ตอนที่ 221 ฉันคงไม่กล้าเทียบความต่ำกับนาย

ตอนที่ 221 ฉันคงไม่กล้าเทียบความต่ำกับนาย

ตัวเขาอดทนตั้งหลายปียังไม่ได้แตะต้องเธอเลยจริงๆ

แต่พึ่งเลิกกับตนได้ไม่นาน ก็ขึ้นเตียงกับผู้ชายคนอื่นแล้ว สำหรับหานยี่เฉินนั้น นี่คือการเหยียดหยาม เหยียด

หยามศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของเขา

แวบหนึ่งสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป ปล่อยมือที่ประคองหยาง เขียนเขียนออกทันที ก่อนจะก้าวเท้าไปข้างหน้า จับคอ เสื้อของสังอานหยีไว้แล้วดึงลง เผยรอยจูบ งความเข้ม ไม่เท่าไรเต็มตาออกมา

“หานยี่เฉิน นายทําอะไร?” สั่งอานหยีส่งเสียงด้วยความ ตกใจ รีบปัดมือของเขาออก ทั้งตัวถอยไปด้านหลัง มือ ทั้งคู่จับคอเสื้อเอาไว้แน่น ถลึงตาใส่เขาด้วยหน้าตาตื่น ตระหนก

เธอตกใจกับการกระทำสุดแสนกะทันหันของเขาจริงๆ

คนที่ตกใจยังมีหยางเชียนเชียน หล่อนเบิกตาโต มอง เขาอย่างไม่อยากเชื่อ “ยี่เฉิน นี่คุณกำลังทำอะไร?”
หานยี่เฉินเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของหล่อน เขาจ้องส้ งอานหยีตาไม่กะพริบ ตาทั้งคู่แดงก่ำ ด้านในเต็มไปด้วย ไฟโกรธและความไม่พอใจ

“คนคนนั้นเป็นใคร?” เขาถามเสียงดุ

ส่งอานหยีไม่รู้ว่าเขาถามถึงใคร แต่ดูท่าทางโกรธ เดือดดาลของเขาแล้วอดรู้สึกตลกไม่ได้ “หานยี่เฉิน ตอน นี้นายใช้สิทธิ์อะไรมาถามฉันล่ะ?”

ในนํ้าเสียงเป็นการเย้ยหยัน

“สรุปเขาเป็นใคร?” หานยี่เฉินสอบถามอีกครั้ง สายตา มืดครึ้มกว่าเมื่อสักครู่อยู่มาก มองเข้าไปยิ่งสยองสุดๆ

“ยี่เฉิน สรุปคุณจะทำอะไร?” หยางเขียนเชียนรับไม่ได้ที่

โดนมองข้าม คว้ามือเขาเอาไว้ก่อนทันที

หล่อนมองทางสังอานหยี สีหน้าไม่สงบเท่าไร หล่อน เขย่ามือเขา พูดออดอ้อน “ยี่เฉิน พวกเราไม่ต้องสนใจสั งอานหยีแล้ว พวกเราจะไปซื้อเตียงไม่ใช่เหรอ?”

“เชียนเขียน รอเดี๋ยวพวกเราค่อยไปซื้อ รอผมถามเรื่อง นี้ให้รู้เรื่องก่อน” ยามเผชิญหน้ากับหยางเชียนเชียน หาน ยี่เฉินก็เปลี่ยนหน้าไปโดยสิ้นเชิง ทั้งอ่อนโยน น้ำเสียง ละมุน
เห็นแบบนี้สูงอานหยีก็โค้งยิ้มเยาะขึ้นนิดๆ ตัดสินใจจะ ไม่พัวพันกับพวกเขาต่อไป

ดังนั้นเธอจึงหมุนตัวจะเดินไป

ส่วนหานยี่เฉินเห็นว่าเธอกำลังจะไป ก็ไม่สนใจ ปลอบโยนหยางเชียนเชียน ตามเข้ามาขวางทางของเธอ

ไว้

ความรู้สึกไร้พลังเกิดขึ้นจากก้นบึ้งหัวใจ ชั่วขณะนั้น ราวกับคลื่นซัดเอาสังอานหยีหายไปแล้ว

สรุปเขาคนนี้จะไม่ยอมเลิกราใช่หรือไม่ เธอไม่อยาก พัวพันกับพวกเขามากเกินไป ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเธอ ไปด้วยล่ะ?

เธอสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง เงยหน้ามองหานยี่เฉินด้วย สายตาที่ดุเดือด “หานยี่เฉิน ฉันว่าฉันไม่จำเป็นต้องตอบ คำถามใดๆ ของนาย ถ้านายรู้ว่าอะไรควรไม่ควรก็หลบ ให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วย แล้วบอกว่านาย มารังแกผู้หญิงตัวคนเดียว”

หานยี่เฉินส่งเสียงหัวเราะ พูดอย่างมั่นใจมาก “นั้นเธอก็ ร้องสิ ฉันก็อยากดูหน่อยว่าคนที่นี่จะช่วยเธอหรือว่าช่วย ฉัน”
ทำไมเขาถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้ล่ะ? นอกเสียจากแค่ อาศัยอำนาจของตระกูลหยางถึงได้กล้าอวดดีขนาดนี้ แต่ ที่นี่ไม่ใช่เขตที่อยู่ในอิทธิพลของตระกูลหยาง เขาคิดจริง หรือว่าเขาจะมีอำนาจได้?

แววตาเป็นประกาย ส่งอานหยีแผดเสียงตะโกน “ช่วย ด้วยค่ะ! ทุกคนเข้ามาดูเร็ว ลูกผู้ชายที่มารังแกผู้หญิงตัว คนเดียว”

หานยี่เฉินนึกไม่ถึงว่าเธอจะตะโกนออกมาจริง ตะลึงไป ครู่หนึ่ง รอมีปฏิกิริยากลับมาอยากไปปิดปากของเธอไว้ เห็นเพียงผู้คนที่ได้ยินล้อมเข้ามาทางนี้กัน

สีหน้าเขาเปลี่ยนฉับพลัน พุ่งไปด่าทางสังอานหยีอย่าง แรง “ต่ำทราม!”

ส้งอานหยียิ้มเล็กน้อย “เรื่องต่ำทราม ฉันไม่กล้าเทียบ กับนายหรอก”

“ส้งอานหยี เธออย่าทำเกินไปหน่อยเลย ยี่เฉินก็แค่ ห่วงใยเธอ เธอจำเป็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ด้วย เหรอ?”

หยางเซียนเชียนเข้ามาตำหนิเธอ เห็นได้ชัดว่าพอเห็น คนเข้ามาก็รีบโยนความผิดให้อีกฝ่าย ผลักเธอเข้าไปตรง กลางการวิจารณ์ของสาธารณชน
แต่หล่อนคงลืมไปว่าเธอไม่ใช่สั่งอานหยีที่ปล่อยให้พวก เขามารังแกได้อีกแล้ว

“แฟนเก่าพาเมียน้อยมาห่วงใยฉัน? ว้าว งั้นฉันไม่ใช่ควร ตื้นตันใจจนต้องร้องไห้เลยสิ”

พอเธอพูดแบบนี้ แวบหนึ่งคนที่เข้ามากันต่างก็เข้าใจว่า นี่คือเรื่องน่าเน่าอะไร

แฟนหนุ่มเก่า แฟนสาวเก่า มือที่สาม ละคร าเน่า โด่ง ดังไง

พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านต่างเผยท่าทางสนใจเต็มที่ ออกมา ที่แท้เป็นกลุ่มคนที่มีใจรักเรื่องซุบซิบ

“เธอกับยี่เฉินยังไม่แต่งงานกัน ยี่เฉินมีอิสระจะเลือกคู่ที่ ดีกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเรารักกัน ฉันไม่ใช่เมียน้อย อะไรด้วย

หยางเชียนเชียนไม่ได้เผยความสับสนวุ่นวายสัก นิดเพราะคำพูดของเธอ ยังแก้ตัวให้ตนเองอย่างเป็น ธรรมชาติ

“ใช่ พวกเธอรักกัน ฉันจะอวยพรให้พวกเธอ ดังนั้นเชิญ พวกเธอหลบด้วย”
สั่งอานหยีรู้สึกรำคาญใกล้จะแย่แล้วจริงๆ รำคาญเรื่อง ของผู้ชายบางคนมาแล้ว ตอนนี้ยังมาเจอพวกเขาอีก ภายในใจเหมือนมีเส้นด้ายมารวมเป็นก้อน ยุ่งเหยิงไป หมด

เธอเพียงแค่อยากให้พวกเขารีบหลบทางให้เธอออกไป

อีกด้านหนึ่ง ถังรั่วชูกับยิ่งเซียวเซียวเดินเล่นกัน กลับ ไม่ทันสังเกตว่าพวกเธอกับสั่งอานหยีเดินหลงกันแล้ว

“อานหยี เธอว่าเตียงนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

“อานหยี เธอว่าโต๊ะอาหารนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

“อานหยี……”

ถังรั่วชูถามไป แต่อย่างไรก็ไม่ได้รับคำตอบ ดังนั้นเธอ จึงหันหน้า กำลังคิดจะถามสั่งอานหยีว่าทำไม่ตอบ พบว่า ส้งอานหยีไม่ได้เดินมาด้วยกันกับพวกเธอ

“อานหยีล่ะ?” ถังรั่วชูจับยิ่งเซียวเซียวที่เดินต่อไปข้าง หน้าไว้
ด้านหลังเหรอ?”

ยิ่งเซียวเซียวหันหน้ากลับมา ชั่วขณะนั้นคำพูดติดอยู่ใน ลำคอ ทันใดนั้นดวงตาก็เบิกโพลง “เชี่ย! สังอานหยีล่ะ?”

“ฉันยังอยากถามเธออยู่นี่ไง” ถังรั่วซูถอนหายใจทีหนึ่ง ด้วยความจําใจมาก

“พวกเรากลับไปหาเธอที่เดิมหน่อยเถอะ”

ขณะพูดอยู่ ยิ่งเซียวเซียวก็ลากเธอรีบเดินไปทางโซนที่ เลือกโต๊ะทำงานเมื่อสักครู่นี้

รอพวกเธอกลับมาสถานที่เดิม ไม่เห็นสังอานหยี ทว่า กลับมองเห็นคนกลุ่มหนึ่งเข้า

พวกเธอมองหน้ากัน นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น?

เดิมทีพวกเธอรีบร้อนตามหาสังอานหยี และไม่มีอารมณ์ ไปสนใจเรื่องชาวบ้าน คิดจะไปหาที่อื่น

แต่พึ่งหมุนตัว ด้านหลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยลอยมา
“หานยี่เฉิน นายจะเอายังไงกัน? ฉันพูดแล้วไงว่าฉันจะ

ไม่บอกนาย

เป็นอานหยี!

ถังรั่วซูกับยิ่งเซียวเซียวแลกเปลี่ยนสายตากัน จากนั้น รีบหมุนตัววิ่งไปทางฝูงชนกลุ่มนั้น

แหวกผู้คนออก พวกเธอมองเห็นหานยี่เฉินหยางเซียน เชียนชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้น ทั้งยังมองเห็นสังอานหยีถูกผู้ ชายเลวๆ จับมือไว้ด้วย

ยิ่งเซียวเซียวที่นิสัยฉุนเฉียวมาแต่ไหนแต่ไรรีบพุ่ง เข้าไป ตีมือของหานยี่เฉินออก ปกป้องสั่งอานหยีไว้ด้าน หลังของตนเอง ตะโกนใส่ชายเลวอย่างโกรธเคือง “ผู้ชาย สารเลว นายอยู่ห่างอานหยีเอาไว้ ไม่อย่างนั้นฉันจะตี นายให้แม่นายจําไม่ได้เลย”

“อานหยี เธอไม่เป็นอะไรนะ?” ถังรั่วชูเดินมาที่ด้านข้างสั งอานหยี ยกมือโอบไหล่ของเธอไว้ ถามด้วยความห่วงใย

เห็นพวกเธอเข้ามาแล้ว ชั่วพริบตาเดียวสั่งอานหยีก็ สบายใจขึ้นมาก

เธอยิ้มส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร”
ถังรั่วซูมองเห็นมือที่เมื่อสักครู่เธอโดนหานยี่เฉินจับไว้ แดงไปหมด พูดอย่างเป็นห่วงมาก “มือแดงไปหมดแล้ว จะไม่เป็นไรได้ยังไงกัน?

“ไม่เป็นไรจริงๆ” ส่งอานหยีลูบๆ ข้อมือที่แดง และยังเจ็บ อยู่บ้าง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ส่งรอยยิ้มที่ปลอบใจ ให้เธอไป “อีกพักก็หายแล้ว ไม่เป็นไร”

ถังรั่วชูเข้าใจความหมายของเธอ ว่าไม่อยากให้พวกเธอ นั้นเป็นห่วงเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่ได้อะไรมาก เพียงแค่ แตะหลังเธอเบาๆ ปลอบโยนเธอสักหน่อย