ตอนที่ 142 ทักษะที่ยอดเยี่ยม

ตอนที่142 ทักษะที่ยอดเยี่ยม

เสิ่นโม่เฟยนั้นเป็นคนฉลาดทําไมเขาจะไม่รู้คําใบ้ของหรุ เสี่ยวหลิน?

เหมือนกับว่าตั้งแต่เขาเกิดมา ร่างกายของเขานั้นไม่เคยขาด

หญิงสาวบ่าเรอเช่นหรูเสี่ยวหลินเลย

เขาพบเจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วน หญิงสาวสวยมีมาให้เลือก ใน บรรดาคนเหล่านั้นรูปร่างหน้าตาสามารถโยนหรุเสี่ยวหลินทิ้ง ไปได้อย่างง่ายดาย ในสายตาของเส็นไม่เฟยท่าทางยั่วยวน ของหรูเสี่ยวหลินนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการร่วมรัก

ดังนั้นหลังจากทักทายกัน เขาก็ใช้สายตามองไปรอบๆและ

เลือกที่จะไม่สนใจ

หรูเสี่ยวหลินกัดริมฝีปากล่างและรู้สึกเขินอาย

เธอมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของเธอมาโดยตลอด ในที่สุดเธอ ก็รวบรวมความกล้าที่จะริเริ่มโดยหวังว่าจะได้รับความสนใจ จากคุณชายคนนี้

ปรากฏว่าเขานั้นไม่มองเธออีกเลย

ถังรั่วชูและหลีน่าที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นฉากนี้ในสายตาอย่างชัดเจน ทั้งสองมองตากันและกันต่างก็พูดไม่ออก

หรูเสี่ยวหลินคนนี้แปลกและแหวกเกินไป เธอคิดว่าแค่เพียง เผยคอเสื้อให้ลึกขึ้นแล้วจะจับบ่อเงินบ่อทองได้อย่างนั้นเหรอ?

ในขณะที่ถังรั่วชูแอบส่ายหน้า เสิ่นโม่เฟยก็จ้องมองเธอแล้ว “เธอคือถังรั่วชูใช่ไหม?”

“ฉันเอง! ประธานสวัสดี”

ถังรั่วชูตกตะลึงและรีบฟื้นสติตอบเขา

สายตาของสว่างวาบขึ้นและทันใดนั้นก็มองเธอขึ้นๆลงๆด้วย

ความสนใจ

สายตาของเขานั้นไร้ซึ่งความสุภาพ สายตาที่เต็มไปด้วยการ

สำรวจและสแกนร่างกายของเธอ

วันนี้ถังรั่ว สวมกระโปรงยาวสีขาวสบายๆ เนื่องจากสภาพ อากาศหนาวเย็นเธอจึงสวมเสื้อคาร์ดิแกนสีเขียวเข้มทับ การ แต่งกายในสไตล์วรรณกรรมหนังสือทำให้ศิลปะจิตวิญญาณ ของเธอนั้นชัดเจนมากยิ่งขึ้น คู่กับคุณสมบัติที่ละเอียดอ่อนข องเธอ ส่วนเว้าส่วนโค้งของรูปร่างที่แสดงให้เห็นถึงความรู้สึก ของความงามบนพื้นฐานเดิมของเธอ

อารมณ์ที่สง่างามและกลิ่นที่สะอาดของธรรมชาติทำให้เธอดูน่าตื่นเต้นมากขึ้น

เสิ่นโม่เฟยแอบพยักหน้าในใจ

ตามคาดเป็นหญิงสาวที่น่าพึงพอใจสำหรับพี่น้องของเขา ถึง แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีเสน่ห์แต่เมื่อยิ่งมองก็ยิ่งดูมีอะไรมากยิ่งขึ้น

“เอ่อ ประธาน มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

ถังรั่วซูรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่ปิดบังของ เสิ่นโม่เฟยภายในใจกล่าวว่าชายคนนี้คงจะไม่ได้เป็นคนไร้ศีล ธรรมหรอก คนเจอกันครั้งแรกที่ไหนจะจ้องมองคนอื่นแบบนี้?

ภายในใจของหลีน่าเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ

ดูแล้วถังรั่วชูนั้นไม่ได้รู้จักเสิ่นโม่เฟยอย่างแน่นอน แต่ทำไม เหมือนกับว่าเขาจะสนใจเธอมาก นี่มันทำไมกันนะ?

“แอ่กๆ โทษที ฉันไม่ได้มีความหมายใดแฝงเลยเพียงแต่ว่า ฉันได้ยินเรื่องเกี่ยวกับคุณมาเยอะพอสมควรและอยากรู้จัก คุณเท่านั้น”

ราวกับว่ารู้ตัวว่าการจ้องมองผู้คนนั้นไม่ใช่เรื่องดี เสิ่นโม่เฟ ยก็รีบคืนสติจากนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งและกล่าว “คุณถังรั่วชูนั้นเป็นความสามารถที่หาได้ยาก ในอนาคตขอให้ตั้งใจทำงานเพื่อบริษัทด้วย”

ถังรั่ว ถอนหายใจอย่างโล่งอกและไม่กล้าที่จะละเลย เธอรีบ พยักหน้า “ประธานวางใจได้เลย ฉันจะต้องทำเช่นนั้นแน่นอน”

“ถ้าเช่นนั้นพวกคุณไปทำงานต่อเถอะ ฉันยังต้องตรวจดู บริเวณอื่นอีก”

เขาโบกมือและเสิ่นโม่เฟยนั้นไม่ได้อยู่นานนัก ในไม่ช้าเขาก็ จากแผนกสื่อไปโดยมีผู้บริหารระดับสูงหลายคนเดินตามหลัง

เขา

ทันทีที่คนเหล่านั้นจากไป ถังรั่ว สามารถรู้สึกได้อย่าง ชัดเจนว่าสายตาที่ทุกคนมองเธอนั้นเปลี่ยนไป โดยเฉพาะหรุ เสี่ยวหลิน ความโกรธและไม่พอใจแอบซ่อนอยู่ในสายตาของ

เธอ

เธอแต่งตัวอย่างสุดความสามารถเพื่อดึงดูดความสนใจจาก เสิ่นโม่เฟยแต่ผลลัพธ์คือเขาไม่มองแม้แต่น้อย

ส่วนถังรั่วชูที่ยืนอยู่อย่างเงียบๆเสิ่นโม่เฟยกลับเป็นคนที่ริเริ่ม

คำถามกับเธอ

การกระทําเช่นนี้ทำให้เธอนั้นอิจฉาตาร้อน

“หึ รองผู้จัดการถังนั้นฝีมือดีเลยทีเดียว ความสามารถในการดึงดูดผู้คนนั้นยอดเยี่ยมมาก ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ฉันคง ต้องเรียนรู้จากคุณอีกเยอะเลย”

น้ำเสียงของหรุเสี่ยวหลินนั้นมีความเจ็บใจอยู่และใครๆต่าง ก็ได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงเธอ

หญิงสาวคนอื่นในแผนกต่างก็ตาร้อนเช่นกัน เพื่อนร่วมงาน สาวที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหรูเสี่ยวหลินก็กล่าวเสียดสีเธอ

“ฮะๆ คิดว่าจะพูดกับท่านประธานไม่กี่คำจะถูกสนใจแล้วงั้น เหรอ ไม่ดูสารรูปตัวเองเลย คิดว่าไปที่ไหนก็จะเป็นที่ชื่นชอบ งั้นสิ?”

“เธอมีฝีมือนะ ไม่งั้นผู้จัดการและประธานจะให้ความสนใจ ขนาดนี้ได้ไง?”

“ฮิๆ รองผู้จัดการถัง จากนี้ก็ช่วยสอนทักษะให้เราด้วยแล้ว

กัน!”

ถังรั่วชูรู้ว่าคนพวกนี้ใช้รูจมูกหายใจเดียวกับหรุเสี่ยวหลินดัง นั้นเธอจึงขี้เกียจที่จะให้ความสนใจกับคำพูดเหล่านั้น

อย่างไรก็ตามเมื่อคำพูดที่ตามมามีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ภายในใจของเธอก็อดที่จะกรุ่นไม่ได้
ถึงแม้ว่าเธอจะงงงวยกับเสิ่นโม่เฟย แต่ในเวลานี้เธอก็ไม่แคร์ ที่จะยืมประโยชน์ในชื่อเสียงของเขามาใช้

“ถ้าสอนแล้วพวกเธอจะเรียนรู้ได้เหรอ?”

ถังรั่วชูยิ้มเยาะด้วยอารมณ์ และไม่แสดงท่าทางอ่อนแอออก

มา

ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และสบถคำด่า ออกมา “หน้าไม่อาย

“ใช่ สายตาของคนหน้าไม่อาย มองใครก็รู้สึกหน้าด้านไป หมด”

“แก!”

หญิงสาวหลายคนขมวดคิ้วแน่นและเริ่มโมโห แต่เมื่อมองเห็น สายตาที่เย็นชาของถังรั่วชูก็กลับเป็นไม่กล้าพูดอะไร

แต่ไหนแต่ไรถังรั่วชูก็ไม่ใช่หัวหน้าที่น่ารำคาญแม้ว่าพวกเธอ ต้องการที่จะต่อปากต่อคําแต่ก็ไม่สามารถทําได้

“เงียบซะ! ตอนนี้คือเวลาทํางาน ที่นี่ไม่ใช่สถานที่จะให้พวก เธอมาอ่อยผู้ชาย ถ้าหากว่าไม่อยากทำงานแล้วก็บอกฉันได้ เลย”
เมื่อได้ยินผู้คนกำลังถกเถียงกัน หลีน่าก็อดไม่ได้ที่จะ เคร่งขรึม

หลังจากที่ทุกคนถูกตำหนิ พวกเธอไม่มีทางเลือกใดนอกจาก ประจำตำแหน่งของตนเอง จะกลับไปยัง