บทที่ 151 ความคล้ายคลึงกัน 99.99 เปอร์เซ็นต์

หลินซินเหยียนแทบจะเอามือไปไว้ข้างหลังเพราะจิตใต้สำนึก แล้ว

สำหรับเธอแล้วเรื่องนี้สำคัญมาก เธอจะไม่ยอมถูกคนคอย

แบบนี้ตลอด

โดยเฉพาะอาจจะคุกคามไปถึงลูกทั้งสองของเธอได้ตลอด เวลานี้ทำให้เธอไม่สามารถนิ่งเฉยได้

“ใช่ สําหรับฉันแล้วสำคัญมาก” ท่าทางของเธอแน่วแน่มาก “นายเข้าไปก่อน เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว

พูดเสร็จหลินซินเหยียนก็หันหลังเดินไปตรงทางออกทันที

จงจิ่งห้าวจ้องแผ่นหลังที่จากไปอย่างเร่งรีบของเธอ แล้วหรี่ตา รู้สึกว่าวันนี้เธอผิดปกติมาก เหมือนว่ามีเรื่องปิดบังเขาอยู่

ลุงเพิ่งเห็นว่าหลินซินเหยียนเดินออกไปแล้ว ก็เลยวิ่งมา “ทำไมคุณนายน้อยถึงไปแล้วละครับ? คุณท่านกับนายหญิงยัง รออยู่ข้างในอยู่เลยนะครับ

สายตาที่เย็นชาและโหดของจงจิ่งห้าว สามารถแช่แข็งคนได้

เลย

สบตาเข้ากับเขา ลุงเพิ่งรีบเงียบลงทันที

รู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับจงเฟิงและชั่วไม่ดี น่าจะเป็นเพราะว่าไม่ได้แจ้งเขาก่อนแล้วคนมาก็เลยไม่ชอบใจ

พอคิดแบบนี้ลุงเส็งก็อยากช่วยพวกเขาอธิบายให้จงจึงห้าว เข้าใจว่า “ครั้งนี้ที่คุณท่านและนายหญิงมา นั้นหวังดีต่อคุณนะ ครับ”

จงจิ่งห้าวไม่มีจิตใจที่จะไปฟัง

หวังดีต่อเขา?

เขาหัวเราะในใจทีหนึ่งแล้วก้าวขาเดินเข้าไป อุณหภูมิรอบตัว ต่ำลงอย่างมาก ทำให้คนรู้สึกหนาว

ลุงเพิ่งไม่กล้าออกเสียงอีก ได้แต่ตามเข้าไป

ในห้องรับแขก เหมือนจะไม่เคยมีคนมารวมตัวกันเยอะขนาด นี้มาก่อน ห้องรับแขกที่ใหญ่โตในที่สุดก็มีกลิ่นอายของคนขึ้นมา แล้ว ไม่ได้โล่งเหมือนทุกครั้ง

จงเฟิงนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะข้างๆ เป็นว

จวงจื่อจิ่นพาเด็กสองคนนั่งอยู่ตรงทางขวา ป้าหนูยืนอยู่หลัง ซิ่ว เห็นว่าเขาเข้ามา สายตาของทุกคนก็มองทางเขาหมด

“ทำไมมีแค่นายคนเดียว? “จงเพิ่งเริ่มพูดก่อน ความตื่น เต้นที่ปิดไม่อยู่ในน้ำเสียง

จงจึงห้าวยิ้มเยาะ “คุณยังอยากเห็นใครอีก? ”

เป็นพ่อลูกกันแท้ๆ แต่ทุกครั้งที่เจอหน้ากันกลับเหมือนคู่แค้นที่ เจอหน้ากัน ไม่ชอบใจกันเป็นพิเศษ
มือของจงเฟิงประสานกันอย่างกะทันหัน ได้จับตรงวางมือ โซฟาหนังไว้อย่างแน่น เขาพยายามห้ามอารมณ์ไว้ “ฉันเป็นพ่อ ของนายใช่ไหม? ”

“ฉันเลือกไม่ได้” จงจึงห้าวนั่งลงไปบนโซฟา

หลินลุยซีได้แต่มองจงจึงห้าวไว้ ถ้าไม่ใช่จวงจื่อจีนดึงไว้ไม่ให้

เธอขยับ ทันทีที่จงจึงห้าวเข้ามาก็กระโจนเข้าไปนานแล้ว

ตรงข้างกันหลินซีเฉินกลับนิ่งสงบมาก เหมือนรู้ว่าวันนี้ทั้งสอง คนมาเพราะอะไร

และยิ่งรู้ด้วยว่าของที่วางไว้บนโต๊ะคืออะไร

“แก……… จงเฟิงไม่อยากโกรธ แต่ว่าทุกครั้งที่เผชิญหน้า กับการประชดของเขาก็ไม่สามารถสงบตลอด

ซิ่วจับมือที่สั่งของเขาไว้ ปลอบเขา “ใจเย็นๆ คุณมีเรื่อง

สําคัญกว่า”

“ถ้าจะโชว์ความรัก อย่าอยู่ในพื้นที่ของฉัน ฉันไม่ได้ว่างขนาด นั้น” เขาพูดอย่างไม่มีความอดทน ตอนที่พูด สายตาได้มองไป ทางหลินลุยซี เจ้าหนูน้อยไม่มาเกาะติดเขา เขากลับรู้สึกไม่ชิน

เขาเหมือนจะชินแล้ว พอกลับมาก็จะมีซาลาเปานุ่มๆ กระโจน เข้าอ้อมกอดของเขาเพื่อให้เขาอุ้ม

“พวกฉันมีเรื่องสำคัญ” ซิ่วจับมือของเขาไว้แน่น ไม่ให้เขา อารมณ์ขึ้นเพราะคำพูดของจงจึงห้าว
จงเฟิงหายใจเข้าลึกๆ ทำแบบนี้หลายรอบถึงจะสงบไฟใน ใจลง ชี้ไปที่ซองเอกสารบนโต๊ะ “นายดูเองเถอะ ดูเสร็จแล้วให้ คําอธิบายกับฉัน อย่าคิดจะคัดค้านฉัน เพราะหลักฐานวางอยู่ ตรงนี้แล้ว และอย่าคิดที่จะปิดบังฉัน

จงจิ่งห้าวไม่ได้ขยับ

สองพ่อลูกสบตากัน เผชิญหน้ากันอย่างไม่มีเสียง สงครามที่ ไร้หมอกควันก็ได้เปิดฉากขึ้นทันที

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที

“พ่อ”

เป็นเสียงที่อ่อนนุ่มของหลินลุยซีที่เรียกว่า ‘แด๊ดดี้” ได้ทำลาย บรรยากาศที่ตึงเครียดนั้น

“เงียบหน่อย” จวงจื่อจิ่นพูดเบาๆ แล้วตบที่ไหล่ของเธอ ซิ่วที่ตาแดงไปหมด ยื่นมือไปทางหลินลุยซี “มาทางนี้มา หลินลุยซีลืมตาที่ทั้งหลมและโต มองจวงจึงห้าวแล้วมองว สุดท้ายก็ไหลลงมาจากโซฟาแล้วกระโดดเข้าอ้อมกอดของจงจึง ห้าวส่งเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดของเขา “แด๊ดดี้ หม่ามีไม่ได้กลับ มาพร้อมแด๊ดดี้หรอ?

ความโกรธ ความไม่พอใจ ความเย็นชาทุกอย่างได้จมหายไป ในคำว่าพ่อเพียงคำเดียวของหลินลุยซี จงจึงห้าวได้เก็บอารมณ์ทุกอย่าง แล้วขยี้หัวของเธออย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวหม่ามีก็กลับมา แล้ว”

“ไอ้บัดซบ! ”

จงเฟิงโกรธจนตบไปที่วางมือแล้วลุกขึ้นมาทันที

ก่อนหน้านี้ป้าหนูบอกว่าจงจึงห้าวไม่รู้ว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูก ของเขา ก็เลยไม่ได้บอกเขา จงจิ้งห้าวเองก็ไม่รู้ไม่ได้บอกเขา ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ว่าตอนนี้เด็กเรียกเขาว่าพ่อแล้ว เห็นได้ ชัดเจนว่าเขารู้แล้ว

นี้มันเป็นการไม่เอาเขาอยู่ในสายตาเลยสินะ

ยังยอมรับว่าพ่อคนนี้อยู่ไหม?

หลินลุยตกใจจนหดตัวลงแล้วมุดเข้าไปในอ้อมกอดของจง

จิ่งห้า

ฝ่ามือที่ใหญ่และหนาของจงจึงห้าว ได้ลูปตรงหลังของเธอ ปลอบว่า “ไม่ต้องกลัว

หลินลุยซีไม่พูดอะไร เอาแต่กะพริบตา

ป้าหยูรู้ว่าจงฉีเฟิงเข้าใจผิดไปแล้วแน่ๆ ก็เลยรีบออกมาช่วย ไว้ เธอเดินไปอยู่ตรงหน้าด้วยตัวเอง เอาเอกสารออกมาแล้วยื่น ไปให้จงจิ่งห้าว “คุณชาย คุณดูหน่อยเถอะ”

จงจิ่งห้าวรับมาแต่ไม่คิดที่จะดูเลย ตอนที่เขากำลังจะโยนทิ้ง คำว่า DNA ก็ได้ดึงสายตาของเขาไว้
DNA?

ของใครกับใคร?

“ฉันได้เก็บผมของคุณกับเสี่ยวเสี่ยวลุ่ย”

จงจึงห้าวเงยตาขึ้นมองป้าห ป้าหยูพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง

หลินลุยซึกะพริบตาอย่างมึนงง ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ย่าหยู เก็บผมของหนูกับพี่ทำไมหรอ?

ป้าหนูยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบหัวของเธอ “ไม่มีอะไร แต่อยากให้ พ่อของพวกเธอมองเรื่องบางเรื่องให้ชัดเจนเท่านั้นเอง” สายตาของจงจิ่งห้าวได้กลับไปอยู่บนกระดาษในมือ

ผลการตรวจDNA ตัวหนังสือสีดำเพียงไม่กี่คำ เด่นชัดมาก

ข้างบนเป็นคําศัพท์เฉพาะทาง จงจึงห้าวไม่เคยเรียนแพทย์มา ก่อนก็เลยดูไม่รู้เรื่อง สายตาของเขาค่อยๆ เลื่อนลงไปข้างล่าง เขารู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเขาเต้นแรงจนจะหลุดออกมาแล้ว เขาไม่สามารถสงบลงได้ ความรู้สึกตื่นเต้นที่เอ่อล้นออกมา แทบ จะกลืนกินตัวของเขาทั้งหมดเลย

ผลลัพธ์ ความคล้ายคลึงกัน 99.99

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ตัวหนังสือตบท้ายไม่กี่ตัวนั้น

ทันใดนั้น ตัวของเขาแข็งทื่อ นิ้วกระดกเล็กน้อย เป็นความตื่น เต้นที่ห้ามไว้ไม่อยู่ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน
หลินลีย และหลินซีเฉินเป็นลูกของเขา?

แต่ว่า จะเป็นไปได้ยังไง?

อากาศแข็งตัวไปไม่กี่วิ เขาทิ้งกระดาษใบนั้น แล้วลุกขึ้นยืน กะทันหันมองไปทางป้าหยูแล้วมองไปทางจงเฟิง

น้ำเสียงประชดว่า “พวกคุณคิดจะทำอะไร? ”

ท่าของแบบนี้ออกมา พยายามจะบอกอะไรเขา?

“แกจะปฏิเสธ? ” จงเฟิงโกรธจนตัวสั่น

“ถึงแม้ว่าฉันจะเคยทำผิดต่อแก ทำผิดต่อ…………..ที่ตายไป ของแก แต่ฉันยังเป็นพ่อแกอยู่ไหม? ” เขาตบไปที่อกแล้วพูด “ที่ ไหลอยู่บนตัวแกมีเลือดของฉันไหม? ”

ครั้งนี้ซิ่วไม่ได้ห้ามจงฉีเฟิง เธอเองก็มีใจแต่ไม่มีแรงแล้ว

ป้าหยอยู่ข้างๆ กังวลใหญ่นี่มันเกิดอะไรขึ้น ความจริงอยู่ตรง หน้าแล้วทำไมเขายังไม่เชื่ออีก

เวิ่งไปเอารูปถ่ายออกมาวางไว้ข้างๆ หน้าของหลินเฉินเพื่อ เปรียบเทียบ ให้ทุกคนดู “ดูใบหน้านี้ ตา แล้วก็หน้าผาก………. จงจิ่งห้าวกวาดมองไปทีหนึ่งแล้วรีบดึงสายตากลับทันที เขาไม่เคยเตะต้องหลินซินเหยียน เรื่องนี้เขารู้ตัวดีกว่าใคร เขามีชีวิตมาจนถึงวันนี้ ตลอด30กว่าปี เคยเตะต้องผู้หญิง เพียงคนเดียว นั้นก็คือเมื่อ 6 ปีที่แล้วครั้งนั้นครั้งเดียว
ถ้าพวกเขาเป็นลูกของเขา………

ถ้าอย่างนั้นเมื่อ 6 ปีก่อน………

ตรงหว่างคิ้วของเขา ได้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น

จากการคิดทบทวนมากมาย เขาเหมือนจะเข้าใจแล้ว ความ เกลียดชังของเหอรุ่ยหลินที่มีต่อหลินซินเหยียนมาจากไหน

เพราะ6 ปีก่อน

คืนนั้นไม่ใช่เธอ

กลับเป็นหลินซินเหยียน นี่ก็เพราะว่าทำไมเขาถึงมีความคุ้น เคยต่อหลินซินเหยียนอย่างแปลกๆ

คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมหลินซินเหยียนถึงไปอยู่ในห้องของเขา

เพราะการเงียบของเขา ในตาหลินเฉิน กลับกลายเป็นการ

ปฏิเสธ

เขาไม่อยากยอมรับพวกเขาหรอ?

เขาจะเป็นผู้ชายที่ทิ้งลูกเมียให้ถึงที่สุดใช่ไหม?

ดี!

มาก!

เขาเองก็ไม่ต้องการพ่อแบบนี้
คนที่ไร้ความรู้สึกแบบนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อของเขา

หลิน เฉินหลบป้าหยูแล้วลงมาจากโซฟา เก็บผล ตรวจDNAบนโต๊ะขึ้นมา เสียงดังแขวก ถูกเขาฉีกเป็นครึ่ง เหมือนว่าแบบนี้ยังไม่พอ ก็เลยนึกต่อ จนสุดท้ายไม่สามารถต่อ คืนได้ “นี่ก็แค่การเข้าใจผิดกันเท่านั้น ผมจะเป็นลูกชายของเขา ได้ยังไง?

“แม่ของผมท้อง 10 เดือนแล้วคลอดผมกับน้อง ปีนี้ผมอายุ 6 ขวบแล้ว ผมไม่เคยเจอพ่อของผม ผมไม่กล้าถาม เพราะว่าแม่จะ เสียใจ ผมเคยเห็นแม่ตื่นมาจากฝันร้าย แล้วแอบไปร้องไห้คน เดียว ผมไม่รู้ว่าแม่ฝันถึงอะไร ไม่รู้ว่าในฝันของแม่มีใครไม่รู้ว่า เป็นเพราะตกดึกเลยทำให้แม่นึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ เปล่า”

หลินซีเฉินสูดขี้มูกแล้วพูดว่า “แต่ว่าแม่จะรอให้ผมหลับก่อน แล้วพูดกับผมอย่างรู้สึกผิดบ่อยๆ ว่า “ขอโทษนะ แม่ไม่สามารถ มีบ้านที่สมบูรณ์ให้ลูก แต่ที่แม่ไม่รู้คือผมยังไม่ได้หลับ เพราะ ตอนที่ผมตื่นอยู่ แม่จะไม่พูด แม่กลัวว่าผมจะถามว่าทำไมผมถึง ไม่มีพ่อ”

เขามองไปทางจงจึงห้าวอย่างผิดหวัง “แม่ของผมดีขนาดนี้ จะ ไปขอบคุณได้ยังไง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ