บทที่ 127 ทําเรื่องเลวร้ายเกินให้อภัย

บ้านตระกูลเหอ

เหอรุ่ยหลินกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียง นอนไม่หลับ เอาแต่จ้อง มองโทรศัพท์เป็นพักๆ เดี๋ยวก็มองอีกๆ แต่ก็ยังไม่มีสายเรียกเข้า หรือว่าข้อความเข้ามาเสียที

สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นมานั่งแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือ ออกมา คิดไปคิดมาแล้วก็ทนไม่ได้จึงกดโทรออก

เธอก โทรศัพท์และมือสั่นไม่หยุด ทั้งประหม่าและตื่นเต้น วันนั้นเธอติดกล้องวงจรปิดไว้ในห้องรับรองซึ่งไม่มีใครรู้ แม้แต่เหอรุ่ยเจ๋อ

ตอนนี้สิ่งนี้คือจุดอ่อนเดียวที่เธอจะเอามาขู่จงจึงห้าวได้

ถ้าหากแค หลินซินเหยียนก็คงไม่สามารถทนดูหลินซินเหยียน ถูกถอดเสื้อผ้าและกลายเป็นคลิปโด่งดังบนโลกอินเทอร์เน็ต แบบนั้นได้

จงจึงห้าวจ้องไปที่โทรศัพท์ ใช้นิ้วหน้าจอและเมื่อกำลังจะตัด การเชื่อมต่อ เขาก็กดปุ่มตอบรับ

“อะห้าว” เหอรุ่ยหลินพูดขึ้นด้วยความดีใจ

เธอคิดว่าจงจิ่งห้าวจะไม่รับสายเธอแล้ว จงจิ่งห้าวไม่ตอบสนองใดๆ อารมณ์ของเธอไม่สามารถกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้เลย

เหอรุ่ยหลินค่อยๆ เงียบลงไป มือของเธอจับผ้าห่มกำแน่นและ คลายออกซ้ำ ๆ หลายครั้งก่อนที่เธอจะพูด “คุณได้รับคลิปวิดีโอ แล้วใช่ไหม? เยี่ยมใช่ไหม?”

จงจิ่งห้าวหรี่ตาลงและพายุทั้งหมดก็เงียบ

“เรามาเจอกันดีกว่า ฉันจองห้องไว้ที่โรงแรมช่างหวงฉันจะรอ คุณอยู่ที่ห้องเบอร์ 108 คุณจะไม่มาก็ได้ แต่ฉันรับรองได้ว่าคลิป ที่หลินซินเหยียนถูกถอดเสื้อผ้าจะกระจายก่อนอินเทอร์เน็ต ตก เป็นเป้าลามกอนาจารของผู้ชายทุกหัวระแหง”

พูดจบเธอก็วางสายและใจเต้นตุบๆ ไม่หยุด

เธอประหม่ามาก

แต่เมื่อคิดว่าอยากจะเจอเขาก็ยิ่งตื่นเต้นมาก

เธอลุกขึ้นจากเตียงใหญ่รกๆ วิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าด้วยเท้าเปล่า และเริ่มมองหาเสื้อผ้าที่จะใส่ในคืนนี้

กระโปรงและชุดสูทราคาแพงเต็มตู้ ตอนนี้ไม่มีชุดไหนที่เหมาะ กับเธอเลย และไม่มีความรู้สึกว่ามันสวยพอ

แต่จะไปซื้อตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว จึงทำได้เพียงหยิบพวกมันออก

มาแล้วลองทีละชุด เธอดูตื่นเต้น ในตอนนี้ ราวกับเด็กสาวที่กำลังมีความรัก เพราะ

เธอต้องการพบชายที่เธอชื่นชมมานาน อยากสวยขึ้น และนำเสนอรูปลักษณ์ที่สวยงามที่สุดของเธอต่อหน้าเขา

ทำให้เขาทิ้งและทำให้เขาตกหลุมรักตัวเอง

เธอเฝ้าปรารถนาว่าจงจึงห้าวจะรักเธอ

หลินซินเหยียนออกมาจากห้องน้ำแล้ว ป้าหนูทักเธออย่าง กระตือรือร้นด้วยสีหน้าแบบฉันรู้นะว่าเมื่อกี้พวกเธอไปทำอะไร กันนะ แบบนั้น

หลินซินเหยียนก้มหน้าด้วยความเขินอายแล้วแก้ตัว “ฉันไปดู เสี่ยวซีค่ะ”

พูดจบก็เดินเข้าห้องไป

เธอทนไม่ได้กับสายตาที่ร้อนแรงแบบนั้นของป้าห

“ได้เวลากินข้าวแล้วนะ” ป้าหยูเรียกเธอ หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินเข้าห้องไป

ถึงเวลากินข้าวเธอจึงเดินออกมา

มีแด๊ดดี้ แล้ว แม้แต่หลินซินเหยียนเธอก็ไม่ต้องการแล้ว ตอน กินข้าว ตัวเองเป็นคนวิ่งไปนั่งข้างจงจึงห้าว “หนูจะนั่งกับแด๊ดดี้ ค่ะ”

จวงจื่อจีนเข้าไปอุ้มเธอ “หนูนั่งกับยายนะจ๊ะ” เธอกลัวว่านานไป ยัยเด็กน้อยจะยิ่งแยกกับจงจึงห้าว นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดี ที่สุดแล้วจงจึงห้าวไม่ใช่พ่อของเธอ
“ไม่เอา หนูจะนั่งกับแด๊ดดี้” พูดแล้วเธอก็เธอจับแขนของจงจิ้ง ห้าวและกอดไว้แน่น

ใครก็มาพรากเธอไปจากพ่อไม่ได้

“เสี่ยวลุย…

ให้เธอนั่งกับผมเถอะครับ” จงจึงห้าวพูดอย่างเรียบเฉย จวงจื่อจิ๋นลังเลครู่หนึ่ง “เด็กคนนี้ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว คุณอย่า ถือสาเลยนะคะ”

“ผมไม่ถือ” จงจึงห้าวให้เธอนั่ง “อยู่ที่นี่ไม่ต้องเกรงใจ ทำตัว เหมือนอยู่บ้าน เรื่องก่อนหน้าที่หย่ากับหลินซินเหยียน คงทำให้ คุณไม่พอใจใช่ไหมครับ?”

จวงจื่อจีนมีทัศนคติแบบกลางๆ ต่อเขาอยู่แล้ว เรื่องนี้จงจึง ห้าวก็รู้สึกได้

จวงจื่อจิ่นไม่ได้ปิดบัง ทุกคนรู้ดี “คุณกับเหยียนเหยียนหย่ากัน แล้ว ตามหลักแล้ว ก็ไม่ควรจะมารบกวนคุณอีก….

“เกี่ยวกับเรื่องหย่า ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจผิด จงจึงห้าวไม่ได้ รีบร้อนที่จะอธิบาย เขาเปิดปากโดยไม่รีบร้อนใด ๆ “ผมกับ…

สายตาเขามองไปทางหลินซินเหยียน “ผมกับหลินซินเหยียน ไม่ได้จดทะเบียนกัน ดังนั้นจึงยังไม่ได้ถือว่าหย่า”

“อะไรนะ?” จวงจื่อจิ๋นหันไปมองลูกสาวด้วยความประหลาด

ใจแล้วถาม “จริงหรือเปล่า?”
หลินซินเหยียนพยักหน้าอย่างจริงใจ

จวงจื่อจีนรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ เธอเข้าใจมาตลอดว่าหลินซินเหยีย นกับจงจึงห้าวไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว

“ดังนั้น ในนามเรายังเป็นสามีภรรยากันอยู่” ข้อความนัย กำลังบอกจวงจื่อจีนว่ามันถูกต้อง สมเหตุสมผล และถูกกฎหมาย สำหรับหลินซินเหยียนที่จะอยู่ที่นี่ตอนนี้

“หยู คืนนี้ป้าจัดการให้ด้วย ผมจะธุระต้องออกไปข้างนอก หมายความว่าเขาจะไม่อยู่กินข้าวเย็นที่บ้าน เพียงแค่ไม่อยากจะ ให้จวงจื่อจีนอยู่ที่บ้านนี้อย่างร้อนใจ ดังนั้นจึงได้บอกเธอเรื่องนี้

“คุณไม่อยู่กินข้าวเหรอคะ?” หลินซินเหยียนเป็นคนถาม สาม เสร็จเธอก็รู้สึกเสียใจภายหลังเห็นชัดๆ ว่ายังไม่เข้าเรื่อง

เขายิ้มเล็กน้อยและตอบรับ คือ เบาๆ “มีธุระต้องจัดการ เธอ

อยู่ห้องเดิมที่เธอเคยอยู่ เสี่ยวซีอยู่ในนั้นพอดี แบบนี้เธอจะได้

ดูแลเขาได้สะดวก”

เขาจัดการได้ดีมาก หลินซินเหยียนรู้สึกซาบซึ้งใจมาก เธอ พยักหน้าแล้วพูดอีกครั้ง “ขอบคุณค่ะ”

“เราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนั้นหรอก” คำ พูดที่พูดออกมานั้น เขาเน้นน้ำเสียง เหมือนกับการพูดกับหลินซิน เหยียนก็เท่ากับการพูดกับจวงจื่อจีน ให้พวกเธอเข้าใจว่าตอนนี้ เขากับหลินซินเหยียนเป็นอะไรกัน

จงจิ่งห้าวลุกขึ้น หลินลุยซีกอดแขนของเขาไม่ปล่อย “แด๊ดดี้จะไหนคะ ด้วยไหม?

เธอกะพริบตาและแหงนหน้า

ห้าว“ทําไมคะ?” หลินลี่ยถามด้วยความผิดหวัง เธออยากไปกับ พ่อด้วย

เขาออกแล้วไม่กลับมาอีกจะยังไง?

แบบเธอไม่มีพ่อแล้ว

ไม่ได้ เธอจะปล่อยพ่อไปไม่ได้

จงจิ่งห้าวเกลี้ยกล่อมเธออย่างอดทน หนูอยากให้ฉันหนู

ไหม”

หลินลุยพหน้าอย่างลังเล “อยากค่ะ

“อย่างนั้นต้องเชื่อฟังฉันพูด ฉันถึงจะหนู ถูกไหมจ๊ะ

ถูกค่ะ

“นั้นตอนนี้หนูต้องเป็นเด็กและรอหลินลุ่ยเต็มใจอยู่บ้างแต่พยักหน้า ได้ค่ะ งั้นแด๊ดดี้กลับเร็วหน่อยนะคะ”

หากเธอเชื่อฟัง เธอกลัวว่าพ่อไม่ชอบเธอ

จงห้าวขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า เปียกไปทั้งตัวแล้วตอนที่ไปหน้าในห้องน้ำมันเหนอะหนะไม่สบายตัว

เขาสวมสูทสีดำทั้งตัว และทำผมดูกระฉับกระเฉง ภายใต้แสง ไฟ เขาเป็นคนกล้าหาญ หล่อเหลา และสะดุดตามาก

เพียงแต่ด้วยท่าทางเย็นชาของเขาทำให้รู้สึกไม่น่าเข้าใกล้

หลินลุยตกตะลึงเมื่อเห็นชายคนนั้นเดินลงบันไดมา จวงจื่อจีนป้อนข้าวเธอ แต่เธอลืมที่จะอ้าปาก และเธอก็ต้องไป ที่เขาด้วยดวงตาที่มีเป็นประกาย

“เสี่ยวลุ่ย” จวงจื่อจีนเตือนเธอ

หลินลุยซีที่ได้สติแล้วอุทานออกมา “แดดหล่อจัง

พ่อของเธอหล่อที่สุด

จวงจื่อจีนเรียกได้ว่าตกใจกลัวกับเด็กคนนี้มาก ตัวแค่นี้ก็ กลายเป็นพวกบ้าผู้ชายแล้ว

จงจึงห้าวเดินไปที่ทางเข้า หลินลุยซีก็เลื่อนเก้าอี้และวิ่งไปยืน อยู่ไม่ไกลจากเขามองที่เขาและถาม “แด๊ดดี้คะ แด๊ดดี้จะกลับมา ไหมคะ? จะทิ้งพวกเราไปไหม ไม่ต้องการพวกเราแล้วรึเปล่า?”

เพราะหลินซีเฉินบอกเธอว่าพ่อไม่ต้องการพวกเธอแล้ว เธอ กลัว พอเดินออกจากประตูนี้ไปแล้วจะไม่กลับมาอีก ทิ้งเธอและพี่ ชายและแม่เธออีกครั้ง

ขอบตาเธอแดงน้ำเสียงแหบพร่า “อย่าทิ้งพวกเรานะ เธอกลัว กลัวที่สุด
เธอไม่อยากจากแด๊ดดี้ไป

เมื่อสบตาเล็กๆ ที่ไม่สบายใจของเธอจงจึงห้าวเดินไปแตะหัว เธอแล้วพูดอย่างหนักแน่น “ไม่ทิ้งหรอก” ตอนที่

เด็กน้อยดีใจและยิ้มแฉ่ง “จุ๊บๆ”

เธอเขย่งเท้าและเหยียดมือออกเพื่อโอบกอดเขาเพื่อหอม

จงจิ่งห้าวให้ความร่วมมือด้วยการก้มตัวลง และหลินลุยกอด คอและหอมเขา น้ำลายสัมผัสใบหน้าของเขา และเมล็ดข้าวที่เธอ ไม่ได้กลืนเข้าไป

จงจิ่งห้าว “…”

เขาคิดในใจว่าชาติที่แล้วเขาต้องทำเรื่องที่มันร้ายแรงเกินให้ อภัยมาแน่นอน ดังนั้นในชาตินี้พระเจ้าจึงได้ส่งหลินซินเหยียนมา อยู่ข้างกายเขาพร้อมกับเด็กผีสองคนนี้ เพื่อลงโทษเขา โดย เฉพาะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ