ตอนที่ 200 ไม่สามารถถอนหมั้นได้
ตอนที่ 200 ไม่สามารถถอนหมั้นได้
ส่งอานหยีปาดน้ำตาออกจากหางตา พลางพูดกับถัง ชู อย่างจนใจ “ซูซูทีหลังอย่าแกล้งคนอื่นอย่างนี้อีกล่ะ ถ้าคนเป็น โรคหัวใจอาจจะถูกเธอทำให้ตกใจตายได้เลยนะ”
ถังรั่วชูรู้มีเหตุผลเป็นของตนเอง พยักหน้าอย่างว่านอนสอน ง่าย “ฉันรู้แล้ว ครั้งหน้าฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”
ส่งอานหยียิ้ม จากนั้นก็เงยหน้ามองเสิ่นโม่เฟยกล่าวอย่าง ลังเล “เสิ่นโม่เฟย ความรู้สึกเป็นเรื่องของเราสองคน คุณไม่ ควรให้ชูชูช่วยคุณ”
“อ้อ” เสิ่นโม่เฟยตอบอย่างแผ่วเบา
ถ้าไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ยอม เขาจะเอาเรื่องพวกนี้ไปคุยกับพี่ สะใภ้ทำไมล่ะ?
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นโม่เฟยก็ถอนหายใจยาวเหยียด ดวงตาลึก ซึ้งจ้องมองไปที่เธอ “คุณไม่เต็มใจที่จะคบกับผม เป็นเพราะไม่ ชอบผมจริงๆ หรือว่าเพราะกังวลเรื่องอื่น?”
ถังรั่วชูเองก็มองเธอเงียบๆ รอคำตอบจากเธอ
เธอมองถังรั่วชู แล้วก็มองเสิ่นโม่เฟย พลางยิ้มเล็กน้อย “ฉันไม่ปฏิเสธว่าฉันมีมีความรู้สึกดีๆ กับคุณ แต่เท่านี้ยังไม่เพียง พอที่จะให้ฉันตกลงคบกับคุณ อีกอย่าง ต่อให้ฉันชอบคุณ จริงๆ ฉันก็ไม่เต็มใจที่จะให้คุณผิดใจกับที่บ้านเพราะฉัน ถ้า เป็นแบบนั้นฉันคงไม่สบายใจแน่”
คำพูดของเธอที่พูดออกมาเขาฟังเข้าใจความหมาย เธอก็แค่ ไม่เต็มใจที่จะคบกับเขา
เสิ่นโม่เฟยหัวเราะเยาะตัวเอง “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง งั้นผมจะ ไม่ฝืนใจคุณแล้ว”
เดิมเขาก็ไม่ใช้ผู้ชายที่ชอบตามตื้ออยู่แล้ว เมื่อเธอพูดขนาด นี้แล้ว เขายังก่อกวนเธออีกก็คงจะมากเกินไป
บางทีเสิ่นโม่เฟยก็มองไม่ออกถึงสิ่งที่อยู่ในใจของสังอานหยี แต่ถังรั่วชูมองออก
เธอเห็นตอนอานหยีพูดเหตุผลเหล่านี้ออกมาเพื่อจะปกปิด ซ่อนความเจ็บปวดลึกลงไปในตาอย่างดี
อานหยีชอบไม่เฟย
เพียงแค่หวาดกลัว กลัวว่าจะได้ผลลัพธ์จะเหมือนความ สัมพันธ์ก่อนหน้านี้
อย่างน้อยที่สุดเธอก็คิดว่าเป็นอย่างนี้
เธอยื่นมือออกไปจับมือของอานหยี ส่วนอีกคนก็หันศีรษะไป มองเธออย่างแปลกใจ จึงเห็นความปวดร้าวในสายตาของเธอ ชั่วขณะนั้นจึงเข้าใจขึ้นมาทันที
รอยยิ้มเยาะแผ่กระจายไปทั่วริมฝีปาก คนที่เข้าใจตนเอง มากที่สุดยังคงเป็นบรรดาเพื่อนฝูงนี่แหละ
ดวงตาปวดแสบขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เธอกะพริบตา จากนั้นก็ ยิ้มอย่างขอโทษให้เสิ่นโม่เฟย “ขอโทษด้วยค่ะ ท่านประธาน เสิ่น”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ความรู้สึกเดิมก็เป็นเรื่องของทั้งสอง ฝ่าย” เสิ่นโม่เฟยยิ้มกลับ ในรอยยิ้มมีร่องรอยของความห่าง เหิน
รู้สึกว่าระหว่างพวกเขาสองคนมีความเปลี่ยนแปลง ถังรั่วชู ถอนหายใจอยู่ภายในใจเบาๆ
ทั้งๆ ที่ต่างก็ชอบกันและกัน ทำไมถึงยอมปล่อยมือกันล่ะ? อย่างนี้มันน่าเสียดายมากนะ
ถังรั่วชูเสียใจมาก แต่หล่อนก็ไม่สามารถแทรกแซงความรู้สึก ของพวกเขาได้
ตอนที่เธอกำลังแอบเสียดายอยู่นั้น ความคิดหนึ่งก็สว่างวาบ ขึ้นมา ถังรั่วชูดวงตาเป็นประกาย ทำไมเธอถึงลืมเรื่องนั้นไปได้นะ?
แล้วเธอจึงยกยิ้มขึ้น ถามว่า “โม่เฟย คุณได้รับบัตรเชิญของ บริษัทถางไห่หรือยัง?”
“ได้รับแล้ว” เสิ่นโม่เฟยพยักหน้า
ได้รับก็ดีแล้ว
ถังรั่วซูหันไปมองสังอานหยี แสดงท่าทางน่าสงสารออกมา ขอร้องว่า “อานหยีที่รัก ช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งได้มั้ย?”
“ช่วยอะไร?” ไม่รู้ว่าทำไมสังอานหยีถึงมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี แฝงอยู่
“ช่วยไปร่วมงานงานเลี้ยงใหญ่ของบริษัทถางไห่ให้หน่อย ไป
เจอเซ็นสวิน แล้วบอกเธอให้หน่อยว่าฉันอยากพบเธอ”
“เซินสวิน?” ส่งอานหยีขมวดคิ้ว “คือดาราเด็กคนนั้นที่ช่วยส่ง วิดีโอให้เธอนะเหรอ?”
ถังรั่วชูพยักหน้า “อืม ฉันอยากขอบคุณเธอต่อหน้า
เพียงแต่…
ส้งอานหยีเหล่มองเสิ่นโม่เฟย สุดท้ายแล้วภายใต้สายตาขอร้องของกังรั่วชู จึงพยักหน้าตกลง
“ขอบคุณนะซูซู” ถังรั่วซูมองเธออย่างซาบซึ้งใจ
สังอานหยีได้แต่ยิ้มๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
ต่อจากนั้น ถังรั่วชูก็สั่งงานให้เสิ่นโม่เฟย “โม่เฟย ถึงเวลานั้น คุณพาอานหยีไป ก็ไม่ต้องไปหาคู่ร่วมงานผู้หญิงคนอื่นแล้ว”
เสิ่นโม่เฟยพยักหน้าอย่างดีใจ เขาชำเลืองมองสังอานหยี เบาๆ “พี่สะใภ้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ”
“คุณจะไปแล้วเหรอ งั้นคุณช่วยแวะไปส่งอานหยีกลับด้วยสิ” ถังรั่วซูเอ่ย
ได้ยินดังนั้น ส่งอานหยีก็สะพายกระเป๋า “งั้นชูชูฉันกลับก่อน
นะ”
ตอนที่เธอยกเท้าเตรียมจะก้าวออกไป ก็ได้ยินเสียงเย็นชาไม่ แสดงอารมณ์ของเสิ่นโม่เฟยดังขึ้นมา
“เกรงว่าจะไม่สะดวก เชิญรองผู้จัดการสังเรียกรถกลับเองดี กว่า”
จบคำ เขาก็ไม่มองหญิงสาวทั้งสองคนที่ตกตะลึงเพราะคำ พูดของเขา พูดเบาๆ ว่า “ขอตัวก่อน” แล้วก็ก้าวยาวๆ ออกไป
ส่งอานหยีจับสายสะพายกระเป๋าแน่น ดูเหมือนว่ามีเพียงแบบ นี้เท่านั้นที่สร้างความแข็งแกร่งไม่ให้เธอเผยความเศร้าโศก ออกมา
เธอหันศีรษะ ยิ้มให้ถังรั่วชู “ชูชู งั้น ฉันเรียกรถกลับก่อนนะ”
ถังรั่วชูได้สติ พร้อมทั้งมองเธออย่างกังวล “เธอไม่เป็นไรใช่
ไหม?”
ส่งอานหยียักไหล่ พูดติดตลกว่า “ฉันจะยังเป็นอะไรได้อีก
“แต่ว่า…”
ถังรั่วชูยังอยากจะพูดอะไรต่อ สังอานหยีก็ขัดจังหวะขึ้นมา “ไม่คุยต่อแล้ว ฉันไปก่อนนะ”
“บ๊ายบาย!”
เห็นกับตาว่าเธอเดินออกไปแล้ว ถังรั่วชูก็ถอนหายใจออกมา วันนี้ช่างเป็นวันที่ทำร้ายหัวใจเสียเหลือเกิน
ถ้าหากไม่ใช่ว่าตนเองเป็นส่วนเกิน พวกเขาสองคนก็จะไม่ ทำให้สถานการณ์มันน่าอึดอัดขนาดนี้
คิดๆ แล้ว เธอก็ถอนหายใจแรงๆ อีกรอบ
อู๋ซือจิ่นเดินเข้าห้องพักผู้ป่วย ก็เห็นเธอกำลังถอนหายใจยาว
เหยียดพอดี เหมือนกับก้นแก่คนหนึ่ง ตลกเป็นอย่างยิ่ง เขาเดินเข้าไป ยื่นมือไปลูบผมของเธอ ถามเบาๆ ว่า “เกิด
อะไรขึ้นเหรอ?”
ถังรั่วซูเบะริมฝีปาก “ก็เรื่องของโม่เฟยกับอานหยีนั่นแหละ”
“พวกเขาทําไมเหรอ?” ลูซือจิ่นถอดสูทตัวนอกออก พาดส่งๆ ไว้ที่เก้าอี้ด้านข้าง
“เรื่องของความรักนะสิ”
ได้ยินดังนั้น จู้ซือจิ่นที่กำลังแกะกระดุมข้อมือถึงกลับหยุดลง ทันที พลันขมวดคิ้ว “เรื่องความรักเหรอ?”
จากมุมมองของลูซือจิ่น ทั้งสองคนนั้นไม่มีส่วนไหนที่จะข้อง เกี่ยวกันเลย ทำไมจู่ๆ ถึงได้มีความรู้สึกเข้าไปพัวพันด้วยได้ ล่ะ?
“ใช่แล้ว” ถังรั่วชูหัวเราะ “ฮิๆ” สองครั้ง “หรือคุณไม่เคยคิดถึงมาก่อน?”
“แน่นอน” ซือจนพยักหน้าอย่างสงบ
“พูดตามจริง เดิมฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก วันนี้โม่เฟยที่วันนี้ มาบอกกับฉันเอง ฉันถึงเพิ่งจะแน่ใจขึ้นมา”
อู๋ซือจิ่นพับแขนเสื้อขนสองสามทบ เผยให้เห็นท่อนแขนเรียว จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียง กอดไหล่ของเธอ
ถังรั่วชูคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างรู้ความ เม้มริม ฝีปากครุ่นคิด จากนั้นก็ถามว่า “ลูซือจิ่น คู่หมั้นของโม่เฟยเป็น คนยังไงเหรอ?”
“ก็เป็นผู้หญิงธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง แต่ตอนที่คุณปู่ของ เธอยังหนุ่มได้ติดตามคุณตาไป แล้วยังช่วยชีวิตคุณตาใน สนามรบไว้ครั้งหนึ่ง ดังนั้นการแต่งงานครั้งนี้เป็นคุณตาจัดการ ด้วยตนเอง”
ถังรั่วชูได้ฟังก็ตกตะลึงพรึงเพริด ที่แท้ก็เป็นคู่หมั้นที่มีความ สัมพันธ์อย่างนี้นี่เอง ทำยังไงถึงถอนหมั้นได้ง่ายๆนะ?
ดังนั้น เธอจึงลองถามอย่างระมัดระวัง “ลูซือจิ่น งั้นพอจะเป็น ไปได้ไหมที่จะถอนหมั้น?”
ลูซือจิ่นเงียบอยู่นาน ใจของถังรั่วชูเองก็พุ่งสูงขึ้นมาถึงลำคอ เธอรู้สึกเหมือนว่าตนเองได้ถามสิ่งที่ไม่ควรถามออกไป
เนิ่นนาน ถึงจะได้ยินเขาพูดเสียงเบาว่า “ด้วยนิสัยของคุณตา คงเป็นไปไม่ได้”
นี่เป็นคำตอบที่ถังรั่วชูเองก็คาดเดาไว้แล้ว แต่ก็ยังผิดหวัง อย่างเลี่ยงไม่ได้
อู๋ซือจีนรู้สึกได้ถึงอารมณ์ทั้งหมดของหล่อนที่หดหู่ลง ก็เลิก คิ้ว “ได้ยินว่าถอนหมั้นไม่ได้ ผิดหวังมากเลยเหรอ?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ