บทที่ 177 ผมคิดถึงหม่ามี้แล้วจะทำยังไงครับ

ป้าฮัวกลับมาจากโรงพยาบาลก็ถูกเส้นเผยชวนจับแล้ว แถม ยังได้พาไปที่ตึกเล็กๆตึกนั้น

“นี่คือบ้านของคุณ?” คำถามนี้จ้านเป็นคนถาม แถมยังถาม ทั้งๆที่รู้อีก จุดประสงค์ก็คืออยากดูว่าเธอซื่อสัตย์หรือเปล่า

ป้าฮัวมองสำรวจคนที่อยู่ในบ้าน และได้พูดอย่างซื่อสัตย์ “ใช่

ป้าฮัวเป็นคนฉลาด เหอยเจ๋อที่ก่อนหน้านี้พักอยู่ที่นี่ไม่เหมือน คนธรรมดา คนพวกนี้ยิ่งไม่เหมือนคนธรรมดาเลย

“ก่อนหน้านี้ที่นี่เคยพักคนอะไร?” ซูจ้านได้ถามอีก

“ฉันไม่รู้จักค่ะ เขาได้ให้เงินฉันก้อนนึง แล้วพักอยู่ที่นี่ชั่วคราว แล้วยังมีผู้หญิงอีกคนด้วยค่ะ” ป้าฮัวไม่กล้าพูดโกหกแม้แต่คำ เดียว

จงจึงห้าวที่นั่งอยู่บนโซฟาได้ยินคำพูดของป้าฮัวแล้วหลับตา ลง ระหว่างคิ้วเป็นก้อนเมฆดำที่ไม่ยอมจางหายไป

ซูจ้านมองจงจิ่งห้าวทีนึง ก็ได้ถามอีก “แล้วตอนนี้คนล่ะ?”

“ไปแล้วค่ะ คุณผู้หญิงคนนั้นได้รับบาดเจ็บ หลังจากไปตรวจที่ โรงพยาบาลไม่เป็นไร ก็ถูกนำตัวไปแล้วค่ะ”
หนังตาของซูจ้านกระตุก

หลินซินเหยียนได้รับบาดเจ็บจริงๆด้วย

เขาเหลือบไปมองจงจึงห้าวอีกครั้งอย่างระมัดระวัง เสิ่นเผย ชวนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ไม่กล้าส่งเสียง

ความกดอากาศยิ่งอยู่ยิ่ง ความหนาวเย็นที่แปลกประหลาด ทำให้คนเงียบสงัดราวกับจั๊กจั่น

จงจิ่งห้าวลุกขึ้น เดินมาที่ตรงหน้าของป่าฮัวแล้วมองเธอจากที่ สูงลงมาที่ต่ำ “เธอได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?”

ป้าฮัวรู้สึกได้ถึงความโกรธของผู้ชายคนตรงหน้านี้อย่าง ชัดเจน เธอไม่กล้าพูด ก้มหน้าไว้และสั่นไปทั้งตัว

“พูดมา!”

ความโหดเหี้ยมที่ความโกรธควบคุมไว้ได้ระเบิดออกมา กะทันหัน ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็ช็อก ส่วนป้าตัวได้คุกเข่าลง โดยตรง เสียงดังกึก เจ็บจนกัดฟันและพูดซ้ำๆอึ้งๆ “ฉัน ฉันไม่รู้ ค่ะ ตอนนั้นฉันอยู่ชั้นล่าง ปกติคุณเหอไม่ให้ฉันขึ้นไปชั้นบนค่ะ”

เธอเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าจงจึงห้าวคือมาหาผู้หญิงคนนั้น “พวกคุณมาหาคุณหลิน ใช่มั้ยคะ เธอถูกขังอยู่ที่ชั้นสองตลอด วัน ที่ได้รับบาดเจ็บ เหมือนคุณเหอะ จะ…….

“จะอะไร?” ซูเสิ่นร้อนใจจะตายอยู่แล้ว แค่พูดจาก็ดึกๆยักๆอยู่ได้
“ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ฉันรู้แค่ว่าตอนนั้นคุณหลินแต่งตัว ไม่เรียบร้อย เลือดเต็มหัว คุณเหอเปลือยกายไว้ฉันได้ยินพวก เขาทะเลาะอยู่ชั้นบน น่าจะคุณหลินไม่ยอม ถึง ถึงได้คิดไม่ตก

เธอพูดได้คลุมเครือ แต่ก็เข้าใจง่ายขนาดนั้น ทำให้คนแค่ฟัง ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

คนที่อยู่ในบ้านต่างก็ไม่กล้าหายใจเสียงดัง แอบม อบมองจงจิ่ง ห้าว

สีหน้าของเขาเขียว กล้ามเนื้อใบหน้ากระตุก ดูแล้วน่ากลัว สุดๆ

เสียงของเขาทุ่มต่ำ แววตามีไฟโกรธที่หยุดไม่ได้ระยิบระยับ อยู่ ราวกับว่าขอแค่ป้าฮัวกล้าพูดโกหกคำนึง เขาก็จะเอาเธอตาย ทันที “บอกมา ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?

“ฉันไม่รู้ค่ะ ไม่รู้จริงๆ ตอนนั้นเขาได้พาคนไปจากโรงพยาบาล โดยตรง แต่ฉันเหมือนเห็นเขาค้นหาเส้นทางจากในมือถือ จุด หมายปลายทางเหมือนจะเป็นมณฑลซวนค่ะ จริงๆนะ ที่ฉันพูด เป็นความจริงหมดเลย ไม่กล้าพูดโกหกสักคำ ฉันดูออกว่าคุณเห อหลอกฉัน เขาบอกว่าคุณหลินเป็นแฟนของเขา แต่ฉันเห็นคุณ หลินไม่ได้รักเขาเลย เพื่อต่อต้านแล้วถึงตัวเองได้บาดเจ็บก็ไม่ แคร์ ฉันรู้แค่นี้จริงๆค่ะ”

ป้าฮัวขอความเมตตารัวๆ “ฉันก็แค่รับเงินมาและเช่าบ้านออก ไปเท่านั้นเองค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ที่รู้ก็พูดออกมาหมดแล้วขอร้องพวกคุณใจกว้างอย่าถือสาเลย ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ

“ถ้าเหมือนที่เธอพูดจริงๆ พวกเขาไปที่มณฑลซวน บุคลากรที่ ตรวจอยู่หน้าด่านของพวกเราก็จะพบเห็นแน่นอน งั้นเหอยเจอ ไม่อยากถูกพบเห็น พวกเขาก็จะไม่กล้าใช้ทางด่วนแน่นอน ยิ่งไม่ กล้านั่งเครื่องบิน ตอนนี้แม้แต่รถไฟก็ยังต้องใช้บัตรประจำตัว ประชาชนเลย ค่าตอบเดียวพวกเขาเดินเส้นทางลัด” เสิ่นเผยชวน วิเคราะห์

“ฉันรู้สึกที่เผยชวนพูดถูก บางทีเราตามไปตอนนี้อาจจะยังทัน อยู่” ซูจ้านพูดคล้อยตาม

จงจิ่งห้าวกำหมัดไว้แน่น เส้นเลือดที่หลังมือปูดออกมา ถ้า ไม่ใช่สติที่หลงเหลืออยู่บอกเขาว่าเวลานี้จะเสียการควบคุมไม่ได้ เขาคงสูญเสียความสงบไปตั้งนานแล้ว ยังไม่สามารถสั่งการ เรื่องต่อจากนี้

“ซูจ้านนายกับกวนจิ้งอยู่ที่ เสิ่นเผยชวนไปกับฉัน”

ซูจ้านรู้เจตนารมณ์ของเขา เหอรุ่ยหลินกับหลินซินเหยียนตัว ปลอมคนนั้นจะต้องจัดการ แต่เรื่องตามหาหลินซินเหยียนก็ล่าช้า ไม่ได้ แยกกำลังเป็นสองเส้นทางแบบนี้จะได้ประสิทธิผลสูงกว่า

อีกอย่างเสิ่นเผยซวนเงียบกว่าซูจ้าน เวลานี้จงจึงห้าวอยากอยู่ เงียบๆ

ตอนที่พวกเขาไปจากตึก หญิงวัยกลางคนที่เป็นนำทางให้ได้ เดินตามมา มีอยู่หลายครั้งที่อยากพูดแต่ก็ชะงักไว้
ซูจ้านมองเธอแว๊บนึง จากนั้นได้เซ็นเช็คให้เธอใบนึง ถึงแม้หา คนไม่เจอ แต่หญิงวัยกลางคนคนนี้ยังถือว่ากระตือรือร้นอยู่ อีก อย่างเขาดูออกว่าฐานะของทางบ้านเธอไม่ดี

หญิงวัยกลางคนไม่เคยออกจากบ้าน ความรู้น้อย ลังเลอยู่ครู่ หนึ่งก็ได้ถามว่า “นี่ก็คือเงินเหรอคะ?”

เป็นกระดาษใบนีงชัดๆ นี่คือเห็นว่าเธอไร้การศึกษา เลยจงใจ

หลอกลวงเธองั้นเหรอ?

“คุณไปที่ธนาคารก็สามารถแลกเป็นเงินสดได้แล้ว หนึ่งแสน หยวน”

หนึ่งแสนหยวน

หญิงวัยกลางคนได้กลืนน้ำลายอีกครั้ง เงินเก็บของบ้านเธอ รวมกันทั้งหมดยังมีไม่ถึงหมื่นเลย หนึ่งแสนหยวน สําหรับเธอ เป็นเงินก้อนโตจริงๆ เธอค่อนข้างเหลือเชื่อ เงินที่ได้มาง่ายดาย ขนาดนี้

“ไม่เอาเหรอ?” ซูจ้านขมวดคิ้ว ครั้งแรกที่เป็นคนดีจนทำให้ คนอื่นสงสัยความจริงใจของเขา

“เอาค่ะ” หญิงวัยกลางคนรีบรับเช็คมา ถือไว้ในมืออย่าง ระมัดระวัง กลัวจะทำเช็คฉีกขาด ถึงธนาคารจะใช้งานไม่ได้

ซูจ้านขึ้นรถจากไป เขาไม่ได้ไปเส้นทางเดียวกับจงจึงห้าว แต่ ได้ไปที่สถานกักกัน ไปจัดการเรื่องของเรือรุ่ยหลินกับหลินหย หาน
เส้นเผยชวนไปเตรียมรถที่เดินทางต้องใช้และคนที่ต้องพาไป ส่วนจงจึงห้าวได้กลับไปที่วิลล่า

รถจอดอยู่หน้าวิลล่า เขากลับไม่ได้ลงจากรถทันที แต่ได้นั่งอยู่ ในรถมองไฟที่สว่างไสวของในวิลล่า ในวิลล่ามีเสียงของหลินลุย ซีอยู่เป็นครั้งคราว เสียงใส นุ่มนวล แอ๊บแบ๊ว ไพเราะสุดๆ

ความหวาดกลัวที่มหึมาก็เหมือนแหที่มองไม่เห็น กำลังรวบ

เข้ามาทีละนิดๆ รัดจนเขาหายใจไม่ออก

เขากลัวความไม่ช่างสังเกตของเขา ความสะเพร่าของเขา ความผิดพลาดของเขา ทำให้หลินซินเหยียนตกอยู่ในอันตราย

ทําให้เธอได้รับบาดเจ็บ ทำให้เธอ……..

เขาไม่รู้จะไปเผชิญหน้ากับลูกทั้งสองยังไง

เขาเอาความผิดที่หลินซินเหยียนหายตัวไปโทษมาที่ตัวเขา หมด

ในวิลล่า ห้องรับแขกที่กว้างขวาง เหมือนพูดจาก็ยังมีเสียง สะท้อน หลินลุยซุกซนมาก เหยียบเก้าอี้จะปีนขึ้นไปที่บนเปียโน ขาของเธอไปโดนปุ่มกดปุ่มนึง ตึงดังขั้นเสียงนึง หลินซีเฉินขมวด คิ้วพร้อมเดินมา “เสี่ยวลุ่ย ทำไมเธอถึงได้ชนขนาดนี้?”

เด็กผู้หญิงปืนขึ้นปีนลงดูไม่งามเลย

หลินลุยซีทำหน้ามุ่ย มือขึ้นอกหน้าต่างไว้ “ยืนอยู่บนนี้ สามารถมองเห็นข้างนอก หนูจะดูว่าแดดกลับมาหรือยัง
ใบหน้าเล็กๆของหลินเฉินตึงเครียด แดดไปหาหม่ามี ก็ไม่รู้ เป็นยังไงบ้างแล้ว หาเจอหรือยัง?

เขาเป็นห่วงจังเลย

เป็นห่วงว่าหม่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ว้าว พี่ชาย รถคันนั้นใช่รถของแด๊ดดี้หรือเปล่า?” หลินลุย อุทาน

หลินซีเฉินมองไปตามสายตาของน้องสาว ก็เห็นรถที่จอดอยู่ ในลานบ้าน เธอพยุงน้องสาวไว้ รีบลงมาเร็ว”

หลินลุยซึกะพริบตา “ทำไมคะ?”

“ไม่ทําไม ถ้าเธอไม่ลงมา เดี๋ยวพี่ไปแล้วเธอจะล้มเอานะ” เสียงของหลิน เฉินค่อนข้างเร่งรีบ

จวงจื่อจีนเดินมา “เสี่ยว หลานรีบร้อนขนาดนี้ทำไม?”

“ไม่มีอะไรครับ ผมก็แค่กลัวเธอล้ม คุณย่ามาแล้ว งั้นคุณย่าดู เสี่ยวหน่อยนะครับ” หลินซีเฉินพูดจบก็ได้ก้าวเท้าสั้นๆพุ่งออก จากบ้านอย่างไว วิ่งไปหารถของจงจึงห้าว เขายืนอยู่หน้ากระจก รถ คำแรกก็ถามว่า “หาหม่ามีของผมเจอหรือยัง?”

อากาศหยุดนิ่ง

บรรยากาศที่กดดันค่อยๆกระจายออกมาหาทั้งสอง

“ผมรีบร้อนเกินไป ถ้าหาหม่ามีเจอ หม่ามีจะต้องกลับมาพร้อม คุณแน่นอน” หลินซีเฉินพยายามอดทนไว้ แต่อย่างไรก็ตามก็ยังเด็กอยู่ ร่างกายสั่นเทาจนคุมโทนไม่อยู่แล้ว “ผมคิดถึงหม่าม แล้วจะทำยังไงดี?

จงจิ่งห้าวลงมาอุ้มเขาไว้แน่น เสียงของเขาแหบแห้ง “ขอโทษ ฉันไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี…….ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน