บทที่ 207 ความลับที่ถูกเปิดเผย

บนพื้นนั้นถูกปูด้วยกระเบื้องสีเขียวอ่อน แต่ละย่างก้าวของ หลินซินเหยียนเหมือน กำลังเดินอยู่บนฝ้าย รู้สึกเบาหวิว มัน ทำให้ตัวเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเพิ่มไม่รู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรรอเธอ อยู่

พอยิ่งใกล้สิ่งที่เธออยากรู้มาโดยตลอด ก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เธอไม่รู้ว่านี่มันดีหรือแย่กันแน่

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในเรือนที่ใหญ่โตแห่งนี้ ดูเหมือนว่า รอบข้างจะมีเสียงก้าวเดินของพวกเขาสะท้อนไปมา

เป็นเสียงที่ดังอึกทึกในห้องหัวใจของพวกเขาเช่นกัน

ประตูใหญ่สีแดงที่ถูกแกะสลักเป็นลวดลายสวยงามกำลังอ้า อยู่เหมือนหน้าโต๊ะนั้นจะมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เธอหันหลัง ขนาบกับประตู สองมือนั้นประกบกัน เหมือนกำลังสวดภาวนาอยู่

เมื่อมาถึงประตูแล้ว เฉิงเงินก็ตบเข้าไปที่บ่าของหลินซินเห ยียน เป็นสัญญาณให้เธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตูอย่าขยับ หลินซินเห ยียนเข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ ก่อนจะพยักหน้ารับไม่ได้เดินตาม เข้าไป

เฉิงเงินก็ก้าวข้ามธรณีประตู ตรงเข้าไปในห้อง

พี่ยังจะกล้ามาเจอฉันอีกเหรอ ” เสียงคุณหญิงที่แสดงถึงความโกรธดังออกมา

เมื่อเสียงดังออกมา หลินซินเหยียนที่ได้ยินก็ชะงัก ที่แท้ผู้หญิง คนนี้ก็คือยู่ชั่วนี่เอง

มือที่ขนาบข้างลำตัวเธอทั้งสองข้าง อดไม่ได้ที่จะหดเกร็ง

หล่อนเป็นคนยังไงกันแน่

ในหัวของเธอพูดออกมาเป็นพันเป็นหมื่นคำถาม แต่ก็ไม่มี ใครสามารถตอบได้

เฉิงเงินที่ยืนอยู่ด้านหลังของหล่อน ก็มองมายังตรงกลาง บน โต๊ะนั้นก็ถูกวางรูปเป็นอันดับของใครบางคน นั่นก็คือบรรพบุรุษ ของตระกูลเฉิง

ฉันไม่อยากประจานหน้าตรงๆ กับตระกูลเฉิง ศิลปะที่ สืบทอดตามยุคสมัย ที่ต้องถูกทำให้เรือนหาย….

” พี่เพ้อเจ้อ! ” เฉิงซิ่วตะคอก หล่อนนั้นตัวกลับมา ” พี่รู้หรือ เปล่า ว่าตอนแรกพวกเราทำสัญญาอะไรกัน…..”

เมื่อเห็นว่าหน้าประตูคือหลินซินเหยียน ที่กำลังยืนอยู่เสียง ของหล่อนก็ชะงักลง

น้ำเสียงก็สั่นเล็กน้อย ” เธอ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ”

ก่อนที่เราจะหันหน้าไปมองเฉิงเงิน ” พี่จะบอกว่าคนที่ สืบทอดก็คือเธอน่ะเหรอ ”

ใบหน้าที่แดงก๋าของเธอเริ่มกลับมาสะอาดหมดจดดังเดิม แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นหน้าเขียวแทน เธอเริ่มหายใจหายคอไม่สะดวก ทั้งตัวสั่นเกร็งราวกับจะเป็นลมภายในชั่วพริบตา

ใช่ ” เฉิงเป็นเหมือนไม่เห็นว่าเฉิงจิ๋วกำลังโกรธ แต่ก็พูด ออกมาอย่างเถรตรง ” ความลับของเธอ ห้ามบอกลูกชายเด็ด ขาด บอกได้เพียงแค่ลูกสะใภ้เท่านั้น เธอเอากำไลหยกสิ่ง สืบทอดของตระกูลเฉินให้กับเธอ ไม่ใช่เพราะอยากให้เธอ สืบทอดศิลปะการทำผ้าไหมกวางตุ้งหรอกเหรอ เธอคงไม่อยาก ให้ผ้าไหมกวางตุ้งหายไปจากโลกใบนี้หรอกใช่ไหม ”

หลินซินเหยียนยกมือขึ้นมามองไปยังกำไลตรงข้อมือของตัว เองนี่ไม่ใช่ของของตระกูลจงหรอกเหรอ

เฉิงซิ่วพูดเองไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นของที่คุณยายให้หล่อนมา อีกที แล้วหล่อนมอบมันให้กับเธอ

ทำไมกลายเป็นของตระกูลเฉิงไปได้ล่ะ

เฉิงซิ่วขมวดคิ้ว อวัยวะบนใบหน้าที่ดูหมดจดนั้น ค่อยๆ ปรากฏความดุร้ายออกมา ” พี่รู้หรือเปล่า ว่าที่พี่ทำแบบนี้ มันจะ นำความยุ่งยากวุ่นวายมาสู่เธอ! ”

“ฉันรู้ แต่ฉันก็ไม่สามารถทนเห็นตระกูลเฉิงต้องเลือนหายไป จากโลกใบนี้ โดยที่ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้เลยด้วยซ้ำ ”

เฉิงเป็นหัวชนฝา เขาก้าวขาเข้ามาหนึ่งก้าว ก่อนจะใช้มือทั้ง สองจับไหล่ของน้องสาวตัวเองเอาไว้ ” ฉันแก่มากแล้ว ไม่รู้จะอยู่ ได้อีกกี่วัน ชีวิตนี้ไม่มีความหวังอะไรมาก ฉันคงทนเห็นตระกูล เฉิงที่ล่มสลายลงไปต่อหน้า แม้แต่ล่องรอยวิถีที่เคยมีอยู่ก็ไม่หลงเธอกลับเป็นช่างออกแบบเสื้อผ้า เธอคิดดูสิ มันไม่ใช่สิ่งที่ถูก กำหนดไว้แล้วหรอกเหรอ ”

เฉิงยู่ซิ่วไม่ได้โต้แย้งใดๆ ออกมา

คำพูดของเขาก็มีเหตุผลอยู่เหมือนกัน แต่ตอนแรกพวกเขาก็ ทำสัญญาไว้

ถ้าโดนจับได้ หล่อนก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

” เธอกับลูกสะใภ้ก็เจอหน้ากันแล้ว ฉันว่าเธอคงมีอะไรจะพูด 11 เหมือนกัน ห้องทางตะวันตกฉันเก็บกวาดไว้เรียบร้อยแล้ว คืนนี้ พวกเธอก็ไปนอนที่นั่นเถอะ มีอะไรก็เรียกฉันได้ ฉันอยู่เรือนด้าน หน้า ” พูดจบเขาก็เดินออกไป ขณะที่เดินผ่านหลินซินเหยียนเขา ก็เอามือวางบนบ่าของเธอแล้วบีบเบาๆ ” ถ้าอยากรู้อะไรก็ถาม น้องสาวของฉันแล้วกัน

เค้าหันไปมองน้องสาวตัวเอง ” ลูกสะใภ้ของเธอก็ใช้ได้ เหมือนกัน เรียนรู้ได้ไว โตมาก็หน้าตาสะสวย ฉันเห็นหน้าเจ้าเด็ก สองคนนั้นแล้ว ก็โตมาเหมือนจึงห้าวเลยทีเดียว ถึงแม้สถานะ ของเธอจะไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรู้ได้ แต่ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะ ต้องเสียดายมันอีกแล้วล่ะ ”

เฉิงเงินถอนหายใจออกมาเบาๆ เหมือนกำลังปล่อยวางจาก เรื่อง ในอดีตที่ผ่านมา

หลินซินเหยียนได้ข้อมูลมากมายจากบทสนทนาของพวกเขา แต่ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเรื่องอะไรเป็นเรื่องอะไร
ตั้งแต่นี้ต่อไป เธอยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องถามเชิงว

แต่จะเปิดปากพูดขึ้นมา ก็ถูกเฉิงจิ๋วขัดไว้เสียก่อน หน้าตา

ของหล่อนดูเหนื่อยอ่อนมาก ราวกับโดนสิ่งที่เพิ่งเจอมาทำร้าย จิตใจเข้าอย่างจัง

เธอให้ฉันพักสักครู่ก่อน ”

ร่างกายของเฉิงซิ่วนั้นสั่นเทา มันเท้าจะไม่สามารถตั้งหลักได้ แล้ว จึงยืนไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่นัก

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา แล้วประคองเธอไว้ ” เดี๋ยวฉัน

ประคองคุณไปที่ห้องตะวันตกนะคะ ”

เฉิงเงินบอกว่าที่นั่นถูกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว พร้อมเข้าใช้ งานแน่นอน

เฉิงซิ่วคงจะเหนื่อยจริงๆ หล่อนแขนของหลินซินเหยียน

เพื่อพยุงตัวเองออกจากห้องโถงด้านหน้าไปยังห้องตะวันตก

เมื่อเปิดห้องเข้าไป หลินซินเหยียน ก็ตกตะลึง ที่นี่คล้ายกลับ ห้องของเด็กสาวในยุคสมัยใหม่สีชมพูอ่อนและเข้มตัดประสาน กัน เตียงเจ้าหญิงสีขาว อีกทั้งผ้าม่านปักเป็นลายผีเสื้อสีชมพู และโต๊ะเครื่องแป้งทรงกลมที่สาววัยรุ่นหลายๆ คนอยากได้ แถม ในตู้ยังถูกจัดวางด้วยตุ๊กตาที่เด็กผู้หญิงชอบเล่นไว้มากมาย

ทั่วทุกมุม เหมือนถูกตกแต่งไว้อย่างตั้งใจ

ถึงแม้มันจะสะอาด แต่ก็รู้เลยว่า ที่นี่ไม่มีใครมาอาศัยอยู่นาน แล้ว
ตอนที่เฉิงซิ่วเข้ามาในห้องหล่อนก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน แต่ สีหน้าก็ดูห่อเหี่ยวลง ” ที่นี่คือห้องที่ฉันเคยอยู่ พ่อของฉันเป็นคน ตกแต่งให้ฉันเอง แกเตือนฉันเสมอว่าไม่ให้ลืมตระกูลเฉิง และ อย่าลืมในสิ่งดีๆ ที่พ่อแม่ทำให้ฉัน ”

ถึงแม้จะไม่ได้เตือนหล่อน ถึงแม้มันจะเสี่ยง แต่ก็ต้องสืบทอด

ศิลปะของตระกูลเฉิงให้จงได้

นี่คือทรัพย์สินของบรรพบุรุษ

หล่อนเป็นคนของตระกูลเฉิง หล่อนมีหน้าที่ต้องทำสิ่งนี้

หลินซินเหยียนพยุงหล่อนให้นั่งลงบนเตียง ก่อนจะเอาหมอน มารองไว้ที่หลังให้หล่อนพิง เวลานั่งหล่อนจะได้สบายขึ้น

เฉิงซิ่วจับมือของหลินซินเหยียนไว้ ให้เธอนั่งลงตาม หลินซินเหยียนนั่งลงตามข้างๆ เตียง

เฉิงซิวมองหน้าเธอก่อนจะกุมมือเธอไว้ ” เธอคงมีเรื่อง มากมายที่อยากจะถามฉันล่ะสิ ”

หลินซินเหยียนก็พยักหน้าขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด เธอเริ่มทำใน สิ่งที่ตัวเองคาดเดามาโดยตลอด ” คุณเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดจงจึง ห้าวเหรอคะ ”

การคาดเดานี้ เธอได้ยินมาในระหว่างที่เฉิงซิ่วกับเฉิงเวิ นกำลังคุยกัน แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามันจริงหรือไม่จริง
เฉิงซิ่วมองไปที่เธอ ผ่านไปพักใหญ่ เหมือนหล่อนกำลังทำใจ ที่สั่นนั้นให้สงบ สุดท้ายหล่อนก็พยักหน้าอีกทั้งยังยืนยันค่าตอบ ให้เธอได้ยินว่า ” ใช่ ”

หลินซินเหยียรหายใจเข้าเต็มปอด เรื่องในอดีตมันเป็นยังไง กันแน่ ที่ทำให้แม้ลูกชายของหล่อนเองจะอยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่ สามารถพูดหรือทําความรู้จักได้

เธอก็เป็นแม่คนเหมือนกัน ถึงรู้ดีว่าความรู้สึกที่แม่มีต่อลูกของ ตัวเองเป็นอย่างไร

เธอรู้ดีว่าในใจของหล่อนคงจะขื่นขมแค่ไหน

คุณบอกฉันหน่อยได้ไหมว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ” หลินซินเหยีย 11 นมองไปยังกำไลหยกบนมือของตัวเอง แล้วก็พูดเรื่องที่เธอเจอ ไปยื่นหนึ่งออกมา ” แม่ฉันตกอยู่ในอันตราย ก็มีใครบางคน เรียกคนของไปยื่นหนิงมาช่วยฉัน เหมือนเขาจะรู้จักกำไลหยกบน มือของฉัน อีกอย่างเขายังคิดว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณอีกด้วย เขาเลยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉัน เขาบอกว่าที่เขาทำทั้งหมดเป็น เพราะทำตามพินัยกรรมของพ่อเลี้ยงที่ว่าไว้ พ่อเลี้ยงของเขาชื่อ ไปหงเฟย ฉันคิดว่าคุณคงรู้จักเขาใช่ไหมคะ “