บทที่ 168 ความอยากเอาชนะที่อยู่ในตัว

หลินซินเหยียนนอนอยู่นานและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ขณะหลับเธอรู้สึกว่ามีคนกอดเธอจากด้านหลัง จูบที่คอของ เธอ เรียกเธอที่ข้างหู

“เหยียนเหยียน

หลินซินเหยียนนึกว่านี่คือความฝัน เสียงเรียกนี้ทำให้เธอตื่น ขึ้นมาทันที เธอลืมตาขึ้นอย่างแรง หันหน้าไป เห็นเหอยเจอที่ สีหน้าลุ่มหลงหมกมุ่นยังไม่จางหายไป กำลังมองเธออย่างนุ่ม ร้อน

เธอแทบจะไม่ทันคิด รีบดึงผ้าห่มออกและลงจากเตียง

เดินเท้าเปล่า ถอยหลังไปจนติดกำแพง จนไม่สามารถถอยไป ได้อีก ถึงหยุดนิ่ง

เหอยเจ๋อยังคงไม่ได้สติ จ้องมองที่หลินซินเหยียน “เธอตื่น เต้นขนาดนั้นทำไม?”

หลินซินเหยียนแสร้งทำเป็นสงบและปฏิเสธว่า “เปล่า ฉันไม่ได้ ตื่นเต้น แค่ฉันกำลังหลับสนิท จู่ๆก็มีคน… ฉัน ฉันเลยตกใจน่ะ ”

“ฉันเอง ไม่ใช่คนร้ายที่ไหน รีบมานอนเร็ว”เหอรุ่ยเจ๋อเปลือย กายท่อนบน โบกมือให้หลินซินเหยียนอย่างอบอุ่น

หลินซินเหยียนไม่ได้ขยับไม่ได้ตอบกลับ เงียบไปสักพัก เธอได้ยินเสียงแหบแห้งจากลำคอของตนเอง ทุกครั้งที่คล้อยตามเห อยเจ๋อ เธอกังวลอยู่เสมอ ราวกับว่าเธอกำลังถือสมองของตัว เองอย่างไรอย่างนั้น เลือดไหลเวียนไปทั่วร่างกาย ขณะนั้น เหงื่อ เย็นๆบนร่างกายของเธอไหลลงมาจนถึงเอว

เหอยเจ๋อจ้องที่เธออย่างงุนงง เหมือนกับสำรวจ แล้วก็เหมือน กับสังเกตการณ์อะไรบางอย่าง “ทำไม กลัวฉันหรอ?”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “เปล่า” เธอหันหน้ามองที่ระเบียงแวบ หนึ่ง ท้องฟ้ามืดแล้ว มีเพียงไฟในห้องเท่านั้นที่เปิดอยู่ “ฉันนอน กลางวันมาแล้ว ตอนนี้ไม่ง่วงแล้ว คุณนอนเถอะ”

เหอยเจ๋อยกผ้าห่มขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าใกล้เธอ หลินซิน เหยียนกังวลใจจนทำอะไรไม่ถูก

ร้องตะโกนอยู่ในใจไม่หยุด อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา

เหอยเจ๋อจับข้อมือเรียวยาวของเธอ “ฉันจะนอนกับเธอ

“แต่ฉันไม่ง่วงแล้ว ” หลินซินเหยียนตื่นตระหนกอย่างมาก ท่าทางของเหอรุ่ยเจ๋อ ทำให้เธอรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร

ยิ่งชัดเจน ยิ่งน่ากลัว

“ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเรามาทำเรื่องอะไรที่ น่าตื่นเต้นกันดีกว่า”เขาจ้องหลินซินเหยียนที่พึ่งตื่น ยังคงมีรอย แดงเล็กน้อยเหลืออยู่ ดวงตาของเขาร้อนรุ่ม “เราเป็นคนรักกัน นะ เธอไม่ควรปฏิเสธฉัน

ครั้งนี้เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ซื่อตรงเหมือนเมื่อคืนนี้ เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่วแน่ กอดเธอแน่น และจูบเธออย่า งมั่วๆ “เหยียนเหยียน วันนี้ฉันต้องการเธอ เธอห้ามปฏิเสธฉัน เด็ดขาด”

หลินซินผลักเขาอย่างบ้าคลั่ง “ฉันไม่เอา ฉันไม่ต้องการ คุณ รีบปล่อยฉันนะ!”

“ทำไมไม่ต้องการ?” เหอรุ่ยเจ๋อจับมือที่ดินอยู่ของเธอแน่น

สายตาดุร้าย

หลินซินเหยียนตัวสั่นไปทั้งตัว ใช้เวลานานในการหาข้อแก้ตัว “ฉัน ฉันยังปวดท้องอยู่ รู้สึกไม่สบาย…”

“ข้ออ้าง!”เหอรุ่ยเจ๋อพูดขัดจังหวะเธอ “หรือว่าเธอไม่ได้ลืม ความทรงจํา?”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร”หลินซินเหยียนส่ายหัวมั่วๆ

พยายามใช้แรงแกะมือออก อยากหนีออกจากการควบคุมของ

เขา

แต่ว่าแรงของผู้ชายเยอะกว่าแรงของผู้หญิง เธอไม่สามารถ ผลักเขาออกไปได้

เหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะเบาๆ เผยสีหน้าน่ากลัว “ไม่รู้? งั้นเธอบอก ฉันมา เธอไม่ได้ลืมทุกอย่าง จงใจแกล้งทำเป็นลืมเรื่องที่ผ่านมา เพื่อให้ฉันไม่ฉีดยาให้ ทุกวินาทีที่เธออยู่ที่นี่เธอคิดที่จะหนีอยู่ ตลอดใช่มั้ย ?!”

“ฉันเปล่า ฉันเปล่า”ริมฝีปากของเธอสั่น มองเขาอย่างขอร้อง”ปล่อยฉันได้มั้ย ฉันไม่สบายจริงๆ…

“ฉันจะทำให้เธอสบายเอง!”เวลานั้นเหอยเจอราวกับอสูรกาย ไม่สนว่าหลินซินเหยียนจะดิ้นรนและขอร้องอย่างไร เขาก็กดเธอ ลงบนเตียง ฉีกเสื้อผ้าที่ปิดบังเรือนร่างของเธอออก หลินซินเหยีย นพยายามขัดขืนอย่างสุดชีวิต “ขอร้องล่ะ ได้โปรดปล่อยฉันไป!”

เหอรุ่ยเจ๋อไม่สนใจแม้แต่น้อย บางทีการไม่ยอมให้ความร่วม มือของหลินซินเหยียน กระตุ้นความอยากเอาชนะที่อยู่ในตัวของ เขา เขาเหมือนได้ปลดปล่อย การกระทำของเขาป่าเถื่อน ทันใด นั้น หลินซินเหยียนรู้สึกเย็นตรงหน้าอก เสื้อผ้าถูกเหอยเจอฉีก เป็นชิ้นๆอย่างหยาบช้า

“เธอไม่ได้เป็นสาวพรหมจรรย์สักหน่อย จะสำออยไปทำไม?!” เหอรุ่ยเจ๋อตาแดงก่ำ มองดูรูปร่างที่น่าดึงดูดของเธอ เผยเสียง หัวเราะชั่วร้าย “ฉันรักเธอขนาดนี้ เธอต้องรู้สึกบ้างสิ

หัวใจของเธอแตกสลาย เธอไม่สามารถออกจากเขาได้เลย สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอหยุดดิ้นรน ไม่ใช่ เพราะยอมแพ้ แต่เพราะหากไม่ยอมแพ้ มันยิ่งจะทำให้เรือรุ่ยเจ๋อ บ้าคลั่งมากกว่าเดิม จะทำให้เธอก็ไม่มีโอกาสหลุดพ้น

การที่หลินซินเหยียนหยุดดิ้น เหอยเจ๋อคิดว่าเธอยอมแพ้ แล้ว ยินดีที่จะให้ความร่วมมือกับเขา เขาลูบแก้มเธอเบาๆอย่าง อ่อนโยน “เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เธอเองก็มีความ ต้องการมันใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนไม่โต้ตอบ เธอมองทุกอย่างในบ้านอย่างสิ้นหวัง หากวันนี้เหอยเจ๋อขืนใจเธอ เธอก็ยอมตาย ดีกว่าที่จะอยู่ ต่อไปอย่างสกปรก

ในห้องนี้ ไม่มีอะไรเลย มีแค่เตียงหนึ่งเสียง เธออยากตายแต่ ก็ไม่มีอุปกรณ์

เหอยเจ๋อถูกครอบงำด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า จนไม่ รับรู้ความรู้สึกของหลินซินเหยียนเลย เขารีบถอดกางเกงออก อย่างรวดเร็ว เธอใช้โอกาสจากจังหวะสั้นๆ ที่เขาถอด เอดกางเกง ใช้ แรงทั้งหมดผลักร่างของเขาออกไป เธอรีบไปที่ประตูเพื่อเปิดมัน เธอใช้แรงบิดลูกบิดอย่างแรง เสียงดังคลิก คลิก แต่ประตูก็ไม่ เปิดเลย ไม่มีช่องว่างแม้แต่น้อย เธอเปิดไม่ออก

“เธอหนีไม่พ้นหรอก”เหอยเจ๋ออยู่ข้างหลังเธอ บนร่างกาย ของเขามีแค่กางเกงในหนึ่งตัว กล้ามเนื้อขาวเนียน ผอมบาง ความอบอุ่นก่อนหน้านี้ไม่มีอีกต่อไป

หลินซินเหยียนใช้มืดกอดตัวเอง เพื่อปิดบังหน้าอกของเธอ

เธอค่อยๆหันกลับมามองเขา และในที่สุดก็ยิ้มออกมา

เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่าการรู้จักกับเหอยเจอคือโชคดีของเธอ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอคิดผิด

เธอจ้องไปที่กำแพงที่อยู่ด้านหลังเหอรุ่ยเจ๋อ และตัดสินใจ

เมื่อเขาเห็นดวงตาที่แน่วแน่ของเธอ เหอรุ่ยเจ๋อก็ตื่นตระหนก “เหยียนเหยียน….

หลินซินเหยียนไม่อยากฟังเขาพูดอะไรอีก เธอขยะแขยง
เธอรีบวิ่งไปที่กำแพงอย่างบ้าคลั่ง เหอยเจ๋อยากจะหยุดเธอ แต่ไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนเอาแรงมาจากไหน พอผลักเธอออกไป ปัง! เสียงดังขึ้น หัวของเธอกระแทกเข้ากับผนัง ทุกอย่างหยุดนิ่ง

เธออยากจะลืมตา แต่เปลือกตาของเธอหนักมากจนไม่ สามารถยกขึ้นได้ มีของเหลวอื่นๆไหลลงมาที่หน้าผากของเธอ สติของเธอก็เริ่มเบลอ

นี้ฉันกำลังจะตายแล้วใช่ไหม เธอคิดอยู่ในใจ

แต่เธอยังมีบางเรื่องที่อาลัยอาวรณ์อยู่ ลูกของเธอ เธอยัง จัดแจงไม่เสร็จเลย หากเธอไม่อยู่แล้ว พวกเขาจะโดนรังแกหรือ เปล่า พวกเขาไม่มีพ่อ แม้กระทั่งตอนนี้เธอเองก็กำลังจะจากพวก เขาไป

เจ็บ เจ็บจัง

คิดถึงพวกเขาจัง

ดวงตาของเธอมืดลงเรื่อยๆ จนในที่สุดเธอก็หมดสติไป ร่าง ของเธอก็ร่วงหล่นลงมาราวกับเนินเขาที่ถล่มลงมา

“เหยียนเหยียน…”

เหอรุ่ยเจ๋อรีบเข้าไปจับร่างที่ร่วงหล่นของเธอไว้

เลือดไหลเต็มใบหน้าของเธอ ท่าทางที่สดใสหายไปแล้ว เหอ ยเจ๋อเช็ดเลือดบนใบหน้าของเธออย่างบ้าคลั่ง “เหยียนเหยียน เหยียนเหยียน เธออย่าทำให้ฉันกลัวแบบนี้สิ อย่าตายนะ ฉัน ฉัน ไม่บังคับเธอ ตื่นสิ
เธอไม่ตอบ ร่างกายของเธอเหมือนร่างไร้กระดูก นอนแผ่วเบา ในอ้อมแขนของเขา

เลือดสีแดงสดเปื้อนมือของเหอยเจ๋อ เขาเขย่าเธอ “ตื่น ตื่น ขึ้นมา หลินซินเหยียนตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!

ไม่มีเสียงตอบรับ

เหอยเจอฉีกผ้าปูที่นอนเพื่อห่มตัวเธอ อุ้มเธอแล้วรีบลงไป

ข้างล่าง “ป้าบัว ป้าอ้ว…”

ป้าฮัวพึ่งจะล้มตัวลงนอน เมื่อได้ยินเสียงเหอยเจ๋อจึงรีบลุก ขึ้นมา เปิดประตู เดินออกมาจึงพบว่า เหอยเจ๋อกำลังอุ้มหลินซิ นเหยียนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด ก็ตกใจยกใหญ่

“เธอ เธอเป็นอะไรคะ?”

แต่เมื่อเห็นเหอรุ่ยเจ๋อซึ่งทั้งร่างกายเกือบจะเปลือยเปล่า เธอก็ เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

เหอริยเจ๋อบอกเธอว่า หลินซินเหยียนเป็นแฟนของเขา

แต่เธอคิดว่าเหอรุ่ยเจ๋อนั้นโกหก

เขาทำกับหลินซินเหยียนไม่ใช่ความรัก แต่เป็นการครอบ ครอง หากว่าเขารักเธอจริง เขาคงไม่กักขังเธอ กักขังอิสรภาพ ของเธอ

การรักใครสักคน ก็ควรจะให้เธอมีความสุขไม่ใช่หรอกหรือ? อีกอย่าง เธอกลับมองออก หลินซินเหยียนไม่ได้รักเขาเลย
“คุณไปใส่เสื้อผ้าเถอะ ฉันจะดูคุณหลินเอง”

เมื่อกี้เหอยเจ๋อตกใจจนลืมใส่เสื้อผ้าไปเลย สารรูปแบบนี้ เขาก็ไปโรงพยาบาลไม่ได้หรอก

“ดูแลเธอด้วย ” เขาวางหลินซินเหยียนลงบนโซฟาเบาๆ แล้ว รีบหันหลังวิ่งขึ้นไปข้างบน