ตอนที่ 126 ใส่ร้าย

ตอนที่ 126 ใส่ร้าย

หลังจากนิ่งเฉียวเฉียวไปแล้ว ถังรั่วซูกับสังอานหยีก็ไม่ได้พูด ถึงเรื่องเมื่อกี้อีกเลย หลังจากทานข้าวเที่ยงอย่างมีความสุขก็ หลับไปทำงานที่บริษัทต่อ ประมาณบ่ายสามโมง จู่ๆ ถังรั่วชู ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากถังสัง

เมื่อเห็นว่าเป็นพ่อที่ไม่ได้ติดต่อมานาน ถังรั่วชูก็ยักคิ้วขึ้น

ปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไรชายชรานั่นจะไม่โทรมาหาเธอหรอก ทุกครั้งที่โทรมาก็จะไม่มีเรื่องดีอะไรสักอย่าง ไม่รู้เลยว่าครั้งนี้ ต้องการอะไรอีก

หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่ ถังรั่วชูก็ถอนหายใจออกมา จากนั้นก็ รับสายแล้วพูดไปอย่างราบเรียบ “โทรหาฉันมีเรื่องอะไรคะ ?”

ทว่าสิ่งที่ถังรั่วชูไม่คาดคิดก็คือ เสียงโทรศัพท์ฝั่งนั้นไม่ใช่ถัง ส่ง แต่เป็นเสียงอันรีบร้อนของพ่อบ้าน ลุงจ้าว “คุณผู้หญิงครับ แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้วครับ !”

“ลุงจ้าว !” ถังรั่วชูชะงัก จากนั้นคิ้วคู่สวยก็ขมวดขึ้น “เกิด อะไรขึ้นคะลุงจ้าว ?”

“นายท่านเกิดเรื่องแล้วครับ ตอนนี้กำลังรับช่วยเหลืออยู่โรงพยาบาลครับ!”

“อะไรนะ !”

ทันทีที่คำพูดของพ่อบ้านออกมา สีหน้าของถังรั่วชูก็เปลี่ยน

ไปทันใด

แม้ว่าหลายปีมานี้ความสัมพันธ์ของเธอกับถังส่งจะเลวร้ายลง เพราะกู้รั่วรั่วกับจ้าวเสี่ยวหวั่น แต่แม้ว่าจะแย่ไปแค่ไหนก็ยัง คงเป็นพ่อลูกกัน ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าร่างกายของถังส่งผิดจาก ปกติไป แม้ว่าถังรั่วชูจะใจเย็นแต่สีหน้าก็ยังเปลี่ยนไปอย่าง ทนไม่ได้

“เขาป่วยเหรอ ? หนักมากไหม ?”

ถังรั่วชูพยายามฟื้นความรู้สึกแล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำ

“ไม่รู้เลยครับ ตอนเที่ยงอยู่ดีๆ นายท่านก็เป็นลมไป ตอนนี้ คุณหมอก็ยังไม่ออกมา คุณผู้หญิง คุณมาดูนายท่านหน่อยนะ ครับ”

น้ำเสียงของพ่อบ้านฟังดูเคร่งขรึมเล็กน้อย คิดว่าสถานการณ์ ของถังส้งในตอนนี้มันต้องแย่ไปแล้วแน่ๆ

ถังรั่วชูสูดหายใจเข้าลึกแล้วรีบตอบไปว่า “ฉันรู้แล้วล่ะ ฉันจะ ไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสายไปแล้วถังรั่วชูก็ไปขอลากับหลีน่า จากนนจง รีบไปโรงพยาบาลอย่างหุนหัน ในตอนนี้หน้าประตูห้องฉุกเฉิน ของโรงพยาบาลเมืองเป่ยหนิงมีสามร่างกำลังรออยู่ตรงนั้น ร่างหนึ่งคือลุงจ้าวคนที่โทรหาถังรั่วชูเมื่อกี้อยู่แล้ว

เห็นเพียงแค่ลุงจ้าวเดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้นอย่างกระสับ กระส่าย ใบหน้าที่แก่เฒ่าเต็มไปด้วยสีหน้าแห่งความเป็นห่วง อีกสองร่างก็ต้องเป็นรั่วรั่วกับจ้าวเสี่ยวหวั่น

ในตอนนี้สองแม่ลูกก็นั่งบนเก้าอี้ตรงทางเดินด้วยสีหน้าคนละ แบบ

สีหน้าของกู้รั่วรั่วไม่ได้แยแส ยังสามารถเห็นสายตาของเธอ แอบซ่อนความพึงพอใจอยู่รำไร

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นลุงจ้าวเดินไปเดินมาไม่หยุด ใบหน้าก็ปรากฏความหงุดหงิดออกมา “ลุงจ้าว คุณอย่าเดินไป เดินมาอยู่ตรงนั้น คุณเดินจนฉุนเวียนหัวไปหมดแล้ว”

“ขอโทษครับคุณรั่วรั่ว ผ……ผมแค่เป็นห่วงนายท่านเท่านั้น”

ลุงจ้าวหยุดก้าวเท้า พูดด้วยสีหน้าที่กลัวอยู่บ้าง

กู้รั่วรั่วตอบไปอย่างเยือกเย็น “จะไปเป็นห่วงท่าไม คุณหมอก็ กำลังปฐมพยาบาลอยู่ เป็นห่วงไปจะมีประโยชน์อะไร”
“คุณ วรั่วพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไรครับ ตอนนี้นายทานจะ เป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ คุณจะไม่เป็นห่วงสักนิดเลยเหรอ ?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่แยแสของกู้รั่วรั่ว ใบหน้าของลุงจ้าวก็ ขุ่นเคืองไปบ้างอย่างไม่รู้ตัว

กู้รั่วรั่วถูกพูดจนสีหน้าชะงัก ในใจก็เข้าใจว่าในตอนนี้ไม่ควร แสดงอาการเมินเฉยขนาดนี้ออกมา จึงได้แต่กัดฟันพึมพำไป หนึ่งประโยค “ห ตาเฒ่าดื้อรั้น

เมื่อพูดจบเธอก็ขี้เกียจจะไปสนใจลุงจ้าวอีก จากนั้นก็หยุด สายตาไปบนตัวของจ้าวเสี่ยวหวั่นที่อยู่ข้างๆ

ในตอนนี้สีหน้าของจ้าวเสี่ยวหวั่นดูกระวนกระวายมาก มือทั้ง คู่ประสานกันอย่างแน่น เนื่องจากใช้แรงเกินไปจนมีเส้นเลือด เขียวปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

จากการแสดงออกของเธอดูลุกลี้ลุกลนมากกว่าเป็นห่วง

เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้กู้รั่วรั่วจึงขมวดคิ้วขึ้น แล้วยื่นมือ ออกไปจับมือของจ้าวเสี่ยวหวั่นไว้ แล้วพูดอยู่ข้างๆ หูของเธอ เบาๆ “แม่คะ คุณกังวลอะไรเนี่ย? ถ้านังถังรั่วชูคนข้ามาแล้ว คุณต้องแสดงออกให้มันธรรมชาติหน่อยนะ นังผู้หญิงคนนั้น มันฉลาดมาก ถ้าถูกมันสังเกตอะไรได้จะลำบากมากเลยนะ”

“ฉัน……ฉันรู้ แต่ฉันทนไม่ได้”
ตัวของจ้าวเสี่ยวหวั่นสั่นเครือเล็กน้อย ในดวงตายังแอบซ่อน ความหวาดกลัว ราวกับว่าทำในสิ่งไม่สามารถให้คนเห็นได้

เมื่อกู้รั่วรั่วเห็นเธอเป็นแบบนี้ จึงทนไม่ได้ที่จะกัดฟันแล้วเติม ยาอันรุนแรงให้เธอ “แม่ ฉันบอกไว้เลยนะ ตอนนี้ตระกูลจี้ล่อ แหลมต่ออันตราย ฉันก็เลยเอาสิ่งของของตระกูลถังมาช่วย ถ้าสำเร็จชีวิตคุณกับฉันก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว แต่ถ้าล้มเหลว ในอนาคตคุณก็รอให้นังถังรั่วชูผู้ต่ำต้อยกวาดออกจากบ้าน แล้วกันนะ สุดท้ายตระกูลถังจะไม่ให้เงินคุณสักสตางค์อย่าง แน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้าย ร่างของจ้าวเสี่ยวหวั่นจึงสั่นสะท้าน อย่างไม่อาจควบคุมได้ “แม่เข้าใจที่หนูคิด แต่ถ้าช่วยเหลือ นายท่านไม่ได้จะทำอย่างไร ?”

“หุบปาก !” เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวหวั่น สีหน้าของกู้รั่ว รั่วก็เปลี่ยนไป แล้วตำหนิไปด้วยเสียงต่ำอยู่ตรงนั้น

เธอหันหัวไปมองลุงจ้าวที่อยู่ข้างๆ เห็นว่าเขาไม่ได้สังเกตตรง นี้ จึงพูดต่อไปเบาๆ ว่า “แม่ ฉันขอเตือนคุณไว้เลยนะ เรื่องแบบ นี้คุณอย่าเอาไปพูดมั่วล่ะ ไม่เช่นนั้นพวกเราต้องตายแน่เลย สิ่งที่คุณต้องทำในตอนนี้ก็คือหึความร่วมมือกับฉัน แกล้งทำตัว ไม่รู้เรื่องอะไร ฉันขอบอกคุณไว้เลยนะ ถ้าคุณเผลอไปเปิดไต๋ อย่างไม่ระวัง แล้วทำให้แผนของฉันพัง ฉันก็ไม่สนใจคุณนะ ชีวิตในภายภาคหน้าคุณก็อย่าหวังให้ฉันเลี้ยงคุณละกัน !”
การที่กู้รั่วรั่วพูดคำพูดที่โหดร้ายเช่นนั้น มันทำให้จาวเสียว หวั่นตกใจไปบ้าง จากนั้นจึงรีบปรับสีหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “หลัง จากนี้แม่จะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว”

ระหว่างที่แม่ลูกสองคนนี้กระซิบกันอยู่ ถังรั่วชูก็มาถึงโรง พยาบาลพอดี ลุงจ้าวจึงรีบไปต้อนรับ แล้วพูดด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิง คุณมาแล้วเหรอครับ ?”

“ค่ะ”

ถังรั่วชูพยักหน้า สายตาก็กวาดไปยังจ้าวเสี่ยวหวั่นกับกู้รั่ว รั่วที่อยู่ข้างๆ แต่ขี้เกียจเกินจะไปทักทาย จึงถามออกไปตรงๆ

“พ่อฉันล่ะ ?”

“นายท่านยังไม่ออกมาเลยครับ” ลุงจ้าวพูดตามความจริง

ถังรั่วชูขมวดคิ้วขึ้น “เข้าไปนานมากแค่ไหนแล้ว ?”

“หนึ่งชั่วโมงได้แล้วครับ” ลุงจ้าวมองไปยังห้องผ่าตัดแล้วพูด ขึ้นอย่างเป็นห่วง

“บอกรายละเอียดสถานการณ์ให้ฉันหน่อย ?”

ถังรั่วชูพูดอย่างอ่อนโยนแล้วพยุงลุงจ้าวไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ด้าน

ข้าง
สําหรับพ่อบ้านคนนี้ ถังรั่วชูให้ความเคารพอยู่เสมอ ลุงจ๋าว เองก็อยู่ตระกูลถังมาตั้งหลายปี สามารถพูดได้เลยว่าเฝ้ามอง เธอมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาตั้งใจทำงานในตระกูลถังอย่างเต็มที่ อีกอย่างเขาก็ไม่มีลูกเป็นของตัวเอง ดีกับถังรั่วชูมาก

ในตอนที่ถังรั่วชูออกจากบ้านนี้ ลุงจ้าวยังพูดว่าหวังให้ถังสัง เรียกถังรั่วชูกลับบ้านบ่อยมาก

สําหรับถังรั่ว แล้ว แทบจะนับได้ว่าลุงจ้าวเป็นคนใน ครอบครัวของเธอ

ลุงจ้าวพยักหน้าแล้วรวบรวมสติ จากนั้นก็เริ่มที่จะเล่า “ตอนที่ นายท่านไปบริษัทเมื่อเช้าก็ยังดีๆ อยู่เลยครับ แต่จู่ๆ ตอนบ่าย เขาก็กลับบ้านมาครั้งหนึ่ง เหมือนจะมาเอาเอกสารสำคัญอะไร บางอย่าง ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ถาม แต่นึกไม่ถึงเลยว่าพอเขา เข้าไปในห้องอ่านหนังสือได้ไม่นานก็ชักขึ้นมากะทันหัน แล้ว นอนเสียสติอยู่ที่พื้น ดีที่คุณหญิงสังเกตเห็นจึงได้ส่งนายท่าน ที่หมดสติมาช่วยเหลือที่โรงพยาบาลครับ”

เมื่อได้ยินการบอกเล่าที่เรียบง่ายของลุงจ้าว ถังรั่วชูจึงขมวด คิ้วขึ้นแล้วมองไปฝั่งจ้าวเสี่ยวหวั่น