บทที่ 130 คุณคือคนที่แต่งงานแล้ว

กลางดึกที่เงียบสงบ

จงจิ่งห้าวจอดรถภายในวิลล่าและลดไฟลง เขา เปิดประตูรถแล้วลงจากรถ

เดินผ่านสวนด้านหน้าถึงประตูวิลล่า เขาผลัก ประตูที่สูงใหญ่ ไฟเหลืองนวลเปิดอยู่ภายในห้อง รับแขก เงียบสงบ เหมือนกับทุกสรรพสิ่งเข้าสู่นิทรา และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เธอถอดเสื้อนอกแล้วทิ้งลงโซฟา ดึงคอเสื้อแล้ว เดินไปยังห้องที่หลินซีเฉินนอนหลับอยู่

เขาเปิดประตูและไฟในห้องยังเปิดอยู่ เขาเห็น หลินซินเหยียนกอดหลินลุยซี นั่งหลับอยู่ข้างเตียง ดวงตาของหลินลุ่ยซีแดงก่ำเหมือนเพิ่งร้องไห้

มา ตอนนี้หลับแล้ว อาจจะร้องไห้เพราะน้อยใ

จงจิ่งห้าวไม่ได้กลับมา เธอนั่งอยู่ที่โซฟาในห้อง รับแขกไม่ยอมเข้านอนและบอกว่าจะรอพ่อ

หลินซินเหยียนจะเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ยอม

จนเกือบเที่ยงคืน เธอง่วงจนตาแทบปิดก็ยังฝืน ทนและไม่ยอมเข้านอน หลินซินเหยียนจึงใจแข็งอุ้ม เธอเข้าห้อง เธอร้องไห้อยู่พักหนึ่งแล้วถามหลินซินเห ยียนว่าพ่อไม่ต้องการเธอแล้วใช่รึเปล่า

หลินซินเหยียนกอดเธอและหอมแก้มเธอแล้ว บอกว่าไม่ใช่

แต่เธอไม่เชื่อ เด็กที่โตมาในครอบครัวเลี้ยง เดี่ยวมักขาดความรู้สึกปลอดภัย หลินลุยซีก็เป็นอย่างนั้น

เธออยู่ในอ้อมกอดของหลินซินเหยียนและพูด อยู่หนึ่งคำว่า เธอเป็นเด็กไม่มีพ่อ

เธอร้องไห้ หลินซินเหยียนก็ร้องไปกับเธอด้วย จนเธอร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไปในอ้อม กอดของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนเองก็ไม่ปล่อยเธอ กอดเธอจน หลับไป

หลินซีเฉินหลับอยู่ด้านในสุดบนเตียงกว้าง ต่อ ให้พวกเขานอนด้วยกันสามคนก็ยังไม่รู้สึกว่าเตียงนั้น คับแคบ จงจิ่งห้าวเดินไปที่ข้างเตียง เขาดึงมือของ หลินซินเหยียนที่กอดหลินลุยซีออกอย่างเบามือ โอบ แขนของเธอรอบคอเขา แล้วโอบแขนรอบเอวของเธอ และโอบกอดเธอ

หลินซินเหยียนรู้สึกว่ามีคนมาขยับตัวเธอ เธอ จึงลืมตาขึ้นแล้วเห็นจงจิ่งห้าว เธอก็หายง่วงทันที

“คุณ…”

เขาส่งสายตาปราม

หลินซินเหยียนเก็บคำพูดที่ติดอยู่ที่มุมปากแล้ว ปล่อยให้เขาอุ้มเธอออกจากห้องไป “คุณดื่มเหล้ามาเหรอคะ?” หลินซินเหยียนถาม

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน

ตัวเขามีกลิ่นแอลกอฮอล์แรงมากและผสมรวม กับกลิ่นน้ำหอม
“อือ”

หลินซินเหยียนซ้อนตาลง “ไปดื่มกับใครมา คะ?”

จงจิ่งห้าวไม่อยากจะพูดถึงเหอรุ่ยหลินจึงพูด ออกไปว่า “คนไม่สำคัญ”

หลินซินเหยียนยิ้มแต่กลับไม่พูดอะไร

จงจิ่งห้าวสังเกตเห็นเธอยิ้มอย่างไม่จริงจังจึง ถาม “ยิ้มอะไร?”

หลินซินเหยียนพูดทีเล่นทีจริง “คุณเป็นคนมี ครอบครัว จะไปเที่ยวเล่นนอกบ้านไม่ได้นะคะ”

จงจิ่งห้าวหัวเราะเบาๆ แล้วดีดหน้าผากเธอ “ไม่ อยากให้ฉันไปเที่ยวนอกบ้านก็ให้ฉันกินให้อิ่มสิ”

ในขณะที่พูดเขาก็ใช้เท้าเตะประตูห้องที่ชั้น สองให้เปิดออก

หลินซินเหยียนไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลย ไฟใน ห้องสลัวกว่าปกติ เงาหลากหลายกระจายไปทุกมุม เทียบกับห้องที่ชั้นล่าง ห้องนี้ตกแต่งด้วยสีที่เข้มกว่า สีหลักคือสีดำ สีเทา เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและ กดดัน

เขาวางหลินซินเหยียนลงบนเตียงกว้างและนุ่ม ตัวเธอฝังลงไปและเขาก็เอนตัวลงมาครึ่งหนึ่ง แขน ของเขาแนบอยู่ข้างลำตัวเธอ

เขาอยู่ในท่าคร่อมและมองเธอลงมา

หลินซินเหยียนถูกมองทั่วจนอึดอัดและหันหน้า หนีเล็กน้อย
จงจิ่งห้าวหันหน้าเธอกลับมาไม่ให้เธอหลบได้ อีก

“มองฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ

เขาจับมือเธอวางไว้ที่หัวใจของเขาโดยมีเสื้อ คั่นกลางระหว่างผิวหนังของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสีย ตั๋าและแหบพร่า “เธอจะตอบแทนฉันยังไง?”

“ตอบแทน…อะไรคุณ?” หลินซินเหยียนตัวแข็ง ที่อไปหมดไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

กลัวว่าเขาจะทำเรื่องที่ไม่สามารถจะควบคุมได้

เขาลดแขนลงและตัวทั้งตัวก็ทาบทับลงแนบ สนิทกับตัวเธอ หัวของเขาฝังงลงที่ซอกคอ ไล่จูบ อย่างหิ่นกระหายไปตามผมหอมของเธอ ซอกคอ ติ่งหู…

ลมหายใจของเขาร้อนผะผ่าว หลอมรวมเธอ เข้าเกี่ยวพัน ให้เธอสับสนและจั๊กจี้

เธอตัวแข็งทื่อ

เขายังอดกลั้น “ฉันทำเพื่อเธอ เสน่ห์ความเป็น ชายก็ใช้แล้ว เธอไม่ควรจะตอบแทนฉันเหรอ?”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร” หลินซินเหยี ยนพยามแกล้งทำเป็นสงบนิ่งแต่มือบนผ้าห่มกำแน่น แล้ว และผ้าห่มเรียบก็มีรอยย่น

เขาใช้ปากกับติ่งหูของเธอ ใช้แรงเพื่อครอบ ครองมัน หลินซินเหยียนใช้แรงผลักเขา “คุณเมา แล้ว…”

“ฉันไม่เมา ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เขาพูดทุกคำหนักแน่นโดยเฉพาะคำว่าฉัน
ปลายลิ้นของเขาสาละวนอยู่ที่ติ่งหูเธอ “ฉันให้ เธอเอาลูกๆ มาเลี้ยงที่นี่ได้ ส่วนเธอก็ทำให้ฉันพอใจ ว่าไง?”

หลินซินเหยียนใจสั่นและตัวสั่นไปหมด

หลินลุยซีดูเหมือนจะชอบเขามาก ใช้เวลาเพียง ไม่นานกลับติดเขามากแล้ว

ลูกสาวโตขนาดนี้แล้ว เธอไม่เคยเห็นเธอ ร้องไห้อย่างเจ็บปวดเท่านี้มาก่อน โดยเฉพาะกับคำ พูดนั้น “หนูเป็นลูกไม่มีพ่อ” มันบาดลึกในจิตใจเธอ

หยดน้ำตาผุดขึ้นที่หางตาเธอและซ่อนอยู่ใน ผมเธอ

เธอพูดเสียงแหบพร่า “คุณพูดจริงทำจริง”

“จริง”

เขาได้กลิ่นของหลินซินเหยียนและปล่อยมือ ปลายนิ้วของเขาดึงเสื้อผ้าของเธอออกอย่าง คล่องแคล่ว

หลินซินเหยียนตัวสั่น

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ ดึงเธอเข้าไปกอดและ ปลอบเธอ “อย่ากลัว”

ด้วยคำพูดนี้ได้ฉีกความกลัวในใจของหลินซิน เหยียนที่เก็บซ่อนไว้

เธอตัวสั่นไม่หยุดอย่างที่ไม่สามารถจะควบคุม ได้

น้ำตาอาบเสื้อของเขา จงจิ่งห้าวมองลงไปที่ ใบหน้าที่น้ำตาไหลของเธอ ดวงตาของเธอมืดมน “ฉันไม่ใช่หมาป่าดุร้ายจะมากินเธอ เธอจะร้องไห้ทำไม?” หลินซินเหยียนสูดน้ำมูกแล้วทำปากแข็ง “ฉัน ไม่ได้ร้อง”

จงจิ่งห้าว “…”

เสื้อเขาเปียกหมดแล้วยังจะปากแข็งอีก?

จงจิ่งห้าวเช็ดน้ำตาบนหน้าเธอแล้วพูดด้วยน้ำ เสียงอ่อนโยน “หากเธอไม่เต็มใจ ฉันก็ไม่บังคับ…

เขายังพูดไม่ทันจบคำ ทันใดนั้นก็ถูกจูบที่ริม ฝีปาก

หลินซินเหยียนเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน

เป็นครั้งแรก

จงจิ่งห้าวอึ้งไป

เบิกตาโพลงจ้องมองหญิงสาวที่จูบเขา

หัวใจของเขาเต้นลิงโลดจนควบคุมไม่ได้

จงจิ่งห้าวได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว พร้อมตอบ สนองอย่างเร่าร้อน เขาจับศีรษะเธอแน่นแล้วจูบดูด ดื่มกว่าเดิม

บรรยากาศโดยรอบเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ มันร้อน

แรงขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อจงจิ่งห้าวคิดจะไปขั้นต่อไป ทันใดนั้นเสียง เคาะประตูก็ดังขึ้น

เขาหยุดการกระทำแล้วมองดูเธอ

หน้าเธอแดงก่ำเหมือนถูกไฟแผดเผา มันดูร้อนแรง
ก๊อกๆ…

เสียงเคาะประตูดัง

ใครมาเคาะประตูตอนนี้? จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะถูกขัดจังหวะ

โดยฉับพลัน เขาไม่เต็มใจ ต้องเข้าใจว่าไม่ง่ายเลย กว่าหลินซินเหยียนจะยินยอม

เขาเป็นผู้ชายปกติคนหนึ่ง มีความกระหายใน ตัวผู้หญิง

แล้วมารบกวนเขาแบบนี้?

ก๊อกๆ…

หลินซินเหยียนผลักเขา “อาจจะเป็นเสี่ยวลุ่ย…

“เธออย่าขยับ” หากไม่ยอมขึ้นมาอีก แต่เมื่อ โดนรบกวนเรื่อย ๆ แบบนี้ เขาก็ทำต่อไม่ได้แล้ว เขา ลุกขึ้นและดึงผ้าห่มห่มตัวของหลินซินเหยียนไว้ จาก นั้นก็ไปเปิดประตู

หลินลุยซียืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับลืมตาและ ตายังคงแดง เธอเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นจงจิ่งห้าว น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาในทันใดแล้วพูดขึ้นด้วย ความน้อยใจ “แด๊ดดี้คะ”

เธอสะอื้นเบาๆ “หนูคิดว่าแด๊ดดี้ไม่ต้องการหนู แล้ว”

จงจิ่งห้าวก้มตัวคุกเข่าลงแล้วมองเธอในระดับ เดียวกัน “ฉันไม่ได้ไม่ต้องการหนูนะ”

หลินลุยซีรีบเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและ กอดคอของเขาแน่น
ผิวเปียกและเหนียวเหนอะหนะ นั่นคือน้ำตา ของเธอ

จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองฟ้าเงียบ ๆ “หนูชอบ ร้องไห้ขนาดนี้ ได้จากหม่ามี้มารึเปล่านะ?”

หลินซินเหยียนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและฟังเสียงที่

หน้าประตูเงียบๆ จงจิ่งห้าวมีความอดทนในการปลอบหลินลุยซี

ขนาดนี้ หลินซินเหยียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

เป็นยิ้มที่ขมขื่น

เขายินยอมจะให้ความอบอุ่นกับลูกสาวเธอ เพียงน้อยนิด ก็คุ้มแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ