ตอนที่147 การแสดงความรัก

ตอนที่ 147 การแสดงความรัก

หลังจากนั่งลงแล้ว ถังรั่วชูก็มองไปที่ห้องส่วนตัวนี้ มันเหมือน กับสไตล์การตกแต่งของห้องโถงชั้นล่างซึ่งคลาสสิกและเงียบ สงบมาก

ในเวลานี้ภาพถ่ายที่แขวนอยู่บนผนังดึงดูดความสนใจของ

เธอ

เธอลุกขึ้นและเดินเข้ามามองใกล้ๆ มันคือภาพถ่ายรวม

ภาพถ่ายนั้น…ถังรั่วชูกำลังนับ มีทั้งหมดเจ็ดคน ทั้งหมดนั้น เป็นวัยรุ่นและดูอายุยังน้อย

เธอมองอย่างละเอียดและหันหน้ากลับไป สายตาจ้องมองไป ยังสู้ซือจิ่นและถาม “นี่คือรูปถ่ายรวมพวกคุณเหรอ?”

“ใช่” ลูซือจิ่นพยักหน้าเบาๆ

เธอเลิกคิ้วแล้วถามว่า “หญิงสาวที่งดงามตรงกลางนี้คือ เจ้าของร้านใช่ไหม?”

ลูซือจิ่นอดยิ้มไม่ได้ “รู้ได้อย่างไร?”

“เพราะว่ามองแวบแรกเธอแก่กว่าคุณ”
“พี่สะใภ้ คุณมองออกเหรอว่าคนไหนคือพี่ชาย?” เสิ่นโม่เฟ

ยถามอย่างสงสัย

“แน่นอน!” ถังรั่วซูชี้ไปที่เด็กชายทางด้านซ้ายสุดของรูปถ่าย “ในรูปน่ะทุกคนเขายิ้มกันหมด นอกจากเขาที่มีสีหน้าบึ้งตึง ถ้า ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครได้

“ไม่เข้าใจจริงๆ ถ่ายรูปทำไมต้องทำหน้าบูดขนาดนี้” ถังรั่ว ชูมีสีหน้ารับไม่ได้ เธออดสงสัยไม่ได้ว่าหากมีรูปแต่งงานใน อนาคต เขาจะทำหน้าตาเย็นชาแบบนี้ไหม

ภาพแต่งงาน มีเพียงแค่เธอที่ยิ้มโง่ๆ คงให้ความรู้สึกเหมือน เธอบังคับเขาแน่ๆ

“พี่สะใภ้ คุณไม่เข้าใจหรือ นี่เขาเรียกว่าบุคลิก ถ้าเขายิ้ม เหมือนคนอื่นๆ เพียงแวบแรกที่มองคุณจะแยกเขาออกไหม?”

“ก็ไม่แน่ เขาโตมาหล่อกว่าใคร ทําไมจะแยกไม่ได้ล่ะ?”

ริมฝีปากของเสิ่นโม่เฟยกระตุก หากคนอื่นได้ยินคำพูดเหล่า นี้ก็คงจะหนักใจไม่น้อย

คำพูดของเธอทำให้ล้ซือจิ่นพอใจ ดวงตาสีดำสนิทนั้นมี ประกายรอยยิ้ม

“คนอื่นที่หมายถึงน่าจะเป็นซึ่งเหยา ดูแล้วเหมือนเป็นเด็กน้อย” ถังรั่วซูจ้องมองภาพนั้นสักพักก่อนจะกลับไปนั่ง

“ซือจิ่น คุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าของร้านอาหารนี้หรือ เปล่า?” ถังชั่วรูถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ

สู้ซือจิ่นยังไม่ทันตอบ เสิ่นโม่เฟยก็กล่าวเสียก่อน “พี่สะใภ้ คุณกลัวว่าหล่อนกับพี่ชายจะมีความสัมพันธ์อะไรกันงั้นหรือ?”

เขายิ้มอย่างรู้ทัน

ถังรั่วชูมองเขาตาขวาง “คุณไม่พูดก็ไม่มีใครว่าคุณเป็นใบ้

เสิ่นโม่เฟยยิ้มอย่างหนักใจ ท้ายที่สุดพี่ชายก็อดหัวเราะไม่ได้

“พี่เสวีเป็นพี่สาวของพวกเรา เธอโตกว่าเพียงไม่กี่ปีดังนั้นจึง ดูแลเราแบบพี่แบบน้อง”

เมื่อกล่าวถึงพี่เสว่ สีหน้าของอู๋ซือจิ่นนั้นเต็มไปด้วยความ อบอุ่นอ่อนโยน

“โอ้” ถังรั่วชูหันหน้าไปมองภาพถ่ายนั่นอีกครั้ง นอกจากพี่เส ว่แล้วคนอื่นนั้นเธอเคยเห็นไปหมดแล้วเธอจึงอดไม่ได้ที่จะ อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสาวสวยคนนั้น
บางทีอาจเป็นเพราะโชคชะตา เมื่อพวกเขากำลังรับประทาน

อาหาร พี่เสว่ก็ได้เข้ามาพอดี

ถังรั่ว ได้พบพี่เสวตามต้องการ

ฉู่เสว่ สมดั่งชื่อ เธองดงาม ผิวขาว และดูสุขุมเยือกเย็น

“ซือจิ่น” ฉู่เสวมองไปยังสู้ซือจิ่นที่ไม่พบหน้ากันมานาน สีหน้า ของเธอนั้นดีใจอย่างปกปิดไว้ไม่ได้

ลูซือจิ่นวางตะเกียบลงหยิบผ้าเช็ดที่วางอยู่บนโต๊ะเช็ดริม ฝีปากเขาและค่อยๆกล่าวคำพูดออกมา “พี่เสว่ไม่เจอนานเลย”

น้ำเสียงสงบโดยไม่มีร่องรอยของความผิดปกติ มีเพียงรอย ยิ้มในดวงตาของเขาเท่านั้นที่เผยให้เห็นอารมณ์ของเขาเมื่อ เขาเห็นฉ่เสว่

ฉู่เสวก้าวเข้ามาและนั่งลง สายตาจ้องมองหญิงสาวข้างกาย เขา จ่าสิ่งที่ผู้จัดการบอกเธอได้และยิ้มแล้วพูดว่า “ซือจิ่น ไม่ แนะนำหน่อยเหรอ?”

“พี่เสว่ารัก คุณไม่เห็นฉันหรือ?” เสิ่นโม่เฟยมองเมื่อรู้สึกว่า เสว่ไม่เห็นเขา จ้องมองพี่ชายคนโตและพี่สะใภ้อย่างไม่พอใจ

ฉู่เลวเหลือบมองเขาและกล่าว “เสิ่นโม่เฟยสวัสดี”
เพียงแค่พูดเท่านี้นั้นเหมือนพูดอย่างลวกๆ

เสิ่นโม่เฟยพูดไม่ออก

ถังรั่ว เห็นความหดหู่บนใบหน้าของ เสิ่นโม่เฟยและอดไม่ ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ฉู่เสบู่ขมวดคิ้ว “ฉันพูดอะไรที่ตลกออกไปงั้นเหรอ?”

ถังรั่วซูเงยหน้าขึ้นมองเธอและยิ้มเจื่อนๆ “ไม่เลย ไม่

“เธอคือภรรยาของซือจิ่นเหรอ?” ฉู่เสว่ถาม

“ใช่”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ถังรั่วชูรู้สึกว่าหญิงสาวแสนสวยที่นั่งอยู่ ตรงหน้าเธอให้ความรู้สึกเหมือนกับกดดันเธอ ทำให้เธอนั้น ประหม่าเล็กน้อย

ฉู่เสว่เลิกคิ้วและหันไปมองสู้ซือจิ่น “คุณลุงผู้รู้หรือเปล่า?”

ดวงตาของลูซือจิ่นหรี่ลงเล็กน้อยเผยให้เห็นร่องรอยของ ความเย็นชา “นั่นไม่สำคัญ”

ถังรั่วชูรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบๆตัวเขานั้นหนาวเหน็บขึ้น เมื่อฉู่เสว่กล่าวถึงลุงลู
จากผู้ซึ่งเหยาเธอเองก็รู้สถานการณ์ในตระกูลสู้อยู่บ้าง เธอรู้ ด้วยว่าคนรวยมีเสน่ห์ในสายตาของคนนอกแต่เรื่องราวภายใน นั้นไม่มีใครได้รับรู้

เธอคิดว่าเขาน่าจะเกลียดพ่อของตัวเอง

เหมือนกับเธอ

เธออดไม่ได้ที่จะคว้ามือของเขาไว้ด้วยใจที่เจ็บปวด เขาหัน กลับมามองเธอด้วยความประหลาดใจ

เธอยิ้มแต่เขาเห็นความทุกข์ใจในสายตาของเธอ เขาเข้าใจ ความคิดของเธอในทันที สัมผัสแห่งความอ่อนโยนปรากฏใน ดวงตา เขาขยับนิ้วมือและเกี่ยวพันไว้ด้วยกัน

พวกเขามองกันและกันด้วยความรักใคร่และทำให้อีกสองคน กลอกตาไปมา

“เสิ่นโม่เฟย พวกเขาทั้งสองมักจะแสดงความรักใคร่แบบที่ ไม่มีใครเหมือนงั้นหรือ?”

“พวกเขาน่ะ แสดงความรักเป็นเรื่องธรรมดาเลยล่ะ พวกเรา น่ะต้องทำใจให้ชิน” เสิ่นโม่เฟยดูเหมือนคนที่ผ่านอะไรมา

ฉู่เสว่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก
ในความประทับใจของเธอ ซือจิ่นเป็นคนเย็นชาและไม่ได้ สนใจความรู้สึกใด เดิมทีคิดว่าเขาจะโสดไปตลอดชีวิตแต่ กลับคาดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนแรกในที่จะแต่งงาน

เหลือเชื่อมาก!

“วันนี้เป็นครั้งแรกที่น้องของฉันมา พี่สาวจะเลี้ยงเอง” ฉู่เสว่ เมินคำพูดของพวกเขา

“ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาจ่ายเงินอยู่แล้ว”

บรรยากาศดูกลมกลืนและผ่อนคลายมากขึ้น ถังรั่วชู เองก็มี ความประทับใจต่อเธอ เธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับลูกสาวที่ หยิ่งผยองของคนร่ำรวย เธอดูเป็นคนง่ายๆสบายๆ

หลังจากคุยกันแล้ว ก็ให้ผู้จัดการนำไวน์มาสองสามขวดและ บอกว่าอยากดื่มกับพวกเขา ไม่เมาไม่เลิก

ด้วยเหตุนี้ ถังรั่วซูจึงได้กินอาหารในห้องส่วนตัวเพียงช่วงแรก เท่านั้นและหลังจากนั้นได้กลายเป็นงานเลี้ยงรำลึกของเพื่อนๆ

สุดท้ายแล้ว ฉู่เสวนั้นดื่มจนเมา เธอนอนอยู่บนโต๊ะและพึมพำ “ซือจิ่น เห็นคุณมีความสุข ฉันก็สบายใจ สบายใจ”

ถังชูรั่วได้ยินเช่นนั้นเธอจึงเลิกคิ้วขึ้น ทำไมถึงรู้สึกว่ามีเรื่อง แบบนี้เกิดขึ้นแล้ว?
เธอหันหน้าไปมองอู๋ซือจิ่นที่กำลังคุยกับผู้จัดการ แม้ว่าจะ เป็นเพียงใบหน้าด้านข้างแต่ก็งดงามจนทำให้ผู้คนอิจฉา

ผู้ชายที่เพียบพร้อมขนาดนี้ จะไม่ให้หญิงสาวข้างกายหวั่น ไหวได้อย่างไร?

ตัวอย่างเช่น ฉู่เสว่

เพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ภูมิหลังครอบครัวที่คล้ายกัน รูป ร่างหน้าตาที่ดีพอกัน ตัวหลักของละครรักที่เหมาะสม

อย่างไรก็ตาม ถังรั่วซูเม้มริมฝีปากของเธอ ฉู่เสวก็ปฏิบัติต่อ สู้ซือจิ่นเหมือนพี่สาวโดยไม่มีความรู้สึกอื่นใด

นี่เป็นเพราะเธออยู่ที่นั่นหรือเป็นเธอเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว?

ก่อนที่ถังรั่วชูจะมีเวลาทำความเข้าใจ เธอก็ได้ยินเสียงผู้ซือ จิ่นดังขึ้นภายในหูของเธอ

“รั่วชู เรากลับบ้านกันเถอะ”