บทที่ 183 ไม่ใช่ทุกครั้งที่มีน้ำใจให้แล้วจะถูกยอมรับ

“ผมมั่นใจได้เลยว่าคนที่โทรมาคือหม่ามีของผม”หลินเฉิน สาบานได้เลย

เส้นเผยชวนมองจงจึงห้าว ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง จงจึง ห้าวจึงถามขึ้นหาตำแหน่งได้ไหม? ”

“เนื่องจากเวลาโทรมันสั้นเกินไปเลยไม่อาจระบุตำแหน่งที่ ชัดเจนได้ แต่ว่าอาจจะพอหาได้ว่าหมายเลขที่โทรมาจากไหน เสิ่นเผยชวนพูดขึ้น

“แค่ผมกดโทรกลับเบอร์นี้ก็ตรวจหาตำแหน่งที่ชัดเจนได้แล้ว ไม่ใช่หรอครับ? “หลินซีเงินไม่อาจปิดบังความร้อนรุ่มในใจไว้ ได้อีกแล้ว เขาอยากจะหาหม่ามีให้เจอเร็วๆ

จงจิ่งห้าวจับมือน้อยๆของเขาเอาไว้ แล้วดึงเข้ามากอดเบาๆ เขาพยายามดิ้นแต่กลับถูกจงจึงห้าวกดไหล่ไว้ ถ้าหม่ามีของหนู ไม่ถูกจับตาดูอยู่ เธอจะต้องติดต่อมาแน่ แต่นี่โทรติดแล้วกลับไม่ พูดไม่จา แถมลูกยังได้ยินเสียงคนอื่นอีก เพราะงั้นนี้จึงแสดงให้ เห็นว่าเธอกำลังถูกจับตามองอยู่ อีกอย่างถ้าลูกโทรกลับไปหา เธออีก คนร้ายเกิดไหวตัวทันขึ้นมาแล้วย้ายไปที่อื่นล่ะ เราจะทำ ไง? ”

หลินซีเฉันคิดดูมันก็จริง ถ้าหม่ามี้เป็นอิสระอยู่ล่ะก็เธอจะต้องติดต่อมาหาเขาแน่ เพราะงั้นตอนนี้ที่ยังไม่ติดต่อมาก็แสดงว่า เธอถูกคนจับตัวไว้

“งั้นตอนนี้จะทำยังไงดีครับ? “หลินซีเฉินถามอย่างร้อนใจ

“พ่ออยู่นี่ พวกเราจะต้องหาเธอเจอแน่นอน ลูกอย่างกังวลไป เลย”จงจิ่งห้าวเบี่ยงเบนความสนใจของเขาได้สําเร็จ ในขณะ เดียวกันหนูน้อยก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักจงจึงห้าว เพราะเขาเอาแต่คิดว่าจะหาหม่ามีเจอได้ยังไง

เสิ่นเผยชวนเหลือบมองโดยไม่พูดอะไรออกมาเดี๋ยวผมไปคุย กับคนขับรถเรื่องเส้นทางสักครู่ครับ”

ตามหมายเลขโทรศัพท์ที่หลินซินเหยียนโทรมา เขาสืบหาได้ แล้วว่าเลขนั้นมาจากที่ไหน และถึงแม้ข้อมูลมันจะกว้างมาก แต่ ถ้าได้ไปถึงมันก็แสดงว่าพวกเขาได้เข้าใกล้กับสถานที่ที่หลินซิน เหยียนถูกเอาไปซ่อนไว้มากขึ้นนิดหน่อย และแน่นอนว่ามันจะ ช่วยพวกเขาได้มากเลยทีเดียว

“อืม”

จงจิ่งห้าวตอบลืมออกไปด้วยท่าทีเรียบเฉย “พวกเราจะหาหม่ามี้เจอไหมครับ? “หลินซีเฉินถาม “เจอสิ จงจิ่งห้าวตอบอย่างมั่นใจ เขาเชื่อมั่นว่าอย่างนั้นจริงๆ เขาจะหาเธอเจอแน่นอน!
เงินเผยชวนเดินเข้ามา เดี๋ยวต้องเอารถไปเติมน้ำมันที่จุด บริการ กรถ เพราะงั้นพาเกี่ยวกับเสี่ยวลุยไปรับอากาศข้าง นอกด้วยดีกว่า”

อุดอู้อยู่ในรถมาตลอดพวกเขาคงจะเบื่อแย่ ถึงแม้ในรถจะมี ทุกอย่างเหมือนในบ้านก็ตาม แต่ถึงยังไงมันก็เป็นรถบ้าน พื้นที่ เลยค่อนข้างจํากัด

หลินซีเฉินลุกขึ้น”งั้นผมลงไปกับคุณก่อน

“ครับ”เสิ่นเผยชวนยื่นมือออกมาจับมือผมไปนะครับ”

หลินซีเงินค่อนข้างว่านอนสอนง่าย เขายื่นมือออกไปจับไว้

“ดูแลเขาให้ดีล่ะ”จงจิ่งห้าวกำชับ

เนื่องจากจุดบริการพักรถมีคนพลุกพล่าน อีกทั้งยังมีคนหลาก หลายประเภทอยู่ด้วย

“ผมรู้น่า” เสิ่นเผยชวนเหลือบมองเขา ตอนนี้เป็นพ่อคนแล้วก ลายเป็นคนอ่อนไหวง่ายไปแล้วสินะ

เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ต้องดูแลเด็กได้สิ

แต่ก็เข้าใจคนเป็นพ่อก็ต้องรักและเป็นห่วงลูกตัวเองเป็น ธรรมดา เขาเลยไม่พูดอะไรมาก

“ดูกันว่าที่นี่จะมีที่ให้พักผ่อนไหม?

เสิ่นเผยซวนอุ้มหลินซีเฉินลงจากรถ ส่วนจงจึงห้าวก็เดินไปข้าง หลังรถเพื่ออุ้มลูกสาวออกมา
เด็กหญิงตัวน้อยนอนหลับปุ๋ย แก้มแดงระเรื่อ เขาก้มลงไปอุ้ม ลูกสาวขึ้นมา เธอตื่นทันทีเพราะถูกอุ้ม

เธอลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย แต่พอเห็นว่าคนที่อุ้มอยู่คือจง

จึงห้าว เธอก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล”คุณพ่อ” จงจิ่งห้าวหัวใจแทบละลายเมื่อถูกเรียกว่าพ่อ เขาจุ๊บลงเบาๆที่ หน้าผากของลูกสาว”พวกเราออกไปรับอากาศข้างนอกรถกัน

เมื่อได้ยินว่าจะได้ลงจากรถเด็กสาวก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา ทันที ความงัวเงียที่พึ่งตื่นเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้งที่นี่มีอะไรขาย ไหมคะ? ”

จงจึงห้าวบีบจมูกลูกสาวเล่นเบาๆ แล้วพูดด้วยความ เอ็นดู“มีสิ”

เด็กสาวฉีกยิ้มร่า

ผมของหลินลุยซีพันกันไปหมด จงจึงห้าวจึงอยากจะช่วยหวีให้ ทว่าแค่เขาเริ่ม เด็กสาวก็สีหน้าเปลี่ยนทันที”เจ็บค่ะ”

จงจึงห้าวไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน

เขารีบชักมือกลับแล้ววางหลง พ่อไม่เคยหวีผมให้ใครมา ก่อน”

หลินหลุยซีส่องกระจกดู ผมของเธอยังนิดหน่อย แต่เธอไม่อยากให้คุณพ่อหวีผมให้เธอเลยทำหน้าทิ้งออกไป คุณพ่อคะ คุณพ่อไม่ชอบที่หนูน่าเกลียดใช่ไหมก็เลยจะหวีผมให้? ”

จงจิ่งห้าว”……”

“ไม่น่าเกลียดเลย ลูกสาวพ่อสวยที่สุด สวยจนไม่มีใครเทียบ ได้ จงจิ่งห้าวอุ้มลูกสาวขึ้น ถ้างั้นไม่หวีแล้ว”

เด็กน้อยซบลงตรงไหล่เขา “หนูอยากไปซื้อของอร่อยๆค่ะ

จงจึงห้าวมองลูกสาวของเขา หลินซีเฉันเคยบอกไว้ว่าเธอชอบ เอาแต่กิน เห็นทีคงจะจริงอย่างที่บอก

แต่ว่าเขาชอบมัน

จงจิ่งห้าวเจอคนเจ้าเล่ห์และจอมปลอมมานักต่อนัก พอมีเด็ก น่ารักไร้เดียงสาปรากฏตัวขึ้นมาในโลกของเขา มันจึงทำให้เขา รู้สึกว่าชีวิตของเขาไม่น่าเบื่ออีกต่อไปแล้ว

“ตรงนั้น ตรงนั้นค่ะพ่อ”หลินลุยซีออกไป เธอชี้ไปยัง ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ห่างออกไปไม่ไกลมาก

จงจิ่งห้าวพูดออกไปด้วยความอดทน “พ่อเห็นแล้ว

เขารู้สึกจนปัญญา แต่ในขณะเดียวกันก็ชอบมันมาก เมื่อเดิน เข้ามาในซุปเปอร์มาร์เก็ตหลินลุยซีก็ตะโกนว่าจะลง เธออยาก เลือกของกินเอง

และอาจเป็นเพราะซุปเปอร์มาร์เก็ต ในจุดบริการพักรถสินค้า ค่อนข้างมีราคาแพง คนจึงไม่ค่อยเยอะ จงจิ่งห้าววางเธอลง เธอผละออกจากอ้อมกอดแล้ววิ่งแจ้นออกไป

จงจิ้งห้าวขมวดคิ้มแน่นพร้อมกับสาวเท้าก้าวตามไปอย่าง รวดเร็ว”ช้าลงหน่อย” “หนูจะเอาอันนี้”หลินลุยซีหยิบช็อกโกแลตมากล่องหนึ่งแล้วก อดเอาไว้ เอามันฝรั่งทอดด้วย แล้วก็อันนี้ อันนี้….หยิบไปได้

สองสาม เธอก็หยิบไม่ถึง เธอจึงตะโกนเรียงจงจึงห้าวขึ้น “พ่อคะ

หนูหยิบอันนี้ไม่ถึง”

เนื่องจากชั้นวางค่อนข้างสูง เธออยากได้ขนมที่วางอยู่ด้านบน แต่เธอเอื้อมไม่ถึง

จงจึงห้าวยืนอยู่ด้านหลังเธอ เขาเอื้อมไปหยิบของที่ลูกสาว อยากได้ลงมาอย่างง่ายดาย เดี๋ยวพ่อถือไว้ให้

“ไม่เอาค่ะ”หลินลุย สายหน้า เธอคิดว่าเก็บไว้กับตัวเองถึงจะ

ปลอดภัยที่สุด

“อันนี้ไม่ได้ มันแพงเกินไปฝั่งตรงข้ามมีคุณแม่คนหนึ่งพูดกับ ลูกชายขึ้น

เด็กผู้ชายจ้องเขม็งไปที่น้ำผลไม้ขวดนั้น ดูท่าทีเหมือนอยากจะ ได้มาก แต่ทว่ากลับไม่งอแงว่าอยากได้ แม่ของเขาจึงช่วยหยิบ น้ำแร่ออกมาให้เขาขวดหนึ่ง”ดื่มอันนี้แล้วกัน”

คุณแม่หยิบน้ำแร่ส่งให้ลูกชาย จากนั้นก็ไปจ่ายเงิน

หลินลุยซีมองของที่อยู่ในมือของเธอ แล้วมองไปที่เด็กชายคน นั้นกับแม่ของเขา จากนั้นก็เงยหน้ามองจงจึงห้าว พ่อคะ หนูหยิบมาเยอะเกินไปรึเปล่า? มันแพงมากไหม พวกเราต้องจ่าย ทั้งหมดเท่าไหร่คะ?

จงจิ่งห้าวนั่งยองๆลงตรงหน้าลูกสาว แล้วยื่นมือออกไปจัดผม ที่บังหน้าผากของเธอเอามาทดไว้หลังใบหู จากนั้นก็พูดขึ้นอย่าง อ่อนโยน ไม่เลย พ่อจะพยายามหาเงินมาให้ได้เยอะๆเพื่อเอามา ให้ลูกสาวของพ่อได้ซื้อของที่หนูอยากได้

“หนูรักพ่อนะคะ”หลินลุยซีโน้มตัวเข้าไปจับที่แก้มจงจึงห้าว หนึ่งที“หนูเอาน้ำผลไม้ขวดนั้นได้ไหมคะ?

จงจึงห้าวยังคงอึ้งอยู่กับจับของลูกสาวเมื่อกี้ เขายื่นมือออกมา ลูบที่หน้า บนหน้ายังมีน้ำลายจากรอยจับของเธออยู่เลย

ทว่าเขากลับไม่รู้สึกว่ามันสกปรก กลับกันกับรู้สึกว่านี่เป็น ความรักที่ลูกสาวมีต่อเขาซะอีก เขายิ้มร่าออกมาแล้วลุกขึ้นไป หยิบน้ำผลไม้ขวดนั้นให้เธอ

หลินลุยซีรับน้ำผลไม้มาแล้ววิ่งไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงินจากนั้น ก็ยื่นมันให้กับเด็กชายคนนั้นฉันให้นาย

“พวกเราไม่ได้ซื้ออันนี้”แม่ของเด็กชายพูดขึ้นอย่างอึดอัด

“เดี๋ยวพ่อฉันจ่ายให้”หลินลุยซียื่นมือออกไป เธอเบิกตาโต มองไปที่เด็กชาย เขาค่อนข้างผอม บนตัวสวมเสื้อสเวตเตอร์ลาย ทางสีดำ มันไม่มียี่ห้อและดูเก่าพอสมควร ทว่ากลับดูสะอาดมาก

เด็กชายมองมาที่เธอ แต่ไม่ยื่นมือออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะผม เฝ้ารุงรัง แต่เขาก็ดูออกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คงจะมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยแน่

ดูแววตาที่ไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกของเธอสิ แค่นี้ก็รู้แล้วว่า เธอต้องเป็นเด็กที่ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีแน่ๆ

เพียแต่ว่าเธอยังไม่เคยได้รับการขัดเกลาจากโลกใบนี้ ก็เลย ไม่รู้จักความยากลำบากของชีวิต ไม่รู้จักจิตใจที่ชั่วร้ายของ

มนุษย์ เธอถึงได้รักษาดวงตาอันใสซื่อบริสุทธิ์แบบนั้นไว้ได้

เขาพูดอย่างสุภาพ ขอบคุณนะ แต่ไม่จำเป็นหรอก”

“แต่ว่านายอยากได้มากไม่ใช่หรอ? “หลินลุยกะพริบตา ปริบๆ

“ถ้าผมอยากได้ ผมจะซื้อมันเองครับ”พูดจบเด็กชายก็จูงมือ แม่ของเขา แม่ครับพวกเราไปกันเถอะ”

คุณแม่ของเด็กชายจ่ายเงินเสร็จก็พาลูกเดินออกไป

หลินลุยซีทำอะไรไม่ถูก เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมได้แต่มองแผ่นหลัง

ของเด็กชาย เดินจากไป

นี่เธอทําอะไรผิดไปรึเปล่า?

เธอผิดหรอ?

เนื่องจากหลินลุยซีถูกปฏิเสธ เธอจึงเริ่มสงสัยว่าตัวเองทำ อะไรผิดไป

เธอถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในใจ

จงจึงห้าวอุ้มลูกสาวขึ้นมาแล้วลูบผมเธอ จากนั้นก็พูดปลอบออกไปเสียใจหรือเสี่ยวย? ”

หลินลุยซีพยักหน้า”หนูเห็นว่าเขาอยากได้มากก็เลยจะเอาให้ เขา แล้วทำไมเขาถึงไม่เอาล่ะคะ”

จงจิ่งห้าวมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาหรี่ตามองแม่ลูกที่ยืน อยู่หน้ารถบัสคู่นั้น เขาดูออกว่าเด็กผู้ชายคนนั้นหยิ่งทรนงในตัว เองมาก ในอนาคตจะต้องเป็นคนที่มีความสามารถมากแน่ๆ

“เสี่ยวลุ่ย การมีน้ำใจต่อกันบนโลกนี้อาจจะไม่ได้การมีน้ำใจ ตอบแทนกลับมา และไม่ใช่ว่าการที่เราใจดีมันจะถูกยอมรับไป ทุกครั้งหรอกนะ “เขารู้ว่าลูกสาวของเขาเป็นเด็กใจดี เธอรู้สึก เห็นใจที่เด็กผู้ชายคนนั้นไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

บางทีในสายตาของเด็กผู้ชายคนนั้นอาจจะคิดว่าความใจดี ของเธอคือความสงสารเขา

เพราะงั้นเขาจึงไม่ยอมรับความสงสารจากเธอ

จงจิ่งห้าวลูบหน้าผากลูกสาวเบาๆ หม่ามีของหนูดูแลหนูมาดี มากๆเลย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ