บทที่ 150 อุณหภูมิร่างกายของเขายังคงอยู่

(เขาเม้มริมฝีปาก) “ร้อนมาก

หลินเซียนเหยียนมองตามสายตาของเขา และพบว่าเพื่อความ สะดวกของตัวเอง ตอนที่ขับรถได้ดึงกระโปรงขึ้นมาผูกปมและยัง ไม่ได้ดึงลงมา

เธอกำลังจะอธิบาย แต่จงจึงห้าวก็เปิดประตูรถ หยิบเสื้อสูท ของเขาออกมา แล้วพาดไว้ที่ตัวเธอ “ขึ้นรถ

ไม่รู้ว่าเสื้อสูทถอดออกมาเมื่อไหร่ ดูเหมือนว่าอุณหภูมิใน ร่างกายของเขายังคงอยู่ และออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา มี กลิ่นที่น่าดม และไม่น่ารังเกียจเลย

หลินเซียนเหยียนก้มตัวเข้าไปในรถ นึกถึงเรื่องที่หยูโต้วโต้ว มาที่ร้าน และถามอย่างเป็นกันเองว่า “ฉันได้ยินหยูโต้วโต้วพูด ว่า เกี่ยวกับการพลิกคดี คุณไม่คิดจะทำตอนนี้เหรอ?”

จงจิ่งห้าวเหลือบมองเธอ “เขามาหาคุณหรือ?” หลินเซียนเหยียนพยักหน้าอย่างจริงใจ “ใช่”

“มันไม่ค่อยเหมาะ” เพราะเหอยเจ๋อเพิ่งเข้าไป และตอนนี้ถ้า ยังเปิดเผยคดีฆาตกรรมของเหอรุ่ยหลิน ความแค้นกับตระกูลเห อก็ก่อขึ้นอย่างสมบูรณ์

ไม่ใช่ว่ากลัวตระกูลเหอ พวกเขามีกฎเกณฑ์ของตัวเอง
แต่ครั้งที่แล้วดูท่าทีของเหอเหวินหวยรู้สึกไม่พอใจเขามาก และไม่รู้ว่าลับหลังจะสร้างปัญหาอะไรไหม

“อย่ากังวลไป เรื่องนี้ไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน ยังไม่ถึงเวลา

หลินเซียนเหยียนโล่งใจ แม้ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเธอ แต่ก็ ไม่สำคัญเท่าหยูโต้วโต้วท้ายที่สุดเรื่องนี้ พี่ชายของเขาเสียชีวิต แล้ว แม้ว่าพี่ชายของเขาจะเป็นฝ่ายผิด แต่โทษก็ไม่ถึงตาย

จงจิ่งห้าวจับมือของเธอมากไว้ในมือของเขา

ฝ่ามือที่หนาใหญ่ดูมีพลังวิเศษทำให้ผ่อนคลาย และอารมณ์ ของหลินเซียนเหยียนก็ค่อยๆสงบลง

“ในตอนนั้น เธอไม่ต้องออกหน้า” จงจึงห้าวคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ถึงตอนนั้นให้หยูโต้วโต้วออกมาจัดการคนเดียวก็พอ

ตระกูลเหอมีลูกชายเข้าไปแล้วหนึ่งคน และถ้าลูกสาวเข้าไป

อีกคน มันจะอับอายขายหน้าอย่างแท้จริง

พวกเขาจะไม่ทนกับสิ่งนี้ ใครก็ตามที่ออกหน้า คือเป้าหมาย การแก้แค้นของตระกูลเหอ

เขาจะไม่ผลักหลินเซียนเหยียนได้รับอันตราย

“ใช่” หลินเซียนเหยียนไม่ได้คิดมากเหมือนเขา ความแค้น ระหว่างเหอรุ่ยหลินมีตั้งนานแล้ว

เธอเหนื่อยเล็กน้อย เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วหลับตา

ในรถค่อยๆสงบลง พวกเขาทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน แต่ละคนก็ความคิดของตัวเอง

ทันใดนั้นหลินเซียนเหยียนอะไรบางจิ่งห้าว เสิ่นซิ่วฉิงเป็นอย่างไรบ้างตรวจพบอะไรไหมทำไม ปรากฏตัวขึ้นมาสั่งเธอมาหรือเปล่า

จิ่งห้าวกะพริบตา และได้มองเธอ และอย่างแผ่วเบา

ยังสืบสวนอยู่

สําหรับการตายของเงินซิ่วฉิง เขาไม่พูด เกรงมากเกินไป

เขาตรวจสอบสาเหตุการตายของเธอออกมา

หลินเซียนเหยียนหน้า และเอนหลังพิงเก้าอี้เพื่อในนี้ โทรศัพท์มือถือในของเธอสั่น และมือของเธอเหมือนไฟฟ้าช็อต สั่น เธอก้มลงมือถือ เป็นรูปภาพหนึ่งภาพ เป็นที่เธอเงินจากคนนั้น

แล้วมีข้อความอีกข้อความและตั้งครรภ์โดยไม่ตั้งใจ คุณไม่อยากของเธอ

มือของเธอยังคงสั่น ความกังวลถามออกอย่างรวดเร็ว คุณเป็นใคร จุดประสงค์เรื่องได้อย่างไร?
คราวนี้เธอแทบไม่ลังเล และกดปุ่มส่งออกไป

“คุณเป็นอะไรไป?” จงจึงห้าวรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอ หลินเซียนเหยียนหายใจถี่ อย่างควบคุมไม่ได้ และเธอก็หาค่า โกหกออกมา “เสี่ยวยาส่งข้อความมาถามเรื่องงาน

จงจิ่งห้าวไม่ได้สงสัย จ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ “ถ้ามีอะไร ให้ช่วยก็บอกฉัน”

“ค่ะ” หลินเซียนเหยียนก้มหัว

เหตุการณ์แบบนี้จะให้เธอพูดกับเขาอย่างไร?

บอกว่าตัวเองได้ขายตัวเองเหรอ?

ทรยศร่างกายของตัวเอง

เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยังมีสิ่งของอะไรอีก และเธอกลัวว่าเรื่องเลว ร้ายในตอนนั้น จะถูกเปิดเผยต่อหน้าผู้อื่น

โดยเฉพาะต่อหน้าเขา

พูดตามตรง เธอไม่แน่ใจ และไม่ไว้วางใจจงจึงห้าว จงจึงห้าวกับเธอเหมือนมีช่องว่างกั้นกลาง เขาไม่แคร์จริงๆเหรอว่าเธอบริสุทธิ์หรือไม่? ไม่แคร์จริงๆเหรอว่าเธอเคยมีลูก เขาแค่ไม่พูดถึงมัน
ไม่ใช่ว่าไม่แคร์

เพียงแค่จงใจเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านั้น

ไม่นานก็มีข้อความเข้ามาอีกครั้ง

หลินเซียนเหยียนคลิกดู

(เจ้าของเรื่อง)

สามคําง่ายๆ ราวกับสายฟ้าฟาด ฟาดลงบนหัวของเธอ

เจ้าของเรื่อง?

ผู้ชายในคืนนั้น?

หลินเซียนเหยียนตื่นตระหนก

ในขณะนี้ เหอรุ่ยหลินกำลังนั่งในบาร์ บนโต๊ะยังมีเหล้าที่ยัง ดื่มไม่หมด

เธอเม้มริมฝีปาก และส่งข้อความอีกครั้ง เมื่อใดก็ตามที่คุณ ต้องการพบฉัน ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา ได้ยินมาว่าวันนี้คุณเปิด ร้านใหม่ ขอแสดงความยินดีด้วย)

อารมณ์กระสับกระส่ายรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ (ปะทะใส่ร่างกายของ เธอ) เธอไม่รู้ข้อมูลของอีกฝ่ายเลย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้เรื่อง ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และรู้ทุกสิ่งรอบตัวเธอ

เธอรู้สึกเหมือนถูกจับตามอง ความรู้สึกนี้ซึ่งแย่มาก

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมีบุคคลเช่นนี้อยู่ และจะออกมาได้ทุกเวลายืนตรงหน้าเธอ และทำลายการดำเนินชีวิตปัจจุบันของเธอ

ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย รถก็จอดที่วิลล่า มีรถที่ไม่ใช่ของจงจึงห้าวจอดอยู่ข้างๆ และไม่ใช่ของหลิน เซียนเหยียน

เมื่อจงจึงห้าวลงจากรถ และเห็นรถที่จอดอยู่ ก็ขมวดคิ้ว และ

ใบหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ

“คุณชาย” ลุงเพิ่งยังไม่ได้เข้าไปในบ้าน ยืนรออยู่ที่หน้าประตู ราวกับว่ากําลังรอพวกเขากลับมา

เมื่อเห็นพวกเขากลับมาก็รีบมาทักทายทันที

“พวกเขามาที่นี่มีธุระอะไร?” น้ำเสียงของเขาเป็นซาเล็กน้อย พวกเขาไม่ค่อยมาที่นี่ ครั้งนี้มาที่นี่ทำให้จงจึงห้าวไม่ค่อย พอใจ

ลุงเพิ่งยิ้ม “มีธุระ”

ขณะที่เขาพูด สายตาของเขามองไปที่หลินเซียนเหยียน “นี่คือ

นายหญิงใช่ไหม”

หลินเซียนเหยียน

เธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อการเรียกเช่นนี้อย่างไร

“รีบเข้าไปข้างในเถอะ ทุกคนกำลังรอพวกคุณอยู่ข้างใน ลุง เพิ่งยิ้มและเดินไปด้านหน้าเพื่อเปิดประตู
หลินเซียนเหยียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และมองไปที่จงจึงห้าว “พ่อ แม่ของคุณมาเหรอ?”

จงจิ่งห้าวไม่ตอบ เห็นได้ชัดว่า พวกเขามา

“พวกเขาไม่ค่อยได้มาที่นี่” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม ทำให้ สังเกตไม่เห็นถึงความรู้สึกรังเกียจของเขา

หลินเซียนเหยียนรู้สึกสับสนอย่างอธิบายไม่ถูก แม้ว่าเธอจะ เคยพบกับ ซิ่ว แต่พ่อของจงจึงห้าวเธอยังไม่เคยเจออย่างเป็น ทางการ

มีความรู้สึกเหมือน “ลูกสะใภ้ที่น่าเกลียด” กำลังตื่นเต้นที่จะ ได้เจอพ่อตาแม่ยาย

เมื่อเห็นเธอลังเล จงจึงห้าวก็เข้ามาจับมือเธอไว้ มีฉันอยู่นี่

คุณกลัวอะไร?”

“ใครกันที่กลัว?” หลินเซียนเหยียนปากแข็ง

ที่จริงใจสั่นอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าพวกเขามาทำไม

บาร์

เหอรุ่ยหลินดื่มเหล้า รู้สึกเบื่อหน่ายที่อยู่คนเดียว หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาและส่งรูปถ่ายสองรูปให้หลินเซียนเหยียน คราวนี้ ไม่เกี่ยวกับเธอ แต่เป็นรูปของหลินเฉินกับหลินลุยซี

และก็ถูกถ่ายในสองสามวันที่ผ่านมา
คราวนี้เธอพร้อมเต็มที่

เธอรู้ว่าสิ่งที่หลินเซียนเหยียนแคร์ที่สุดคือลูกสองคนนี้

ตอนนี้เด็กอาศัยอยู่ในบ้านของจงจึงห้าว ออกไปข้างนอกก็จะ มีคนติดตาม เธอไม่มีโอกาสทำอะไรเลย แต่แอบถ่ายรูปสองรูป ก็คงได้

เธอเทเหล้าลงในแก้วเสร็จ แล้วพูดคำหนึ่ง

(ลูกของคุณน่ารักมาก ดูเหมือนคุณมาก และก็เหมือนพ่อของ พวกเขามาก)

โทรศัพท์ในมือของหลินเซียนเหยียนก็สั่นอีกครั้ง เธอคลิกที่ ข้อความ และหลังจากที่อ่านเนื้อหาแล้ว เธอก็ตื่นตระหนก

เขามีรูปของหลินซีเฉินกับหลินลุยซ์ได้อย่างไร?

เขากำลังจับตาดูเธออยู่เหรอ?

การดำเนินชีวิตของเธอได้เปิดเผยกับคนแปลกหน้า ซึ่งทำให้ เธอรู้สึกสยดสยอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องความปลอดภัยของเด็กทั้งสอง เธอไม่ สามารถใจเย็นได้

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

ทันใดนั้นหลินเซียนเหยียนก็หยุดเดิน จงจินห้าวหันกลับมา

มองเธอ

เธอมองไปที่จงจิ่งห้าว และเงียบไปสองวินาที “ฉันลืมของบางอย่างในร้าน ฉันต้อง

พูดเสร็จเธอดึงออกจากของจงจึงห้าว

สําคัญมากเลยเหรอจงจึงห้าวกึ่งเชื่อกึ่งสงสัยหันมามอง มือของเธอถือ โทรศัพท์

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ