ตอนที่ 174 ไม่อยากจะกอดเธอเลย

ตอนที่ 174 ไม่อยากจะกอดเธอเลย

ตั้งแต่ที่ถังรั่วซูหายตัวไป สู้ซึ่งเหยาก็รู้สึกไม่สบายใจเลย จะ นั่งก็ไม่ใช่จะยืนก็ไม่ใช่ ทั้งตัวดูกระวนกระวายเป็นพิเศษ

ยิ่งเซียวเซียวมองลูซึ่งเหยาที่เดินไปเดินมาไม่รู้กี่รอบ จึง ตะคอกขึ้นอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป “ลู่ซึ่งเหยา คุณนั่งดูหน่อย

ไม่ได้หรือไง? คุณทําแบบนี้ ฉันรู้สึกเวียนหัวจะตายแล้ว”

ลูซึ่งเหยาเบะปากอย่างลำบากใจ “ผมนั่งไม่อยู่” ถ้าเขานั่งอยู่ เขาจะเดินไปเดินมาทำไม?

ยิ่งเซียวเซียวจึงถอนใจหายอย่างทนไม่ได้ “ท่านประธาน รับซูซูมาแล้ว แล้วบอกว่าซูซูไม่ได้เป็นอะไร คุณไม่ต้องกังวล แล้ว”

คำๆ นี้เธอพูดถูก แต่ว่า….

“ผมกลัวว่าพี่ผมจะลงโทษผมอย่างหนักหน่วงนี่สิ”

ใช่ นี่แหละคือสิ่งที่เขากังวลใจมากที่สุด

ที่แท้ก็เพราะว่านี่เอง! หางตาของยิ่งเซียวเซียวจึงกระตุกขึ้น ยังดีที่ไม่ได้ทำให้เขาโมโห “สมควรโดนพี่คุณลงโทษแล้ว”
น้องรักคนนั้นของผมก็ถูกส่งตัวไปแถบแอฟริกาใต้ที่แสน กันดารแล้ว ผมว่าโชคของผมก็น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน”

ซึ่งเหยาส่ายหน้าไปด้วยแล้วถอนหายใจไปด้วย เหมือนฟ้า กําลังจะถล่มลงมา

“เสิ่นโม่เฟยไม่ใช่แค่ไปดูงานต่างประเทศหรอ อย่าพูดเหมือน เขาไม่ได้กลับมาเลยสิ”

ยิ่งเซียวเซียวกรอกตาขาวมองบนใส่เขา แล้วพูดขึ้นต่อ “แค่ คุณขอให้ชูชูไปขอร้องแทนคุณ เชื่อว่าท่านประธานรู้จึงไม่ ใจร้ายกับคุณมากหรอก”

ได้ยินดังกล่าว อู๋ซึ่งเหยาทำนัยน์ตาที่เปล่งประกาย “ใช่ ฉัน ลืมว่าฉันยังมีพี่สะใภ้ได้ยังไง? “

ยิ่งเซียวเซียวมองบนใส่เขาอีกครั้ง ทำไมเขาถึงได้โง่ขนาดนี้?

และตอนนี้ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น สู้ซึ่งเหยาและยิ่ง เซียวเซียวสบตากัน จากนั้นก็วิ่งไปตรงประตู

“พี่สะใภ้! ”

“ซูซู! ”
ตอนที่เห็นถังรั่วซูเดินเข้ามาตรงประตู พวกเขาสองคนต่างก็ เรียกด้วยความตกใจ

ถังรั่วชูถูกทำให้ตกใจจนยิ้มพลางพูดอย่างทนไม่ไหว “พวก เธอยังอยากจะทำให้ฉันต้องตกใจตายไปหรือไง? ”

“พี่สะใภ้! ” ผู้ซึ่งเหยาเปิดแขนออกแล้วกำลังจะพุ่งเข้าไปกอด เธอ

ถังรั่วชูจึงถอยไปข้างๆ อย่างรังเกียจ จนทำให้เขาคว้าอะไร

ไม่โดนเลย

“พี่สะใภ้” ลู่ซึ่งเหยามองถังรั่วชูด้วยความมัวหมอง

ถังรั่วซูจึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ซึ่งเหยา นายแน่ใจว่าอยากจะ กอดฉัน? ”

“ผม……” ซึ่งเหยารู้สึกถึงความเย็นชาผ่านนัยน์ตาของใคร บางคนกำลังจับจ้องตัวเองอยู่ เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พี่ใหญ่ที่ หน้าเหมือนเขาหิมะกำลังเข้าตาเขา จากนั้นเขาจึงอธิบายขึ้น อย่างขำขัน “พี่ใหญ่ ผมไม่อยากกอดพี่สะใภ้ ไม่อยากกอด แม้แต่เพียงน้อย”

ทำให้ถังรั่วชูที่อยู่ข้างๆ หัวเราะจนตัวสั่นเทา และยิ่งเซียว เซียวก็ตำหนิเขาด้วยเสียงเย็นชา “สารเลว”

จากนั้นเธอจึงขึ้นหน้าไปกอดถังรั่วชู “ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า แกกลับมาอย่างปลอดภัยได้สักที”

“ขอโทษที่ทําให้เป็นห่วงนะ” ถังรั่ว ตบหลังของเธอเบาๆ ใบหน้าเรียงเล็กเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ยิ่งเซียวเซียวปล่อยเธอออก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียด ชัง “ชูชู แกวางใจเถอะ ฉันจะแก้แค้นแทนแกเอง ฉันจะไม่ ปล่อยพวกซูเทียนอ้ายไปง่ายๆ แน่นอน”

“ใช่ รวมไปถึงผมด้วย” ลู่ซึ่งเหยาที่อยู่ข้างๆ ก็ได้เข้ามามี ส่วนร่วม “ให้ตายเถอะ พวกมันนึกถึงพี่สะใภ้ของผมร้งแกง่าย ขนาดนั้นเลยหรอ? ผมจะทำให้พวกมันต้องชดใช้กรรมเป็นสิบ เท่าร้อยเท่าและพันเท่า”

“ซึ่งเหยา เซียวเซียว” ถังรั่วชูรู้สึกซาบซึ้งพลางมองพวกเขา

มีพวกเขาอยู่ เธอรู้สึกดีมากจริงๆ

และถังรั่วชูซาบซึ้งจนใกล้จะร้องไห้ เสียงอันเย็นชาของสู้ซือ

จีนจึงลอยโชยมา

“ชิงเหยา แกเป็นห่วงตัวแกเองก่อนเถอะ”

ได้ยินแบบนี้ อู๋ซึ่งเหยาจึงทำสีหน้าที่ดูเกร็งในพริบตา จากนั้น ก็ร้องด้วยความเศร้าหมอง “พี่สะใภ้ พี่ต้องช่วยผมนะ”
“อย่าไปสนใจมัน! ”

ลู่ซือจิ่นกุมมือถังรั่วชูเข้าไปข้างใน

“พี่สะใภ้” ลูซึ่งเหยาร้องไห้อย่างรันทดขึ้นต่อ

พอเห็นแบบนี้ ยิ่งเซียวเซียวส่ายหัวพลางถอนหายใจ จากนั้น ก็ตบหน้าเขา “หาเหาใส่หัวเอง อู๋ซึ่งเหยา”

“ยิ่งเซียวเซียว คุณดูผมตอนนี้สิ ในใจคงจะมีความสุขมากใช่ ไหม? ” ลูซึ่งเหยาฟังออกว่าเธอกำลังมีความสุขบนความทุกข์ ของคนอื่น จากนั้นก็ถามด้วยความไม่พอใจ

ยิ่งเซียวเซียวถลึงตาโตอย่างน่าตกใจ “โธ่ ยังไงก็ถูกคุณมอง ออกแล้ว”

“ยิ่ง เซียว เขียว ! ” ซึ่งเหยากัดฟันเรียกชื่อเธอ

“โธ่ ได้ข่าวว่าแอฟริกาใต้มีแมลงเยอะเป็นพิเศษ และมีโรค ติดต่อเยอะด้วย นายต้องรักษาสุขภาพให้ดีด้วยนะ”

ยิ่งเซียวเซียวหัวเราะเยาะใส่เขา แล้วยิ้มอย่างอ่อนหวานมาก และได้ใจมากๆ

จากนั้นก็ไม่สนใจว่าเขาจะร้องโวยวายยังไงอีก จึงได้เดินไป ข้างใน
ถังรั่วชูถูก ซือจิ่นดึงเข้าไปข้างใน ได้ยินกู้ซึ่งเหยาเรียกด้วย ความน่าสงสารว่า “พี่สะใภ้” ถึงแม้รู้ว่าเขาจะเสแสร้ง แต่เธอก็มี ใจและทนดูไม่ได้

“ซือจีน จริงๆ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของหิ่งเหยา คุณอย่า ทำโทษเขาเหมือนดั่งโม่เฟยสิ”

ถังรั่วชูได้ขอร้องแทนผู้ซึ่งเหยา แต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอ สร้างขึ้นเอง เธอไม่อยากจะดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

ซือจิ่นก้มหน้าแล้วมองนัยน์ตาแววใสของเธอ ริมฝีปากบาง กระตุกขึ้นเล็กน้อย “ดังนั้นคุณกับเขาก็ต้องถูกลงโทษ”

“หา? ” ถังรั่วซูเบิ่งตากว้าง “ทำไมฉันก็โดนด้วย? ”

“เพราะว่าคุณไม่เชื่อฟัง”

แค่เหตุผลง่ายๆ ก็ทำให้เธอไม่รู้จะพูดอะไรออกมาแล้ว เธอ ไม่ได้เชื่อฟังจริงๆ ทีแรกเขาไม่อยากให้เธอไปร่วมงานเลี้ยง แต่เธอดื้อรั้นที่จะไป และบอกว่าตัวเองปกป้องตนเองได้

ตอนนี้คิดๆ แล้ว ใบหน้าจึงเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

“งั้นก็ลงโทษเถอะ ฉันรับการลงโทษ” เธอยอมรับแต่โดยดี”แต่ว่าซึ่งเหยาก็คงไม่ต้อง เขาก็ถูกทำพลอยทําให้ลําบาก”

“ทําไม? คุณอยากจะถูกลงโทษแทนเขา? ” สู้ซือจิ๋นกระตุกคิ้ว ขึ้น

อืม” จากนั้นเขาก็เรียกคำว่าพี่สะใภ้ เธอจะช่วยเขาแบกรับ ” ทุกอย่างเอง

เขากระตุกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างลุ่มลึก “งั้นผมจะทำให้คุณ สมหวังเอง”

ได้ยินทำตอบรับคำขอของตัวเอง ถังรั่วชูจึงถอนหายใจแล้ว ยิ้มอย่างมีความสุขเป็นพิเศษ

ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าเธอจะถูกลงโทษยังไง และจะนำพาจุดจบ อะไร

ถังรั่วชูอยากจะกินอาหารที่อู๋ซือจิ่นเป็นคนทำเอง ดังนั้นผู้ซือ จิ่นจึงให้เธอนั่งคุยเป็นเพื่อนเซียวเซียวและซึ่งเหยาที่ห้อง รับแขก

และตัวเองก็รีบไปห้องครัวเตรียมอาหาร

ยิ่งเซียวเซียวยื่นหัวของตัวเองเข้าไปในห้องครัว จากนั้นก็หันเขาที่กำลังยุ่งอยู่ จึงได้ส่ายหัว “คุณชายใหญ่ตระกูลส ท่านประธานบริษัทการบันเทิงหวางถึง กลับลงครัวด้วย พูด ออกไปก็คงจะไม่มีใครเชื่อหรอก”

“นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า? ” ถังรั่วชูไถ่ถามขึ้น

“ไม่ใช่แค่ฝันไป แค่คิดยังไม่กล้าคิด” ยิ่งเซียวเซียวอุทานขึ้น จากนั้นก็หันไปมองอู๋ซึ่งเหยา “ลู่ซึ่งเหยา คุณทํากับข้าวเป็น ไหม? ”

“อะไรนะ? ” ลูซึ่งเหยาเงยหน้ามองเธออย่างไม่เป็นมิตร จาก นั้นก็มองนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แล้วเขาก็ยิ้ม อย่างเจ้าเล่ห์อย่างช้าๆ “จู่ๆ ก็มาถามคุณชายอย่างผม ถ้าผม บอกว่าผมเป็น คุณจะแต่งงานกับผมไหม? ”

ยิ่งเซียวเซียวหยุดชะงักไปทันที แต่ก็ได้สติกลับมาโดยเร็ว แล้วก็ทำหน้าบูดบึ้งอย่างรังเกียจ “ลูซึ่งเหยา ทำไมคุณถึงหลง ตัวเองแบบนี้? หรือว่าแค่ทุกคนที่ถามคุณแบบนี้ ก็อยากจะ แต่งงานกับคุณหมด? ”

“แน่นอนสิ” ลูซึ่งเหยาตอบกลับอย่างไม่เกรงใจ

ยิ่งเซียวเซียวจึงเหลือบตามองบนใส่เขา “งั้นก็ขอโทษทีนะ ฉันไม่ได้สนใจคุณ”

สู้ซึ่งเหยากระตุกคิ้วขึ้น แล้วไม่พูดไม่จาอีก