บทที่ 180 ยัยคนไม่มีหัวจิตหัวใจ

“ง่วง” มือน้อยๆของหลินลุยซีจับคอเสื้อของจงจึงห้าวไว้แน่น ไม่ยอมคลาย อยากนอนแต่ก็เพราะเป็นที่แปลกใหม่เลยนอนไม่ หลับ

ร่างเล็กๆ คอยถูไถอยู่ในอ้อมกอดเขา

จงจิ่งห้าวกอดลูกสาวเข้ามาในอ้อมอก ฝ่ามือใหญ่ลูบหลัง ลูกสาวไว้คอยกล่อมอย่างมีความอดทน “เด็กดี แด๊ดดี้อุ้มหนู นอนนะ”

หลินลุยซีเอาหน้าซุกเข้าไปในอ้อมอกของเขา อ้อมอกของ แด๊ดดี้อบอุ่นจังเลย มีเสื้อผ้ากั้นอยู่เธอก็สามารถรู้สึกได้ถึง ร่างกายก่าย่าของแด๊ดดี้ อุณหภูมิที่ร้อนระอุ “แด๊ดดี้ยังจะทิ้งพวก หนูกับหม่ามีอีกมั้ยคะ? หนูไม่อยากแยกจากกับแด๊ดดี้ หนูอยาก ใช้ชีวิตอยู่กับแด๊ดดี้ หม่ามีแล้วก็พี่ชาย เหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่ บ้านมีแดดดี้หม่าม มีคุณปู่คุณย่า……

เสียงของเด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งเบา สุดท้ายแทบจะไม่ได้ยิน

จงจึงห้าวก้มหน้า เด็กน้อยเอาหน้าซ่อนอยู่ในอ้อมอกเขา หาง ตาที่โผล่มามีน้ำตาอยู่ลางๆ

“หนูเห็นเด็กคนอื่นถูกแด๊ดดี้อุ้มไว้ คอยผลักชิงช้าให้ หนูอิจฉา มากเลยค่ะ……
ตั้งแต่เด็ก โลกของเธอมีแค่หม่ามี พี่ชาย คุณยาย ไม่เคยมี แด๊ดดี้ตัวละครตัวนี้เลย

หลังจากเจอจงจึงห้าว เธอติดเขางอมแงม ที่จริงคือกลัวเขาจะ ทิ้งเธออีกครั้ง

เธอก็จะกลายเป็นเด็กไม่มีพ่ออีก

จงจิ้งห้าวถอยร่างกายออกมาเล็กน้อย ยกใบหน้าเล็กๆของ เธอมาซบที่ฝ่ามือ ไม่รู้ว่าเพราะอากาศอบอ้าว หรือเพราะความ กล้ำกลืนของหลายปีนี้ เบ้าตาของเธอแดงก่ำ บนขนตางอนยาว มีน้ำตาห้อยอยู่ เขาโน้มตัวจูบน้ำตาของลูกสาว เสียงแหบแห้ง “ไม่ครับ ต่อไปแด๊ดดี้จะไม่ไปจากพวกหนูอีก”

ริมฝีปากของเขาอบอุ่นแต่นิ่มนวล เด็กน้อยหลับตาลงด้วย สัญชาตญาณ กลิ่นอายของแด๊ดดี้ใกล้ขนาดนี้ เขาอุ้มตัวเองไว้ จับตัวเอง ช่างมีความสุขจังเลย

เธอเป็นคนที่พึงพอใจอะไรง่ายมาก แค่จูบ จูบเดียว ก็ทำให้ หัวใจเธอละลายไปหมดแล้ว

แต่เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเธอ ก็ทำให้ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถ สงบเหมือนกัน

ตอนนั้นเขารู้ว่าหลินซินเหยียนตั้งครรภ์ เขาเป็นคนผลักเธอ ออกจากชีวิตของเขา พลาดมานานหลายปีแบบนี้

ตอนนี้ ความรักนี้ จะชดเชยให้ยังไง? “ตัวแสบ ทําไมนายไม่ไปข้างหลัง รถบ้านกว้างมาก ด้านหลังของฝั่งคนขับมีโซฟาวางอยู่ตัวนึง เส้นเผยชวนเอนตัวอยู่บน โซฟาและกำลังศึกษาเส้นทางอยู่ หลินซีเฉินนั่งอยู่ข้างๆเขา หมอบอยู่บนกระจกรถ มองนอกกระจกรถตลอด ได้ยินคำพูดของ เส้นเผยชวน แม้แต่หน้าเขาก็ไม่หันมามองเลย ไม่ง่วงครับ ไม่ อยากไป

น้องสาวติดจงจึงห้าวงอมแงม เขาไม่อยากดู เห็นแล้วไม่ สบายใจ

ถ้าจงจึงห้าวรักพวกเขาจริงๆ ทำไมตอนนั้นถึงทิ้งหม่าล่ะ? ตอนนี้มาทําหน้าเสียใจขนาดนั้น มันหมายความว่ายังไง?

“คุณอาเงิน เขาเป็นคนยังไงครับ?” หลินเฉินรู้สึกสับสนกับ จงจึงห้าวมาก ใจนึงอยากเข้าใกล้เขา แต่อีกใจก็ปล่อยวางเรื่อง ที่เขาเคยทิ้งหลินซินเหยียนไม่ได้

เส้นเผยชวนถูกถามจนอึ้ง เขาลุกขึ้นมานั่ง “นายว่าใคร?”

หลินซีเฉินชี้ไปที่ด้านหลัง เสิ่นเผยชวนเข้าใจแล้วว่าเขาหมาย ถึงใคร เขากอดคอเขาหลินเฉินไว้ในอ้อมกอด “เจ้าตัวแสบ นั่น มันพ่อของนายเชียวนะ นายเรียกพ่อว่าเขา?”

“ทําไมผมต้องเรียกคนที่ทิ้งผมว่าพ่อด้วย?” หลินซีเฉินแหงน หน้า หน้าตาเย่อหยิ่งจะแย่อยู่แล้ว ที่จริงในใจกลับอิจฉาหลินลุย ซี ที่สามารถเรียกคำว่าแอ๊ดดี้ออกมาได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าเขากลับยากที่จะเปิดปากพูด

เพราะฝังใจกับเรื่องที่เคยถูกเขาทอดทิ้ง จงจึงห้าวไม่เพียงแค่ทอดทิ้งพวกเขา ยิ่งได้ทอดทิ้งหม่ามีของเขา เขาจะไม่ให้อภัย ง่ายๆหรอก

ถึงแม้ตอนนี้เขาทำตัวดีอยู่

เสิ่นเผยชวนจ้องเจ้าตัวเล็ก ดูออกว่าเขามีเรื่องฝังใจกับจงจึง ห้าว

ยื่นมือใช้แรงขยี้ผมของเขาทีนึง “ตอนนั้นแด๊ดดี้นายไม่รู้ว่า หม่ามีนายท้องอยู่แน่นอน ตามนิสัยของเขาแล้ว ถึงเขาไม่ชอบ ถึงรับผิดชอบ ก็ไม่มีทางหย่าร้างหรอก”

หลินเฉินไม่ได้โฟกัสว่าจงจึงห้าวจะรับผิดชอบ แต่เขาโฟกัส ว่าจงจึงห้าวชอบหรือเปล่า หรือตอนที่เขาแต่งงานกับหม่ามีก็ไม่ ได้ชอบหม่ามีอยู่แล้ว?

ถ้าไม่ชอบ ทำไมยังต้องแต่งงานกับหม่ามีด้วย?

หรือว่าน้ำเข้าสมอง?

“งั้นเขาก็ทำให้หม่ามีผมเสียเวลาน่ะสิ?” หลินซีเฉินขมวดคิ้ว

พูด

ถ้าไม่ใช่เขา งั้นหม่ามีก็สามารถหาคนที่ชอบเธอแล้วไม่ใช่เห

รอ?

เสิ่นเผยชวนรูดจมูกเขาทีนึง “ตัวแสบ คิดอะไรน่ะ? เรื่องของ ผู้ใหญ่ นายอย่ากังวลหน่อยเลย ระวังแก่เร็วนะ”

หลินซีเฉินแบะปาก “จะแก่ก็คุณอาแก่ก่อนผมนะ” เขาคอยนับนิ้ว “อีก20ปีข้างหน้า คุณอาก็เข้าสู่วัยชราแล้ว ถึงเวลาผมเพิ่งใด เป็นหนุ่มพอดี”

หลินเฉินพูดจบก็ได้วิ่งหนีไปโดยเร็ว

“เฮ้ย เจ้าตัวแสบ” เสิ่นเผยชวนจนปัญญา “ช้าหน่อย อาไม่จับ นายหรอก พ่อนายให้ท้ายลูกซะขนาดนั้น

จนถึงตอนนี้เสิ่นเผยชวนยังทำใจไม่ได้เลยที่จงจึงห้าวไม่ให้ เขาจับต้องหลินลุยซึ

เส้นเผยชวนยิ่งคิดยิ่งโกรธ

แม่ง หวงลูกสาวชะมัดเลย! ก็แค่ลูกสาวคนนึงไม่ใช่เหรอ?

คิดว่าคนอื่นคลอดไม่เป็นหรือไง

แต่ว่าไปแล้ว หลินซินเหยียนนี่ก็คลอดลูกเป็นจริงๆเลย คลอด แฝดชายหญิง แถมล้วนสืบทอดจุดเด่นของพ่อแม่มา ลูกชาย ฉลาด ลูกสาวนุ่มนิ่มน่ารัก ถ้าเขามีลูกแบบนี้สองคน เขาก็คงรัก จะแย่เหมือนกัน

จะโทษ ก็โทษที่เขาไม่มีวาสนาดีเหมือนจงจึงห้าว

“เฮ้อ~” เสิ่นเผยชวนถอนหายใจหนึ่งแล้วเอนตัวอยู่บนโซฟา ตอนที่หยิบมือถือขึ้นมาเตรียมดูเส้นทางต่อ จงจึงห้าวออกมาจาก ข้างใน เขาสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งอีก “ลูกสาวนายล่ะ?”

ที่จริงเขาอยากถามว่า นายยอมทิ้งลูกไว้ข้างในออกมาได้ยังไงไม่ควรอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวนายเหรอ?

“หลับไปแล้วเขาวางแผนรอบนึงแล้วถามว่า ทางรัต?”

“ใช่ แต่ตามฉันวิเคราะห์ ถ้าอยากสอบของพวกเรา ต้องเส้นทางที่เปลี่ยวที่สุดแน่นอน แต่ถนน เกิน ข้อเสียคือ ถนนไม่ไป

ให้ลูกน้องสองไปตรวจสอบสามารถหาเบาะแสอะไรเจอมั้ย มีเขาก็เป็นคนไปแล้ว

ชวนให้มองไปที่ข้างจากนั้นเข้าใกล้จงจึงห้าว “ฉันว่าเจ้า ตัวแสบนั่นมีเรื่องฝังใจกับนายนะ”

มีหรือจึงเฉินฝังใจกับ

เขาดี

“เขากําลังโทษเรื่องตอนฉันหย่ากับหลินซินเหยียนจงจิ่ง ห้าวหลุบตาลง ๆสายตากำลังมองมือถืออยู่ แต่ความคิด กลับไม่ได้บนมือถือ

เสิ่นเผยชวนเขาอย่างคลุมเครือ “ตอนนั้นนายได้ชอบเธอไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึง…….. ท้องได้ล่ะ?

ตอนนั้นเขาไม่พึงพอใจกับงานแต่งครั้งนั้น อันนี้เขากับซูจ้าน ต่างก็รู้ ถ้าไม่ใช่แม่ของเขาหมั้นหมายไว้ เขาไม่มีทางแต่งงานกับ หลินซินเหยียนหรอก

ในเมื่อไม่รักคนอื่น ไม่ชอบคนอื่น ตอนนั้นข้างกายเขาเองก็มี เหอรุ่ยหลินอยู่ ทำไมถึงท่าหลินซินเหยียนท้องได้

จงจึงห้าวมองเขาด้วยหางตาอย่างราบเรียบ “สืบถามเรื่อง

ส่วนตัวของฉันให้น้อยๆหน่อย

สําหรับเรื่องนี้ เขาไม่ค่อยอยากจะพูดสักเท่าไหร่ ความซับ ซ้อนของในนั้นเขารู้ก็พอแล้ว

จะให้ป่าวประกาศไปทั่วหรือไง?

จากนั้นก็รู้กันหมดว่าหลินซินเหยียนไม่ได้ท้องหลังแต่งงาน?

มีหรือที่เสิ่นเผยชวนยังจะไม่เข้าใจเขา เรื่องที่เขาไม่อยากพูด ใครก็ทําอะไรเขาไม่ได้

เขาหยิบมือถือมาดูเส้นทางต่อ ดูว่ามีเส้นทางที่ถนนดีกว่าหรือ เปล่า ที่ทั้งใกล้และพื้นผิวถนนเรียบ

ด้านในหลิน เฉินนอนอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมาก็ไม่รู้สึกง่วง นอนเลย เขาใช้มือข้างหนึ่งท้าวคางไว้ มองดูน้องสาวที่หลับสนิท และยื่นมือหยิกจมูกของเธอ “ยัยคนไม่มีหัวจิตหัวใจ เรียกแด๊ดดี้ ไวจริงๆ”
หลินลุยรู้สึกคันจมูก เธอขยับร่างกาย หันหน้าไปอีกทางแล้ว นอนต่อ

หลิน เฉินรู้สึกเบื่อ นอนลงบนเตียงด้วยท่าทางอ้าซ่า มองแสง ไฟของด้านบนแล้วพูดพึมพำ “เมื่อไหร่ถึงจะสามารถหาหม่ามี เจอน้า?”

ทันใดนั้น มือนาฬิกาข้อมือที่เขาใส่อยู่ดังขึ้น เขายกมือขึ้น หน้าจอ โชว์ว่าเป็นเบอร์แปลก เขาไม่รู้ว่าเป็นเบอร์ของใคร จะ เป็นหม่ามีโทรมาหรือเปล่า?

ความคิดนี้โผล่ขึ้นมา เขารีบกดปุ่มรับสายทันที

เอาที่รับเสียงมาวาง ใกล้ๆปาก พร้อมเรียกออกมาอย่างห้าม ใจไม่ได้ “หม่ามี้”

ทางโน้นมีเสียงผู้หญิงก้องมา……..