One heart รักเพียงเธอ

ตอนที่ 172 มีคนวางยาให้คุณ



ตอนที่ 172 มีคนวางยาให้คุณ

ตอนที่ 172 มีคนวางยาให้คุณ

ถังรั่วชูค่อยๆ ตื่นขึ้นมาก จากนั้นก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับกวาดตา ไปยังสภาพแวดล้อมที่แปลกตา จากนั้นก็ทำให้เธอตกใจจน ต้องลุกขึ้นมานั่ง

หลังจากที่เปิดผ้าห่ม ก็เห็นว่าเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายของตัว เองยังอยู่ครบ เธอจึงรู้สึกโล่งอกไม่น้อย

หลังจากที่แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เธอจึงจะสังเกต มองห้องนอนนี้อย่างละเอียด

เป็นห้องนอนที่กว้างใหญ่มาก ทุกอย่างจะดีไซน์ด้วยสีมืด ดู เรียบง่ายแต่หรูหรา นี่เป็นห้องของผู้ชายคนหนึ่ง

งั้นเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

ความทรงจำเมื่อคืนจึงค่อยๆ กลับมาในหัวสมองของเธอ หลัง จากตอนที่ไปร่วมงานเลี้ยงแล้วได้เจอกับลูซึ่งเหยา จากนั้น ก็ได้เจอน้องสาวเซินสวิน

เซินสวิน!

ม่านตาของเธอหดลง และเหมือนตัวเองจะเอาแก้วเหล้าหนึ่ง แก้วออกมาดื่ม จากนั้นก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นข้างหลังไม่ได้อีก
“พี่รั่วชู่ ขอโทษด้วยนะ ฉันก็ถูกบังคับมาเหมือนกัน ถ้าจะโทษ ก็โทษพวก เทียนอ้ายเถอะ”

เวลานั้นเธอดูได้สติและฉลาดมากขึ้น เหมือนได้ยินเซินสวิน พูดแบบนี้ขึ้น

และเรื่องที่มันจะเป็นจริงหรือไม่เป็นจริง นั่นเธอก็ไม่รู้เหมือน

กัน

ถ้าพวกซูเทียนอ้ายอยากจะทําลายเธอ งั้นเธอก็ไม่ควรไม่เกิด เรื่องอะไรขึ้น? อีกอย่างเธอก็ไม่ควรมาอยู่ที่นี่?

ทว่าตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอกำลังคิดถึงปัญหานั้น ตอนนี้เธอควรที่ จะเป็นห่วงพวกซือจิ่น ถ้าเกิดว่าพวกเขาหาตัวเองไม่เจอคงจะ กระวนกระวายน่าดู

แต่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?

ระหว่างที่เธอกำลังสงสัย เธอก็ลงจากเตียง จากนั้นก็เดินเท้า เปล่าและเหยียบลงบนพรมขนแกะ แล้วเดินไปข้างหน้าต่าง พลางดึงผ้าม่านที่ทั้งหนักและหนาออก แล้วในห้องจึงมี แสงแดดสอดส่องเข้ามา

เพราะว่าแสงแดดสอดส่องเข้ามาอย่างกะทันหัน ทําให้ดวงตา ของเธอปรับแสงไม่ทัน จนต้องเอามือบังตา จากนั้นก็ค่อยๆ ชิน กับแสงแดด จึงค่อยๆ เอามือลง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
ตึกที่ดูหรูหราเข้าตาเธอ แสงแดดที่สอดส่องไปยังผนังที่ทำ จากกระจก ทําให้สะท้อนอันเปล่งประกายออกมา

นั่นคือกิจการที่อยู่ภายใต้บริษัทตระกูลสู้หนิ สิ่งปลูกสร้างที่ เป็นแดนมาร์กของเมืองเป่ยหนิง……..อาคารตึงเซิ่ง

งั้นตอนนี้ตำแหน่งที่เธอยืนอยู่คงจะเป็นตึกที่เธอไม่เคยคิดไม่ เคยฝันที่จะได้มาอยู่ที่นี่ นั่นก็คือคอนโดสุดหรู ราคาแสนกว่า หยวนต่อหนึ่งตารางเมตร

เธอยืนอยู่ตำแหน่งที่ว่าจริงๆ จากนั้นเธอก็เดินกลับเตียง แล้ว เริ่มค้นมือถือของตัวเอง

แต่เธอกลับไม่ได้อะไรมาเลย

มือถือของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่

จากนั้นเธอจึงนั่งลงตรงขอบเตียงอย่างตึงเคร่ง แล้วจับผม ของตัวเองด้วยความเบื่อหน่าย

ทีแรกเธออยากจะโทรหาซือจิ่นว่าเธออยู่ไหน แบบนี้เขาถึง จะสามารถมาช่วยเธอได้

ตอนนี้ดูๆ แล้วเธอคงทำแบบนั้นไม่ได้
เธอจึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองประตูที่ปิดไว้อย่างสนิท จากนั้นก็ ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าใครพาเธอมาที่นี่กันแน่? แล้วคนๆ นั้นจะเป็น ยังไง? จะมีนิสัยเหมือนซูเทียนอ้ายที่อยากจะทำร้ายเธอ?

พอเธอครุ่นคิดถึงแบบนี้ ทีแรกใจของเธอก็ถือว่าสงบสุข แต่ ตอนนี้กลับรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา

ถ้าคนๆ นี้เหมือนซูเทียนอ้าย งั้นเธอก็คงจะตกอยู่ในอันตราย

แล้ว

เธอต้องคิดหาวิธีเพื่อที่จะออกจากที่นี่ให้ได้

และตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดว่าจะออกจากที่นี่ไปได้ยังไง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

เธอที่ได้ยินเสียง ก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังประตูอย่างระวังตัว

ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามา ตอนที่เธอเห็นใบหน้าของ ชายคนนั้น จึงยืนขึ้นอย่างตกใจ

“คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?! ” สีหน้าของเธอดูตกตะลึงมากๆ

ผู้ชายที่เดินเข้ามาเป็นตัวเอกในงานสัมภาษณ์เมื่อวาน นี้..…….นั่นก็คือเหยียนซู
เหยียน ค่อยๆ เดินมาตรงหน้าเธอ แล้วคลายยิ้มอ่อนโยน น เป็นผมแล้วคุณรู้สึกคาดคิดไม่ถึงหรอ? ” ”

เขาถามแบบนี้ไม่ใช่เป็นกำลังถามอย่างไร้สาระอยู่หรอ? เธอ กับเขาไม่เคยรู้จักกัน มากสุดเธอก็แค่เคยดูหนังของเขา ดังนั้น จะไม่ให้ตกตะลึงได้ยังไงกัน?

ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้? ” ถังรั่วซูรู้สึกมึนงง จากนั้นจึงพูดถึง ” ประเด็นขึ้นมา

“มีคนวางยาให้คุณ ผมไปช่วยคุณมา”

คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ กลับสามารถพูดเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อคืนได้อย่างแจ่มแจ้ง

เมื่อคืนเธอถูกนัยน์ตาแววใส่คู่นั้นของเซินสวินหลอก เธอ นึกถึงเธอจะได้เจอน้องสาวที่จริงใจกับเธอ กลับนึกไม่ถึงว่า

เธอจะเสแสร้งและมีแผนในใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ายื่นมือมาช่วย ตอนนี้เธอก็คงจะพังพินาศไป

แล้ว

ในใจจึงรู้สึกซาบซึ้งแล้วมองเขาอย่างขอบคุณ “ขอบคุณนะ ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่กล้าคิดว่าฉันจะโดนอะไรมาบ้าง”

พอนึกถึงเมื่อคืน ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองคอยสังเกตมองเธออยู่ ตลอดเวลา เขาก็คงไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ
ชูเทียนอ้าย จี้หยินเฟิง กู้รั่วรั่ว หลินไห่ เซินสวิน คนพวกนี้เขา จะไม่ยอมปล่อยให้ลอยนวลแน่นอน

นัยน์ตาของเขาจึงเปล่งประกายซึ่งความเลือดเย็นออกมา แต่ ก็ได้กลบอารมณ์นั้นไปโดยเร็ว จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มอ่อนๆ เขาพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

ถังรั่วชูจึงส่งยิ้มกลับ จากนั้นก็เม้มปาก แล้วถามด้วยความ ลังเล “คุณเหยียน ยืมมือถือให้ดิฉันหน่อยได้ไหมคะ? ”

“ฉันอยากจะโทรหาคนอื่นเพื่อบอกว่าฉันปลอดภัยดี” เธอพูด เพิ่มเติม เธอกลัวว่าตัวเองจะไม่สามารถติดต่อซือจิ่นได้อีก กลัวว่าเขาจะพลิกแผ่นดินเป่ยหนิงเพื่อตามหาเธอ

“คุณรอผมก่อน”

พูดจบ เหยียนซู่จึงหันหลังแล้วเดินออกจากห้อง ไม่นานเขาก็ กลับมาอีกครั้ง แล้วในมือถือมือถือไว้

เขายื่นมือถือให้เธอ เธอจึงบอกว่า “ขอบคุณ” จากนั้นก็รีบรับ

ไว้

จากนั้นก็เอามือถือเดินไปตรงขอบหน้าต่าง แล้วกดโทรมาอัน ที่เป็นเบอร์ที่เธอสามารถจดจำได้เป็นอย่างดี

พอเสียงมือถือดังขึ้น ก็มีคนรับสาย
“ซูซู” เสียงอันร้อนใจได้ส่งมา

ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย ถังรั่วชูจึงรู้สึกอยากร้องไห้ จากนั้นก็ พูดด้วยเสียงที่กำลังอดกลั้นน้ำตา “ซือจิ่น”

เหยียน ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินคำว่า “ซือจิ่น” สีหน้าดูหม่นหมองลง ทันที นัยน์ตาดั่งหงส์อันหล่อเหลาของเขาเปล่งประกายแสงอัน แปลกพิลึก

“ซูซู คุณอยู่ไหน? ”

ถังรั่วซูจึงเงยหน้ามองอาคารติ่งเซิ่ง แล้วตอบกลับ “ฉันอยู่ คอนโดหยูจิ่งจงถิง”

ถังรั่วซูได้เล่าเรื่องเมื่อคืนให้กับลูซือจิ่น เขาได้ยินจึงได้แค่พูด เพียงคำๆ เดียว “คุณรออยู่ใต้ตึกนะ ผมจะไปรับคุณเดี๋ยวนี้ ”

“อืม ขอบคุณนะ ” เธอจึงตอบกลับอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็วาง สายไป

แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้า จากนั้นก็หันหลัง แล้ว ส่งยิ้มที่ดูเกร็งให้เหยียนซู่ “ต่อมน้ำตาฉันไม่ค่อยดี ดังนั้น…….

เธอพยักไหล่อย่างทำอะไรไม่ได้ เหยียนซู่จับจ้องเธอไว้ นัยน์ตาดูลุ่มลึก จากนั้นเขาจึงคลายยิ้มอ่อนๆ “ผู้หญิงที่น้ำตาไหลง่ายมักจะอ่อนโยนกว่าคนอื่น

ก็เหมือนผู้หญิงที่มักจะร้องไห้เพื่อสัตว์เลี้ยงน้อยๆ

“พี่เหยียนซู่ นกน้อยนี่ตายไปแล้ว ” สาวน้อยคนหนึ่งจับซาก นกไว้ สาวน้อยที่เหมือนตุ๊กตาก็ร้องไห้ฟูมฟาย

“คุณเหยียนคะ คุณเหยียน…..….. ”

ในความทรงจําของเหยียนซู่ ก็มักจะได้ยินคนๆ หนึ่งเรียก ตัวเอง จากนั้นเขาจึงได้สติกลับมา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความ หมองเศร้า

เขาหยุดชะงักไปสักพัก แต่เขาก็ได้สนองเธออย่างเร็ว แล้ว คลายยิ้มอันอ่อนโยนขึ้น “ผมไม่เป็นไร ”

ถังรั่ว กัดริมฝีปากไว้แล้วถามขึ้น “ฉันออกจากที่นี่ได้หรือยัง

คะ? ”

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอตื่นมาก็คงจะจากไป แต่ตอนที่เหยียนซูได้ยิน เธอบอกว่าจะออกจากที่นี่ นัยน์ตาจึงเปล่งประกายความ หม่นหมองออกมา จากนั้นก็ฝืนยิ้มออกมา

“ได้ ผมพาคุณลงไป ”

“ขอบคุณค่ะ ”
ถังรั่วซูยิ้มให้เขาอย่างตื่นเต้น

เขายิ้มแล้วไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปก่อน

พอมองเรือนร่างที่สูงยาวของเขา ถังรั่วซูจึงขมวดคิ้วขึ้น ไม่รู้ ว่าตนเองมีเซ้นท์อะไรบางอย่าง ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาเหมือนจะดู หมองเศร้า?

หรือเป็นเพราะเธอจะจากไป?

จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าความคิดนี้ของตัวเองมันตลกมา พวกเขา ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน ทำไมก็ไม่มีความสุขเพราะเธอ จะจากไปล่ะ?

จากนั้นเธอจึงเบะปากแล้วรีบตามไป


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ