ตอนที่ 216 การโจมตีที่แสนดุดัน

ตอนที่ 216 การโจมตีที่แสนดุดัน

การข่มขู่ของจ้าวเสี่ยวหวั่นทำให้ถังรั่วชูชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อน จะยกมุมปากขึ้นยิ้มเยาะเย้ย

“ฉันจะพาคุณพ่อไปอเมริกาจะต้องรอให้คุณยินยอมด้วยเห รอ ได้โปรดอย่าเพิ่มบทบาทให้ตัวเองเลย

“ซูซู ทำไมเธอถึง…….

“เชิญคุณออกไปเถอะ ฉันอยากจะอยู่กับคุณพ่อตามลำพัง ถังรั่วชูตัดบทหล่อนอย่างไม่ไว้หน้า

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังใส่หล่อน ไม่หันไปมองหล่อนอีกเลย

เดิมทีจ้าวเสี่ยวหวั่นก็ไม่ได้คิดจะอยู่นานอยู่แล้ว หล่อนส่ง สายตาเชือดเฉือนไปให้ถังรั่วชูทีหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปอย่าง เร่งรีบ

หล่อนจะต้องกลับไปบอกรั่วรั่วเรื่องที่ถังสังจะถูกส่งตัวไปที่ อเมริกา แบบนั้นพวกหล่อนจะได้เตรียมหาวิธีรับมือสิ่งที่จะเกิด

ขึ้นในอนาคต

หลังจากจ้าวเสี่ยวหวั่นออกไปแล้ว ถังรั่วชูก็กุมมืออันอบอุ่น ของพ่อเธอเอาไว้ ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบา “คุณพ่อคะ หนูจะทำให้คนที่มันทําร้ายคุณพ่อได้รับบทลงโทษแน่นอนค่ะ และ จะปกป้องถังชื่อเป็นอย่างดี รอให้พ่อหายดีแล้ว หนูค่อยคืนถัง ชื่อให้พ่อ

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็จ้องมองดูพ่อที่ตาปิดสนิทสีหน้าซีด เผือด ก็รู้สึกปวดร้าวในใจ เธอก้มหน้าลงต่ำ พูดพึมพำ “คุณพ่อ คะ พ่อจะต้องหายดีแน่

ภายในห้องผู้ป่วยเงียบสงบ มีแต่เครื่องควบคุมที่ยังส่งเสียง เตือน “ติ๊ด ติ๊ด” ออกมา เธอนั่งอยู่ข้างเตียงเงียบๆ จับมือคุณ พ่อของเธอไว้แน่น แล้วด้านหลังของเธอ ก็มีโชยเข้ามา พัดพา ม่านหน้าต่างให้ปลิวไสว

คนเรา ทําผิดครั้งแรก สามารถให้อภัยได้

แล้วครั้งที่สองล่ะ ?

สังอานหยืนอนอย่างสะลึมสะลือ นาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้ดังขึ้น เธอดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งหัว หวังว่ามันจะช่วยหยุดยั้งเสียง นาฬิกาปลุกที่ดังจนน่ารำคาญนั่น

แต่ผลที่ได้ไม่เป็นอย่างที่หวัง นาฬิกาปลุกยังคงดังไม่ยอม

หยุด

เธอทำได้เพียงยอมแพ้แล้วเลิกผ้าห่มออก จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง เตรียมตัวจะไปกดปิดนาฬิกาปลุก

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าตรงอกตัวเองเย็นหวิวๆ เลยรีบก้มลง มองตัวเอง พระเจ้า ทำไมไม่ได้สวมอะไรไว้เลยล่ะ

จากนั้น หางตาก็กวาดมองสภาพห้องที่เละเทะ นั่น เสื้อผ้าของ เธอ ไม่ว่าชุดชั้นนอกชั้นในก็กองไปทั่วพื้น แล้วยังมี…. เสื้อผ้า ของผู้ชาย และกระทั่ง… กางเกงในที่อยู่ในสภาพไม่น่ามองตัว นั้น

ลางสังหรณ์ที่เลวร้ายผุดขึ้นมาในหัวเธอ เพียงพริบตาก็กลาย เป็นกลุ่มก้อนของความสับสน เธอหันคอที่แข็งทื่อไปด้านข้าง ช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นเคยปรากฏสู่สายตาของเธอ

ม่านตาหดตัวลง เสิ่นโม่เฟย !

หมอนี่อีกแล้ว

เธอมองเขาอย่างตื่นตระหนก ความทรงจำเมื่อคืนค่อยๆไหล เข้ามาในหัว

หลังจากออกมาจากบ้านชูชู เธอก็ตรงกลับบ้านเลย แต่เพิ่งถึง บ้าน เธอก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง ซึ่งเป็นเบอร์ของเสิ่นโม่เฟย แต่คนที่โทรมากลับเป็นบริกรในบาร์ของโรงแรมแห่งหนึ่ง บอกว่ามีลูกค้าที่ดื่มจนเมาแล้ว ให้เธอไปรับตัวเขากลับ

“ขอโทษนะคะ คุณโทรผิดแล้ว” เธอไม่ได้พูดอะไรมากกว่า นั้นแม้แต่คําเดียว แล้วกดวางสายไปทันที

ยังไม่ทันได้วางโทรศัพท์ลง เสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก็ยังเป็นเสิ่น ไม่เฟยโทรมาเหมือนเดิม

เมื่อเธอกดรับสายอีกครั้ง “ฉันบอกแล้วว่าไม่รู้จักเขา คุณอย่า โทรมาเบอร์นี้อีกนะ”

“อานหยี…” มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากอีกด้านของสาย มือ ที่จับโทรศัพท์อยู่ก็กำแน่นขึ้นมาทันที เธอเม้มปากพูดอะไรไม่ ออก

“อานหยี ทําไมเธอถึง…. ฮึก….. ทำตัวห่างเหินกับฉันแบบนี้ล่ะ ฉันน่ะชอบ….ชอบเธอจริงๆนะ”

อาจเพราะเมามากแล้ว คำพูดของเขาก็ติดๆขัดๆ

“เสิ่นโม่เฟย นี่นาย….

ตอนที่ส่งอานหยีกำลังจะเปิดปาก เตรียมจะพูดอะไรสักอย่าง ออกมานั้น อีกฟากของสายก็เปลี่ยนคนพูด “คุณผู้หญิงครับ ขอโทษนะครับ คุณลูกค้าเมามากแล้วจริงๆ ยังไงก็ขอรบกวน คุณมารับตัวเขากลับด้วยนะครับ ไม่อย่างนั้นหากเกิดอะไรขึ้น ทางบาร์ของเราขอไม่รับผิดชอบนะครับ
เธอใจอ่อนยวบ สุดท้ายก็เลยออกไปรับตัวเขาที่เมาแอ๋กลับ มาที่บ้านของตัวเอง

ผู้ชายคนหนึ่งที่สูงราวร้อยแปดสิบเซนติเมตร แถวยังเมาอีก ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าหนักแค่ไหน ยังดีที่พี่ยามเป็นคนใจดี เลยช่วย เธอลากตัวเขาเข้ามาถึงในบ้าน

ไม่อย่างนั้นผู้หญิงร่างเล็กอย่างเธอคงถูกทับจนแบนแต๊ดแต๋ เป็นแน่

เมื่อพยุงเขาขึ้นมาวางบนเตียง เธอก็เข้าไปในห้องอาบน้ำ หยิบผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้เขา

แต่เมื่อเตรียมจะหันตัวกลับ ก็เห็นเขาเดินโซเซเข้ามาใน ห้องน้ำ แล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้าบนตัวของตัวเอง ทําเอาเธอตกใจ จนแทบจะกรีดร้องออกมา นึกว่าตัวเองเจอพวกโรคจิตเข้า

“เสิ่นโม่เฟย ถ้านายจะอาบก็อาบด้วยตัวเอง ฉันไม่ช่วยนาย อาบหรอกนะ” เธอโยนผ้าขนหนูทิ้ง จากนั้นก็เบี่ยงตัวหลบเขา ตั้งใจจะเดินออกไปข้างนอก ปล่อยห้องน้ำให้เขาได้อาบน้ำ

ทันใดนั้น ข้อมือก็ถูกบีบแน่น เธอชะงักทันที วินาทีต่อมา ราวกับโลงหมุนเคว้งในอากาศ จนตอนที่เธอรู้สึกตัวอีกที ทั่ว ทั้งร่างก็ถูกดันไปชิดกำแพงห้องน้ำเสียแล้ว
“เสิ่นโม่เฟย นี่นาย…….

คำพูดยังไม่ทันได้หลุดออกจากปาก ริมฝีปากนุ่มของเขาก็ เข้ามาอุดปากเธอไว้เสียแล้ว ทันใดนั้น จมูกของเธอก็ได้กลิ่น เหล้าฉุนกึก รุนแรงจนเธอมึนหัวไปหมด

ปลายลิ้นตวัดแยกฟันเธอออกจากกัน รุกล้ำเข้ามาอย่างแข็ง ขืน ซอกซอนอยู่ภายในช่องปากของเธอตามใจชอบ ไม่ปล่อย ให้มีมุมไหนเล็ดลอดไปได้แม้แต่จุดเดียว จากนั้นก็เบียดตัว เธอ

กลิ่นอายของเขารุนแรงมาก การรุกล้ำก็บ้าระห่ำ ทำให้ส้ งอานหยีไม่มีโอกาสได้ต่อต้าน ทำได้เพียงปล่อยให้เขาจู่โจม เธอต่อไป

กลิ่นอายของเธอดีจนแทบตาย เงินไม่เฟยราวกับแมวที่กำลัง หิวโหยดูดดื่มกับริมฝีปากของเธอไม่หยุด และมือเองก็ไม่อยู่ นิ่งเลยแม้แต่น้อย เลิกชายกระโปรงของเธอขึ้น บีบนวดต้น ขาอวบอิ่ม ค่อยๆไล่ขึ้นไปข้างบน จุดที่ปลายนิ้วลากผ่านร้อน ผ่าวราวกับถูกไฟเผา เร่าร้อนจนทำให้ส่งอานหยีขยับตัวไปมา อย่างอยู่ไม่สุข

และเธอก็ไม่ได้รู้เลยว่าการขยับตัวแบบนี้มันส่งผลกระทบต่อ ผู้ชายคนหนึ่งขนาดไหน

ร่างกายส่วนร่างขยายจนเริ่มเจ็บปวด การขยับของริมฝีปาก ของเขาเริ่มรุนแรงขึ้น กัดงับบนริมฝีปากของเธอ ความเจ็บปวดแล่นผ่านเส้นประสาทของเธอ ร่างกายเองก็ค่อยๆมี ปฏิกิริยาตอบสนองอย่างเป็นธรรมชาติ ตอบสนองตามจูบของ เขา แล้วค่อยๆลุกโชนเป็นไฟที่โหมกระหน่ำ และเผาไหม้สติ ของเธอไปจนหมดภายในพริบตา

* เธอครางออกมาอย่างอดไม่ได้

แล้วเสียงอันทิ่มแทงประสาทนี้ก็ปลุกเร้าประสาทของเสิ่นโม่ เฟย เขาคำรามเสียงต่ำ และยกเอวเธอขึ้นมาเป็นท่าอุ้ม ก่อน จะเดินออกจากห้องน้ำ วางตัวเธอลงบนเตียง การขยับครั้งนี้ ทำให้สั่งอานหยีมีสติกลับมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่ทันได้คิดให้ ละเอียด ตัวของเขาก็ทับลงมาบนตัวเธอเสียแล้ว ริมฝีปากเอง ก็แนบลงมาด้วยเช่นกัน

ทันใดนั้น สติก็ถูกฉุดออกไปอีกครั้ง

เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็ตามที่คาด ตอนที่เขารุกล้ำเข้ามา ในร่างกายเธอ น้ำตาหยดหนึ่งก็หยดลงมาจากหางตาของเธอ ผิดพลาด ก้าวแรกพลาด ก้าวต่อไปก็พลาดตามมาเรื่อยๆ

ถ้าอย่างนั้น …. ในเมื่อมันผิดพลาดไปแล้ว ก็ให้มันผิดพลาด

ให้สุด

เธอเอามือไปโอบหลังเขา จูบตอบรับริมฝีปากเขา จมลงสู่ เปลวเพลิงที่เขาก่อขึ้น ปลดปล่อยตัวเอง
เมื่อย้อนคิดถึงตรงนี้ ส่งอานหยีก็เลิกผ้าห่มออก เดินเข้าไปใน ห้องน้ำทั้งที่ยังไม่สวมเสื้อผ้า ยืนอยู่ใต้ฝักบัว สายน้ำเย็นโปรย ลงสู่ร่างกายเธอ

แต่เธอกลับเหมือนไม่รู้สึกถึงความเย็นนั้น ยืนนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้สายน้ำเย็นไหลผ่านร่างลงไป ราวกับว่าหากทำแบบ นั้นแล้วจะทำให้เธอได้รับการปลอบประโลมจิตใจ

เสิ่นโน่เฟยได้ยินเสียงน้ำไหลอย่างสะลึมสะลือ เขาพลิก ตัว มือควานหาคนข้างกายอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับกอดได้เพียง ความว่างเปล่า เขาเบิกตาโตขึ้นทันที ตอนนี้ถึงได้รู้ตัวว่าที่ข้าง ตัวของเขานั่นว่างเปล่า

พยายามลึกขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก เขาเงยหน้าขึ้นมาบีบ นวดบริเวณขมับ เสียงน้ำไหลที่ดังขึ้นข้างหูยังดังไม่หยุด เลย หันหน้ามองไปทางทิศทางของห้องน้ำ แล้วพลิกตัวลงจาก เตียง เขาก้าวเท้ายาวๆเดินไปทางห้องน้ำ ประตูไม่ได้ปิด แค่ มองเข้าไปก็เห็นด้านข้างของร่างเปลือยเปล่าของร่างเล็กยืน อยู่ใต้ฝักบัว ในดวงตาสีดำเงางามคู่นั้นเหมือนมีแสงสว่างวาบ ผ่าน เขาเดินเข้าไปข้างใน