บทที่ 158 เธอท้องก่อนแต่งงาน

เนื้อหาคือข้อความที่เหอรุ่ยหลินและหลินซินเหยียนติดต่อกัน

และยังมีภาพที่เหอรุ่ยหลินส่งให้หลินซินเหยียน

ข้อความแรก น่าจะเวลาตอนที่LEOเดินแบบ เนื้อหาคือ

(อยากรู้ว่าผู้ชายเมื่อ 6 ปีก่อนคือใครไหม?

มือของจงจิ้งห้าวสั่นเล็กน้อย ตอนนั้นเธอวิ่งไปร้องไห้ที่ชั้นสอง คนเดียว เป็นเพราะว่าได้รับข้อความนี้รึเปล่านะ?

ข้อความที่สองเป็นตอนกลางคืน

น่าจะตอนที่เขามารับเธอ เขานึกได้ว่าหลินซินเหยียนนั่งขึ้นมา บนรถแล้วได้รับข้อความ สีหน้าไม่ปกติ ยังโกหกเขาด้วยว่าฉัน ยาส่งข้อความมาให้เธอ

เขาเลื่อนลงไปทีละนิด

(เธอรับเงิน ทรยศร่างกายตัวเองแล้วเกิดท้องโดยไม่ได้ ตั้งใจ เธอไม่รู้ว่าพ่อของลูกเป็นใครด้วยใช่ไหม?

คุณคือใคร? มีเป้าหมายอะไร ทำไมถึงรู้เรื่องนี้?

[คนในเหตุการณ์

(อยากเจอฉันตอนไหน ก็ติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ ได้ยินว่าวันนี้ เธอเปิดร้านใหม่ ยินดีด้วย
(ลูกของเธอน่ารักมาก เหมือนกับเธอ และยิ่งเหมือนพ่อของ

พวกเขา

ดูข้อความจนหมด เขารู้แล้วว่าทำไมหลินซินเหยียนอยู่ๆถึงหา ข้ออ้างว่ามีงานแล้วจากไป

รู้ว่าเธอน่าจะเดาได้ว่าเป็นหลุมพราง แต่ก็ยังโดนอีกฝ่าย

หลอก

อีกฝ่ายรู้จักเธอ รู้ว่าเธอเห็นความสำคัญของลูกทั้งสองคน เพราะฉะนั้นพออีกฝ่ายพูดถึงลูกสองคน เธอก็เลยลนลานไป มือของเขาสั่นไม่หยุด

เสิ่นเผยซวนไม่กล้าส่งเสียง เดินไปข้างๆแล้วโทรออก “เพิ่ม กำลังคน และขยายพื้นที่ในการหา ใช้เวลาให้น้อยที่สุดในการ หารถตู้คันนั้นให้เจอ

“ครับ”

ทางนั้นตอบรับ เสิ่นเผยชวนวางสาย หันกลับมามองจงจึงห้าว

ท้องฟ้าค่อยๆสว่าง แสงไฟนีออนกะพริบไม่หยุด ถนนที่เงียบ บรรยากาศปกคลุมไปด้วยหมอก เขาเดินเข้ามาเบาๆ

“นายจะกลับไปก่อนไหม ทางนี้ฉันเพิ่มกำลังคน ในการหาแล้ว นายไม่กลับไปทั้งคืน ฉันกลัวว่าคนที่บ้านจะเป็นห่วง”

เสิ่นเผยชวนไม่อยากพูดว่าหามาทั้งคืนแล้ว กลับไปก่อน ก็เลย พูดอ้อมเล็กน้อย “เด็กสองคนก็อยู่ที่บ้าน ไม่เจอแม่ทั้งคืนจะร้องโวยวายไหม”

นึกถึงหลินลุยซีและหลินเฉินจงจึงห้าวก็ก้มตัวลง เขารู้สึกว่า ตัวเองแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว หัวใจถูกก้อนหินทับไว้ไม่เหลือ พื้นที่ในการหายใจไว้ให้เขาเลย

เสิ่นเผยชวนเป็นห่วง “จิ้งห้าว……

จงจึงห้าวยกมือเพื่อไม่ให้เขาพูดต่อ เขาไม่ได้เงยหน้า เสียงทั้ง ต่าและเบา “ขอโทษที่รบกวนนาย

“ไม่รบกวน พวกเราใครกับใคร ฉันจะทำให้เต็มที่ที่สุด จะหา ตัวของเธอให้เจอ ให้เร็วที่สุด”

จงจึงห้าวปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วใส่เข้าไปในกระเป๋า หันหลัง ขึ้นรถ

หลินซีเฉินเด็กนี่ละเอียดอ่อนและอ่อนไหว หลินซินเหยียนไม่ กลับมาทั้งคืน ต้องเป็นห่วงแน่ เพราะฉะนั้นเขาต้องกลับไป จัดการกับเด็กทั้งสองคนก่อน

เวลานี้ บนถนนยังเงียบมาก ร้านอาหารเช้าข้างถนนพึ่งจะเปิด ร้าน

น้ำค้างยามเช้าบางเบา รู้สึกเย็นเล็กน้อย

ตอนที่รถ ใกล้ขับมาถึงวิลล่า เขาก็หันหัวรถกลับไป ไปโรงแรม ที่พัก อาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นชุดที่สะอาด ทำให้ตัวเองดูดีขึ้น ถึง จะกลับไปที่วิลล่า
รถจอดอยู่หน้าวิลล่า เขามองเวลาที่หนึ่ง ตอนเช้า4.30 ตอนนี้ทุกคนยังไม่ตื่น น่าจะยังนอนอยู่ เขาเดินเข้าไปในสวน เบาๆ เปิดประตูที่ใหญ่และหนา

ในห้องเงียบมาก แสงไฟรางๆ เขาเดินเข้ามา เตรียมจะไปเปิด ประตูห้องเพื่อไปดูเด็กทั้งสองคน ก็เห็นว่าบนโซฟามีเงาเล็กๆ นอนอยู่

เขาเดินไป เห็นว่าเป็นหลินเฉิน บนตัวไม่มีอะไรคลุมไว้เลย ร่างที่เล็กๆหดตัวนอนอยู่บนโซฟา

เขาก้มลงตัวเพื่อจะลองอุ้มตัวของเขาขึ้นมา แต่พึ่งเตะโดนตัว เขาก็ตื่นแล้ว

“หม่ามีผมล่ะ? “คำแรกที่หลินซีเฉินตื่นขึ้นมาก็คือถามถึงหลิน

ซินเหยียน

ตาของเขาไม่ได้ลืมขึ้น เสียงอ่อนนุ่มและแหบ

ลูกกระเดือกของจงจึงห้าวกลิ้งขึ้นลง เหมือนกับใจของเขาใน ตอนนี้ ………เธอได้รับงานออกแบบ ลูกค้ารีบเอามาก เธอก็เลย ต้องทำโอที ฉันอยู่กับเธอทั้งคืน ตอนนี้เธอหลับอยู่ที่ร้าน ให้ฉัน กลับมาดูพวกเธอ”

หลินซีเฉินขยี้ตา “จริงหรอครับ?

“จริงสิ”จงจิ่งห้าวอุ้มตัวเขาขึ้น “ฉันอุ้มเธอไปนอนที่ห้อง หลินซีเฉินเพื่อรอให้หลินซินเหยียนกลับมา แทบจะไม่ได้นอนเลย ตอนนี้ก็เลยง่วงมาก จึงอยู่ในอ้อมแขนของจงจึงห้าวแล้ว หลับไปโดยไม่รู้ตัว ท่านี้สบายกว่า พูดพึมพำว่า “หม่ามีไม่ว่าจะ ยุ่งแค่ไหน ก็ไม่มีทางกลับบ้านหรอก เธอบอกว่าตอนกลางวัน เธอยัง ตอนกลางคืนก็ต้องหาเวลากลับมา เพื่ออยู่กับผมกับน้อง สาว ครั้งนี้กลับเป็นข้อยกเว้น

จงจึงห้าวตัวแข็งทื่อไปเลย

เขาก้มหัวลง มองใบหน้าที่ยังอ่อน เขาหลับตาไว้ คำพูดที่พูด ออกมาเหมือนจะไม่รู้ตัว แต่กลับโดนใจของเขา

เสียงของเขาแหบ “ใช่หรอ? ”

“ใช่ครับ หม่ามี้ไม่เคยบอก แต่ว่าผมรู้ หม่ามีรู้สึกว่าพวกไม่มี พ่อ ก็เลยให้ความรักผมกับน้องเยอะมาก เธออยากจะทดทน ความรักของพ่อ”

มือของจงจิ้งห้าวจู่ๆก็บีบแน่น

“อ๊า เจ็บ”

จงจิ่งห้าวรีบปล่อยมือ เมื่อกี้เขาเสียสติไปหน่อย มือก็เลย ทำให้หลินซีเฉินที่หลับอยู่เจ็บ เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย “ขอโทษ”

หลินซีเฉินไม่ได้ใส่ใจ สักพักก็หลับตานอนต่อ เขาง่วงแล้ว

จงจิ่งห้าวเอาเขาไปวางไว้บนเตียง หลินลุยซีที่อยู่ในห้องก็ไม่เจอแล้ว

เตียงที่ใหญ่ โล่งๆไว้

จงห้าวเอาวางลง ห่มผ้าห่มให้เขา หลินซีเฉินขยับพัก หาท่าทางที่นอนแล้วสบาย

จงจึงห้าวยืนอยู่ข้างเตียงนั้นมุดเข้าเผยหนึ่ง หน้าที่ขาวใส จมูกโด่ง ริมฝีปากชมพูเปิดไว้เล็กน้อยเพื่อ หายใจ

ท่าทางแล้วเหมือนจะหลับลึก

เขายื่นมือไปจับหน้าของเขา อ่อนโยนมาก

เอียด………

ประตูห้องเปิดออก จวงจื่อกับนายหน่อย

หลังแล้วเดินออกจากห้อง

จื่อจีนนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก

เหยียนอยู่กับนายไหมจิ่นถาม

เหมือนว่าไม่เรื่องอะไรเกิดเลย

จีนยังไม่เข้าใจ หลินซีเฉินและหลินลุยซีทำไมถึงเป็นลูกของจงจึงห้าวได้ละ

“ตอนนั้นฉันกับลูกชายเกิดอุบัติเหตุทางรถ สาหัสมาก พวก เราไม่มีเงิน หลังจากนั้นเหยียนเหยียนไปหาเงินมาได้ก้อนหนึ่ง ช่วยชีวิตของฉันไว้ ลูกชายของฉันช่วยไว้ไม่ทัน เสียชีวิตไปใน อุบัติเหตุครั้งนั้นแล้ว……หลังจากนั้นฉันถึงรู้ว่าเงินก้อนนั้นของ เธอเอามาจากไหน เธอบอกว่าเธอเคยสืบดูแล้ว คนในคืนนั้นเป็น คนในพื้นที่ ฉันไม่อยากให้เกิดการเข้าใจผิดอะไร นายจะลอง ตรวจใหม่ให้มั่นใจไหม……

“ไม่ต้อง”เขาขัดคำพูดของจวงจื่อจีน น้ำเสียงแน่วแน่มาก “ไม่ ต้องตรวจใหม่ พวกเขาเป็นลูกของผม”

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตอนนั้นหลินซินเหยียนทำไมถึงต้องการเงิน ที่แท้……..

เขาก้มหน้าไว้ “ขอโทษ ที่ให้เธอเลี้ยงดูเด็กทั้งสองคนนาน

ขนาดนั้น”

จวงจื่อจิ๋นน้ำตาซึม “ฉันเองก็เคยเตือนเธอแล้ว ว่าท้องก่อน แต่ง สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วมัน………

จวงจื่อจีนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะบรรยายยังไง “ฉันเคยบังคับ ให้เธอไม่ต้องเอา แต่ว่าเธอไม่ยอมฟัง ฉันเถียงเธอไม่ไหว ก็เลย ต้องตกลง ฉันเป็นแม่ที่ไม่ดีเลย ทำให้เธอต้องคอยลำบากกับ

เธอปิดปากแล้วสะอื้น ไหล่กระตุกเล็กน้อย
“นายเตรียมจะทำอะไร

เธอไม่รู้ว่าจงจึงห้าวรู้สึกยังไงต่อลูกสาวตัวเอง

ชอบไหม หรือว่ามีความคิดอย่างอื่น

ถึงแม้ว่าลูกจะเป็นของพวกเขา แต่เธอก็ยังคงหวังว่าลูกสาวจะ ได้มีความสุข หวังว่าลูกสาวจะได้ใช้ชีวิตกับผู้ชายที่รักตัวเอง และเป็นผู้ชายที่เธอรัก

แบบนั้นถึงจะมีความสุข

ถ้าพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันเพื่อเด็ก ไม่มีทางมีความสุขได้ “เหยียนเหยียนเลี้ยงดูพวกเขาเติบโต พวกเขาก็ชินกับการ ติดตามอยู่เคียงข้างเหยียนเหยียน…..

“คุณอยากพูดอะไร? “จงจึงห้าวเงยหน้า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ