ตอนที่ 244 พะว้าพะวังและเงียบเหงา
ตอนที่ 244 พะว้าพะวังและเงียบเหงา
อาหารมื้อหนึ่งทานกันสองชั่วโมงกว่า ออกมาจาก โรงแรมก็ช่วงสี่ทุ่มกว่าแล้ว
ค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิ หนาวเย็นดั่งน้ำ
ลมหอบหนึ่งพัดมา ถังรั่วซูหนาวจามไปทีหนึ่ง เย็นมาก
ทันใดนั้นเสื้อด้านนอกตัวหนึ่งที่ยับย่นแต่มีความอบอุ่น อยู่ก็คลุมมาบนไหล่เธอ ด้านบนศีรษะมีเสียงทุ้มต่ำและ เป็นห่วงของลูซือจิ่นดังขึ้น “ใส่ไว้ อย่าให้เป็นหวัดเอาได้”
ถังรั่วชูเงยหน้า ยิ้มให้เขา จากนั้นใส่เสื้อคลุมไว้อย่าง เชื่อฟัง
อืม แบบนี้อบอุ่นมากเลย
“ประธานกู้ ดูไม่ออกเลยนะว่าคุณเอาใจใส่ขนาดนี้”
เสียงเย้ยหยันของยิ่งเซียวเซียวลอยมาจากด้านข้าง ถัง รั่วชูหันหน้ามองเธอ ในสายตาประกายความเจ้าเล่ห์นิดๆ “เซียวเซียว เธอก็หนาวใช่ไหม? ฉันจะให้ซึ่งเหยาถอดเสื้อคลุมบนตัวเขามาให้เธอใส่”
ชั่วขณะนั้นรอยยิ้มที่ริมฝีปากของยิ่งเซียวเซียวค้าง ไป ยัยนี้ นี่เธอแค่หยอกล้อประธานสู้แค่นิดเดียว ชูซูนี่ก็ ปกป้องสามี เอาลูซึ่งเหยามายั่วโมโหเธอ ฉวยโอกาสเลย สินะ
เห็นแบบนี้ สังอานหยีปิดปากแอบหัวเราะ ดวงตาใสแจ๋ว ที่ประกายแวววาว ดูดีมากๆ
เสิ่นโม่เฟยเคลิบเคลิ้มอยู่บ้าง อยากไปลูบๆ หน้าของเธอ
“ฉันกับซือจิ่นจะกลับบ้านเลย ไม่ไปส่งพวกเธอแล้ว”
เวลานี้เสียงของถังรั่วชูดังขึ้นอีกครั้ง ดึงสติของเขากลับ
มาแล้ว
พอได้สติมา เขาพบว่าตนเองยกมือขึ้น ที่ริมฝีปากเผย ยิ้มที่ขมขื่นนิดๆ ห้อยมือลงดังเดิม
ตอนที่มาโรงแรม อานหยีกับเซียวเซียวนั่งรถของซือจิ๋ นมา ส่วนโม่เฟยกับซึ่งเหยาขับรถมาเอง
เซียวเซียวกำลังโกรธซึ่งเหยาอยู่ ส่วนอานหยีกับโม่เฟียยิ่งไม่ต้องพูดเลย
อย่างนั้น………
ถังรั่วชูนิ่งเงียบครู่หนึ่ง จากนั้นจัดการวางแผนอย่าง เหมาะสม “แบบนี้แล้วกัน ซึ่งเหมาไปส่งอานหยี โม่เฟยไป ส่งเซียวเซียว ตกลงอย่างเบิกบานแบบนี้นะ”
ลูซึ่งเหยามองตาคนอื่นๆ พลางยักไหล่ “ผมโอเคหมด”
เขารู้ความหมายที่พี่สะใภ้จัดการแบบนี้ แต่ความจริงเขา ไปส่งยิ่งเซียวเซียวก็ไม่มีปัญหาเหมือนกัน
เขาโอเค บางคนไม่โอเค
“ฉันจะไปส่งอานหยีกลับบ้าน” เสิ่นโม่เฟยเดินเข้าไปดึง มือของสังอานหยีไว้ทันที ไม่รอพวกเขาตอบสนองกลับ มา ก็ก้าวใหญ่ๆ เดินไปทางรถของตนเอง
“เสิ่นโม่เฟย คุณจะทำอะไร?” ส่งอานหยีถูกดึงเดิน ไปด้วย อยากพยายามดิ้นรนจากมือของเขาด้วย แต่ เนื่องจากแรงเขาเยอะมาก เธอจึงดิ้นไม่หลุด
เห็นแบบนี้ ถังรั่วชูกับยิ่งเซียวเซียวก็ตามเข้าไป
ยิ่งเซียวเซียวจับมือของเสิ่นโม่เฟยไว้ทันที ถามเสียงดุ “เสิ่นโม่เฟย นี่นายกำลังทําอะไร?”
“ส่งเธอกลับบ้านไง” เสิ่นโม่เฟยตอบแบบเรียบๆ
*โมเฟย นายปล่อยมือนะ!” ถังรั่วซูมองเขาด้วยสายตาดุ
เดือด
“พี่สะใภ้ ผม……
เสิ่นโม่เฟยยังอยากพูดอะไร ถังรั่วชูขัดจังหวะเขา โดยตรง “โม่เฟย อยู่ห่างๆ อานหยีหน่อย”
ลูซึ่งเหยาเดินเข้ามา รู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลก ประหลาดมากแบบนั้นระหว่างพวกเธอ เขาที่ไม่กระจ่าง ถามออกมาอย่างกลัดกลุ้ม “พวกคุณนี่เดินเรื่องอะไรกัน? ทำไมแต่ละคนท่าทางเคร่งขรึมขนาดนั้น?”
“ซึ่งเหยา!” ลูซือจิ่นเรียกเสียงต่ำๆ จากนั้นส่งสายตา เตือนให้เขาหุบปากไป
สู้ซึ่งเหยาหุบปากไม่พูด สายตาไม่เข้าใจย้ายไปมาที่ พวกเขาหลายคนนี้
เสิ่นโม่เฟยเห็นสายตาพี่สะใภ้เผยความไม่พอใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรง มือที่จับสังอานหยีไว้ ค่อยๆ ปล่อยออก
รู้สึกถึงความผ่อนคลายที่มือ สังอานหยีถือโอกาสดึงมือ ตนเองกลับ
พอในมือว่าง ชั่วขณะหนึ่งหัวใจหน่วงลงไป ว่างเปล่า
ปลายนิ้วค่อย ม้วนขึ้น กำหมัดแน่น เขาเงยหน้ามองทาง สั่งอานหยีที่ถูกยิ่งเซียวเซียวลากไปด้านหลัง สายตาที่ดำ ลึกแฝงด้วยความหงอยเหงานิดๆ
ส่งอานหยีลำคอฝืดแห้ง ก้มหน้าหลบสายตาของเขาไป ปลายนิ้วที่ห้อยอยู่ข้างกายสั่นเทาเล็กน้อย
“นายกลับไปก่อนเถอะ” สู้ซือจิ่นพูดกับเขาอย่างเรียบ เฉยประโยคหนึ่ง
เสิ่นโม่เฟยค่อยๆ หมุนตัวเดินไปทางรถของตนเอง ฝีเท้า ช้ามาก ขับแสงยามค่ำให้ความเข้มขึ้น ภาพคนที่โดด เดี่ยวเผยความเปล่าเปลี่ยวออกมานิดๆ
ถังรั่วชูเม้มริมฝีปาก มองเขาจากไปอย่างเงียบๆ ทันใด นั้นชั่วพริบตาเดียว เธอรู้สึกว่าเหมือนตนเองทำผิดไปแล้วแต่ว่า……
เธอหันหน้ามองทางสังอานหยีที่ก้มหน้าลง ถอนหายใจ เบาๆ ทีหนึ่ง ผิดแล้วก็ผิดไป มีบางเรื่องถ้าไม่ใจอำมหิต อนาคตตอนที่เสียหายไปมากคงไม่ทันมาเสียใจแล้ว
เธอสูดหายใจลึกๆ จากนั้นเงยหน้าพูดกับลูซือจิ่น “พวก เราไปส่งอานหยีกับเซียวเซียวกลับบ้านเถอะ”
ซือจิ่นยังไม่ทันตอบ ลูซึ่งเหยาส่งเสียงแล้ว “พี่สะใภ้ ผมไปส่งพวกเธอก็ได้ พี่กับพี่ใหญ่กลับไปพักผ่อนก่อน เถอะ”
“แต่ว่า….” ถังรั่ว มองทางยิ่งเซียวเซียวอย่างลังเล
นี่ไม่ได้ทำให้เซียวเซียวลําบากใจหรอกมั้ง?
แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายคือเซียวเซียวรับปากแล้ว “ได้ ให้กู้ซึ่งเหยาไปส่งพวกฉันกลับบ้านแล้วกัน”
พูดตามจริง วันนี้ยุ่งกับการประชุมใหญ่ผู้ถือหุ้น และ เข้าโรงพยาบาลอีก ให้ทรมานกลับมากลับไป ถังรั่วชูคง เหนื่อยมาก
ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปฏิเสธ “งั้นได้ ซึ่งเหยาต้องพาพวกเธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยนะ
“อืม ผมรู้”
อู๋ซึ่งเหยากับยิ่งพวกเซียวเซียวต่างก็เดินไปทางสถานที่ จอดรถด้วยกัน
และฉากที่เกิดขึ้นต่อไปนี้ ทำให้พวกเขางงอึ้งกันแล้ว
เดิมทีคิดว่าเสิ่นโม่เฟยออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าโผล่มาจาก ที่ไหน พุ่งมาดึงส่งอานหยีโดยตรงและวิ่งหนีไป
ส่วนส่งอานหยีตกอยู่ในภายใต้สถานการณ์หุนหันพลัน แล่นตกใจค้าง รอมีการตอบสนองกลับมา เธอก็ถูกยัด เข้าไปในรถแล้ว รถขับออกไปจากโรงแรม
“เชี่ย!” ยิ่งเซียวเซียวมีปฏิกิริยาเข้ามาก่อน อดพ่นคํ หยาบออกมาไม่ได้
“เฮ้ย นี่โม่เฟยมีชีวิตชีวาเกินไปมั้ง” แม้แต่จู้ซึ่งเหยายัง มองอย่างตกตะลึงพรึงเพริด
“มีชีวิตชีวากับผีสิ ยังไม่รีบตามไปอีก”
ยิ่งเซียวเซียวลากเขาอยากนั่งเข้าไปในรถ เวลานี้ ถังรั่วชูเดินเข้ามาแล้ว “ช่างเถอะ ให้อานหยีกับเขาคุยกันให้ ชัดเจน”
มีบางเรื่อง ยังต้องการให้พวกเขาทั้งสองพูดให้กระจ่าง เอง คนนอกคงช่วยไม่ได้
“ก็ได้” ยิ่งเซียวเซียวเบ้ปาก
ลูซึ่งเหยาขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้ มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้ว่ เปล่า?”
ถังรั่วชูหัวเราะ “ต่อไปก็รู้เองแหละ”
พูดจบ หมุนตัวไปแล้ว
ต่อไปก็รู้เอง? สู้ซึ่งเหยามีความรู้สึกว่าถูกพวกเขาเบียด ออกข้างนอกอย่างหน้าประหลาด
ถึงแม้ไม่ได้ถูกเบียดออกจริงๆ แต่เรื่องนี้พวกเขาต่างรู้ กันหมด ความรู้ที่มีเพียงเขาคนเดียวที่ไม่รู้ช่างไม่สบาย เอามากๆ เลย
ยิ่งเซียวเซียวมองเห็นเขายังยืนโง่อยู่ที่เดิมตบไหล่เขา ไปทีหนึ่ง พูดเร่ง “ยังยืนโง่อยู่ทำไม? รีบไปสิ ดึกมากแล้ว”
สู้ซึ่งเหยาเก็บความคิดกลับ มองรถลูกพี่ที่ขับออกไป แล้ว ถึงหมุนตัวเดินไปทางรถของตนเอง
ถังรั่วชูมองวิวข้างถนนที่ประกายผ่านนอกรถ เส้นแสง กระโดดบนหน้างดงามของเธอ เดี่ยวสว่างเดี่ยวมืด
ลูซือจิ่นชายตามองเธอแวบหนึ่ง เอ่ยปากถาม “กำลังคิด
อะไร?”
“กำลังคิดถึงอานหยีกับโม่เฟย” ถังรั่วชูหันหน้ามา ยิ้มกับ เขาเล็กน้อย “พวกเขาชอบกันและกัน กลับไม่ได้อยู่ด้วย กัน ฉันมักจะรู้สึกว่าน่าเสียดายมาก”
เธอถอนหายใจทีหนึ่ง ถามต่อไป “การหมั้นของโม่เฟย ไม่มีที่เหลือให้หวนกลับมาแล้วจริง ๆ เหรอ?”
ถือโอกาสตอนที่ติดไฟแดง อู้ซือจิ่นเอียงตัวมา จ้องมอง เธออย่างล้ำลึก โค้งริมฝีปากขึ้นนิดหน่อย “ถ้ามีที่เหลือให้ หวนกลับ ผมจะช่วยเหลือ แต่ว่า…….
“ครั้งนี้ผมไร้ความสามารถจริงๆ”
เรื่องที่สามารถทำให้ซือจิ่นบอกว่าไร้ความสามารถ นั่นคงเป็นเรื่องที่ไม่มีทางแก้ไขจริงๆ
ถังรั่วหันหน้ามองทางด้านนอกหน้าต่างอีกครั้ง ใน สายตามีความกังวล
เธอกลัวโม่เฟยกับอานหยีจะไม่ยอมแพ้กับความสัมพันธ์ ที่ไม่มีจุดจบอันนี้ไปง่ายดายขนาดนั้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ