บทที่ 190 คุณสืบเรื่องฉันหรอ

หลินซินเหยียนรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจของเขา เธอ อยากจะถามออกไปว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ทว่าเมื่ออ้าปาก พูดกลับพูดไม่ออก

พอเข้ามาถึงโถงทางเดินจงจึงห้าวก็หันไปพูดกับเสิ่นเผย ชวน “นายกลับไปก่อน

เสิ่นเผยชวนรู้ทันทีว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรจึงไม่พูดไม่จาแล้ว หันหลังเดินออกไปเงียบๆ

โถงทางเดินค่อนข้างมืดและเงียบ หลินซินเหยียนจึงได้ยิน อย่างชัดเจน ตึก! ตึก ตึก! เธอแยกไม่ออกว่านี่เสียงหัวใจ ของเขาหรือเธอ

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้? “พอจงจึงห้าวอุ้มเธอขึ้นมาที่ชั้น สอง เธอถึงได้รู้สึกสงบลงและพูดออกมา

จงจิ่งห้าวเงียบไม่พูดไม่จา

หลินซินเหยียนมองไปยังใบหน้าของเขาที่โดนแสงและเงา พาดผ่านไป จากนั้นก็ถามขึ้น “คุณมาตามหาฉันใช่ไหม? ”

เธอกคอเสื้อเขาแน่น โดยไม่รู้ตัว เพราะอยากให้เขาตอบว่าใช่
แต่ก็กลัวว่าจะผิดหวังกับคำตอบ หรือว่าคุณมาที่นี่เพราะว่ามี ธุระ”

จงจึงห้าวไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาเอาแต่เงียบ เงียบจนหลิน ซินเหยียนรู้สึกไม่สบายใจ เธอพูดออกไปด้วยความลังเลและ ระมัดระวัง “คุณเป็นอะไรไปหรอ?

ทันใดนั้นเองจงจึงห้าวก็อุ้มเธอขึ้นมาถึงชั้นที่เขาเหมาไว้ เงิน เผยชวนได้ขึ้นมาจัดการคนดูแลตามโถงทางเดินออกไปหมด แล้ว และได้เข้าไปหลบอยู่ในห้องกับหลินเฉินและหลินลุยซี เขา ผลักประตูเปิดออก พอเข้าไปแล้วก็ล็อกประตูไว้แน่น จากนั้นก็อุ้ม หลินซินเหยียนเข้าไปในห้องนอนและวางเธอลงบนเตียง

หลินซินเหยียนไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เพราะเขาดูนิ่งมาก มาก จนเธอรู้สึกกระวนกระวายใจ

จงจึงห้าวมองสำรวจเธออย่างเงียบๆ เธอเป็นคนเรียบๆไม่ ชอบแต่งหน้าจึงดูไร้เดียงสา ถ้าใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ต คนก็ คงมองว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ คงดูไม่ออกหรอกว่าเธอเป็นแม่ ลูกสองแล้ว

แต่ว่าเธอในตอนนี้ดูสวยและมีเสน่ห์มาก ซึ่งในขณะเดียวกันก็ ดูไร้เดียงสาด้วย ทว่าอย่างไรก็ตามโดยรวมแล้วเธอสวยมากเลย ทีเดียว

ด้วยท่าที่เธอนั่งในตอนนี้ เขาแค่ก้มหน้าลงก็เห็นเนินอกอัน อวบอั๋นที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคอลึกนั่นแล้ว

เขากับลูกทั้งสองกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเธอหายตัวไป แต่ทว่าผู้หญิงคนนี้กลับมาปรากฏตัวอยู่ข้างชายอื่น แถมยังแต่ง ตัว’สวย’ขนาดนี้ด้วย เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?

หรือว่าจะชอบไอ้พิการนั่น?

“เมื่อกี้คุณกับไอ้พิการนั่นทำอะไรกัน?” แค่นึกถึงตอนที่เธอกับ ไปยื่นหนึ่งกระซิบกระซาบกัน เขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

เธอตาบอดไปแล้วหรอ?

ถึงได้ชอบไอ้พิการนั่น?!

หลินซินเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกตัวว่าไอ้พิการที่เขา พูดถึงคือไปยื่นหนิง หลินซินเหยียนไม่เคยเห็นเขาหยาบ คาย แบบนี้มาก่อนจึงรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก

“เรื่องมันซับซ้อนน่ะ ฉันไม่สามารถเล่าให้มันชัดเจนได้ในสอง สามประโยค.……..

จงจิ่งห้าวจ้องไปที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของเธอที่ กำลังเอ่ยพูดอยู่ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วประทับริมฝีปากตัวเอง ลงไปพลางใช้มือประคองท้ายทอยเธอเอาไว้ เพื่อให้เธอรับจูบ ของเขาได้พอดี มันจึงทำให้เธอพูดไม่ทันจบ

ตอนนี้เขาไม่อยากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีก

พอนึกถึงภาพที่เธอกับไปยื่นหนึ่งใกล้ชิดกัน เขาก็ยิ่งจูบแรงขึ้น ราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

หลินซินเหยียนเบิกตาโพลง ใบหน้าแดงก่ำ เธออยากผลักเขาออกไปเพราะเธอรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว

ทว่าเขาดูท่าจะไม่ผละออกไปเลยราวกับว่าจะกลืนกินเธอไปทั้ง ตัวก่อนแล้วถึงจะหยุด

“อื้ออื้อ —“ช่วยไม่ได้ หลินซินหยียนจำใจกัดริมฝีปากล่างของ เขา จงจิ่งห้ารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาจึงผละออกเล็กน้อย จากนั้นก็ จู่โจมเข้ามาอีก

กลิ่นคาวเลือดอบอวลอยู่เต็มปาก

“ไม่อยากให้ผมจูบหรอ? “จงจึงห้าวถามขึ้น

หลินซินเหยียนอยากจะพูดออกไปว่าไม่ใช่ เขาจูบรุนแรงไป ต่างหาก เธอจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว แต่ว่าเธอกลับส่งเสียงออก มาอย่างไม่ตั้งใจอื้อ~~~”

เธอครางออกมาเบาๆ

จงจิ่งห้าวนึกว่าเธอยอมรับที่ว่าไม่อยากให้เขาจูบ

เขาจึงลงโทษเธอด้วยการละเลงลิ้นเข้าไป กลิ่นคาวเลือดที่ อบอวลอยู่ในปากแรงขึ้น ไม่รู้แล้วว่าเลือดของเขาหรือของเธอ

เข้าใช้ลิ้นรุกล้ำเร่งเร้าเข้าไปในปากของเธอ ทั้งน้ำลายอัน หอมหวานและกลิ่นคาวเลือดของเธอ เขาใช้ลิ้นตวัดรุกเร้าเข้าไป แล้วกลืนมัน

ภาพในตอนนี้มันสุดจะพรรณนาได้

หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บ รู้สึกน้อยใจ เธอทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว แล้วทำไมพอเขาเจอเธอ เขาจะต้องทำกับเธอแบบนี้ ด้วย?

ทำไมกัน?

คิดว่าเธอไม่มีหัวใจหรอ?

“จงจึงห้าวนี่คุณเห็นฉันเป็นพระอิฐพระปูนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร เลยใช่ไหม? ”

เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงของเธอจึงค่อยๆถอน ริมฝีปากออก

เพียงแค่ไม่กี่นาที ริมฝีปากของเธอก็ถูกบดขยี้จนแดงและบวม

ไปหมด

เขาน้ำตาคลอเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจับคางเธอ คุณ เจ็บหรอ? คุณก็เจ็บเป็นหรอ? รู้ไหมว่าหลายวันมานี้ที่ไม่ได้เจอ คุณ ผมกังวลและคิดถึงคุณมากแค่ไหน? ”

“ทุกครั้งที่เสี่ยวลุ่ยถามถึงคุณ รู้ไหมว่าผมต้องโกหกลูกยัง ไง? ผมบอกไปว่าคุณกับลูกกำลังเล่นซ่อนหากันอยู่ พวกเราต้อง ไปตามหาคุณ แต่ดูคุณสิ คุณกำลังทำอะไร? “ขณะที่พูดเขาก็ใช้ สายตากวาดมองเพื่อสำรวจร่างกายของเธอ จากนั้นก็แค่นเสียง หัวเราะออกมา “ตอนที่คุณจูบกับผู้ชายคนอื่น คุณก็รู้สึกเจ็บเห รอ? ”

“ฉันไม่ได้ทำนะ! “หลินซินเหยียนปฏิเสธทันควัน เรื่องที่เธอ ไม่ได้ทําเธอจะไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด!
“ฉันไม่มีทางเลือก! “กว่าเธอจะหลุดออกมาจากเงื้อมมือของ เหอยเจอได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าไม่ใช่ไปยื่นหนึ่งช่วยเอาไว้ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรอดมาจนถึงวันนี้ได้รึเปล่า

“ฉันพึ่งรอดตายมาอย่างหวุดหวิด คุณมีสิทธิ์อะไรมาสงสัยฉัน แบบนี้? “ถึงเธอจะไม่ได้กะพริบตา แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง

“เสี่ยวลุยกับเสี่ยวซี ฉัน…..”เธอเอามือทาบอกฉันแลกมันมา ด้วยชีวิต ฉันจะไม่ต้องการพวกเขาได้ยังไง? ฉันจะไม่กังวล หรอ? ตั้งแต่เล็กจนโตมาถึงขนาดนี้ฉันไม่เคยห่างจากพวกเขา เลย ฉันพยายามดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ เพราะ พวกเขาคือลูกของฉัน เลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน ในวันที่ฉันไม่เห็น หน้าพวกเขา ฉันกังวลอยู่ตลอดว่าพวกเขาจะกินอิ่มนอนอุ่น เปล่า จะมีใครดูแลรึเปล่า ฉันจะตายและจะไม่ได้เห็นหน้าพวก เขาตลอดไปไหม”

เมื่อจงจึงห้าวเห็นท่าทีที่เจ็บปวดของเธอ เขาจึงเดินเข้าไปกอด เธอไว้แล้วจูบลงตรงหน้าผากของเธอด้วยความรักและสงสาร

“ผมขอโทษ…..เขาจูบลงไปอย่างแรงที่ดวงตาและคราบ นํ้าตาที่หางตาของเธอ

ผ่านไปสักพักหลินซินเหยียนก็สงบลง จงจึงห้าวยังคงจูบหน้า ผากพร้อมกับลูบผมของเธอเบาๆ จากนั้นก็จูบเลื่อนลงไปที่แก้ม และหางตาของเธอ”คุณเป็นผู้หญิงที่แต่งงานมีลูกแล้ว อย่าไป ใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนอีก ผมไม่ชอบ”

หลินซินเหยียนข่มตาลง เธอรับรู้ได้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่มันมีเรื่องราวมากมายที่แทรกกลางอยู่ในความรู้สึกนี้ เธอไม่กล้าเปิด ประตูหัวใจของเธอ

“จงจิ่งห้าว คุณจะรับฉันได้หรอ?

ทั้งครอบครัวของเขา ทั้งฐานะของเขา

“คุณจะรับเสี่ยวซีกับเสี่ยวลุยได้หรอ? “เธอน้ำตาไหลออกมา อีกรอบอย่างควบคุมไม่ได้

จงจึงห้าวกุมมือที่สั่นระริกของเธอไว้แหกปีก่อน ประเทศA โรง แรมคังถึงห้อง1908……”

หลินซินเหยียนตัวแข็งทื่อ เขา เขารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?

เธอผลักเขาออก แล้วถามขึ้นด้วยความโมโห!

“นี่คุณสืบเรื่องฉันหรอ!

น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ แล้วเขารู้ได้ยังไง

สําหรับเธอแล้วเรื่องนี้มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจบอกใคร ได้ แถมยังเป็นเรื่องน่าอายที่เธอไม่อยากจะนึกถึงเลยด้วยซ้ำ

มันเป็นความลับที่ถูกซ่อนไว้ลึกสุดในหัวใจของเธอ

จงจึงห้าวถูกเธอผลักจนเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตอนนี้เขายืน ห่างกับเธอไปสองก้าว เขามองเธอที่กำลังกระวนกระวาย ทำตัว ไม่ถูกและละอายแก่ใจ

“ปีนั้นแม่ของคุณกับน้องชายเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณ ต้องการใช้เงิน ดังนั้นก็เลยมีคนแนะนำคุณ………
“ไม่ต้องพูดแล้ว! “หลินซินเหยียนพูดขัดเขาและผลักเขาออก ไปอย่างบ้าคลั่ง ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากได้ยินที่ คุณพูด! ”

จงจึงห้าวคว้ามือเธอไว้ คุณเอาตัวเข้าแลกกับเงิน เพื่อที่จะได้ เอาไปช่วยแม่กับน้องชาย ”

เธอทั้งอับอาย ละอายแก่ใจและรู้สึกไร้หนทางจนอยากจะหนี ไป เธอรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าแล้วยืนเปลือยกายต่อหน้าเขา มันเหมือนกับว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นยังตามหลอกหลอนเธอไม่ หยุด มันเกิดขึ้นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่ตรงหน้าเขา เหมือนเขา กำลังยืนชื่นชมและหัวเราะเยาะเธออยู่

เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวราวกับลูกเต๋าที่โดนเขย่า พูดออกมาก็ แทบจะไม่เป็นประโยค สะใจแล้วใช่ไหม? มีความสุขมากเลย หรอ? ได้ฉีกแผลเป็นในใจคนอื่น รู้สึกประสบความสำเร็จแล้ว ใช่ไหม? ! “