บทที่ 147 อยากรู้ไหมว่าคืนนั้นเป็นใคร

รูม่านตาของหลินเซียนเหยียนหดลงอย่างรวดเร็ว สะท้อนถึง ความคมของมีด ดูเหมือนเธอจะนึกถึงความเจ็บปวดเวลาที่ใบ มีดที่แหลมคมทิ่มแทงเข้าไปในร่างกายของเธอ……..

ระยะใกล้มาก ทำให้เธอตื่นเต้นจนลืมโต้ตอบ

ในช่วงเวลาที่อันตราย ก็มีเงาสีดำพุ่งเข้ามาหาเธอ ดึงแขน ของเธออย่างแรง ร่างกายของเธอก็กระแทกเข้ากับหน้าอกที่แข็ง และอบอุ่น และหมุนตัวไปมา และเธอก็หมุนไปอีกทิศทางหนึ่ง

ได้ยินแต่เสียงเคร่งขรึม “หาที่ตายเหรอ!” และเห็นร่างของเงิน ซิ่วนิ่งเหมือนรูปพาราโบลา พันกันขดลงต่ำ กระแทกขาโต๊ะอย่าง จัง ทำให้สะเทือนถึงไวน์ที่อยู่บนโต๊ะ หล่นลงมาและสาดลงบน พื้น

ดวงตาของจงจิ่งห้าวคนลึก “เธอเข้ามาได้อย่างไร?”

ฉินยารีบอธิบาย “เมื่อวานฉันเพิ่งจ้างเธอมาทำความสะอาด เมื่อสักครู่เธอก็ตกใจจนอึ้ง ไม่คาดคิดว่าแค่คนทำความ สะอาดจะกล้าลอบสังหาร

หลินเซียนเหยียนตั้งสติได้ และออกจากอ้อมกอดของจงจิ่ง ห้าว และจัดการกับเรื่องราวต่อไปอย่างใจเย็น เธอเรียกรปภ. และให้คนพาเสิ่นวนิ่งออกไปก่อน ส่วนเรื่องที่ว่าเธอปรากฏตัวที่ นี่อย่างไร ค่อยตรวจสอบภายหลัง
“เสี่ยวยาเธอไปเรียกคนมาสองคน มาทำความสะอาดพื้น

“ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อกี้นี้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย ทำให้ทุกคน ตกใจ” หลังจากจัดการเรียบร้อยเธอก็ดึงจงจึงห้าวเดินไปที่ห้อง รับรอง

เหอรุ่ยหลินยืนอยู่รอบนอก จ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่าง เย็นชา

น่าเสียดายที่ไม่ได้แทงหลินเซียนเหยียนจนตาย

แต่ว่า……

ดวงตาของเธอดูเหมือนจะมีพิษ

จงจิ่งห้าวเดินตามเธอไปที่ห้องรับรอง

“ฉันดูที่แขนของคุณหน่อยซิ” หลินเซียนเหยียนมองดูแขนซ้าย ของเขา เธอเห็นตอนที่เขาเตะเสิ่นซิ่วจึงออกไปนั้น มีดคมในมือ ของเงินซิ่วฉิงก็กีดที่แขนของเขา

โชคดีที่ไม่บาดเจ็บ น่าจะเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของเขา ว่องไว เลยหลบทัน

มาก ดีมาก

เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

“คุณเป็นห่วงฉันเหรอ” สีหน้าของเขาหวั่นไหวเล็กน้อย
“ฉันไม่ต้องการให้คุณได้รับบาดเจ็บเพราะฉัน” หลินเซียนเหยี ยนทรี่ตาลง

เธอคิดว่าภัยพิบัติในวันนี้เธอคงหนีไม่พ้นแน่นอน

โดยไม่คาดคิด จงจิ่งห้าวจะปรากฏตัวทันเวลาพอดี และดึง เธอไว้ในอ้อมกอดของเขา

ถ้าบอกว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลยมันก็เป็นการหลอกลวง เธอซาบซึ้ง และก็ใจหวั่นไหว

เป็นเฉพาะกับผู้ชายคนนี้

“ในเมื่อคุณไม่ได้รับบาดเจ็บ ฉันจะออกไปดูว่าข้างนอกได้รับ ผลกระทบอะไรหรือไม่……

“คุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?” จงจึงห้าวหรี่ตาลงแล้ว

ขัดจังหวะคําพูดของเธอ

“อะไรนะ?” หลินเซียนเหยียนเงยหน้าขึ้น และมองมาที่เขา แต่ในเวลาอันรวดเร็วก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“เมื่อไม่นานมานี้พวกเราเคยเจอกัน และเธอบอกว่าถ้าเปิด ร้าน ให้เชิญเธอด้วย…….

“ดังนั้นคุณเลยเชิญเธอมา?” น้ำเสียงของเขาสลดหดหู่และมี อำนาจอย่างอธิบายไม่ถูก “คุณรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร?

หลินเซียนเหยียนหายใจติดขัด กำมือสองข้างไว้แน่น “รู้”
“รู้แล้วยังติดต่อกับเธอ?” คราวนี้เขาไม่ปิดบังความไม่พอใจ ของเขาอีกต่อไป ความไม่พอใจของเขา และความผิดหวังของ เขา

“เธอไม่ใช่คนไม่เลว……

“คุณรู้จักเธอมานานแค่ไหน?” จงจึงห้าวยิ้มเยาะเย้ย “เขาให้ ประโยชน์อะไรกับคุณ? มาติดสินบนเธอ?”

สายตาของเขาจ้องมองไปที่ข้อมือของเธอ เขาไม่เคยเห็นเธอ ใส่เครื่องประดับมาก่อน อย่างมากก็แค่นาฬิกาข้อมือ เป็นเครื่อง ประดับเพียงชิ้นเดียวของเธอ กำไลหยกนี้มาจากไหน?

“เธอให้คุณเหรอ?”

หลินเซียนเหยียนเอามือไปข้างหลัง แต่ถูกจงจึงห้าวดึงแขน และจ้องไปที่กำไลหยก “คุณชอบของแบบนี้เหรอ?”

หลินเซียนเหยียนส่ายหัว “ฉันไม่ชอบ

“แล้วทําไมถึงยังรับไว้ล่ะ?”

“ปฏิเสธไม่ลง”

ในดวงตาของเขาเหมือนมีไฟซ่อนอยู่ (มีพลังอำนาจซ่อนอยู่)

“เธอน่าสงสารมากเหรอ?” ปฏิเสธไม่ลง?

“ไม่ใช่” บรรยากาศในขณะนั้น เห็นสายตาของยู่ซิ่วเธอเลย ปฏิเสธไม่ลง

“บางที ในตอนนั้นเธออาจมีบางอย่างที่พูดไม่ได้” หลินเซียนเหยียนพยายามอธิบายแทนซิ่ว

จงจิ่งห้าวยิ้มเยาะเย้ย “คุณรู้จักเธอมานานแค่ไหนแล้ว ต่อ หน้าฉันยังกล้าพูดแก้ตัวแทนเธอ

“พบกันอย่างเป็นทางการ เจอกันสองครั้ง และรู้จักกันไม่นาน

แต่ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนเลว

ไฟในดวงตาของจงจิ่งห้าวเหมือนจะพุ่งออกมา เผาผู้หญิงที่อยู่ ข้างหน้าเขาจนตาย แต่ละคำพูดของเธอยังคงพูดแก้ตัวแทนซิ่ว

น้ำเสียงของเขาเหมือนลมหนาว ทิ่มแทงหัวใจ “สิ่งนี้ส่งคืนให้ เธอ คุณชอบแบบไหน ฉันจะซื้อให้คุณทุกอย่าง

“ก็ได้” หลินเซียนเหยียนตอบอย่างง่ายดาย อันที่จริงตั้งแต่

แรกของสิ่งนี้เธอก็ไม่อยากได้ เพราะราคาไม่ใช่ถูกๆ ในเวลานั้น

เธอแค่ปฏิเสธไม่ลง

ทัศนคติของหลินเซียนเหยียน ทำให้เขาหายโกรธเล็กน้อย “ต่อไปนี้ ห้ามไปพบเธออีก

“โอเค” หลินเซียนเหยียนตอบตกลงอย่างง่ายดายอีกครั้ง

เธอคิดว่า ยู่ซิ่วไม่ใช่คนเลว แต่รู้สึกว่าเธอเป็นคนดี แต่ เนื่องจากความสัมพันธ์ของจงจึงห้าว เธอจึงไม่ต้องการติดต่อกับ ยู่ซิ่ว

อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ริเริ่มที่จะพบเธอก่อน

ความโกรธของจงจิ่งห้าวเลือนหายไปหมด และดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา มือทั้งสองข้างของเขาแข็งเหมือนคีมคีบ เหล็ก บีบรัดเธอไว้ในอ้อมกอด หลินเซียนเหยียนถูกรัดจนแทบ หายใจไม่ออก

ผลักเขา “คุณจะรักฉันจนตายเหรอ?”

“อืม รักเธอจนตายดีกว่า ทำให้ฉันโมโหตลอด” แม้ว่าเขาจะ พูดอย่างนั้น แต่พละกำลังของเขาก็ผ่อนคลายลง

เมื่อลมหายใจกลับมาปกติ หลินเซียนเหยียนก็รู้สึกผ่อนคลาย

“เงินซิ่วฉิงทำไมจึงปรากฏตัวที่นี่?”

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“มันเกี่ยวข้องกับหลินกั๋วอันหรือเปล่า?” เพราะพอหลินกั๋วอัน ปรากฏตัว เธอก็ปรากฏตัว

“เป็นไปไม่ได้” จงจิ่งห้าวเม้มริมฝีปาก หลินกั๋วอันเป็นคนโหด เหี้ยม ในตอนนั้นได้ทอดทิ้งเส้นซิ่วฉิง แล้วเขาจะไปคว้าสิ่งที่ได้ ประโยชน์ได้อย่างไร

เมื่อโยนทิ้งไปแล้ว หลินกั๋วอันไม่มีวันเอามันกลับมาอีก

ทั้งสองคนไม่ได้ร่วมมือกันอย่างแน่นอน

หลินเซียนเหยียนนึกถึงฉากในปีนั้นและฉากในวันนี้ที่เป็น ซิ่วฉิงเคยทํา และขมวดคิ้ว เธอไม่ใช่อยู่ข้างในเหรอ? ทำไมเธอ ถึงออกมาได้?”

จงจึงห้าวยกมือขึ้น และมีรอยแผลเป็นตื้นๆบนฝ่ามือ ซึ่งเป็นรอยแผลจากการบาดเจ็บในคราวนั้น ถึงตอนนี้เขายังจำได้ ชัดเจนว่า ตอนนั้นเส้นซิ่วจึงกำลังจะลอบฆ่าเขา และท่าทางที่ หลินเซียนเหยียนวิ่งเข้ามาขวางไว้

ความบ้าคลั่งที่คาดไม่ถึง จึงทำให้เขาจำเธอได้อย่างลึกซึ้ง

“ฉันจะสืบให้ชัดเจน” นัยน์ตาของเขาคมลีก

ในการลอบฆ่าครั้งนั้น เขาใช้วิธี ตัดสินให้เธอได้จําคุกตลอด ชีวิต ถ้าไม่มีคนช่วยเธอ เธอไม่สามารถออกมาได้

สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่การเริ่มต้น เธอเป็นกอง

หน้า

“สองคนนี้ อย่าให้ออกไปแม้แต่คนเดียว”

“อืม”

ปังปัง

มีเสียงเคาะประตู ตามมาด้วยเสียงของฉันยา “พี่หลิน แฟชั่น โชว์เริ่มแล้ว ถึงตาคุณขึ้นเวทีแล้ว

ไม่ได้ให้เธอเดินแบบ แต่ให้ขึ้นปราศรัย ในฐานะเจ้าของงาน

“โอเค” เธอมองที่จงจึงห้าว”ฉันจะออกไปข้างนอกแล้ว คุณคง ไม่ชอบสถานที่แบบนี้ ถ้ามีธุระคุณก็ไปทำก่อน และถ้าไม่มีอะไรก็ พักผ่อนที่นี่ได้”

จงจิ่งห้าวตอบเสียงเบาๆ

ขณะที่หลินเซียนเหยียนกำลังจะก้าวไปข้างหน้า……..
“เดี๋ยวก่อน”

“ค่ะ?”

หลินเซียนเหยียนหันหัวกลับมา และมองมาที่เขา

จงจึงห้าวยื่นมือออกไปจับผมที่ปล่อยลงมา และหนีบไว้ที่ใบหู ของเธอ ไม่ได้จากไปทันที แต่ที่ข้างหลังใบหูของเธอ และตรง ติ่งหูของเธอ ดวงตาของเขาคมลึก ปลายนิ้วที่ร้อนถูบริวณคอเธอ และพูดเบาๆ “คุณสวยมาก”

หลินเซียนเหยียนหลบสายตาของเขา ก้มหน้าลงเล็กน้อย ซ่อน ใบหน้าแดงเพราะค่าพูดของเขา “ฉันควรไปแล้วหล่ะ

พูดจบเธอก็รีบออกไป

ราวกับว่าถ้าช้าไปหนึ่งก้าว จงจึงห้าวจะทำในสิ่งที่เกินขอบเขต

เมื่อกี้ดูเหมือนเธอจะเขินอาย

ใบหน้าของจงจิ่งห้าวมีรอยยิ้มเล็กน้อย

“โอ้ กำลังทำอะไรอยู่ในห้อง? มีความสุขขนาดนั้น?” ซูจ้าน กับเสิ่นเผยชวนเดินเข้ามา ตอนที่หลินเซียนเหยียนอยู่พวกเขาไม่ กล้าเข้ามารบกวน ตอนนี้หลินเซียนเหยียนออกไปแล้ว พวกเขาก็ เข้ามาทันที

“นายไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม เมื่อกี้นี้อันตรายมาก” เสิ่นเผยชวน ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร” เขาเก็บรอยยิ้ม ใบหน้าคมลึก “นายไปช่วยตรวจสอบ ให้ฉันหน่อย “ผู้หญิงคนนั้น ออกมาได้ยังไง

“อืม” เสิ่นเผยชวนนั่งลง “ฉันให้คนพาเขากลับไปแล้ว ให้เวลา

ฉันหนึ่งวัน ซูจ้าน รู้สึกไร้สาระ นั่งลงบนโซฟา เกาะคอเสิ่นเผยชวนไว้ “คืนนี้พวกเราไป “สถานบันเทิง” กันดีไหม?”

“คิดถึงผู้หญิง?” เสิ่นเผยชวนผลักเขา

“คิดถึงคุณ”

“ผมทนนายไม่ไหว”

ซูจ้านจงใจล้อเล่น เอื้อมมือไปลูบหน้าอกของเสิ่นเผยชวน “เคยลองแล้วหรือ รู้ได้อย่างไรว่าทนไม่ไหว?”

“ไสหัวไป!” เสิ่นเผยชวนผลักเขาออกไป ร่างกายสั่นด้วยความ

ตกใจ และขนลุกไปทั้งตัว

ซูจ้านถูกผลักจนนอนหงายอยู่บนโซฟา เส้นเผยชวนแข็งแรง

มาก

เขาลุกขึ้นนั่ง และจ้องไปเสิ่นเผยชวน “เชอะ น่าเบื่อ ออกไปดู แฟชั่นโชว์ดีกว่า ต้องมีผู้หญิงสวยแน่ๆ”

“ในสมองนายนอกจากผู้หญิงยังมีอะไรอีกไหม?” เสิ่นเผยชวน มองเขา “ดูความไร้ประโยชน์ของนายสิ

“คิดถึงหญิงก็ไร้ประโยชน์แล้วเหรอ? นี่คือธรรมชาติของผู้ชาย รู้ไหม?” ซูจ้านขี้เกียจพูดกับเขา “ซื่อบื้อ ไม่อยากพูดกับนายแล้วว้าว พี่สะใภ้นี่”

ถึงเวลาหลินเซียนเหยียนขึ้นเวที

พวกเขาทั้งสามคนยืนอยู่รอบนอกสุด มองข้ามหัวผู้คน และ ไหล่ มองไปที่หลินเซียนเหยียนที่ยืนอยู่บนเวที

ภายใต้แสงไฟ สีชมพูมีความละเอียดอ่อนสวยงามเป็นพิเศษ การออกแบบเปิดไหล่ที่งดงาม กระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่มีเสน่ห์ ไม่มีการปรุงแต่งเพิ่มเติม เรียบง่ายและงดงาม

ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนนั้นช่างงดงามสะดุดตาเป็นพิเศษ ดวงตาของจงจิ่งห้าวเต็มไปด้วยความรักใคร่และภาคภูมิใจ ผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้เป็นของเขาแล้ว

“สวัสดีค่ะทุกท่านฉันซื่อหลินเซียนเหยียน เป็นผู้รับผิด ชอบLEO ฉันมีความสุขมากที่ได้เปิดสาขาLEO ในเมือง ฉัน รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ทุกท่านได้มาในงานนี้ ในอนาคตขอให้ ทุกท่านให้การสนับสนุนด้วยค่ะ” หลินเซียนเหยียนเม้มริมฝีปาก มีส่วนโค้งขึ้นมา สง่างามและมั่นใจ

เหอรุ่ยหลินนั่งบนเก้าอี้ มองหลินเซียนเหยียนบนเวทีอย่างเป็น ชา และค่อยๆเม้มริมฝีปากของเธอ

ความร้ายกาจทั้งหมดซ่อนอยู่ใต้หน้ากาก หลังจากได้ผ่านประสบครั้งนั้น เธอก็ใจเย็นขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วส่งรูปเมื่อ6ปีที่แล้วของหลินเซียนเหยียนจากห้อง 608 โรงแรม MOEN ในประเทศ A ไปยังโทรศัพท์มือถือของเธอ แล้วแนบข้อความว่า (อยากรู้ไหม เมื่อ6ปีที่แล้วในคืนนั้นชายคนนั้นเป็นใคร?”)

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ