บทที่ 152 ไม่ต้องสงสารพวกเรา

หลินเฉินจับมือของน้องสาวขึ้นมา “ไปเถอะ พวกเราไปหา หม่ามีกัน ที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเรา เขายิ่งไม่ใช่แด๊ดดี้ของพวก เรา”

หลินลุยซีไม่ยอม เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ พี่ถึงโกรธ “แต๊ดดี้ อยู่นี่ไง….”

“ไม่ใช่! ” หลินซีเฉันไม่เคยดน้องแบบนี้มาก่อน ครั้งนี้เขา โกรธจริงๆแล้ว ไม่เห็นหรอว่าเขาไม่ยอมยอมรับพวกเขา?

ยังจะอยู่ที่นี่อย่างหน้าด้านอยู่อีกหรอ?

หลินลุยซีถูกดุจนร้องไห้ ขอบตาแดงๆ ในตาคลอเต็มไปด้วย น้ำตา ไหล่สั่นเล็กน้อย

กลับไม่กล้าออกเสียง พี่ชายเหมือนจะโกรธแล้ว เธอยื่นมือไปจับมือของหลินเฉินอย่างระวัง “พี่….”

“อย่าเรียกฉัน เธอไปหาพ่อที่ทิ้งลูกทั้งเมียของเธอเถอะ ไม่ต้อง เอาฉัน แล้วไม่ต้องเอาหม่ามี้ด้วย”

น้ำตาไหลออกมาทันที หลินลุยซีโฮทีหนึ่งร้องไห้ออกมา รีบไป จับมือของพี่ชายไว้ กลัวว่าพี่ชายจะไม่เอาตัวเองแล้ว ถึงจะอยาก

ได้พ่อมาก แต่ว่าสนิทกับพี่ชายมากกว่า
ไม่ว่ายังไงก็เป็นแม่คนเดียวกัน ใช้ชีวิตมาด้วยกัน 6 ปี ความ สัมพันธ์นี้เกี่ยวพันกับเลือดและเนื้ออย่างลึก

ไม่ใช่พ่อที่พึ่งรู้จักกันไม่กี่วันจะมาเทียบได้

“พี่ชาย เสียวสุ่ยผิดไปแล้ว ไม่เอาพ่อแล้ว อย่าไม่เอาเสี่ยวลุย นะ ฮกฮือ….”

“ไม่ใช่เด็กที่ไม่มีแม่ซะหน่อย ร้องไห้ทำไม! ” หลิน เฉินเช็ด น้ำตาให้น้องสาว ตาของเขาเองก็แดงไปหมด ในตามีน้ำตาคลอ เหมือนจะไหล แต่กลับไม่ปล่อยให้ไหลออกมา

เขาจูงมือของน้องสาวไว้ “ไป พวกเราไปหาหม่ากัน”

“ดึกขนาดนี้แล้วพวกเธอจะไปไหน? ” จวงจื่อจีนรีบไปถึงพวก เขาไว้

ตอนที่ยซิ่วและจงฉีเฟิงมา ได้คุยกับเธอตัวต่อตัวแล้ว เธอรู้ว่า

วันนี้พวกเขามาทำไม

เรื่องราวระหว่างนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง เด็กสองคนนี้จะไป เป็นลูกของจงจิ่งห้าวได้ยังไง

แต่ว่าDNAหลอกคนไม่ได้ อีกอย่างจงฉีเฟิงก็ไม่ได้โง่ ที่จะ ยอมรับเด็กสองคนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดมาเป็น หลาน

ตระกูลจงเป็นตระกูลมั่งมีร่ำรวย ไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้มาล้อ เล่นแน่นอน
เห็นความสำคัญของเชื้อสายเป็นอย่างมาก

หลินเฉินเงยหน้ามองจวงจื่อจีนไว้ ตาที่เบิกโตพูดว่า “ผมจะ ไปหาหม่ามี้

เขาพยายามเบิกตาโตเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

เขาไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายที่ทิ้งลูกทิ้งเมียคนนี้

ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของตัวเอง

จวงจื่อจีนพยายามจะปลอบใจหลินซีเฉิน “ฉันไปโทรให้หม่าม นายก่อนดีไหม? พวกเราออกไปแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าแม่ของพวกนาย อยู่ไหนด้วย นายรอฉันแป๊บหนึ่งนะ ฉันไปเอาโทรศัพท์

“ไม่เอา ผมจะไปหาหม่าเดี๋ยวนี้เลย” หลินซีเฉันไม่อยากรอ แม้แต่วินาทีเดียว

“เสี่ยว ……

ป้าหยูก็มาปลอบ

เห็นเด็กทั้งสองคนเป็นแบบนี้ เธอเองก็ตาแดงไปหมด

ซิ่วหันหน้าข้าง แล้วแอบเช็ดน้ำตาอย่างไม่ให้ใครจับได้ เด็ก สองคนนี้น่าสงสารเกินไปแล้ว

ใครก็ปลอบไม่ได้ หลินซีเฉินจะออกจากบ้านอย่างเดียวเลย

“พวกคุณไม่ต้องห้ามผม และไม่ต้องร้องไห้ รู้สึกว่าผมกับน้อง สาวน่าสงสารมาก พวกผมไม่น่าสงสารเลยแม้น้อย พวกผมมี หม่ามี้ มีหม่ามีรักพวกผม เป็นห่วงพวกผม อาบน้ำให้พวกผมกอดพวกนอน อ่านนิทาน ให้พวกผมฟัง สอนพวกผมรู้จักตัว หนังสือ สอนเหตุผลการเป็นคนให้พวกผม มีหม่ามีก็พอแล้ว พวก ผมไม่ได้น่าสงสารเลยแม้แต่น้อย”

พูดจบหลินซีเฉินก็จูงน้องไปแล้ว “ฉันไปกับนาย” จวงจื่อจีนรีบตามขึ้นไป

และแล้วก็มีคนที่เร็วกว่าเธอ แทบจะเห็นแค่เงาวิ่งผ่านไป จงจึง ห้าวที่ไม่พูดอะไรเลย ได้นั่งอยู่ด้านหน้าของหลินซีเฉินและหลิน ลุยซี เสียงที่แทบต่ำ “ฟ้าจะมืดแล้ว พวกเธอจะไปไหน? ”

“เชิญคุณหลีก พวกผมจะไปหาหม่ามีของพวกผม” หลินเฉิน เงยหน้าไว้ ทั้งๆ ที่ร้องไห้แล้ว ยังจะทำเป็นไม่เป็นอะไร

สบตากับตาที่ดื้อรั้นของหลินเฉิน ใจของเขาอึดอัดจนเจ็บ

รู้สึกหายใจไม่ออก เขาก้มตัวลง เหมือนว่าจะมีแต่ท่านี้เท่านั้นที่

จะบรรเทาความเจ็บที่ไม่สามารถใช้คำพูดพูดออกมาได้

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้าของพวกเขา มองไปที่หว่างคิ้ว ของพวกเขา หน้าของพวกเขา จมูกของพวกเขา ปากของพวก เขา ทุกส่วน ไม่ได้มองผ่าน มือที่สั่นของเขาอยากจะยื่นมือไปจับ หน้าของพวกเขา แต่ว่ามือหยุดอยู่กลางอากาศ กลับไม่กล้าไป จับ ไม่มีความกล้าแล้ว

ชาตินี้ เขาไม่เคยน่าสมเพชขนาดนี้มาก่อน ความจริงครั้งนี้ได้ทำให้เขาช็อกหนักมาก เพียงคนเดียว เขามีลูกชาย มีลูกสาวแล้ว
ยังเป็นผู้หญิงที่เขาชอบมาตลอด คลอดให้เขา จะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง จะไม่พลุ่งพล่านได้ยังไง

เด็กสองคนนี้ เขาไม่เคยแบกรับหน้าที่อะไรมาก่อน จะไม่รู้สึก ผิดได้ยังไง?

จะให้ไม่ปวดใจได้ยังไง ให้พวกเขาใช้ชีวิตที่มีแค่แม่มาตลอด

6 ปี แต่เขากลับไม่รู้เรื่องเลย

“รบกวนคุณหลบหน่อย พวกผมจะไปหาหม่ามีของพวกผม แล้ว” หลินซีเฉินอยากจะผลักภูเขาที่ขวางอยู่ตรงหน้าออก “ฉัน พาพวกนายไปหา ได้ไหม? ” เสียงของเขาสั่นไม่หยุด

แต่ก็ระมัดระวัง

“ไม่จําเป็น” หลินซีเฉินก็ยังปฏิเสธเหมือนเดิม

“ผมจะโทรหาหม่ามี ให้หม่ามีมารับพวกผม” พูดเสร็จเขาก็ เอานาฬิกาโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ของหลินซินเหยียนอย่าง แม่นยำแล้วโทรออก

สิ่งที่ตอบรับเขาคือ “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่ สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ รบกวนติดต่อใหม่ภายหลัง…….

หลินซีเฉินไม่ยอม โทรออกไปอีกครั้ง สิ่งที่ตอบรับเขาก็ยังเป็น “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ รบกวนติดต่อใหม่ภายหลัง…..

หลินซีเฉินขมวดคิ้ว หม่ามีไม่เคยให้ตัวเองและยายติดต่อโทรศัพท์หาหม่ามีไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“ฉันรู้ว่าเธออยู่ไหน ฉันพาพวกนายไป” จงจิ่งห้าวยังคงประจบ ชีวิตนี้ของเขาไม่เคยประจบใครมาก่อน แต่ว่าวันนี้เขาทำแล้ว และทำด้วยความเต็มใจ

หลินซีเฉินก็ยังไม่ยอม

เพราะว่าหรับเขาแล้วที่จงจึงห้าวเงียบเมื่อกี้ก็คือไม่อยาก ยอมรับพวกเขา เขาเลยเสียใจ หมดหวังต่อจงจึงห้าวแล้ว

หลินลุยซีเองก็ไม่กล้าตอบรับ แต่ว่าเธออยากตอบรับมาก แอบไปจับมือของพี่แล้วพูดว่า “ก็ให้พ่อพาพวกเราไปหาหม่ามี เถอะ”

“เขาไม่ใช่พ่อ! ” หลินซีเฉินที่สงบอารมณ์ลงแล้วก็ถูกคำพูด พ่อคำนี้ของน้องสาวทำให้ระเบิดอีกครั้ง

หลินลุยซีตกใจจนหดตัวไป ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย พยายาม กลั้นน้ำตา ไม่ร้องไห้ “หนู…หนูไม่เรียกแล้ว ไม่….” เธอสะอึก ไปที่หนึ่ง “ไม่ทำให้พี่โกรธ

หลินซีเฉันรู้ว่าตัวเองอารมณ์เสีย ไม่ควรดน้องสาว กอดน้อง อย่างเป็นห่วง “พี่ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะเสี่ยวลุ่ย”

“หนูไม่โทษพี่ หนูรู้ว่าพี่กับแม่ต่างรักเสี่ยวลุ่ยมาก” หลินลุยศึก อดตัวของพี่ชายไว้อย่างแน่น “พี่ หนูคิดถึงแม่แล้ว”

หลินซีเฉินมองไปทางจงจิ่งห้าว คิดทบทวนอยู่สักพัก สุดท้ายก็ ยอม “คุณรู้ว่าหม่ามีผมอยู่ไหนจริงๆ หรือ? ”
จงจึงห้าวพยักหน้า “ใช่”

หลินซีเฉันคิดอะไรสักอย่าง “ก็ได้ ขอบคุณครับ”

เกรงใจและห่างเหิน

แม้แต่ความสนิทที่มีก่อนหน้านี้ก็ไม่มีแล้ว

สีหน้าของจงจิ่งห้าวแข็งทื่อ แต่ว่าแป๊บเดียวก็เป็นปกติแล้ว รู้ ว่าหลิน เฉินกำลังโกรธเขา

เขายื่นมือไปอุ้มหลินลุยซี เพราะลูกคนเล็กคนนี้ติดเขาที่สุด

แล้ว

นี่เป็นครั้งแรก หลินลุยซีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วมองสีหน้า ของพี่ชายอย่างระวัง เธออยากให้พ่ออุ้ม แต่ว่ากลัวพี่ชายจะ โกรธ

หลินซีเฉินจับมือของน้องสาวไว้ “พี่จูงเธอเอง ไม่นานเราก็จะ ได้เจอหม่ามี้แล้ว”

มือที่หยุดอยู่กลางอากาศของจงจึงห้าว ก็ได้ดึงกลับไปอย่าง ผิดหวัง พยายามเก็บอาการ ทำให้เสียงของตัวเองปกติที่สุด ไป เถอะ”

เขาตั้งใจเดินช้าๆ เพื่อรอเด็กทั้งสองคน

หลินซีเฉินดูแลน้องอย่างดี เปิดประตูรถแล้วให้น้องขึ้นไปก่อน แล้วตัวเองค่อยตามขึ้นไป ปิดประตู ช่วยน้องคาดเข็มขัดนิรภัย แล้วถึงจะคาดเข็มขัดตัวเอง ไม่ให้จงจึงห้าวช่วยเลย
จงจิ่งห้าวมองพวกเขาจากกระจก หน้าที่อ่อนนุ่มน่ารัก เมื่อ ก่อนทำไมไม่รู้สึก ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ว่าส่วนไหนของพวกเขาเหมือน เขาซะทุกอย่าง

เขาจับพวงมาลัยไว้อย่างแน่น เส้นเลือดหลังฝ่ามือกระตุก อย่างเห็นได้ชัด ดูออกได้เลยว่าเขาออกแรงแค่ไหน ในใจมีสนา มีหลายลูก กำลังซัดไม่หยุด

เวลาผ่านไปนาน เขาถึงจะสงบอารมณ์อารมณ์แล้วสตาร์จรถ หลินซินเหยียนบอกว่าเธอจะกลับไปเอาของที่ร้าน เพราะฉะนั้น ทางที่เขาต้องไปคือ LEO