บทที่ 125 เป็นแด๊ดดี้จำเป็น

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว เขาก้มลงมองและเห็นภาพที่เล่นในวิดีโอ หลินซินเหยียนนอนอยู่บนโซฟาสีดำ เหอรุ่ยเจ๋อกำลังปลดกระดุม เสื้อของเธอทีละนิด…

เผยให้เห็นผิวของเธอและสิ่งที่กลมกลึงนั่น

“หม่ามี้ นมนม” หลินลุยซีไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร จึงร้องเรียก อีกเพราะเธอเห็นหลินซินเหยียนและเห็นหน้าอกแม่ของเธอ

จงจิ่งห้าวรีบกระชากโทรศัพท์มือถือออกจากมือเล็กๆ ของเธอ หลินลุยซีตะลึงงันกะพริบตาและในไม่ช้าก็ปกคลุมชั้นของหมอก ที่ไร้เดียงสา ราวกับกวางน้อยที่ทำอะไรไม่ถูก น่าสงสาร “คุณ แด๊ดดี้ไม่ชอบหนูแล้วเหรอคะ?”

ทําไมต้องแย่งไปอย่างรุนแรงแบบนั้นด้วย?

สีหน้าของจงจิ่งห้าวมืดมนจนถึงที่สุดและน่าเกลียดมาก เห็น ได้ชัดว่าคลิปวิดีโอนั้นถูกถ่ายโดยเหอรุ่ยเจ๋อเพื่อต้องการจะใช้ ข่มขู่หลินซินเหยียนให้กลัวเมื่อไม่เชื่อฟัง

คอและขมับของเขาตึงขึ้น เส้นเลือดปูดโปนและกระตุกขึ้น ทันที

ถึงแม้ว่าหลินลุยซีจะไร้เดียงสา แต่ก็แยกแยะสีหน้าดีร้ายได้ และเห็นได้ชัดว่าแด๊ดดี้อารมณ์ไม่ดี
ไม่ชอบเธออย่างนั้นเหรอ?

เธอก้มหน้าแล้วประสานนิ้วมือแน่น และน้ำตาก็หยดลงบนหลัง มือของเธอเบาๆ

ถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนิ่มแผ่วเบาและแหบพร่า “หนูไม่ได้

ตั้งใจจะทำให้แด๊ดดี้โกรธนะคะ”

หลินลุยซียักไหล่เล็กน้อยและสะอื้นให้เบาๆ

เด็กหญิงตัวน้อยน่าสงสารจับใจ เหมือนกับเด็กที่โดนทอดทิ้ง และร้องไห้อย่างเจ็บปวด

จงจิ่งห้าวสูดหายใจลึกแล้วยื่นมือออกไปใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตา ของเธอ “ไม่ร้องนะ ฉันไม่ได้โกรธหนู”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลินลุยซีก็เงยหน้าขึ้นมองเขาและถามอย่างมี

ความหวัง “จริงเหรอ?”

จงจิ่งห้าวอดกลั้น “จริงจ้ะ”

เขาไม่เคยต้องใช้ความอดทนเพื่อจะต้องปลอบเด็กมาก่อน นี่ เป็นครั้งแรก

หลินลุยซีดีใจมากเสียจนไม่ทันได้เช็ดน้ำมูกก็กอดคอของจง จิ่งห้าวแล้วหอมเขา

ความเร็วของเด็กน้อยนั้นเร็วเกินไป และจงจึงห้าวไม่แม้แต่จะ ตอบสนอง ริมฝีปากของเธอกดลงบนใบหน้าของเขาและมีการ สัมผัสที่เปียกและเหนียว
เขาขมวดคิ้วแน่น

น้ำเหนียวๆ ของหลินลุยซียังติดเป็นทางยาวที่หน้าเขาตอนที่ หลินลุยเอาหน้าออกจากหน้าของเขา

เป็นน้ำมูกของหลินลีย

ถึงแม้จงจิ้งห้าวจะไม่ใช่พวกบ้าความสะอาดจนเกินไป แต่ก็รับ

ไม่ไหวกับการที่มีน้ำมูกเลอะอยู่บนหน้าเขา

เขามึนไปหมด

ใบหน้าเหนียวหนืดและเหมือนจะอุ่นๆ

หลินลุยซีรู้สึกได้ว่าเหมือนพ่อจะอารมณ์ไม่ดีจึงรีบยื่นมือออก ไปเช็ด “หนูเช็ดให้แด๊ดดี้นะคะ”

เธอไม่เช็ดก็ยังพอทน พอเช็ดแล้วมันก็เหนียวไปทั้งหน้า

หลินซินเหยียนวางของเสร็จและเดินเข้ามาก็เห็นลูกสาวกำลัง หน้าของจงจิ่งห้าวไปมา ส่วนจงจึงห้าวก็หน้าบึ้งตึงและจ้องไปที่ หลินลุยซี

หลินซินเหยียนเป็นกังวลว่าจงจึงห้าวจะอารมณ์เสียแล้วจึงรีบ เดินเข้าไปอุ้มลูกสาวออกมา

แต่หลินลุยซีไม่ยอมเธอยื่นมือออกไปต้องการจะให้จงจึงห้าว อุ้ม “หนูจะเอาแด๊ดดี้”

ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีพ่อ เธอจะไปไม่ได้ เดี๋ยวจะไม่มีพ่อแล้ว

“เสี่ยวลุ่ย เด็กดี” หลินซินเหยียนลองปลอบเธอ
“ไม่เอา ไม่เอา หนูจะเอาแด๊ดดี้” แขนทั้งสองข้างของหลินลุย ขยับไปมาต้องการจะจับจงจึงห้าวให้มั่น “หนูจะเอาพ่อ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เด็กคนนี้เป็นอะไรไปนะ? จวงจื่อจิ่นวางซุปในมือลงแล้วเช็ดมือ จากนั้นก็ยื่นมือเข้าไป อุ้มหลินลุยซี “วันนี้มีของอร่อยเยอะเลยนะลูก”

ของอร่อยในวันนี้ก็เอาไม่อยู่ วันนี้เด็กตะกละไม่เห็นแก่กินแล้ว เรียกร้องจะเอาแต่พ่อ

เธอจ้องมองหลินซินเหยียนแล้วร้องไห้เป็นเผาเต่า “แด๊ดดี้ไม่ ชอบเสี่ยวลุยแล้วเหรอคะ?”

จงจิ่งห้าวรู้สึกเหมือนโดนบีบบังคับ

โตขนาดนี้แล้วเขาเคยโดนใครบีบบังคับที่ไหน?

ความเงียบขรึมของเขาเป็นการยอมรับในสายตาของหลินลุย ซี น้ำตาของเธอไหลในทันใดและสะอื้นเสียงดัง เธอกอดหลินซิน เหยียนแน่นและน้อยใจเป็นที่สุดและเจ็บปวดที่สุดเช่นกัน “หม่ามี แด๊ดดี้ไม่ชอบเสี่ยวลุ่ย ทำยังไงดี? หนูเป็นเด็กดื้อเหรอ ไม่น่ารัก แด๊ดดี้ก็เลยไม่ชอบหนูเหรอ?”

“ไม่ใช่จ้ะ” หลินซินเหยียนสาวผมเธอและเอาใจ “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เลย เสี่ยวลุยน่ารักที่สุด เป็นเด็กดีที่สุดเลย…

ยังไม่ทันที่คำปลอบใจหลินลุยซีของเธอจะถูกพูดจนจบ จู่ ๆ เธอก็ถูกเงาสีดำห่อหุ้มไว้ไม่รู้ว่าจงจึงห้าวลุกขึ้นยืนตอนไหนและ เขาก็เอื้อมมือไปอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังร้องไห้ “ให้ฉันเถอะ”
หลินซินเหยียนอึ้งไปแล้วปฏิเสธในทันใด ไม่ต้องค่ะ ฉัน ปลอบแป๊บเดียวก็หายแล้ว

“หนูจะเอาแต๊ดดี้” หลินลุยซียังคงร้องอยู่ เมื่อได้ยินเสียงของ จงจิ่งห้าวก็รีบหันหน้าไปและยื่นมือไปทางเขาเพื่อให้เขาอุ้ม ตนเอง

หลินซินเหยียน “…” #

จงจิ่งห้าวรับตัวเธอมา “ไม่ร้องแล้ว?”

เขารู้สึกว่าความอดทนทั้งหมดในชีวิตของเขาถูกใช้หมดไป แล้วกับเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้

หลินลุยเงียบในทันที เหลือเพียงเสียงสะอื้นเล็กๆ น้ำมูกและ ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา

“เสี่ยวลุ่ยเป็นเด็กดี เสี่ยวลุยไม่ร้อง” หลินลุยสะอื้นเล็กๆและ

นํ้าตายังคงเกาะอยู่บนขนตาของเธอ

จงจิ่งห้าวถอนหายใจ “เราไปล้างหน้ากันดีกว่า”

เขาแทบจะบ้าอยู่แล้ว น้ำมูกที่เปื้อนหน้าเขามันทำให้รู้สึกแย่ มากจริงๆ

หลินซินเหยียนตัวแข็งอยู่กับที่ และรู้สึกวุ่นวายใจเป็นอย่าง มาก หลินลุยซีไม่เคยติดใครแบบนี้เลย จวงจื่อจีนเองก็ไม่สบายใจ “เด็กสองคนนี้ไม่มีพ่อตั้งแต่เล็ก

ต้องการพ่อก็เป็นเรื่องปกติ เพียงแต่…
เพียงแต่ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อของพวกเขา จะอดทนกล่อมเธอ ได้นานแค่ไหน จะยังเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่?

“จะบอกเธอยังไงว่านี่ไม่ใช่พ่อของเธอนะ พอรู้แล้วเธอจะผิด หวังและเจ็บปวดแค่ไหนนะ” จวงจื่อจีนพูดแล้วขอบตาแดง

ไม่มีพ่อ ท้ายที่สุดก็คือความรู้สึกขาดอย่างหนึ่ง

พวกเขาจะคาดหวังและต้องการ

หลินซินเหยียนก็เป็นกังวลว่าจะเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านี้หลินลุย ไม่เคยเรียกผู้ชายคนไหนว่าพ่อเลย

คิดไม่ถึงเลยว่าเพียงเจอจงจึงห้าวครั้งเดียวเธอก็ติดเขาแจ แล้ว

“หนูจะไปดูหน่อย” หลินซินเหยียนเดินไปที่ห้องน้ำ

ในห้องน้ำ จงจิ่งห้าวกำลังล้างหน้าและหลินลุยซีจับมือเขา

แน่น “หนูช่วยพ่อล้าง

เมื่อพูดแล้วก็เขย่งเท้า เธอเอื้อมมือออกไปจับน้ำ เพราะเธอไม่ สูงพอเธอจึงไม่สามารถจับน้ำได้ เธอจึงต้องเตะเท้าของเธอเพื่อ ไปให้ถึง

จู่ ๆ จงจิ่งห้าวก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “แม่เธอก็เป็น นางมารทำให้ฉันต้องสับสน ส่วนเธอก็เป็นนางมารน้อยที่แม่เธอ ส่งมาทรมานฉันสินะ”

เขาอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมานั่งที่ข้างอ่างล้างหน้า หลินลุยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เธอฉีกยิ้มเผยให้เห็นฟันซี่เล็กขาว ตา หยีๆ ดูแล้วน่ารักเป็นที่สุด

เธอเอามือผ่านน้ำแล้วลูบหน้าของจงจึงห้าว เธอมองพ่ออย่าง จริงจัง นัยน์ตาลึก จมูกโด่ง ใบหน้าเหลี่ยม ริมฝีปากบางเซ็กซี่ และการผสมผสานของใบหน้าที่โดดเด่นนั้นหล่อมาก

“คุณพ่อหล่อมากค่ะ”

ในที่สุดจงจิ่งห้าวก็โดนเด็กคนนี้ทำให้ยิ้มได้แล้ว เขามอง ตนเองในกระจก ยังคงเป็นใบหน้าที่จริงจังของเขา สีหน้าของเขา ค่อยๆ คลายลดลง และเขาเอื้อมมือไปหยิกแก้มหลินลุยซี

“ใครบอกว่าแม่เธอมีชีวิตที่ไม่ดีกันนะ?” มีลูกที่น่ารักขนาดนี้ ถือเป็นบุญจากชาติปางก่อนแล้ว

หลินลุยซีไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด เธอหยิบผ้าเช็ดหน้า

มาเช็ดหน้าเขา หลินซินเหยียนเดินเข้ามาและเห็นฉากนี้เข้าพอดี

เธอเดินเข้าไปช้าๆ และยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ มองดูจงจิ่ง ห้าว “ขอโทษนะคะ เสี่ยวลุยเธอ….

“ไม่เป็นไร” จงจิ่งห้าวก้มตัวลงและดื่มกับ บริการ ของสาว น้อยอย่างเพลิดเพลินอย่างนั้น แล้วล้อตัวเอง “ฉันก็ไม่ได้ขาดทุน นะ จู่ ๆ ก็ได้ลูกสาวมาฟรี เป็นคุณพ่อจำเป็นไปแล้ว”