ตอนที่ 210 ใส่แบบนี้คิดจะยั่วยวนใครล่ะ

ตอนที่ 210 ใส่แบบนี้คิดจะยั่วยวนใครล่ะ

มองความไม่สบายใจของเธอออก คิ้วรูปดาบของลูซือจีนก็ได้ ยกขึ้นเล็กน้อย มุมปากได้เต็มไปด้วยรอยยิ้มของความละมุน ละไมบางๆออกมา

จากนั้นก็ได้ยื่นมือไปลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน ระหว่างคิ้ว และตาทั้งหมดก็คือการรักและเอ็นดูมากจนเกินไป “ฉันให้ป้าอู๋ ตุ่นซุปปลาให้เธอ อีกเดี่ยวดื่มมากหน่อย”

“อืม” เธอตอบกลับเสียงหนึ่งด้วยความโอนอ่อนผ่อนตาม

ผมของเธอละเอียดมากอ่อนนุ่มมาก ปลายนิ้วได้นำผมของ เธอมาก่อนเบาๆ จากนั้นในลูกตาดำทั้งหมดก็ค่อยๆหรี่ขึ้น ปรากฏถึงร่องรอยของความเย็นชาหนึ่งทะลุออกมา

เหยียนซู่!

คนหนึ่งที่เข้าใกล้ถังรั่วชูและเป็นผู้ชายที่มีแรงจูงใจที่ไม่ บริสุทธิ์

รู้สึกถึงกลิ่นอายที่เย็นชาที่ได้กระจายออกมาจากบนตัวเขา ถังรั่วชูก็ได้เงยหัวขึ้น มีบางอย่างปรากฏขึ้นก็คือใบหน้ารูปงาม ที่เย็นชาของเขาดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไร ลูกตาดำได้ลึกซึ้ง จนมองความคิดในเวลานี้ของเขาไม่ออก
เธอได้ขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก หลังจากนั้นก็ได้ตะโกน เบาๆ:”ลูซือจิ่น”

เมื่อได้ยินถึงเสียง ผู้ซือจิ่นก็ได้ก้มหัว สบตาไปยังแววตาที่ สงสัยของเธอ จากนั้นก็ได้ยิ้มเล็กน้อย “เป็นอะไรไป?”

ถังรั่วชูได้ส่ายหัวพร้อมทั้งยิ้มเล็กน้อย: “ไม่เป็นไร ก็คือท้อง หิวแล้ว”

ลูซือจิ่นหัวเราะ จากนั้นก็ได้ลูบหัวของเธอไปมาเบาๆ “ฉันไป ตักซุปปลาให้เธอ”

“อืม”เธอได้ยิ้มพร้อมพยักหน้า

และก็อยู่ในตอนที่เขาหมุนตัวไปตักซุปปลาให้เธอ รอยยิ้ม ด้านริมฝีปากของเธอก็ได้ค่อยๆเลือนหายไปแล้ว

มองหลังที่สูงและตรงของเขาไว้ พื้นที่ระหว่างคิ้วได้รวมเข้า ด้วยกันเล็กน้อย เมื่อกี้แววตาเยือกเย็นที่ทำให้คนตกใจเช่นนั้น ของเขา คือกำลังคิดเรื่องของเหยียนซู่อยู่ใช่ไหม?

เขาคือได้เข้าใจผิดเธอกับเหยียนซู่แล้วใช่ไหมล่ะ?

เธอได้กัดริมฝีปากไว้เบาๆ กำลังคิดว่าจะต้องอธิบายสัก หน่อยดีกว่าไหม
ซือจิ่นได้ยกซุปปลาไว้ ได้หมุนตัว พอดีกับเห็นถึงใบหน้าที่ เต็มไปด้วยความลังเลของเธอ จึงอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ถังรั่ว ชู เป็นอะไรไปแล้วเหรอ?”

ถังรั่ว ยกสายตามองไปทางเขา จากนั้นก็ได้ยิ้ม “ฉันกำลัง

คิดว่าอีกเดี๋ยวจะดื่มถ้วยหนึ่งหรือว่าสองถ้วยดี” ลูซือจิ่นรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอกำลังลังเลจริงๆ แต่ก็ไม่ได้จิ้ม

เขาจนแตก

เพียงแค่คือยิ้มพร้อมทั้งเอาถ้วยส่งให้เธอ จากนั้นก็ได้พูด อย่างอ่อนโยน: “อยากดื่มเท่าไหร่ก็ดื่มเท่าไหร่

“อืม” ถังรั่วชูยิ้มแล้วยิ้มอีก หลังจากนั้นก็รับถ้วยไป กลิ่นหอม ของซุปปลาได้พุ่งเข้ามายังจมูก

“หอมมาก จะต้องอร่อยมากแน่ๆ” เธอพูดพร้อมทั้งยิ้มตาหยี หลังจากนั้นก็ได้ก้มหัวหยิบช้อนซุปขึ้นมา และค่อยๆดื่ม

ล้ซือจิ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองเธอไว้เงียบๆ ลูกตาดำที่ดำขมับ ราวกับหมึกก็ได้กระเพื่อมแสงอ่อนๆบางๆออกมา

ในห้องผู้ป่วยที่อยู่ในความเงียบก็ได้มีความอบอุ่นอยู่บ้าง

ถ้วยเห็นก้นแล้ว การเคลื่อนไหวของถังรั่วซูก็ได้ช้าลง เธอยัง คงกําลังลังเลว่าจะต้องอธิบายไหม
หนังตาของเธอได้พลิกขึ้น สายตาทั้งหมดได้มองไปทาง ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จากนั้นก็ได้เม้มปากแล้วเม้มปากอีก ใน ที่สุดก็ได้เปิดปากแล้ว “ลูซือจิ่น”

“อืม?”

ถังรั่วชูวางมือลง จากนั้นก็ได้สงสัยไปครู่หนึ่งถึงได้พูดอย่าง ช้าๆ: “วันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเหยียนซู่จะเข้ามาเยี่ยมฉัน ฉันกับเขา นอกจากวันนี้แล้วก็เคยพบหน้ากันสองครั้ง ครั้งแรกคือเขา ช่วยฉัน อีกครั้งหนึ่งคือที่เมืองชิงเฉิง ดังนั้นวันนี้คือการพบหน้า กันของพวกเราครั้งที่3

ซือจิ่นมองเธอไว้เงียบๆ ลูกตาด่าทั้งหมดก็ได้เงียบสงบไร้ คลื่น มองไม่ออกถึงความชอบหรือความโกรธ

การไม่ขยับสีหน้าของเขากลับทำให้ถังรั่ว รู้สึกไม่สงบมาก

มือที่ได้ยกถ้วยไว้ก็ได้เก็บกลับไปแน่นอย่างไม่ตั้งใจ

นานมากเขาถึงได้หัวเราะแล้วหัวเราะอีกอย่างจนปัญญา “ถัง รั่วชู เธออธิบายเช่นนี้ คือไม่เชื่อว่าฉันจะเชื่อใจเธองั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่” ถังรั่วชูสายหัวเบาๆ “ฉันเพียงแค่ไม่อยากให้ระหว่าง พวกเรามีการเข้าใจผิด

มีบางเวลาที่การเข้าใจผิดน้อยนิดก็เพียงพอที่จะกระทบถึง ความรักความผูกพันระหว่างคนทั้งสองคน เธอคิดอยากให้ระหว่างพวกเขามีความตรงไปตรงมา ไม่มีร่องรอยของความ ทุกข์เลยแม้แต่น้อยนิด

อู๋ซือจิ่นมองการแสดงออกที่จริงจังของเธอไว้ ความคิดในใจ ก็ได้ขยับเล็กน้อย เขาลุกขึ้นเดินมาด้านหน้า หยิบถ้วยในมือ ของเขาไปวางอยู่บนชั้นของหัวเตียง หลังจากนั้นก็ได้เอาเธอ อุ้มเข้าไปในอ้อมอก ฝ่ามือได้ลูบเส้นผมที่อ่อนนุ่มของเธอไว้ เบาๆ

“คนโง่”เขาพูดเบาๆ พวกเราจะไม่มีการเข้าใจผิด

น้ำเสียงของเขาเด็ดเดี่ยวมาก เมื่อถังรั่วชูฟังแล้วใจที่ไม่สงบก็ ค่อยๆสงบลงมาแล้ว

“ลูซือจิ่น”

“อืม?”

“ฉันดีใจมากที่เธอเชื่อใจฉันแบบนี้”

เมื่อสู้ซือจิ่นได้ฟัง ก็ฟังออกถึงความผิดปกติในนั้นแล้ว ด้วย เหตุนี้ก็ได้ปล่อยเธอออก จากนั้นก็ได้ก้มหัว แสร้งมองเธอไว้ อย่างไม่พอใจ “ที่แท้เธอยังไม่เชื่อว่าฉันเชื่อเธอ”

“มีที่ไหน?” ถังรั่วชูได้ลูบจมูกไปมาอย่างใจฝ่อ “ฉันเพียงแค่ แสดงออกถึงอารมณ์ของฉันในเวลานี้ก็เท่านั้น”
“คนโง่” ลูซือจิ่นลูบหัวของเธอไปมาด้วยความรักและเอ็นดู มากจนเกินไป หลังจากนั้นก็ได้ถาม: “ยังอยากดื่มซุปปลาอีก ไหม?”

“อยาก ฉันยังอยากกินข้าวอีก” เมื่อได้กวาดความทุกข์ในใจ ไป น้ำเสียงของถังรั่วชูก็มีความกระโดดโลดเต้นด้วยความ ดีใจ

“ได้” ลูซือจิ่นตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ละมุนละไม

มองเงาของร่างกายที่กำลังยุ่งของเขา ขอบริมฝีปากของถัง รั่วชูยกขึ้นโดยมีเส้นรัศมีวงกลมที่แผ่ขยายออกไปอย่างช้าๆ อัตราการเต้นของหัวใจทั้งหมดได้เติมเต็ม

ที่ด้านนอกหน้าต่าง ขอบฟ้าที่ไกลออกไป เต็มไปด้วย ดวงดาว แสงสว่างโชติช่วงได้กะพริบระยิบระยับแวววับจับตา

ตอนกลางคืนที่เงียบวังเวง และมีระยะห่างกันไกล

ยิ่งเซียวเซียวไปรายงานตัววันแรกที่บริษัทสือรุ่ย ก็ได้ดึงดูด ทำให้คนตกใจขึ้นอย่างไม่น้อยแล้ว

“เธอรู้ว่ากระเป๋าใบนั้นบนมือหล่อนราคาเท่าไหร่ไหม?”
“เท่าไหร่? แพงมากเหรอ?”

“คำพูดไร้สาระ แน่นอนว่าแพงสิ ฉันเคยเห็นบนนิตยสาร แฟชั่น เหมือนกับว่าคือกระเป๋าที่มีปริมาณจำกัดของยี่ห้อดัง ระหว่างประเทศอะไร ใบหนึ่งก็ใช้เงินเดือนของเธอสองปี ยังมี ชุดเดรสตัวนั้นที่อยู่บนตัวเธอนั่นต้องใช้กี่หมื่น ยังมีรองเท้าส้น สูงคู่นั้นก็ต้องใช้เป็นแสนล่ะ”

“เชี้ย เธอเอากี่สิบหมื่นใส่บนตัว ยังอยากมาทำงานที่บริษัท ของพวกเรา คือสมองมีโพรงใช่ไหมล่ะ?”

หากว่าเปลี่ยนเป็นเธอ มีปัจจัยเช่นนี้ก็จะไม่ออกมาทํางานล่ะ ก็นอนอยู่ในบ้านเสพสุขความสุขแล้ว

“เธอเข้าใจอะไร นี่เรียกว่าประสบการณ์ชีวิต เข้าใจไหม?

“ฉันคือไม่เข้าใจตอนนี้คนมีเงินเช่นนี้สมองมีปัญหาแล้วใช่ ไหม มักชอบประสบการณ์ชีวิต วิ่งไปยังชนบทไม่พูด คาดไม่ ถึงว่ายังออกมาทำงานแล้ว”

ตอนที่สูงอานหยีผ่านหน้าเคาเตอร์ ก็ได้ยินถึงเสียงวิจารณ์ ของผู้หญิงตัวเล็กๆสองคนที่เคาเตอร์

เธอได้หยุดฝีเท้าลงอย่างอดไม่ได้ที่จะมีความแปลกใจอยู่ บ้าง จากนั้นก็ได้เดินเข้าไป พูดถาม: “พวกเธอกำลังพูดถึงใคร ล่ะ?”
“ก็คือเลขาของผู้จัดการใหญ่ที่มาใหม่” ผู้หญิงตัวเล็กๆสอง คนที่กำลังวิจารณ์กันอย่างคึกคักกระปรี้กระเปร่าก็ได้พูดตอบ ตรงๆอย่างไม่หันหัว

รอตอนที่พวกเธอหันหัว ก็มองไม่เห็นถึงคนที่มาถามพวกเธอ แล้ว

“พวกเราเพิ่งได้ยินคือความว่างเปล่าเหรอ?” พวกเธอได้จ้อง มองใบหน้าซี่งกันและกัน

เลขาของผู้จัดการใหญ่ที่มาใหม่ ไม่ก็คือยิ่งเซียวเซียวงั้นเห

รอ?

ได้ยินถึงคำตอบนี้ สังอานหยีก็ได้รีบหมุนตัวเดินอย่างรวดเร็ว ไปทางลิฟต์

เธอกับถังรั่วชูคือเหมือนกัน ไม่เข้าใจยิ่งเซียวเซียวที่ยกย่อง ติดตามความเป็นอิสระเช่นนั้นว่าทำไมถึงได้คิดไม่ตกมา ทำงานที่บริษัทสือรุ่ย

หรือว่าเป็นอย่างที่ถังรั่วชูพูดจริงๆ เพื่อสู้ซึ่งเหยา? เพื่อความ รักเหรอ?

เมื่อสังอานหยีเข้าไปในลิฟต์ ก็ได้กดไปที่ชั้นของห้องทำงาน ที่ผู้จัดการใหญ่อยู่
เธอจะต้องไปดูสถานการณ์ของยิ่งเซียวเซียว เธอคือไม่

วางใจเป็นอย่างมาก

และเวลานี้ห้องทำงานผู้จัดการใหญ่ก็ได้ไม่สงบเกินไปจริงๆ

“คุณผู้หญิงยิ่ง คุณมาทำงาน ไม่ได้มามองหาคู่”

เมื่อลู่ซึ่งเหยาเห็นถึงยิ่งเซียวเซียวใส่แว่นกันแดด สวมใส่เด รสกระโปรงที่กำลังเป็นที่นิยมในช่วงเวลานี้ และถือกระเป๋า เป็นที่มีการจํากัดปริมาณ ตอนที่ได้เหยียบรองเท้าส้นสูงที่สูง ไปกี่สิบเซนติเมตรเดินเข้าไปในห้องทำงาน ก็แทบจะไถลตก จากเก้าอี้หนังลื่นไปถึงบนพื้นแล้ว

เหตุผลที่ชัดแจ้งสินค้านี้คือเธอต้องการจะมาเดินแคทวอล์

คงั้นเหรอ?

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ยิ่งเซียวเซียวก็ไม่พอใจแล้ว “ทำไม? ฉันใส่

แบบนี้ไม่ได้เหรอ?”

“แน่นอนว่าไม่ได้ นี่คือบริษัท เธอใส่แบบนี้คิดจะยั่วยวนใคร ล่ะ” ผู้ซึ่งเหยายังคงปากร้ายเหมือนดังแต่ก่อนทุกประการ

ยิ่งเซียวเซียวส่งเสียงไม่พอใจออกมาแล้ว “อย่างไรเสียก็ไม่ ได้ยั่วยวนนาย”

“ถ้าเช่นนั้นฉันก็คือโชคดีมากเกินไปแล้วจริงๆ” สู้ซึ่งเหยาก็ได้ โล่งอกใหญ่อย่างเว่อร์วัง “ฉันก็รู้สึกเป็นห่วงถึงคนที่ต้องอุทธอยั่วยวนคนนั้นจริงๆเลยนะ

“อู๋ซึ่งเหยา!” ยิ่งเขียวเชียวโกรธจนได้กลังตาโตใส่แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ