บทที่ 193 อยากจะเติมเต็มเธอเป็นพิเศษ

“ผมไม่เคยมีมาก่อน แต่ถึงยังไงตอนนี้คุณยังต้องการสิ่ง นิ่ม อีกเหรอ?”

มีทั้งภรรยาและลูกแล้ว

มีความรัก?

กับใคร?

เสิ่นเผยชวนถลึงตาโต นายคงจะไม่……..

แต่คิดดูดีๆแล้วเขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่ใจง่าย อะไร ช่วงเวลา ที่หลินซินเหยียนหายตัวไปเขาก็กระวนกระวายใจขนาดนั้น ก็ คงจะชอบเธออยู่ไม่น้อย

จงจึงห้าวขมวดคิ้ว พอหวนนึกถึงแสงสว่างที่ในดวงตาตอนที่ หลินซินเหยียนพูดประโยคนั้น เขาก็อยากที่จะเติมเต็มให้กับเธอ เป็นพิเศษเหลือเกิน

เสิ่นเผยชวนชำเลืองตามองเขา พร้อมกับถามขึ้นอย่าง ระมัดระวัง “พี่สะใภ้ไม่เต็มใจ?”

จงจึงห้าวมองไปด้วยสายตาเย็นชา

หลินซินเหยียนไม่เต็มใจ เขาจะบอกเรื่องนี้กับเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเงินเผยชวนจะต้องขำจนฟันร่วงหมดปากแน่ๆ
เงินเผยชวนตกปาก เรื่องเอาใจผู้หญิง คุณต้องถามซูจ้านแล้ว

ตึง!

ในตอนนี้ ลิฟต์กลับมายังที่เดิม พอประตูลิฟต์เปิดออก

ในห้องโถง หลินซินเหยียนไม่ได้ไปยังห้องที่จองไว้ แต่กลับ กำลังยืนพูดคุยอยู่กับไปยื่นหนึ่งในห้องโถง จงจึงห้าวที่อยู่ไกล ออกไปไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แค่เห็นพวกเขายืนคุยอยู่ ด้วยกัน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

เขาเดินลงมา เส้นเผยชวนเดินช้าลงทิ้งห่างออกจากเขาไม่ น้อย

เห็นท่าทางของเขาไม่สบอารมณ์อยู่ เสิ่นเผยชวนจึงไม่อยาก

จะไปแกว่งเท้าหาเสี้ยน

ตอนที่ไปยื่นหนังเห็นหลินซินเหยียนพาเด็กสองคนมาด้วย เขา

ก็เหม่อลอยไปอยู่นานสองนาน

เธอบอกว่าเธอแต่งงานมีลูกแล้ว เป็นเรื่องจริงเหรอ?

“ทำไมคุณถึงไม่กลับไปอีกล่ะ?”หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงว่าจะ เจอกับเขา

ไปยื่นหนึ่งพูดไปตรงๆ ผมกำลังรอคุณอยู่

“รอฉันทำไม?”หลินซินเหยียนถาม

ไปยื่นหนังตอนแรกอยากที่จะตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจิ่งห้าวให้ชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่ในตอนนี้ เขารู้แล้วว่าสิ่งที่ ตัวเองสงสัยมันผิดทั้งหมด เธอแต่งงานแล้วจริงๆ ในใจรู้สึกผิดหวัง สีหน้ากลับยิ้มแย้ม คุณว่าพวกเรามีพรหม

ลิขิตไหม?”

หลินซินเหยียนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพูดแบบนี้

ในตอนนั้นเขาก็เห็นหลินซินเหยียนกระโดดแม่น้ำ ต่อมาก็ให้ คนไปช่วยเธอ แต่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าธรรมชาติของมนุษย์ ไม่ อยากเห็นชีวิตหนึ่งชีวิตต้องสูญหายไปจากโลกต่อหน้าต่อตา

หลังจากที่ช่วยมาแล้ว เขามองกำไลหยกที่มือของเธอ ก็คิดว่า เธอเป็นลูกสาวของซิ่ว จึงพาเธอกลับไป แถมไม่ให้เหอยเจ๋อ หาตัวเธอเจออีกด้วย

เพื่อทําตามความปรารถนาสุดท้ายของพ่อบุญธรรม เขาไม่ให้ หลินซินเหยียนได้ติดต่อกับคนในครอบครัวทันที แต่ให้เธออยู่ ในบ้านของเขา ในเมื่ออยากที่จะแต่งงานกับเธอ ก็ต้องอยู่ ทําความเข้าใจซึ่งกันและกันให้มากๆ

นี่ไม่ใช่สาเหตุที่เขาไม่ให้หลินซินเหยียนติดต่อกับคนใน ครอบครัว

พอทั้งสองคนสนิทคุ้นเคยกันแล้ว ต่อให้เธอกลับไป ทั้งสองคน ก็ยังเป็นเพื่อนกัน ยังสนิทคุ้นเคยกันอยู่ ถึงตอนนั้นการที่จะไล่ ตามจีบเธอมันก็จะได้ดูสมเหตุสมผลมากขึ้น
เขาไม่เพียงจะผิดพลาดแล้ว เธอไม่ใช่ลูกสาวของ ซิ่ว แถม เธอยังแต่งงานแล้วด้วย สายตาของเขามองลงมายังลูกทั้งสองคนที่หลินซินเหยียนจูง

อยู่ หน้าตาน่ารัก หน้าตาเหมือนกับเธอ แล้วก็เหมือนกับผู้ชาย คนนั้นด้วย

“คุณบอกผมได้ไหม ว่ากำไลหยกของคุณเอามาจากไหน? ถ้า เธอไม่ใช่ลูกสาวของ ซิ่ว แล้วเธอมีกำไลหยกนั้นได้ยังไง?

เธอกับซิ่วมีความสัมพันธ์อะไรกัน?

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าไปยื่นหนึ่งกับซิ่วมีความสัมพันธ์อะไร

เขาดูเหมือนจะสนใจกำไลหยกนี้มาก

เธอไม่ได้บอกความจริงไป ในใจยังระแวงเขาอยู่ “นี่อาจจะเหมือนกับของที่คุณรู้จักก็ได้ ไม่ใช่อันเดียวกัน หรอก”

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เต็มใจที่จะบอก

ไปยื่นหนิงไม่ได้บังคับอะไร แต่มองลูกทั้งสองคนของเธอ พร้อมกับถามขึ้น “พวกคุณลงมากินข้าวกันเหรอ?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

“ผมรู้ว่าที่นี่อะไรอร่อย พวกเราจะไปกินด้วยกันไหมล่ะ?”ไปยื่นหนิงถามลองเชิง
“ไม่ได้ พวกเรากำลังรอพ่ออยู่ หลินลุยซีรีบพูดปฏิเสธออกมา

อย่างรวดเร็ว

ลุงคนนี้นั่งรถเข็น หน้าตาไม่ได้หล่อไปกว่าพ่อเลย

แต่ปฏิกิริยาตอบสนองกลับของหลินเฉินกับเธอไม่เหมือนกัน เขาหาอยู่นาน แต่ก็หาไม่ได้ว่าจงจึงห้าวมีส่วนไหนที่ดูดี ส่วนไหน ที่รวยกว่าเขา

คนที่อยู่ตรงหน้านี้ แม้ว่าจะนั่งรถเข็น หน้าตาไม่ได้หล่อเหลา ไปกว่าจงจิ่งห้าว แต่ตอนที่เขายิ้มดูสดใสเป็นพิเศษ

หลินซีเฉินแอบรู้สึกเสียดายแทนเขา ที่ดินเป็นคนพิการ ถ้าเขาไม่พิการ ปานนี้เขาสนับสนุนให้เขาตามจีบหม่ามีไป แล้ว

ให้จงจึงห้าวได้รู้ว่าหม่ามีของเขานั้นฮ็อตขนาดไหน แต่แค่ ตอนนี้เขาจะให้คนพิการมาตามจีบหม่ามีไม่ได้ แบบนั้นมันจะเป็นการลดคุณค่าของเธอลงได้

พอถูกปฏิเสธไปไปยื่นหนึ่งก็ไม่รู้สึกอึดอัดอะไร มองหลินลุยซี พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ”ลุงไม่รังเกียจที่จะมีพ่อของหนูมาร่วมด้วย หรอกนะ”

สาวน้อยกระพริบตา ตากลมโตเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ลุงคนนี้ทำไมต้องมาอยู่ด้วยกันกับพวกเขาด้วยล่ะ?

ในตอนนี้ เธอเห็นจงจึงห้าวที่กำลังเดินมาทางนี้ ปล่อยมือของหลินซินเหยียนแล้วก้าวขาสั้นๆน้อยๆออกไป”พ่อ”

จงจึงห้าวก้มลงอุ้มเธอขึ้นมา

หลิน เฉินก็ตอบสนองกลับมาเร็วเหมือนกัน คุณลุงคุณจะกิน ข้าวกับพวกเราใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็มากินด้วยกันครับ

ไม่สนแล้ว แม้ว่าจะขาพิการ ก็ต้องทำให้จงจึงห้าวรู้ว่า หม่ามี ของเขาฮอตมากขนาดไหน ทำให้เขาที่ก่อนหน้านี้ไม่ยอม หวงแหนดูแล แต่พอตอนนี้กลับคิดจะให้พวกเขากลับบ้านไป พร้อมกับตัวเอง ได้รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว

ต้องเอาความจริงใจออกมา แล้วก็ต้องรักหม่ามีมากด้วย ไม่อย่างนั้น เขาจะเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย

ไปยื่นหนึ่งมองไปยังหลินซินเหยียน เด็กคนนี้รู้เยอะขนาดไหน กัน?

หลินซินเหยียนก้มลงมองลูกชาย ลูกชายของตัวเอง แน่นอน เธอรู้ว่าเขาตั้งใจ จึงยื่นมือออกไปลูบหัวของเขา

“ได้ยินมาว่าคุณช่วยภรรยาของผมเหรอครับ”จงจิ่งห้าวอุ้ม หลินลุยซีเดินเข้ามา

แขกแย่งบทบาทของ ภาพ เหมือนกับกำลังบอกกับไปยื่น หนิงว่าหลินซินเหยียนเป็นภรรยาของเขาอย่าคิดจะมาหวังผล อะไร

“สบายๆมากแทบไม่ต้องออกแรง ไม่คุ้มค่ากับการเอ่ยถึงหรอกครับ ไปยื่นหนึ่งพูดยิ้มๆ

จงจิ่งห้าวคว้ามือของหลินซินเหยียน นิ้วมือของหลินซินเหยียน เรียวเล็ก นุ่มนิ่ม ฝ่ามือใหญ่ๆ สามารถกุมมือของเธอได้ทั้งหมด น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ”ปกติผมไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร คุณไป ต้องการอะไรก็บอกมาเลยครับ

เขาตอบแทนบุญคุณที่ไปยื่นหนึ่งช่วยหลินซินเหยียนเอาไว้เอง ราวกับกำลังบอกไปยื่นหนึ่งว่า ถ้าอยากได้สิ่งตอบแทน ให้มา เอากับเขา อย่ามาคิดอะไรกับหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนเองหันมองเขาเล็กน้อย ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา นี่เขากำลังคิดจัดการแทนเธอ ไม่ให้เธอต้องติดหนี้บุญคุณไปยื่น หนิงสินะ

หนี้บุญคุณคนยากที่จะชดใช้คืน

ไม่ว่าไปยื่นหนึ่งจะมีเป้าหมายอะไร แต่เขาก็ช่วยชีวิตเธอไว้

สายตาของไปยื่นหนังเลื่อนมองมายังมือของหลินซินเหยียนที่ ถูกเขากุมเอาไว้ก่อนจะหันสายตากลับมาทันที แน่นอนว่าเข้าใจ ความหมายของสิ่งที่เขาพูดดี เขามองเท้าที่สวมรองเท้าส้นสูง ของหลินซินเหยียน พร้อมกับถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ทำไมถึงยัง สวมส้นสูงอยู่ แผลที่เท้าคุณยังไม่หายดีเลย ไม่รู้หรือไง?”

เพิ่งจะเจอหน้าลูกๆ เธอตื่นเต้นเกินไป ก็เลยไม่ได้สนใจ “ฉันไม่เป็นไร”

สีหน้าของจงจิ่งห้าวเปลี่ยนไปทันที ไม่นิ่งเฉยเหมือนเมื่อตะกี้แล้ว เท้าเธอเป็นแผล แต่เขากลับไม่รู้

เขาจูงมือของเธอ”พวกเราควรไปได้แล้ว”

“ห้องที่จองไว้อยู่ทางนี้ เสิ่นเผยชวนค่อนข้างตาดีมีไหวพริบ ที่ นี่เป็นถิ่นของไปยื่นหนึ่ง แต่จะให้เขาได้ใช้สิทธิ์อำนาจเหนือกว่า ไม่ได้

“คุณไปเชิญทางนี้ครับ” เสิ่นเผยชวนผายมือเชิญ

ไปยืนหนึ่งหันมามองเขา พร้อมกับพูดขึ้นไปกันเถอะ” เกาหยวนที่อยู่ข้างหลังจึงเข็นรถเข็น

เส้นเผยชวนจองห้องไพรเวทที่ใหญ่ที่สุดในโรงแรม ตรงกลาง มีโต๊ะอาหารที่สามารถจุคนได้ยี่สิบกว่าคนตั้งอยู่ภายในห้องไพร เวทกว้างขวางและสว่างไสว

หลินลุยคุกสองเข่าลงบนตักของเขา อยู่ตรงหน้าเขา พร้อม

กับกอดคอของเขาเอาไว้”พ่อ เมื่อไรจะกินข้าว

จงจึงห้าวหยิกแก้มขาวๆที่กลมอวบของเธอ พร้อมกับพูดคุย

ตอนที่พูดสายตาของเขาหันมองใต้โต๊ะ มองเท้าของหลินซิน เหยียน ข้อเท้าสองข้างของเธอมีรอยแผลบางๆเห็นไม่ค่อย ชัดเจนนัก

เจ็บตรงนั้นเหรอ?

ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ ไปยื่นหนังชวนหลินซินเหยียน คุย “พรุ่งนี้คุณว่างไหม? ผมจะพาคุณไปหาอาจารย์คนนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ