ตอนที่ 111 โรคจิต

ตอนที่ 111 โรคจิต

หลังจากที่ถังรั่วชูและส่งอานหนีออกจากกองถ่ายไป ก็รีบวิ่ง ไปที่สถานีตำรวจ

เวลานี้ ในสถานีตำรวจเมืองเป่ยหนิง บรรยากาศเสียงดัง เจ้า หน้าที่ตำรวจในเครื่องแบบหลายคนเดินสวนกันไปมา บางครั้ง สามารถเห็นผู้ต้องหาที่ทำความผิดเล็กๆน้อย นั่งประจำที่โดน สอบสวน ทุกอย่างดูเป็นระเบียบ

แต่ว่าไม่นานนี้ บรรยากาศแบบนี้ตามมาด้วยเสียงของผู้หญิง ที่แกล้งทำเป็นโกรธ ก็ถูกทำลายไปอย่างหมดจด

“ฉันไม่สน ถ้าคุณไม่จับไอ้คนนี้ขังไว้สักสองวัน ฉันก็จะไม่ไป ไหนทั้งนั้น!”

เสียงนี้ ไม่ดังมากแต่ไม่ก็เบา พอที่จะสามารถได้ยินเข้าไปใน หูของทุกคน

คนที่อยู่ตรงนั้น ทุกคนหันหน้ามาอย่างสงสัย

เห็นโต๊ะทางด้านซ้ายของห้องโถง มีผู้หญิงคนหนึ่งผิวขาว สวยนั่งอยู่

เธอสวยมาก ดวงตาทั้งสองราวกับตาหงส์ สวยงามดั่งนางฟ้า ทั้งตัวมีกลิ่นอายความสง่า แต่ดูจากน้ำเสียงและคำพูด ที่ออกมาจากปากเธอ เห็นได้ชัดว่าเป็นคนอารมณ์ร้อน

ครั้งแรกที่ทุกคนเห็นเธอ ก็รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย บนใบหน้ามี ความตกใจอย่างหนัก

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของทุกคนก็เปลี่ยน ไปอีกครั้ง เดิมทีที่น่าตกใจ ไม่นานก็ถูกใบหน้าที่เหลือเชื่อเข้า มาแทน!

โอ้แม่เจ้า ถ้าดูไม่ผิดแล้วล่ะก็ ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรง หน้าเธอคงไม่ใช่ผู้กำกับนะ?

ผู้หญิงคนหนึ่ง กล้าสั่งผู้กำกับได้ยังไง?

ทันใดนั้นทุกคนก็ตกใจ คิดในใจว่าสาวสวยอารมณ์ร้อนนี้ เทพมาจากไหน ถึงกล้าได้ขนาดนี้? บางคนขยี้ตาอย่างเอาเป็น เอาตาย เหมือนกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

“โธ่ คุณผู้หญิง คุณผู้ชายท่านนี้ก็พูดแล้ว ระหว่างพวกคุณ เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด อีกอย่างดูเขาแบบนี้แล้ว ดูยังไงก็ไม่ เหมือนว่าจะทำอะไรไม่ดีกับคุณได้ เลิกสร้างปัญหากันเถอะ โอเค? คุณก็เพิ่งกลับมา รีบกลับบ้านเถอะ”

ผู้กำกับพูดด้วยท่าทางที่อ่อนโยนและน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่ ในใจก็บ่น แทบจะอดไม่ได้ที่จะให้แม่มดน้อยต่อหน้านี้ออกไป โดยเร็ว
ได้ยินคำนั้น ดวงตาที่สวยงามของสาวสวยคนนั้นจ้องมอง ไป น้ำเสียงมีความหยิ่งผยองอย่างไม่มีข้อกังขา : “ไม่ได้ สิ่ง ที่เขาพูดไม่นับ สิ่งที่ฉันพูดถึงจะถูก! ถ้าวันนี้คุณไม่ขังเขาไว้ ฉันจะเข้าไปนั่งในคุกเองสองวัน ถึงเวลาจะดูว่าคุณจะอธิบาย อย่างไร!”

พอผู้กำกับได้ยินเข้า ยิ่งรู้สึกขมขื่น อ้าปากขึ้นมา เหมือน อยากจะพูดอะไร สรุปเสียงที่รําคาญส่งออกมาจากทางด้าน ข้าง

“เฮ้ย ผู้หญิงคนนี้ทำไมไม่มีเหตุผล? ฉันก็บอกแล้ว มันสุดวิสัย ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่ขอโทษ อีกอย่างฉันก็ถูกคุณตบแล้ว ทําไม คุณถึงไม่ให้อภัย?”

คนที่พูดนั้น ก็เป็นผู้ชายหล่อคนหนึ่ง รูปร่างสูงยาวเหมือน นายแบบ สัมผัสทั้งห้าเทียบได้กับผู้หญิง มีความเกเรนิดหน่อย มีความยิ่งผยอง ดูจากเสื้อผ้าที่เขาใส่นั้น เห็นได้ชัดว่าฐานะไม่ ธรรมดา

ถ้าถังรั่วซูอยู่ที่นี่ตอนนี้ จะต้องตกใจอย่างแน่นอน

เพราะว่าคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นผู้ซึ่งเหยา

ในตอนนี้ กู้ซึ่งเหยาก็ค่อนข้างโกรธเช่นกัน ถอนหายใจด้วย ความซวย ทำไมถึงพบเจอผู้หญิงที่อารมณ์ร้อนซื้อไม่เลิกนะ

“ฮึ! แต๊ะอั๋งฉัน ฉันไม่สับมือคุณก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังจะเอาตัวรอด ฝันไปเถอะ!

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา สายตาเฉือนสู้ซึ่งเหยา อย่างโหดเหี้ยม

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

สู้ซึ่งเหยามองบนด้วยความจนใจ บ่นพึมพำๆ

เดิมทีตอนบ่ายเขาจะไปที่สนามบินรับคนคนหนึ่ง สรุปเพราะ ว่าคนแออัด เขาไม่ทันระวังมือไปโดนหน้าอกผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง สองคนก็เกิดความขัดแย้งกันในที่เกิดเหตุ

ต่อมาผ่านไปไม่นาน ทั้งสองถูกพามาที่นี่เพื่อดื่มชา

“ไม่สนว่านายจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ”

ผู้หญิงก็มองบนไปที่กู้ซึ่งเหยา แล้วรีบหันศีรษะทันที ไปคุย กับผู้กำกับวัยกลางคนต่อ : “เป็นยังไง ตาแก่ ตกลงคุณจะขัง เขาไหม? ถ้าไม่ล่ะก็ ฉันจะเข้าไปแล้ว”

ผู้กำกับลำบากใจมาก อดไม่ได้ที่จะแอบด่าลูกน้องที่พา แม่มดน้อยนี้มาสถานีตำรวจ
ไม่ดูตาม้าตาเรือ จับใครไม่จับ ดันมาจับเด็กบ้า สิ่งที่น่ากลัว กว่านั้นคือ แม้แต่คนในตระกูลสู้ก็โดนจับมา

สองคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นแม่มดคนนี้ หรือว่านายน้อย ที่อยู่ด้านข้างคนนั้น ไม่สามารถล่วงเกิน

ต้องการส่งพระพุทธเจ้าทั้งสองนี้ออกไป สรุปแม่มดน้อยนี้ไม่ ยอมไป !

คิดดูแล้ว ผู้กำกับถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก

เป็นถึงผู้กำกับ ทำไมพออยู่ตรงหน้าสองคนนี้ เทียบกับเครื่อง เรือนยังสู้ไม่ได้เลย!

เมื่อผู้กำกับกังวลเกี่ยวกับวิธีการไกล่เกลี่ยความขัดแย้ง ระหว่างทั้งสอง ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าสองข้างก็ดังขึ้นที่นอก ประตู

เมื่อถังรั่วชูและสังอานหยีมาถึงสถานีตำรวจ เพียงแค่พริบตา เดียวก็เห็นรูปร่างที่คุ้นเคยที่อยู่ไม่ไกล

สองคนมองหน้ากันแล้วยิ้ม รีบร้อนเดินเข้าไป

หลังจากเข้าใกล้ ถังรั่วชูเรียกไปคำหนึ่ง” “เซียวเซียว!

“อืม?”
ได้ยินเสียงนี้ ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าเซียวเซียวคนนั้น หันหน้ามา ทันที และเดิมทีใบหน้าที่บูดบึ้งเล็กน้อย ในทันใดนั้นก็หายไป

เธอประหลาดใจที่เห็นถังรั่วชูและส่งอานหยีรีบมา ทันใดนั้น รูปร่างที่บอบบางก็กระโดดลอยไป : “ถังรั่วซู อานหยี ใน ที่สุดพวกแกก็มา ฉันคิดถึงพวกแกจะตายแล้ว”

“พวกเราก็คิดถึงแก”

ถังรั่วชูยิ้มและกอดกับเซียวเซียว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วย ความสุขของการกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากห่างหายไป นาน

เมื่อถึงตาขอส่งอานหยี เธอหน้ามุ่ย โอ้ว : “วิธีกลับบ้านของ แกพิเศษจริงๆ ถูกจับมาสถานีตำรวจแล้ว? ใครกันไม่ดูตาม้า ตาเรือ ถึงได้กล้าจับแก?”

“โน้น พวกไม่ดูตาม้าตาเรือ

มือของเซียวเซียวชี้ไปข้างหลัง คนที่ถูกชี้ก็คือผู้กำกับ ใบ หน้าแก่ๆนั้นก็เหี่ยวลง อับอายอย่างมาก

“ตกลงเกิดอะไรขึ้น?”

ถังรั่วชูส่ายหัวอย่างขบขัน จ้องมองกลับไปที่เซียวเซียว
เซียวเซียวได้ยิน ก็ยกคิ้วขึ้นทันที ค่อนข้างหงุดหงิดแล้วพูด ว่า: “ที่สนามบินในช่วงบ่าย เจอคนโรคจิตแต๊ะอั๋งฉัน แล้วก็ โกรธมาก ก็เลยเกิดความขัดแย้งกัน ต่อมาไม่รู้ว่าคนที่มามุงดู คนไหน แต่ไม่เข้าเรื่อง แจ้งตำรวจ ต่อมาก็ถูกจับมาที่นี่แหละ”

ปากของถังรั่วชูกระตุกเล็กน้อย อยากขำเล็กน้อย

ส่งอานหยียืนอยู่ข้างสำลักอย่างเอาเป็นเอาตาย พยายาม ระงับอารมณ์ที่อยากจะหัวเราะ

เชียวเชียวอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่สองคนนั้น มีความขุ่น เคืองเล็กน้อยในดวงตา

เมื่อเห็นว่าเป็นแบบนี้ ถังรั่วชูรีบปรับเปลี่ยนสีหน้า พูดด้วย ความเป็นห่วง : “ไอ้โรคจิตคนนั้นตอนนี้อยู่ไหน? ไม่ได้ทำ อะไรแกใช่ไหม?”

“โน้น อยู่ตรงนั้น!

เซียวเซียวจ้องไปที่ด้านหลังอย่างดุเดือด

ถังรั่วชูและสังอานหยีก็มองตามเธอไป แล้วก็ ใบหน้าที่ทำ อะไรไม่ถูกเล็กน้อย ก็เข้ามานัยน์ตาของสองคน
ถังรั่วชูก็ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น : “ลูซึ่งเหยา?”

ใบหน้าของสังอานหยีหมองคล้ำ : “เขาก็คือไอ้โรคจิตคน นั้น?”

“ก็คือเขา! ทําไม พวกแกรู้จักเหรอ?”

เซียวเซียวกะพริบตา มองทั้งสองด้วยความประหลาดใจ ถังรั่วซูพยักหน้า มอง องไปที่อู๋ซึ่งเหยาด้วยท่าทางขี้เล่น