ตอนที่ 241 ทำไมฉันถึงไม่คู่ควรกับเขา

ตอนที่ 241 ทําไมฉันถึงไม่คู่ควรกับเขา

ดูตัว?

ยิ่งเซียวเซียวเงยหน้าเบิกตาใส่เขา ในสายตาเขียน ความไม่อยากจะเชื่อเต็มไปหมด

โวยวายตั้งนาน คาดไม่ถึงว่าเขากำลังดูตัว!!!

“ซึ่งเหยา…..นายคนเลว!

ยัยตอแหลโมโหจนหนีไปแล้ว

การทะเลาะวิวาทฉากหนึ่งถือว่าปิดฉากลง

ลูซึ่งเหยายักคิ้วปลายงอนเล็กน้อย ปล่อยยิ่งเซียวเซียว ออก หันหน้าพูดกับเธอ “ขอบใจนะ ถ้าไม่ใช่เธอโผล่มา กะทันหัน ฉันยังกลุ้มอยู่ว่าจะหนีรอดจากยัยตอแหลคน นั้นยังไงดีล่ะ?”

ได้ยินคำนี้ ยิ่งเซียวเซียวค่อยๆ ได้สติกลับมา ขมวดคิ้ว “นายกําลังหลอกใช้ฉัน?”

“นี่หลอกใช้ที่ไหนกัน นี่คือการช่วยเหลือระหว่างเพื่อนต่างหาก”

ผู้ซึ่งเหยาพูดๆ อยู่ ยกมือไปโอบไหล่ของเธอ “มา เพื่อ แสดงความคุณให้เธอ ฉันเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เธอเลย”

เขาไม่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังค่อยๆ คืบคลานเข้ามา

เพื่อน? ช่วยเหลือ?

เคยถามความเห็นของเธอหรือเปล่า?

ไม่มี นั่นก็คือการหลอกใช้!!!

ยิ่งเซียวเซียวสายตาอึมครึม มือที่ห้อยอยู่ข้างกายกุม แน่น จากนั้นยกขึ้นมาฉับพลัน หมัดหนึ่งต่อยเข้าไปที่สัน จมูกของลูซึ่งเหยาแล้ว

“เชี่ย!” ลูซึ่งเหยาถูกต่อยจนทำอะไรไม่ถูก ระเบิดคำ หยาบออกมาอย่างกลั่นไม่อยู่

“ยิ่งเซียวเซียว เธอเป็นบ้าแล้วเหรอ?”

อู้ซึ่งเหยาลูบสันจมูกที่โดนต่อยจนเจ็บมากตวาดไปทางเธอ
เธอเป็นผู้หญิงป่าเถื่อนเหรอ? ไม่พูดเหตุผลก็ลงไม้ลงมือ ไม่กลัวว่าจะไม่มีคนเอาเธอหรือไง?

ยิ่งเซียวเซียวถลึงตาเย็นเฉียบใส่เขา “ลูซึ่งเหยา เมื่อ วานที่นายนัดฉันน่าจะเป็นเพราะอยากให้ฉันช่วยนาย ทำลายการดูตัวสินะ”

ภายใต้สายตาที่ดุเดือดของเธอ ลูซึ่งเหยาชายตาไป อย่างหวาดผวา เขาที่รู้ว่าทำอะไรผิดก็กลัวจนไม่กล้าคิด เล็กคิดน้อยกับเธอที่โดนต่อยมาหมัดนี้

เธอก็คิดสิ อยู่ดีๆ เขาจะนัดเธอมาทำไม? เดิมทีคือมีเป้า หมายอย่างอื่นนี่เอง

แวบหนึ่งรู้สึกหัวใจตกเข้าไปในบ้านน้ำแข็ง หนาวเย็น แล้ว

เธอรู้ว่านี่คือความผิดหวัง ผิดหวังต่อเขา

ยิ่งเซียวเซียวสูดหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง “ลูซึ่งเหยา ถึงแม้ พวกเราจะเป็นเพื่อนกัน นายอยากให้ฉันช่วย ก็ควรบอก ก่อนสักหน่อย ไม่อย่างนั้น………

“ไม่อย่างนั้นอะไร?” ลูซึ่งเหยาถามอย่างกลัดกลุ้ม
เธอจะเข้าใจผิดไง

ยิ่งเซียวเซียวจ้องมองเขาอย่างล้ำลึก สายตาผุดอารมณ์ ที่ซับซ้อนขึ้น จากนั้นเธอย้ายสายตาหนี ตอบไปนิ่งๆ ประโยคหนึ่ง “ไม่มีอะไร นายจัดการตัวเองให้ดีเถอะ”

พูดจบ เธอหมุนตัวเดินไปข้างนอก ทิ้งสู้ซึ่งเหยาที่ทำหน้า มึนงงไว้คนเดียว นี่เรียกไม่มีอะไรแล้วเหรอ?

ไม่ถูกสิ จากนิสัยของเธอ เมื่อพบว่าถูกหลอกแล้ว ทำไม ถึงได้ปล่อยผ่านขนาดนี้ได้ล่ะ?

ความจริงที่สู้ซึ่งเหยาไม่รู้คือไม่ใช่ยิ่งเซียวเซียวไม่อยาก ทําอะไร แต่เธอไม่มีแรงไปคิดเล็กคิดน้อย

หลังจากที่เธอรู้ความจริง ก้นบึ้งหัวใจเกิดความรู้สึกหมด

แรงท่วมเธอจนหมดแล้ว

ดังนั้นเธอทำได้เพียงรีบหนีออกจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นเธอ กลัวเขาเห็นว่าเธอร้องไห้

จี้หยินเฟิงพากู้รั่วรั่วหลับถึงคฤหาสน์ตระกูลจี้ พอเข้าประตู มองเห็นที่หน้าประตูมีข้าวของยุ่งเหยิงกองหนึ่ง

จี้หยินเฟิงขมวดคิ้ว กำลังคิดจะเอ่ยปากถามพ่อบ้านว่านี่ มันเรื่องอะไรกัน

ได้ยินกู้รั่วรั่วส่งเสียงร้องตกใจ “พวกนี้ไม่ใช่ของของฉัน เหรอ? ทำไมอยู่ที่นี่?”

ข้าวของของหล่อน?

จี้หยินเฟิงขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“ลุงเฉิน นี่มันเรื่องอะไรกัน?” กู้รั่วรั่วถามพ่อบ้านด้านข้าง เสียงสูง

ข้าวของของหล่อนทำไมกองยุ่งเหยิงอยู่ตรงนี้ หล่อนไม่ ได้บอกว่าจะย้ายบ้านอะไรเลย

“นี่….” ลุงเฉินมองจี้หยินเฟิง สีหน้าลำบากใจไม่รู้ควร ตอบอย่างไร

เวลานี้ เสียงที่เย็นชาเสียงหนึ่งลอยมา “ฉันเป็นคนให้ คนใช้ย้ายมาที่นี่เอง”

จี้หยินเฟิงกับกู้รั่วรั่วมองไปทางเสียง เห็นเพียงคุณนายตระกูลจฉินซือเหลียนค่อยๆ เดินลงมาจากบันได จากนั้น เดินมาถึงตรงหน้าของพวกเขา

“คุณน้า นี่คุณหมายความว่าอะไรกัน?” กู้รั่วรั่วชี้ไปที่ข้าว ของกองนั้นถามขึ้น

“หมายความว่าอะไร?”ฉินซือเหลียนชายตามองหล่อน อย่างเย็นยะเยือก พูดยิ้มเยาะ “ตระกูลจี้ของพวกเราเล็ก เกินไป ใส่เธอไว้ไม่ได้”

ฉันซือเหลียนล้วนไม่มีความอ่อนโยนเมตตาแบบสองวัน ก่อนนั้น เปลี่ยนมาโหดร้ายเย็นชา

กู้รั่วรั่วไม่ใช่คนโง่ แวบเดียวก็เข้าใจว่าทำไมท่าทีหล่อน

เปลี่ยนไปแล้ว

แต่ว่าหล่อนก็ไม่ใช่ไฟที่หมดน้ำมัน

หล่อนเอียงตัวไป จับมือของจี้หยินเฟิงเขย่าๆ พูดอย่าง ไม่ได้รับความเป็นธรรมมากๆ “หยินเฟิง คุณดูคุณน้าสิ ทําไมเขาถึงย้ายของฉันลงมาโยนไว้ที่นี่กันได้ล่ะ?”

จี้หยินเฟิงชาเลืองมองหล่อน จากนั้นมองทางมารดาของ ตนเอง ทําหน้าไม่เห็นด้วย “แม่ครับ แม่ไม่ควรย้ายของรั่ว รั่วเองตามใจนะครับ”
ถึงแม้เขารู้สึกเฉยๆ กับกูรั่วรั่วแล้ว แต่เขาก็ไม่อยากฉีก หน้า ทำให้ดูแย่เกินไป

แต่แม่เขาเหมือนไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ใจอยากจะไล่กู้ รั่วรั่วออกไปทันที

“ฉันย้ายข้าวของหล่อนแล้วจะยังไง?” ฉินซือเหลียนจิก ตาใส่หล่อนอย่างแรงทีหนึ่ง พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงดูถูก “ฉันรังเกียจที่จะจับข้าวของหล่อนมาก สกปรกมือฉัน ด้วย”

“แม่!” จี้หยินเฟิงมองหล่อนด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ทําไม? แม่พูดผิดแล้วเหรอ? หล่อนไม่คิดหน่อยว่าตัว เองเป็นลูกติดเมียน้อยคนหนึ่งที่พาเข้าตระกูลถัง มีสิทธิ์ อะไรมาเป็นลูกสะใภ้ตระกูลจี้ของพวกเรากัน? ไม่รู้ว่า ตอนแรกลูกคิดอะไรกัน ถึงจะยังไงถังรั่วชูก็เป็นลูกสาว แท้จริงของตระกูลถัง ผู้สืบทอดที่แท้จริง ถ้าลูกแต่งานกับ เธอ บริษัทถังซื่อกรุ๊ป ยังไงก็เป็นของลูกไม่ใช่เหรอ”

พูดถึงเรื่องนี้ ฉินซือเหลียนยิ่งขุ่นเคือง ยิ่งรู้สึกว่ากูรั่วรั่ว ขวางตามาก

กู้รั่วรั่วถือว่าได้ยินคำพูดจากใจจริงของฉินซือเหลียน แล้ว ในเมื่อหล่อนสามารถพูดออกมาได้ถึงขั้นนี้ นั้นเธอ จําเป็นต้องลำบากใจตัวเองด้วยเหรอ?
เธอสะบัดมือของ หยินเฟิงออก สายตาเย็นเฉียบยิงไป ทางฉินซือเหลียน มุมปากโค้งยิ้มเยาะ “คุณน้า คุณเป็น แม่ของหยินเฟิง ดังนั้นฉันเคารพคุณ แต่ตอนนี้ดูแล้ว ฉัน ไม่จำเป็นต้องเคารพคุณแล้ว”

“ตั้งแต่เริ่มต้น ฉันรู้ว่าที่คุณกับคุณอารับปากเรื่องงาน แต่งของฉันกับหยินเฟิง ไม่ใช่เป็นเพราะคุณพ่อฉัน รับปากว่าตอนที่ฉันแต่งงานจะให้หุ้นบริษัทถังซื่อกรุ้ ป20%กับฉัน”

“ครั้งนี้พวกคุณรับปากเรื่องพิธีแต่งงาน ก็ไม่ใช่เพราะฉัน บอกว่าฉันเป็นผู้สืบทอดบริษัทถังซื่อกรุ๊ป ฉันจะสืบทอด บริษัทถังชื่อกรุ๊ปเหรอ? ในสายตาของพวกคุณ ฉันไม่ใช่ แค่หมากตัวหนึ่งที่พวกคุณจะได้รับบริษัทถังซื่อกรุ๊ป เท่านั้นหรอกเหรอ”

พอกู้รั่วรั่วเอ่ยปากก็พูดมากขนาดนี้ จี้หยินเฟิงฟังจบ สีหน้ามืดดำไปหมด สายตาที่มองหล่อนซับซ้อนมาก

ส่วนฉินซือเหลียนสีหน้าเขียวจนซีด เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ ถึงว่าอะไรๆ หล่อนก็ชัดเจนไปหมด

กู้รั่วรั่วพูดคำพูดที่อัดอั้นไว้นานมากออกมา มีความรู้สึก สบายใจบางอย่าง

คำพูดแผ่ออกมาหมดแล้ว อย่าง…..….…..
หล่อนกวาดตามองของของกองนั้น จากนั้นพูดกับพ่อ บ้านลุงเฉิน “ลุงเฉิน เรียกคนเอาของฉันย้ายขึ้นไป ฉันกับ หยินเฟิงหมั้นกันแล้ว อย่างนั้นฉันก็เป็นคนของตระกูลจิ้ นานจนตายก็เป็นผีของตระกูล”

หลังจากนั้นหล่อนก็หันหน้ามายิ้มกับฉินซือเหลียน “คุณ ว่าไหมคะ? คุณน้า

ฉินซือเหลียนหรี่ตา ตวาดขึ้น “ใครก็ห้ามย้าย

จากนั้นหล่อนถลึงตาใส่กู้รั่วรั่วอย่างเย็นยะเยือก “การ หมั้นของเธอกับหยินเฟิงยกเลิกแล้ว ตั้งแต่นี้ต่อไปเธอ ไม่ใช่คู่หมั้นของหยินเฟิง ดังนั้นเชิญไสหัวไปจากตระกูล

“ยกเลิก?” กู้รั่วรั่วอดดึงเสียงสูงไม่ได้ “พวกคุณเคยถาม ฉันรึเปล่า? ฉันเห็นด้วยไหมที่จะยกเลิก?”

“เธอเห็นไม่เห็นด้วยก็ต้องยกเลิก เธอไม่คู่ควรกับหยิน เฟิง”

คำพูดของฉินซือเหลียนไม่มีที่ว่างทางหนีทีไล่สักนิด

“ตอนแรกที่ฉันท้องลูก ทำไมคุณไม่พูดว่าฉันไม่คู่ควร บ้างล่ะ?”วรารู้สึกว่าคำพูดของหล่อนนำตอกตื้นตัว