บทที่ 144 เป็นคนหล่อทั้งนั้น

เมื่อเดินออกจากตระกูลจง ป้าหมองหลินเฉินที่อยู่ในอ้อม แขนของเธอ “พวกเราไปซูเปอร์มาร์เก็ตกันเถอะ เรื่องที่มาที่นี่ใน วันนี้ อย่าบอกแม่และยายของหนูได้ไหม?”

เธอหาข้ออ้างว่าจะไปซูเปอร์มาร์เก็ตถึงออกมา ถ้าไม่ซื้ออะไร กลับไปกลัวว่าจวงจื่อจิ่นจะสงสัย

นอกจากนี้เรื่องนี้ยังไม่มีผลลัพธ์ หากให้หลินเซียนเหยียนและ จวงจื่อจีนรู้ และขัดขวางการตรวจดีเอ็นเอ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความ จริงจะถูกเปิดเผย

แม้ว่าพวกเขาจะปิดบังเรื่องการตรวจดีเอ็นเอ แต่หลินซีเงินก็

สังเกตเห็น ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

เขากัดริมฝีปากแน่น “พวกเขาสงสัยผมเหรอ?”

ป้าหยูรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่”

หลินซีเฉินยิ้ม เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ

ป้าหยูอธิบายว่า “หม่ามี้ของหนูไม่ได้บอกแด๊ดดี้ของหนูเรื่อง ชาติกำเนิดของหนู เป็นเพราะโกรธแด๊ดดี้หนูแน่ๆ ดังนั้นพวกเรา ต้องแสดงหลักฐาน และโน้มน้าวเธอ ใช่ไหม?”

ดูเหมือนจะเป็นเหตุผลนี้ หลินเฉินแหงนหน้ามองท้องฟ้า “ไม่รู้ว่าถ้าหม่ามีรู้จะโกรธไหม”
“แล้วหนูต้องการให้แม่กับพ่อคืนดีกันไหม ครอบครัว คน

อาศัยอยู่ด้วยกันไง?” ป้าหยูถามเขา

ต้องการ

หลายวันมานรอยยิ้มของน้องสาวมีมากกว่าแต่ก่อน

เขาต้องการครอบครัว ครอบครัวที่มีพ่อกับแม่ ปู่ย่า และเป็น ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

ป้าหยยิ้ม โดยรู้ว่าเขากำลังซึมซับเข้าไปในหัวใจ

อุ้มเขาขึ้นรถแล้วไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต จากนั้นก็กลับไปที่วิลล่า

ในตอนบ่าย ขณะที่หลินเซียนเหยียนและจงจึงห้าวยังไม่กลับ มา จวงจื่อนพาเด็กสองคนไปเล่นในห้อง เธอเอาผมของหลิน เฉินและไปเอาผมของจงจึงห้าวในห้องน้ำ และมอบให้ลุงเพิ่ง พร้อมกัน

“นายท่านสั่งมา ให้คุณดูแลเด็กสองคนนั้นให้ดี” ลุงเพิ่งพูดกับ

ป้าหยู

ตอนนี้ผลยังไม่ออกมา ท่านก็ไม่อยากมาโดยพลการ ถ้าไม่ ระมัดระวังจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวก่อน รอผลออกมาก่อน ค่อยมา

“ให้นายท่านวางใจเถิด ฉันจะดูแลอย่างดี”

“งั้นก็ดี” ลุงเพิ่งเอาเส้นผมแล้วจากไป

ป้าหยูกลับไปที่วิลล่า

การพบกันของพวกเขาดูเหมือนจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าก็เป็นเวลาที่หลินเซียนเหยี ยนเปิดร้าน LEOภายในประเทศซึ่งออกแบบสําหรับลูกค้าแต่ละ คน เปิดอย่างเป็นทางการ

เช้าตรู่ มีรถส่งดอกไม้เข้ามา และขนกระเช้าดอกไม้หลายสิบ กระเช้าลงมาเรื่อยๆ วางไว้ที่ทางเข้าประตู

ฉินยาตกตะลึง ใครให้กระเช้าดอกไม้มากมายขนาดนี้? เธอวิ่งไปถามผู้ที่กำลังขนดอกไม้ “ของพวกนี้ใครเป็นคนส่งมา ให้?”

“พวกเราก็แค่คนรับจ้าง ใครเป็นคนส่งพวกเราไม่รู้ คุณดูบน การ์ดสิว่ามีเขียนชื่อไว้ไหม

ก็เพราะว่าฉันยาไม่เห็น ดังนั้นจึงมาถามพวกเขา “ช่างมัน

เถอะ”

เธอสวมชุดเดรสสีม่วง และเดินเข้าไปในร้าน เดี๋ยวจะมีแขกมา หาคุณนายเวลเลี่ยนเธอต้องดูว่ายังมีอะไรบ้างที่ยังไม่ได้เตรียม จากนั้น เธอจึงเดินได้เพียงสองก้าว ก็มีรถอีกคันหยุดที่หน้าประตู จากนั้นก็ลงมาขนดอกไม้

ครั้งนี้ก็ไม่น้อย ยังคงเป็นกระเช้าดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุด ทั้งสีแดง และสีเหลือง สีชมพูและสีม่วง แข่งความงดงาม ละเอียดอ่อนและ สดใส

ไม่นานหน้าประตูก็ไม่มีที่วาง และวางไปถึงบนถนน ฉินยาเดินไป ครั้งนี้บนกระเช้าดอกไม้มีลงนามไว้ ชื่อเสิ่นเผย
เส้นเผยชวนไม่เจ้าเล่ห์เหมือนซูจ้านคนขายดอกไม้ถามชื่อผู้ ให้ดอกไม้ เขาก็พูดออกมาทันที

ฐานะของหลินเซียนเหยียนก็ปรากฏอยู่แล้ว พวกเขาเป็นเพื่อน ของจงจิ่งห้าว จึงต้องมาอุดหนุน ทำให้ร้านมีชีวิตชีวา เพื่อให้ ผู้คนรู้ว่า เจ้าของร้านนี้มีผู้สนับสนุน

ฉินยาเข้าใจแล้วว่าทั้งหมดนี้ใครเป็นคนส่งมา เธอเหลือบมอง กระเช้าดอกไม้ที่เรียงรายไปถึงถนน และถอนหายใจ “มันช่างงด งามจริงๆ”

นี่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ มันก็ ครึกครื้น แล้ว

คุณนายเวลเลี่ยนวันนี้ก็สวมชุดหรูหราเป็นทางการมาก สูท สีน้ำเงินเข้ม มัดผม คราวนี้ใส่เครื่องประดับเพชรมรกตชุดหนึ่ง ซึ่งดูสง่างาม หรูหราและสูงส่ง

ในมือไอรอนถือถุงเสื้อผ้า แล้วเดินตามเธอไปที่ห้องโถง หลิน เซียนเหยียนกำลังตรวจสอบแผนผัง ในห้องโถง เพื่อดูว่ามีที่ใด บ้างที่ไม่เข้าที่ ห้องโถงต้อนรับขนาดใหญ่ ทางด้านขวามือมีของ ว่างและเครื่องดื่ม ซ้ายมือเป็นโซนของเสื้อผ้าที่จะจัดแสดงโชว์ ในครั้งนี้ ตรงกลางมีเวที ถึงเวลาจะมีแฟชั่นโชว์ เพื่อแสดงให้ เห็นถึงศักยภาพของ LEO

แม้ว่าหลินเซียนเหยียนอยู่ในประเทศไม่ได้กว้างขวาง แต่อยู่ ในวงการนี้เธอก็มีชื่อเสียง ประกอบกับความกว้างขวางของคุณ นายเวลเลี่ยนชื่อเสียงของLEO ในวันนี้คงจะมีคนจำนวนมากมา
หลินไอรอนเรียกเธอ

หลินเซียนเหยียนจัดเสื้อผ้าไอรอนและถามเรื่องอะไร”

เธอยื่นกระเป๋า ในมือ ให้เธอ เธอ

หลินเซียนเหยียนไม่รับมาแต่ถามว่า นี่คืออะไร?

คุณแล้วจะเองคือพูดคุณนายเวลเลี่ยน มุมปาก ของเธอโค้ง

หลินเซียนเหยียนไม่สงสัยเลยจึงในเป็นชุดเดรส มันคุ้นมาก เพราะ เธอเป็นคนออกแบบเอง

นอกจากเป็นผลงานที่รับรางวัลเธอ แรก”

ตอนเหอรุ่ยหลินและจึงห้าวกำลังจะหมั้นกัน พวกได้ ซื้อไปมาได้ยังไง

เธอมองคุณหญิงคุณนายเลี่ยนอย่างสับสน “คือ?

“มีคนให้ฉันนำมาให้คุณ” เธอไม่ได้บอกว่าใครให้เธอมา มอบให้หลินเหยียน

ซักถาม นายเวล เลี่ยนไม่อยากพูด นั้นขัดจังหวะเธอ “รีบเถอะ ใกล้จะ ถึงเวลาแล้ว เดี๋ยวมาแล้ว คุณจะไม่มีเวลาใส่
หลินเซียนเหยียนลังเล ไอรอนผลักเธอเข้าไปในห้องรับรอง “เร็วเข้า อย่ารอช้า”

หลินเซียนเหยียนถูกผลักเข้าไปในห้องรับรอง แต่เธอไม่ ต้องการสวมใส่ ไอรอนรีบร้อนและถอดเสื้อผ้าของเธอออก “อัน ที่จริง สวมใส่ชุดที่เป็นผลงานของตัวเอง ถึงจะสามารถสะท้อนถึง คุณค่าได้”

หลินเซียนเหยียนทนไม่ได้กับ “ความรุนแรง” ของไอรอน “ฉันใส่เอง คุณออกไปก่อน

ไอรอนไม่เชื่อใจ และสั่งว่า “เร็วๆหน่อย เดี๋ยวมีคนมา

“อืม” หลินเซียนเหยียนตอบรับ

ปิดประตูแล้ว เธอหยิบเสื้อผ้าชุดนั้น รู้สึกใจลอยเล็กน้อย น เป็นแค่เสื้อชิ้นหนึ่ง แต่มันแบกรับความฝันของเธอ เมื่อตอนที่เธอ ยังเป็นวัยรุ่นที่มีความฝัน อยากเป็นดีไซน์เนอร์ที่ยอดเยี่ยม

ต่อมาเธอคิดว่าเธอคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว บางทีพระเจ้าอาจจะ ไม่ได้โหดร้ายกับเธอเกินไป ให้เธอมีสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ปังปัง

“หลิน คุณเสร็จหรือยัง?” ไอรอนยังรออยู่ที่นอกประตู เมื่อไม่ ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างใน เลยเคาะประตูเพื่อเร่งเธอ

หลินเซียนเหยียนพูดให้มันผ่านๆ “ใกล้แล้ว

“เธอเร็วหน่อย เริ่มมีคนมาแล้ว วันนี้คุณเป็นบุคคลสำคัญ ต่อไปร้านนี้เธอจะต้องเป็นคนดูแล

วันนี้เธอเป็นนางเอก

แน่นอนควรผูกสัมพันธ์ที่ดีกับผู้คนที่มาที่นี่ในวันนี้ หลินเซียนเหยียนเหลือบมองดูเวลา ไม่มีเวลาไปคิดมาก ถอด เสื้อผ้าในร่างกายแล้วสวมชุดเดรส

เธอไม่ได้แต่งหน้า แต่ผิวดูสวยและละเอียดอ่อน เธอทำผมเป็น มวยแบบสบายๆ และปล่อยผมเล็กน้อยที่ใบหู เพิ่มความเป็นผู้ หญิง

สีชมพูเป็นสีที่ไร้เดียงสา อ่อนโยนบริสุทธิ์ เหมือนเด็กทารกที่ เพิ่งมาถึงบนโลกนี้ อ่อนต่อโลกอ่อนโยนและน่ารัก และนี่ก็เป็น เหตุผลที่เธอใช้สีนี้ในการตัดเย็บ “ชุดแรก” เป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูป

มันเป็นตัวแทนของวัยหนุ่มสาว เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะสวมชุดนี้ เมื่อมองดูตัวเองในกระจก เธอก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ปังปัง

“หลินรีบออกมาเร็ว มีคนมาแล้ว”

“โอเค” หลินเซียนเหยียนเปิดประตู ไอรอนยืนรออยู่ที่ประตู เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของหลินเซียนเหยียน เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ หลิน คุณสวยมาก”

หลินเซียนเหยียนเหลือบมองเธอ “แต่ก่อนฉันเคยน่าเกลียดเหรอ”

ไม่” ไอรอนมองน่าทึ่ง

ไอรอนคนประเทศ แต่ตอนเธอเข้าเรียนได้เรียนรู้ภาษา ประเทศ คือเหตุผลที่คุณนายมานี้

เธอพูดภาษาในประเทศได้ก็สะดวกในการสื่อสาร

ตอนตอนแม้ว่า ฉินยารับผิดชอบคนเดียวร้านทั้งสามคนยุ่งอยู่นิดหน่อย ได้หาพนักงานเคาน์เตอร์และพนักงานแผนก ต้อนรับอย่างละหนึ่งคน งานช่างเย็บด้วยมือสองต่อ จะมา

หลินเซียนเหยียนย้อนคิดถึง”

ตามหลินเซียนเหยียน “เมื่อฉันที่ที่เป็นคนหล่อทั้งหมด”