ตอนที่ 202 ผู้ชายที่ลึกลับประเภทหนึ่ง

ตอนที่ 202 ผู้ชายที่ลึกลับประเภทหนึ่ง

วันนี้หลังจากที่ถังรั่วสูตรวจสอบเสร็จกลับถึงห้องผู้ป่วย ตอน ที่เห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ก็ได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง ทันที หลังจากนั้นจึงได้พูดถามอย่างแปลกใจ: “หลีน่า ทำไมเธอถึง อยู่ที่นี่?”

ไม่ผิด คนนั้นก็คือหลีน่า

หลีน่าลุกขึ้นยืนจากนั้นก็ได้ยิ้มบางๆเบาๆ: “เข้ามาเยี่ยมดูเธอ”

“ขอบคุณเธอ” ถังรั่วชูได้ยิ้มกลับ ก็ไม่ได้เจตนาเสแสร้งทำตัว เหนือบุคคลธรรมดาทั่วไป

ถัดไปเธอก็ได้เอียงหัวพูดกับคนที่กำลังประคองเธอไว้: “มู่ หลิง นายกลับไปก่อนเถอะ”

การตรวจวันนี้เดิมที่ควรเป็นผู้ซือจิ่นที่ไปทำเป็นเพื่อนเธอ แต่ ว่าบริษัทได้มีเรื่องด่วนพอดี เขาจึงได้ให้มู่หลิงมาอยู่เป็นเพื่อน เธอ

มีความดีใจที่บังเอิญโชคดีอย่างไร้เหตุผลประเภทหนึ่ง ยังดี ไม่ใช่ลูซือจิ่นอยู่เป็นเพื่อนเธอ มิเช่นนั้นก็ถูกชนเข้ากับหลีน่า แล้ว
แม้ว่าหลีน่าไม่ใช่คนที่ปากมาก แต่เมื่อถูกเธอรู้ที่สุดแล้วก็ยัง คงไม่เหมาะสม

มู่หลิงพยักหน้า และก็ได้หมุนตัวจากไปอย่างไม่ได้ส่งเสียง

“ถังรั่วชู คนนั้นคือ?” หลีน่ามักรู้สึกว่าเหมือนกับเคยเห็นผู้ชาย คนนั้นที่ไหนมาก่อน คือคุ้นตามาก

“ลูกพี่ลูกน้องชายของฉัน” ถังรั่วชูพูดออกมาทันทีโดยไม่ได้ คิด เส้นสายตากวาดผ่านไปที่ดอกลิลลี่บนโต๊ะชา จากนั้นก็ได้ รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที และได้ส่งเสียงตะโกนออกมา อย่างประหลาดใจ: “หลีน่า นี่คือดอกไม้ที่เธอซื้อไหม?”

“อืม ฉันซื้อ” หลีน่าโค้งตัวลงอุ้มดอกไม้ช่อนั้นขึ้น “ต้องการพูด ว่ามาเยี่ยมเธอ มักจะต้องซื้ออะไรสักหน่อย หลังจากนั้นฉันก็ คิดได้ว่าเหมือนกับว่าเธอชอบดอกลิลลี่ ดังนั้น.………….

หล่อนยักไหล่แล้วยักไหล่อีก และได้ส่งให้กับเธอ “ให้เธอ”

“ทำให้เธอสิ้นเปลืองแล้ว” ถังรั่วชูได้รับเข้ามาจากนั้นก็ได้ ยกมือลูบไปบนกลีบดอกไม้ และได้ยิ้ม

“ขอบคุณเธอ ฉันชอบดอกลิลลี่มากจริงๆ”

ตอนที่พูด เธอก็ได้อุ้มดอกไม้เดินไปถึงด้านเตียง จากนั้นก็ วางลงบนลิ้นชักหัวเตียง
ทันทีหลังจากนั้นเธอก็ได้นั่งอยู่บนเตียง ยกสายตามองไป ทางหลีน่า “ทําไมเธอถึงมีเวลาว่างเข้ามาล่ะ?”

เวลานี้เธอควรกำลังทำงานถึงจะถูกสิ

หลีน่าเดินเข้ามา “ออกมาพบลูกค้า และก็ได้ถือโอกาสมา เยี่ยมเธอ”

“นั่งคุยเถอะ” ถังรั่วชูชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงด้านหนึ่ง และได้ พูดกับเธอด้วยรอยยิ้ม

หลีน่ายิ้มแล้วยิ้มอีก หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปนั่งลง

เป็นเวลาสั้นๆที่ทั้งสองคนได้จมดิ่งอยู่ในความเงียบ ครู่ใหญ่ๆ หลีน่าก็ได้ตีความเงียบแตกด้วยการเปิดปากพูดก่อน “การฟื้น คืนสภาพของร่างกายเธอเป็นยังไงบ้าง?

ถังรั่วชูได้ยิ้มเล็กน้อย “เพิ่งได้ไปทำการตรวจสอบ หมอบ อกว่าฟื้นคืนสภาพได้ดีมาก เป็นไปได้ที่ผ่านไปสองสามวันก็ สามารถที่จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

“ถ้าเช่นนั้นก็ดีมากแล้วจริงๆ” หลีน่ารู้สึกดีใจเพื่อเธออย่าง จริงใจ

“เธอก็ไม่รู้ เธอไม่อยู่ ฉันกับสังอานหยีสองคนยุ่งจนใกล้จะ หอบหายใจไม่ทันแล้วจริงๆ”
เมื่อได้ยินถึงคำพูดนี้ ถังรั่วชูจึงอดไม่ได้ที่จะเผลอหัวเราะ ออกมา “มีความเวอร์ขนาดนี้ไหม?”

“จริงๆ” หลีน่าพยักหน้า และมองเธอไว้ด้วยจิตใจที่จริงจัง “เธอสําหรับแผนกของพวกเราแล้วก็คือสำคัญเป็นอย่างมาก”

เธอสําหรับแผนกของพวกเราแล้วก็คือสำคัญเป็นอย่างมาก

คำพูดประโยคหนึ่งที่ไม่ลังเลแบบนี้ ทำให้ดวงตาของถังรั่วชู ได้ชุ่มฉ่ำอย่างช่วยไม่ได้แล้ว ที่คนดีใจที่สุดก็คือได้รับถึงการ ยอมรับของคนอื่นไม่ใช่เหรอ? ตัวเองเหยียบเข้าสู่พรมแดน อาชีพการงานมาได้สองสามปีแล้ว เพื่อประสิทธิผลเธอเคย เป็นคนที่กล้าหาญไม่กลัวความตายต่อสู้อย่างเต็มที่คนหนึ่ง ข่าวอะไรก็ล้วนวิ่ง

และตอนนี้ก็ได้มีความสำเร็จนี้ นอกจากความตั้งใจของตัว เธอเอง ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือเธอได้พบกับเจ้านายที่ดีคน หนึ่ง

เธอสูดน้ำมูกแล้วสูดอีก จากนั้นก็ได้ยิ้มด้วยความจริงใจมาก พูดกับหลีน่า: “ขอบคุณการยอมรับของเธอ หลีน่า”

หลีน่ายิ้ม “ไม่ต้องขอบคุณฉัน เธอควรที่จะขอบคุณตัวเธอ เองมากกว่า เป็นความตั้งใจกับความฉลาดของตัวเธอเองที่ ทำให้เธอเดินมาถึงวันนี้”

ทั้งสองคนต่างมองตาซึ่งกันและกันและได้ยิ้มออกมา ก็เหมือนกับเพื่อนเก่าที่ได้รู้จักกันมาหลายปีแล้ว

หลีน่าคุยเป็นเพื่อนเธอนานมากถึงได้จากไป

จากการอยู่เป็นเพื่อนของหลีน่าตรงนี้เธอก็ได้รู้ว่าหรุเสี่ยว หลินได้ถูกไล่ออกแล้ว ก็ได้อยู่ในตอนที่อู๋ซึ่งเหยาเข้าดำรง ตำแหน่งในวันที่สองก็ถูกไล่ออกแล้ว

ซูเทียนอ้าย กู้รั่วรั่ว หรุเสี่ยวหลิน ก็ได้จากไปบริษัทสือรุ่ยแล้ว เช่นนั้นเธออยู่ที่บริษัทสือรุ่ยก็ไม่มีคู่ต่อสู้แล้ว คิดๆถึงวันหลัง จากนี้ยังคงมีความน่าเบื่ออยู่บ้าง

เพียงแต่ว่า มีบางเรื่องยังไม่ได้รูดม่านปิดไปทั้งหมดล่ะ

พิธียิ่งใหญ่ของความบันเทิงของบริษัทถางไห่ได้ดำเนินการ อยู่ที่ใจกลางงานนิทรรศการนานาชาติเป่ยหนิงซึ่งก็ได้มีความ คึกคักกับฟุ้งเฟ้อหรูหราเหมือนกับปีที่แล้วๆมา

พวกดารานักแสดงที่ตั้งอกตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษ ได้โดยสาร รถหรูที่บริษัทถางไห่ได้จัดเตรียมไว้ไปยังสถานที่ที่ใช้ หลัง จากนั้นก็เดินผ่านพรมแดงยาวทีละคนทีละคน เข้าสู่สถานที่ที่

ได้จัดเตรียมไว้อย่างหรูหรา

ดารานักแสดงของค่ำคืนคนนี้ ได้กำหนดไว้ล่วงหน้าว่าคือคืน หนึ่งที่ไม่ธรรมดา
ทะลุผ่านการถ่ายทอดสดทางอินเตอร์เน็ต กังรั่วชูก็ได้เห็น ถึงสถานการณ์จริงของพิธี ที่น่าเสียดายมากก็คือช่วงต่อของ พรมแดง เธอไม่ได้เห็นถึงเหยียนซู

ผู้ชายที่เย็นชาแต่กลับอ่อนโยนคนนั้น

ในใจก็ได้มีความจิตตกอยู่บางอย่างไร้เหตุผล เธอปิดการ ถ่ายทอดสดอินเตอร์เน็ต หลังจากนั้นก็ได้เปิดเวยป๋อ ป้อน ข้อมูลในกรอบค้นหา “เหยียนซู” สองคำ จากนั้นก็ได้กดลงไป บนปุ่มค้นหา

ทันทีหลังจากนั้น เธอก็ได้กดเปิดเวยป๋อของเหยียนซู่ เวยป๋อ ใหม่ล่าสุดยังคงคือการโฆษณาการรับรองสินค้าของเมื่อหนึ่ง เดือนก่อนที่ถึงได้โพสต์

พลิกดูการไปมาหาสู่ของเวยป่อตรงด้านล่างของเขา ไม่ใช่ โฆษณาสินค้าก็คือโฆษณาละคร เวยป๋อที่เกี่ยวกับความเป็น ส่วนตัวของบุคคลก็แทบจะไม่เห็นถึง

ถังรั่วชูรู้สึกไร้คำพูดอย่างมาก เขาเป็นผู้ชายที่น่าหลงใหลคน หนึ่งจริงๆนะ

ตอบรับยิ่งเซียวเซียวเข้ามา ก็เห็นถึงเธอหันหน้าไปทาง

คอมพิวเตอร์ ไม่รู้ว่ากำลังดูอะไร สีหน้าท่าทางทั้งจริงจังทั้งจน ปัญญา

เดินเข้าไปใกล้ๆ เมื่อเข้าใกล้ไปดูก็ได้ตะโกนส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ เธอกําลังดูเวยป่อของเหยียนซู”

เสียงของเธอดังมาก ผู้ชายสองคนที่เดินตามเข้ามาอยู่ตรง ด้านหลังของเธอก็ล้วนได้ยินแล้ว

ที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหันก็คือกู้ซือจิ่นกับลูซึ่งเหยา

เมื่อได้ยินถึงยิ่งเซียวเซียวตะโกนเช่นนี้ ใบหน้ารูปงามของลู ซึ่งเหยาก็ได้ปรากฏรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา จากนั้นก็ได้เอียง หัวไปพูดกับพี่ชายด้านข้าง: “พี่ พี่ต้องระวังนะ”

พี่สะใภ้นี้ดูเวยป่อของผู้ชายคนอื่นอย่างโจ่งแจ้ง เค้าลางนี้ผิด

ปกตินะ

ลูซือจิ่นโยนสายตาที่เย็นชาทิ้งไปที่เขาแวบหนึ่ง “นายไม่พูด ก็ไม่มีคนคิดว่านายเป็นใบ้

เมื่อคำพูดหล่นออกมา ก็ได้เดินมุ่งตรงเข้าไปแล้ว ทิ้งล้ซึ่ง เหยาผึ่งไว้อยู่ในความวุ่นวายตรงที่เดิมคนเดียว

ลูกพี่นี่ ฉันก็แค่เป็นกังวลเพื่อพี่นะ!

สู้ซึ่งเหยาร้องโหยหวนไว้อยู่ในใจ

ถังรั่วชูเห็นลูซือจิ่นเดินเข้ามา ก็ได้ยิ้มอย่างสดใส “ลูซือจิ่น นายมาแล้ว”
สีหน้าท่าทางที่เหมือนดังปกติ ไม่มีร่องรอยของความตื่นเต้น หรือขาดความเชื่อมั่นอะไรเลยสักนิด

ลูซือจีนแอบดูการแสดงออกบนใบหน้าของเธอทุกราย ละเอียดอย่างละเอียดถี่ถ้วน สุดท้ายก็ได้มีผลลัพธ์ออกมาก็ คือ——

ลูซึ่งเหยาคิดมากแล้ว

เมื่อเห็นลูซือจิ่นมาแล้ว ยิ่งเซียวเซียวก็ได้แย่งคอมพิวเตอร์ไป “ถังรั่วชู เธอก็ดูสามีของบ้านเธอก็ดีแล้ว เหยียนซู่ก็ให้ตัวฉัน เองมาดูเถอะ”

เมื่อพูดจบเธอก็อุ้มคอมพิวเตอร์วิ่งไปนั่งลงอยู่ที่โซฟา

หางตาของถังรั่วชูดึงออกเล็กน้อย ตัวนี้ก็ช่างเวอร์วังเกินไป หน่อยแล้วใช่ไหมนะ?

เพียงแต่ว่าที่หล่อนพูดก็ถูก เธอมีลูซือจิ่นดูก็ดีแล้ว

ด้วยเหตุนี้เธอจึงได้ยิ้มบางๆอย่างนุ่มนวลมองไปทางสู้ซือจิ่น “ลูซือจิ่น ทำไมนายเข้ามาด้วยกันกับพวกเขาล่ะ?”

“พบเจอกันที่ด้านล่าง” ลูซึ่งเหยาที่เดินเข้ามาพูดตอบกลับ แทนพี่ใหญ่ของบ้านตัวเอง
เห็นถึงอู๋ซึ่งเหยาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ที่จริงเธอคือรู้สึกแปลก

“นายไม่ได้ไปเข้าร่วมพิธีของความบันเทิงของบริษัทถางไห่ ด้วยกันกับเส็นโม่เฟยเหรอ?”

ซึ่งเหยายักไหล่ “เขาก็มีเพื่อนไปเป็นเพื่อนแล้ว ฉันไปเป็น ก้างขวางคอเหรอ”

ถังรั่วชูมีความอึดอัดพูดไม่ออก “พวกเขาก็ไม่ใช้คู่รัก นายจะ เป็นก้างขวางคอได้ยังไงกันล่ะ?”

“ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันไม่อยากไป พิธีที่เต็มไปด้วยแบบธุรกิจ การค้า เป้าหมายของแต่ละคนก็ไม่บริสุทธิ์ ไปแล้วก็คือสิ้น เปลืองกำลังวังชาของจิตวิญญาณ”

ลูซึ่งเหยาโยนริมฝีปากทิ้ง จากนั้นก็ทำเสียงฮึดฮัดออกทาง จมูกด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามต่อพิธีการประเภทนี้

“ตามความคิดแบบนี้ของนาย ถ้าเช่นนั้นทุกคนก็ล้วนไม่ไป ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ต้องจัดแล้ว”

อยู่ในการมองของถังรั่วชูแล้ว การดำรงอยู่ก็คือสมเหตุสมผล ก็แม้ว่าเป้าหมายของทุกคนจะไม่บริสุทธิ์ แต่แบบนี้แล้วไม่ว่า ใครก็จะไม่เสียเปรียบนะ