บทที่ 191 รอฉันรักคุณเข้าก่อน

เวลาหยุดนิ่งลง

หลินซินเหยียนยืนอยู่ตรงนั้น โซซัดโซเซ ทําท่าเหมือนจะล้ม

ลงไป

จงจิ่งห้าวมองเธอด้วยสายตาที่แทบจะหมดหวัง พูดอธิบาย อย่างชัดเจน

“คืนนั้นคือผมเอง”

เธอช็อกตกใจกับคําพูดของจงจึงห้าว ราวกับถูกโจมตีเข้ามา

อย่างจัง จิตใจเข้าสู่สภาวะกึ่งสมองเสื่อม เหมือนกับถูกกระแทกเข้าอย่างจัง

“คุณ……..คุณ คุณ……ว่าไงนะ? “เธอกุมหน้าของตัวเอง ทั้งร้อง

ทั้งยิ้มเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไงกัน เป็นคุณไปได้ยังไง?”

เธอไม่เชื่อ เดินไปเดินมาอยู่ตรงหน้าเตียง เป็นไปได้ยังไง?

ไม่ทันได้ระวังขาของเธอก็ไปชนเข้ากับขอบเตียง ล้มนั่งลงไป เธอเกาผมของตัวเองอย่างแรง ในตอนนั้นเหอรุ่ยเจ๋อไปตรวจ สอบมาแทนฉันแล้ว เขาบอกว่า เขาบอกว่า………คืนนั้นคือคนพื้น ถิ่นคนหนึ่งนี่นา แล้วเป็นคุณได้ยังไง?”

จงจึงห้าวคว้าเธอที่ข่วนมือตัวเองเหมือนกำลังทำร้ายตัวเองไว้ จับคางของเธอ บังคับให้เธอมองตัวเอง “คุณว่าไงนะ? คุณตรวจสอบมาแล้ว?”

ในแววตาของเธอ มีน้ำตาคลออยู่นิดหน่อย

เธอมองเขาด้วยความหวาดกลัว เธอๆอึ้งๆไม่ได้พูดอะไร อยู่นานสองนานราวกับมีก้อนน้ำแข็งอยู่ในปาก เธอดึงมือที่ถูกจง จิ่งห้าวบีบเอาไว้ออก เอานิ้วจิ้มไปที่แก้มของเขา แล้วเลื่อนลงมา ที่คอ ผ่านคอเสื้อ ก่อนจะลูบไล้ที่ไหล่ของเขามีครั้งหนึ่งที่ฉันเจอ รอยกัดที่ไหล่ของคุณ…….ฉันรู้สึกสงสัย ก็เลยให้เหอยเจ๋อไป ช่วยฉันตรวจสอบ ต่อมาเขาบอกฉันว่า……..คนที่อยู่ในคืนนั้นคือ คนพื้นถิ่นคนหนึ่ง”

เธอค่อยๆเงียบลง หรือว่าสิ่งที่เธอสงสัยในตอนแรกจะเป็น เรื่องจริง เหอยเจ๋อหลอกหลอกลวงเธอเหรอ?

เหอยเจ๋อคอยดูแลอยู่ข้างกายเธอ ช่วยเหลือเธอมาโดย

ตลอด แถมยังบอกว่าอยู่เสมอว่าเสี่ยวเฉินกับเสี่ยวลุ่ยไม่มีพ่อ

แล้วน่าสงสารมาก

แต่จริงๆแล้วเขารู้ความจริงและปิดบังเธอมาโดยตลอด? เธอเงยหน้ามองขึ้น เขาหลอกฉันเหรอ?”

มือของเธอเริ่มเย็น จงจิ่งห้าวยื่นมือมากุมหลังมือของเธอไว้ ฝ่ามือที่ร้อนผ่าว กุมมือที่เป็นของเธอเอาไว้แน่น

ในเวลานี้ ไม่ว่าคำพูดคำไหนก็ไม่สามารถแสดงความรู้สึกของ เขาออกมาได้ หมื่นพันคำพูด แปรเปลี่ยนเป็นจูบหนึ่งจูบ ประทับ แนบแน่นลงที่ริมฝีปากของเธอ
หลินซินเหยียนรู้สึกว่าเหมือนอยู่ในความฝัน ทุกสิ่งทุกอย่าง มันเหมือนกับไม่ใช่ความจริง

เหมือนกับฟองสบู่ที่อยู่ในภาพลวงตา แค่จิ้มก็แตกแล้ว แต่ความร้อนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมของเขา มันกลับรู้สึกร้อนจริงๆ “คุณตรวจสอบจนชัดเจนแล้วยัง?”

เธอไม่รู้ว่าเขาทำเพื่อให้เธอสบายใจ หรือว่าเป็นคำพูดที่โกหก หลอกลวง

จงจึงห้าวมองต่ำลง จับมือของเธอมาวางไว้ที่ฝ่ามือ กุม

เบาๆ ไม่ต้องตรวจสอบ ก็รู้ว่าคือคุณ”

นาทีที่เขารู้ความจริง เขาเพิ่งจะรู้ว่า ความรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ ที่มีต่อเธออย่างบอกไม่ถูก จริงๆแล้วเกิดมาจากอะไร

ที่แท้ทั้งหมดมันก็มีสาเหตุนี้เอง

หลินซินเหยียนเอามือกลับมา มือของเขาว่างเปล่าทันที เขา รู้สึกไม่ชิน เงยหน้ามองเธอ

หลินซินเหยียนจ้องเขม็งเขา “ฉันไม่อยากให้เกิดความผิดพลาด”

เธอที่ตั้งตัวได้แล้วก็นิ่งสงบลงอย่างแปลกๆ เรื่องนี้มันผิดปกติ นี่มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับพ่อของลูกเธอ

จงจิ่งห้าวลูบหัวตาของเธอ เธอผอมลงอีกแล้ว ผิวพรรณก็ดู หยาบกร้านขึ้น แค่คิดก็รู้แล้วว่าเธอเจอความทุกข์ยากลำบากมาขนาดไหน

“คุณคิดว่าผมรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”จงจึงห้าวนั่งลงที่ข้างเตียง เอา เธอเข้ามากอด ในอ้อมกอด ฝ่ามือกุมไหล่ของเธอ บอกเรื่องที่จง ฉีเฟิงแอบไปตรวจสอบความเป็นพ่อลูกให้เธอฟัง

ดังนั้น หลินซีเฉินกับหลินลุยซีเป็นลูกของเขาไม่ผิดแน่นอน เรื่องนี้ไม่ต้องสงสัย

หลินซินเหยียนค่อยๆหลับตาลง

เธอยังคงรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่

“คุณช่วยหยกฉันหน่อย

จงจิ่งห้าวก้มลงมอง พบว่าแผลเป็นที่หน้าผากของเธอ ไม่ชัด บวกเข้ากับการปกปิดของแป้ง ทำให้มองไม่ค่อยเห็น เขาสัมผัส แผลเป็นอย่างอ่อนโยน ลูบเบาๆอย่างนิ่มๆ สั่นอย่างควบคุม ตัวเองไม่อยู่

ตาของเขาเริ่มแดง มาจากจิตใจที่เจ็บปวดที่เขาไม่สามารถหา ตัวเธอเจอและปกป้องเธอได้ทันตอนที่เธอหายตัวไป

เขาเป็นห่วงเป็นใยเธอ ใช่ เป็นห่วงเป็นใย เธอไม่เคยเห็น ใบหน้าของเขามีชีวิตชีวา ลึกซึ้ง เห็นอกเห็นใจเธอแบบนี้มาก่อน แต่ในที่สุดจิตใจที่ปิดตายมาโดยตลอด ก็เริ่มเปิดแง้มออกมา บ้างแล้ว

“ทำไมคุณถึงโผล่มาอยู่ที่นี่?”จงจึงห้าวถามขึ้น
เขาได้รับข่าวมาจากป่าว ว่าเหอยเจ๋อจะพาเธอไปมณฑล

ชวน

ทำไมถึงโผล่มาอยู่ที่นี่ มันเกี่ยวข้องกับไปยื่นหนึ่งอย่างนั้นเห

รอ?

ช่วงระหว่างนั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เธอเจออะไรมา?

พอคิดถึงวันเวลาที่ถูกเหอยเจ๋อจำกัดเสรีภาพ เธอก็สั่นอย่าง กลั้นไว้ไม่อยู่ ผ่านความเป็นความตายมามากมาย ตอนนี้เธอยัง คงมีความหวาดกลัวอยู่

ฝ่ามือที่ใหญ่และอุ่นของเขาโอบหลังที่ผอมเพรียวของเธอ ลูบ ปลอบประโลมความรู้สึกของเธอ

ผ่านไปนานสองนาน หลินซินเหยียนถึงเล่าประสบการณ์ที่ ตนเองประสบพบเจอมาในช่วงเวลาก่อนหน้านี้มาออกมาได้ อย่างนิ่งสงบ“ฉันถูกเหอยเจอพามาที่นี่ จากนั้นเขาก็หนีออกไป แล้วไปยื่นหนึ่งก็เป็นคนช่วยฉันเอาไว้

ส่วนสถานการณ์โหดร้ายที่เกิดขึ้นระหว่างนั้นเธอจงใจไม่พูด ถึงมัน

จงจิ้งห้าวรู้ดีว่าเธอจะต้องมีปิดบังเอาไว้อยู่ แค่สถานที่ที่เธอถูก ขังไว้ มันก็น่าตกใจขนาดนั้นแล้ว เขาประคองเอวที่ผอมบางของ เธอนอนนาบลงบนเตียง ไม่ห่มผ้าห่ม เขาแนบชิดเธอแน่น ใช้ ความอุ่นของตัวเอง ช่วยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น
ผ่านไปนาน จงจึงห้าวก็นอนกอดเธอจนหลับไปทั้งอย่างนี้ หลินซินเหยียนหันหน้ามามองท่าทางที่หลับสนิทของเขา ใน ตอนนี้เธอจึงพบว่าใต้ตาของเขาดู คล้ำ ดูท่าคงเป็นผลมาจาก การพักผ่อนไม่เพียงพอ

เธอยื่นมือออกไป ปลายนิ้วเพิ่งแตะลงที่ผิว ก็ถูกเขาคว้ามือเอา ไว้ก่อน ตาของเขาลืมขึ้น เอามือของเธอมาจูบที่ริมฝีปาก นอน กับผมสักพักสิ”

ช่วงเวลาที่เธอไม่อยู่ เขาไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักครั้งเดียว ตอนนี้พอได้เอาร่างกายที่อ่อนโยนของเธอมากอดอยู่ในอ้อม กอดแล้ว ก็รู้สึกสบายไปทั้งหัวใจ

“อื้อ”

หลินซินเหยียนหลับตาไปพร้อมกับเขา

ในช่วงเวลาที่ผ่านมาหลินซินเหยียนก็ไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ เหมือนกัน ช่วงเวลาที่เงียบสงบ แบบ ในตอนนี้เธอจึงรู้สึกง่วง อยากที่จะนอนพักผ่อน

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไร แต่ในฝัน มี คนจูบคอ ผม แก้ม ปลายจมูก ริมฝีปากของเธออยู่ตลอด…….

พวกเขาอยู่ในห้องตลอดหนึ่งวัน ข้างนอกมีเสิ่นเผยชวนคอย เฝ้าดูแลรับใช้อยู่ ไม่มีใครมารบกวน ตอนที่หลินซินเหยียนตื่นขึ้นมา พบว่าดวงตาที่โหลลึก กำลังมองจ้องเธออยู่
เธอตื่นขึ้นมาทันที

จงจิ่งห้าวลูบไรผมตรงหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน พร้อม กับถามขึ้น”ตื่นแล้ว หิวไหม?”

หลินซินเหยียนรู้สึกหิวจริงๆ เธอพยักหน้า

“เดี๋ยวพวกเราไปอีกห้องหนึ่ง เสียวเฉินกับเสี่ยวลุ่ยเห็นคุณจะ ต้องดีใจมากแน่ๆ…….

“ว่าไงนะ?”จงจิ่งห้าวยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเธอตัดบทขึ้นมาด้วย ความตื่นเต้นก่อน”เสี่ยวเฉินกับเสี่ยวลุ่ยก็มาด้วยเหรอ?”

“ทำไมถึงไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ?” เธอชำเลืองตามองจงจึง ห้าวด้วยสายตาตำหนิ ช่วงที่ผ่านมาไม่ได้เจอหน้าลูกๆ ทั้งสองคน เธอคิดถึงพวกเขามากๆ

เธอลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่อยากเจอหน้า ลูกชายและลูกสาวเต็มที่แล้ว เธอไม่ทันได้สังเกตว่าเส้นเชือกของ ชุดเดรสถูกจงจิ่งห้าวกดเอาไว้อยู่ เธอลุกขึ้นทั้งอย่างนี้ เชือกก็ เลยหลุดออก พอร่างกายรู้สึกหนาวเย็น เธอก็ร้องออกมาด้วย ความตกใจ สองมือยกมาปิดตรงหน้าอกด้วยสัญชาตญาณ เธอ หันกลับไปมองก็พบว่า เส้นเชือกของชุดตัวเองถูกเขากดเอาไว้ อยู่

สายตาของจงจิ่งห้าวมองทอดมาที่เธอ

ตาสองคู่หันมาสบกันอย่างเหม่อลอย
แก้มของหลินซินเหยียนร้อนผ่าว คุณปล่อยนะ

จงจิ่งห้าวลุกขึ้นมา ไม่ได้ฟังเธอ แต่หันมองมายังเสื้อผ้าของ เธอ ช่วงหน้าท้องของเธอแบนเรียบมาก ไม่มีเนื้อส่วนเกินเลย แม้แต่น้อย ผิวที่ขาวอมชมพู มีรอยแตกลายใต้สะดือตื้นๆบางๆ ไม่ลึกชัดมากนัก สีขาวนวล……

ลูกกระเดือกของเขาขยับเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

หลินซินเหยียนหน้าร้อนผ่าว เข้าไปผลักเขาด้วยความเขินอาย เขาคว้าข้อมือของเธอ เนื่องด้วยจุดศูนย์ถ่วงของเธอไม่มั่นคง ก็ เลยล้มลงไปบนเตียง จงจึงห้าวนอนทับลงไปทันที

เธอที่เปลือยเปล่าอยู่ ถูกเขาทับลงมา

ส่วนผู้ชายที่อยู่ข้างบนตัวเธอนอกจากเสื้อที่ยับแล้วอย่างอื่นก็ อยู่ครบเรียบร้อยดี ร่างกายที่แข็งแรงของเขาทับอยู่บนตัว เธอ ความต้องการในตาของเขามันร้อนแรงดุจเปลวไฟ แทบจะ เอ่อล้นออกมา แต่ยังคงอดกลั้นเอาไว้ พวกเราเป็นสามีภรรยาที่ ถูกต้องตามกฎหมาย

ว่ากันตามหลักเหตุผลแล้ว แน่นอนว่าต่อให้ยังไม่ได้ไปทำ ทะเบียนสมรส แต่ในทางกฎหมาย พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน จริงๆ

ตาที่ร้อนผ่าวของเขา แผดเผาจนคอของเธอเริ่มแห้ง “คุณ คุณ เคยบอกไว้แล้วว่าต้องให้ฉันเห็นด้วยก่อน

นิ้วของเขาแตะถลงที่ฝ่ามือของเธอ แต่ว่าผมไม่อยากรอแล้ว”
เขาก้มหน้าลงจูบที่หัวตาของเธอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงทั้งทุ่ม ทั้งต่ำ “ผมคิดถึงคุณ”หน้าของเขาซุกลงที่ซอกคอของเธอ คิดถึง มากๆ…..

หลินซินเหยียนเอียงหัวเล็กน้อยให้เวลาฉันหน่อย เธอยังไม่ทันเตรียมตัว

จงจึงห้าวเอนหน้าของเธอให้ตรง จูบลงที่ริมฝีปากของ เธอ นานเท่าไร?”

หลินซินเหยียนมองเพดาน สายตาสั้นไม่นิ่ง “สมัยเด็ก ฉันเคย โหยหาความรักอย่างมาก แต่ตอนนี้ ฉันไม่เคยมีความรักเลยสัก ครั้ง ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร……

ดวงตาเธอเปล่งประกาย หันมองมาที่เขารอฉันรักคุณเข้า ก่อน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ