี มากคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะฉันพบรักแท้ของฉันแล้ว ฉันก็อาจ ตกหลุมรักเขา”

เหวินเสียนห่มผ้าห่มให้เธอ “พักผ่อนมากๆ ทำจิตใจให้สบาย มีฉันอยู่ จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

เฉิงซิ่วพยักหน้า ไม่รู้ว่าเพราะเกี่ยวกับที่ตั้งครรภ์หรือไม่จึง อ่อนเพลียเป็นพิเศษ หลังจากเหวินเสียนไป เธอก็นอนแล้วหลับ ไปโดยไม่รู้ตัว

ต่อมาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงคนพูดคุย

ในความงัวเงีย เธอได้ยินว่า……

“นี่คือทารก” แพทย์ชี้ไปยังภาพที่เหมือนเห็ดหลินจือบนแผ่น อัลตราซาวนด์และบอกอย่างนั้น
จงเฟิงเพ่งมองอยู่นานมากก็มองไม่ออก ของแบบนี้จะ สามารถโตขึ้นมาเป็นเด็กทารกได้อย่างไร

“ตอนนี้เดือนยังน้อย อีกสองเดือนจะสามารถเห็นได้ชัดกว่านี้ หญิงตั้งครรภ์ที่มีสภาพแบบนี้จำเป็นต้องการการดูแลเป็นพิเศษ คุณต้องมาอยู่เป็นเพื่อนบ่อยๆ เพราะถึงอย่างไรคุณก็เป็นพ่อของ เด็ก”

จูง เฟิงพยักหน้า

“วันนี้เธอได้ทําการตรวจแล้ว มีการฟื้นตัวได้ไม่เลว อีกสองวัน ก็สามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ น้องสาวของคุณเป็นคนดี ผม เห็นเธอดูแลอย่างดีมากๆ มีน้องสามีที่เป็นแบบนี้น้อยมากเลย นะ”

เหวินเสียนโกหกว่าเธอเป็นน้องสาวของจงฉีเฟิง เพื่อเลี่ยงการ นินทาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา

จงฉีเฟิงชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากได้สติกลับมาก็ยิ้มอย่างขอไป

ทีก่อนที่จงฉีเฟิงจะปิดประตูและเดินเข้ามา

เขาดึงเก้าอี้ออกและนั่งลงตรงหัวเตียง มองหญิงสาวที่นอนอยู่ บนเตียงนิ่งๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สังเกตเธอในความเงียบเช่น

จริงอย่างที่เหวินเสียนพูด เธอสวยมาก

เพียงแต่ตลอดมาเขาไม่เคยได้มองดูดีๆ

เฉิงซิ่วรู้สึกว่ามีคนกำลังมองตัวเองอยู่ เธอจึงจงใจขยับหน้าสองชั่วโมงผ่านไป จงเฟิงก็ยังไม่ไป เฉิงซิ่วอยากไปห้องน้ำ อันมาเกือบชั่วโมงแล้ว เธอแทบอันไม่อยู่แล้ว ในใจคิดว่า คนคน นี้ทำไมยังไม่ไปอีก

จงเพิ่งมองดูเวลาแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่เป็นการหลับนาน เกินไปแล้ว หลับไปตลอดทั้งบ่ายเลย

เฉิงซิ่วแกล้งทำว่าเพิ่งตื่น

“ตื่นแล้วเหรอ” จงฉีเฟิงถาม

เฉิงซิ่วแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว เหลือบมองเขาแล้วเธอก็ พยายามจะลุกขึ้น จงฉีเฟิงลุกขึ้นช่วยประคองเธอ วางเบาะพิง หลังให้เธอ

เฉิงซิ่วลดสายตาลงต่ำ “คุณ ทำไมวันนี้มีเวลาว่าง

“มีเรื่องพูดกับคุณ” จงฉีเฟิงนั่งลงบนเก้าอี้ “งานของคุณผม ช่วยลาออก ให้แล้ว คุณไม่มีเวลาทำ ตอนนี้ร่างกายคุณไม่เอื้อ จํานวย”

แน่นอนว่าไม่ใช่เขาที่ออกหน้าด้วยตัวเอง เขาให้คนไปจัดการ เรื่องนี้ประธานจางคนนั้นจะไม่มาสร้างปัญหาให้กับเธอแน่นอน

เฉิงซิ่วพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ

“ไม่ต้องหรอก คุณกับผมก็ไม่นับว่าเป็นคนนอกต่อกัน เพราะถึงอย่างไรเราก็มีลูกด้วยกัน ถ้าคุณเต็มใจ รอจนคุณคลอดลูก แล้ว เรามาแต่งงานกันเถอะครับ

เฉิงยวมองเขาด้วยความประหลาดใจ

คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เขาจะมาพูดแบบนี้ ชั่วขณะหนึ่งที่ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

ผ่านไปนานมาก เธอถึงเพิ่งหาเสียงกลับมาได้ “คุณ คุณคุณ พูดว่าอะไรนะ”

จงฉีเฟิงอยากสูบบุหรี่ แต่ตระหนักได้ว่าเธอกำลังท้อง จึงอด กลั้นการอยากบุหรี่ มองเธอแล้วพูดว่า “ผมบอกว่า รอคุณคลอด แล้ว พวกเรามาแต่งงานกัน แม้ว่าจะไม่สามารถประกาศว่าเด็ก เป็นลูกของคุณกับผมได้ แต่การดูแลปกป้องเขาจนเติบโต ก็เป็น ความรับผิดชอบของเราในฐานะพ่อแม่ คุณว่าไหม”

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเฉิงซิ่วที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น

จงเพิ่งมองไป บนหน้าจอแสดงชื่อเฉิงเงิน

เฉิงซิ่วแทบจะโพล่งออกมา “พี่ชายฉันเองค่ะ”

อธิบายโดยจิตใต้สำนึก จงฉีเฟิงเลื่อนสายตาขึ้น มองเธออยู่ สอง ก่อนจะเอ่ยบางเบา “ผมไม่ได้เข้าใจผิด

เฉิงยู่ซิ่วพบว่าตัวเองอธิบายในความหมายที่เด่นชัดเกินไป เพราะความสัมพันธ์แบบนี้ของพวกเขา มันไม่ควรอธิบาย
จงจีเฟิงเอาโทรศัพท์มือถือให้เธอ “รับครับ”

เฉิงซิ่วเก็บค่าที่ต้องการอธิบายเอาไว้ ยิ่งอธิบายยิ่งแย่ ไม่พูดเสียดีกว่า

เธอรับโทรศัพท์

“ฉันอยู่เมือง เธออยู่ไหน

เสียงของเฉิงยูเวิน

ไป๋หงเฟยร้อนใจ ฉวยเอาโทรศัพท์มือถือของเฉิงเงินไปพูด เอง “ยู่ซิ่ว คุณอยู่ที่ไหน ผมอยากเจอคุณ รีบบอกมาเร็วเข้าว่าคุณ อยู่ที่ไหน!!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ