ตอนที่ 239 ฉันจะแย่งแฟนของเธอ

ตอนที่ 239 ฉันจะแย่งแฟนของเธอ

พอยัยตอแหลได้ฟัง พูดอย่างดีอกดีใจ “งั้นพวกเราสั่ง ชุดอาหารคู่รักกันเถอะ”

ชุดอาหารคู่รัก?

สู้ซึ่งเหยามุมตาหดๆ “นี่กลัวว่าจะไม่ดีมั้ง”

“มีอะไรไม่ดี ในเมื่อหลังวันนี้ไป พวกเราก็จะเป็นคู่รักกัน

แล้ว”

ยัยตอแหลมองเขาอย่างเหนียมอายทีหนึ่ง เห็นได้ชัดว่า เป็นท่าออดอ้อนของผู้หญิง

ลูซึ่งเหยาพูดไม่ออกเลย เป็นใครที่ให้ความมั่นใจกับ หล่อนว่าพวกเขาจะกลายเป็นคู่รักล่ะ?

เคยถามความเห็นของเขาบ้างไหม?

“คุณหยาง ความจริงผม……

ล้ซึ่งเหยาเอ่ยปากอยากอธิบายสักหน่อย กลับถูกหล่อน ขัดจังหวะ “โอ้ย คุณเรียกฉันเจียวเจียวก็ได้ ไม่ต้องเป็นคนอื่นขนาดนี้”

พูดจบ ยังก้มหน้าลงอย่างขวยอายมาก

ลูซึ่งเหยาไม่มีอะไรให้อาลัยอาวรณ์ แม้แต่พูดยังไม่ อยากพูดแล้ว

เทียบกับผู้หญิงที่ที่สวยนิ่มนวลแบบนี้ เขายังชอบนิสัย อารมณ์ร้อนตรงไปตรงมาแบบยิ่งเซียวเซียวนั้นมากกว่า

นิดหน่อย

เขาไม่ถามความเห็นของยัยตอแหลอีก พูดกับพนักงาน ที่รออยู่ด้านข้างไปตรงๆ “เอาอาหารชุดไหนก็ได้มาชุด หนึ่ง นอกจากอาหารชุดคู่รัก ขอบใจ!”

“ซึ่งเหยา….” ยัยตอแหลเงยหน้า มองเขาอย่างแปลกใจ “ฉันจะเอาอาหารชุดคู่รัก”

สู้ซึ่งเหยาท่าเป็นเหมือนไม่ได้ยิน นำเมนูอาหารบนโต๊ะ เก็บขึ้นแล้วยื่นให้พนักงานไป

“ไม่ต้องฟังเขาพูด เอาอาหารชุดคู่รักมา แบบที่แพง ที่สุด”

ยัยตอแหลไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้กะทันหัน แต่หล่อนไม่อยากประนีประนอม

เวลานี้พนักงานไม่รู้ควรฟังใครดีแล้ว มองคนนี้แล้วมอง คนนั้นอย่างอึดอัด

ลูซึ่งเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ ยกริมฝีปากยิ้มกับยัย ตอแหล พูดอย่างอ่อนโยน “เจียวเจียว รอพวกเราเป็น คู่รักกันแล้วค่อยมากินอาหารชุดคู่รักนะ โดยเฉพาะวันนี้ เป็นการเจอหน้าครั้งแรกของพวกเรา กินอาหารชุดคู่รัก เลยคงไม่ค่อยดี”

พอสู้ซึ่งเหยาอ่อนโยน ยัยตอแหลก็ไม่มีแรงต้านทาน พยักหน้าอย่างขวยอาย “ฟังคุณก็ได้”

สู้ซึ่งเหยาแอบโล่งอกไปทีหนึ่ง จากนั้นบอกกับพนักงาน ว่า “เอาตามที่ฉันสั่งเมื่อกี้”

พนักงานตอบรับ “ได้ค่ะ” รับเมนูอาหารมารีบออกไปจาก ห้องอาหาร

ห้องอาหารเกิดความเงียบพักหนึ่ง ยัยตอแหลก้มหน้า เล่นนิ้วมือของตนเอง บางทีเงยหน้าแอบมองอู้ซึ่งเหยา ตอนที่สัมผัสสายตาของเขา รีบก้มหน้าลงไป

ลูซึ่งเหยาหน้าดำมืด สำหรับความเขินอายที่ยัยตอแหล เสแสร้งทำออกมาแบบนี้ ความจริงไร้แรงจะเยาะเย้ย

ดังนั้นเขาจึงยื่นมือไปลูบกระเป๋าเสื้อของตนเอง อยาก หยิบมือถือออกมาดูหน่อย กลับคลำไม่เจอ

ทันใดนั้นเขาเบิกตาโต วันนี้ช่วงเช้าตอนที่เปลี่ยน รองเท้าออกจากบ้าน เหมือนว่าเขาจะเผลอเอามือถือวาง ไว้บนชั้นรองเท้า

เขายังแปลกใจว่าทำไมยิ่งเซียวเซียวไม่โทรศัพท์เข้ามา หาเขาสักสาย ที่แท้เป็นเขาลืมเอามือถือมา

เวลานี้เขาอยากอธิบายกับยิ่งเซียวเซียวดูท่ายิ่งยุ่งยาก

แล้ว

เขาหัวเราะอย่างขมขื่นสักหน่อย

“พวกเธอคงไม่รู้ คู่หมั้นของฉันเขาร้ายกาจแค่ไหน พวก เราจะแต่งงานกันแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันก็มีลูกแล้ว แต่เขายังแอบมาเจอผู้หญิงคนอื่นข้างนอกอีก พวกเธอว่า ทำไมฉันถึงได้น่าสงสารขนาดนี้ล่ะ?”

ยิ่งเซียวเซียวถูกพนักงานล้อมไว้ตรงกลาง ร้องไห้พลางฟ้องสถานการณ์อันน่า “น่าสงสาร” ของตนเองกับ พวกเขาไปด้วย

“ดูไม่ออกว่าคุณสู้คนนั้นหน้าตาหล่อขนาดนั้น จะเป็นผู้ ชายเลวๆ แบบนี้ได้?”

พนักงานหนึ่งในนั้นบอกอย่างไม่อยากเชื่อ

เวลานี้อีกคนพูดอย่างเย็นชา “คนที่หน้าตายิ่งหล่อยิ่ง ไว้ใจไม่ได้ เห็นว่าตัวเองหล่อก็หว่านเสน่ห์ไปทั่ว น่ารัง เกียจจริงๆ”

“ใช่ด้วยๆ คนที่ยิ่งหล่อยิ่งนอกใจง่าย”

ยิ่งเซียวเซียวยกมือมาเช็ดน้ำตา แอบมองพนักงานเหล่า นั้นที่แค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรมไปพลางๆ ในสาย ประกายความเจ้าเล่ห์นิดๆ

ดีมาก เรื่องราวดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก เธอจําเป็น ต้องพยายามขึ้นอีก

ดังนั้นเธอจึวส่งเสียงร้องไห้ออกมา มือวางที่ท้อง “ลูกที่ น่ารักของแม่ ทำไมลูกถึงน่าสงสารขนาดนี้ ยังไม่เกิดมา พ่อก็ไม่ชอบลูกแล้ว”
เธอร้องไห้อย่างเสียใจมาก พนักงานหลายคนอดแสดง ความซาบซึ้งไม่ได้ ในใจทนไม่ไหว

“ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเรารับปากเธอเถอะ เธอน่าสงสาร ขนาดนี้ ถ้าไม่ได้รับอะไรทั้งนั้น งั้นคงยิ่งน่าสงสารไม่ใช่ เหรอ” มีคนพูดแบบนี้

“แต่ถ้าโดนผู้จัดการรู้เข้า พวกเราจะแย่เอานะ” มีคน กังวลอยู่บ้าง

“ตอนนี้ผู้จัดการไม่อยู่ ให้เธอจัดการเร็วหน่อยก็ได้

ฟังพวกหล่อนพูดอย่างนั้นอย่างนี้กัน ยิ่งเซียวเซียวก็ก้ม หน้าแอบหัวเราะ ที่แท้จิตใจคนยังเมตตามาก

แต่ว่า……เธอเงยหน้ามองทางพนักงานที่ใจดีเหล่านี้ ใน ใจมีความไม่สบายใจเท่าไร โดยเฉพาะเธอหลอกใช้ความ ใจดีของพวกเขา

เธอเช็ดน้ำตา บอกกับพวกเขา “ขอบคุณพวกเธอนะ ขอ ให้เชื่อฉัน ฉันจะไม่ทำให้พวกเธอเดือดร้อน”

พนักงานหลายคนได้ยินแบบนี้ มองหน้ากันและกัน สุดท้ายตัดสินใจอย่างหนึ่งแล้ว“ก็ได้ งั้นคุณทําเร็วหน่อยนะ”

ยิ่งเซียวเซียวทำหน้ายิ้ม “ขอบคุณพวกเธอนะ”

พนักงานยกอาหารเดินไปในห้องอาหาร เธอมองทางลู ซึ่งเหยาโดยจิตใต้สำนึก อู๋ซึ่งเหยากำลังก้มหน้าไม่รู้กำลัง คิดอะไรอยู่

จากนั้นเธอมองทางผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามของอู้ซึ่งเหยา ผู้ หญิงคนนั้นเหมือนหลงใหลอะไรอยู่ จ้องมองอู้ซึ่งเหยาอยู่ ตลอด ไม่รู้จักความสงบเสงี่ยมของผู้หญิงสักนิด

พนักงานโค้งยิ้มเยาะที่มุมปากขึ้น เดินเข้าไป นำอาหาร บนถาดวางแยกให้พวกเขาทั้งสองด้าน

“สองท่านเชิญทานค่ะ”

พอสู้ซึ่งเหยาได้ฟังเสียงนี้ รีบเงยหน้าขึ้น สบดวงตา งดงามที่เต็มไปด้วยความเย็นชาคู่หนึ่งเข้า

“ยิ่ง….” เขาอยากเรียกออกมาโดยจิตใต้สำนึก แต่นึกได้ ว่ายัยตอแหลยังอยู่ด้วย รีบเปลี่ยนคำพูดไป “น่าจะอร่อย มั้ง?”
ไม่ผิด ตอนนี้พนักงานที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือยิ่งเซียว เซียวที่เขาคิดว่าออกไปตั้งนานแล้ว

รู้ว่าเธอยังไม่ได้ไป ในใจลึกของเขาดีใจอย่างน่า ประหลาด

“คุณลองชิมดูก็รู้แล้วค่ะ” ยิ่งเซียวเซียวยิ้มให้เขาไป ใน สายตาที่หนาวเย็นไม่มีรอยยิ้ม

ซึ่งเหยายักคิ้ว นี่เธอโกรธแล้ว

ก็ใช่ ให้เธอรอนานขนาดนั้น เธอจะโกรธก็เป็นเรื่องสม เหตุสมผล

ยัยตอแหลที่อยู่ตรงข้ามเห็นลู่ซึ่งเหยาพูดคุยกับ พนักงานคนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพนักงานหน้าตาสวย ขนาดนั้น ชั่วขณะหนึ่งหน้าเย็นลง ตะคอกใส่ยิ่งเซียว เซียวอย่างไม่พอใจ “ส่งอาหารเสร็จก็ออกไป อย่าคิดว่า ตัวเองหน้าตาสวยมาก แล้วอยากจะมายั่วแฟนคนอื่นเขา

นําเสียงของยัยตอแหลเป็นการเหยียดหยาม

ยิ่งเซียวเซียวไม่ใช่คนที่หาเรื่องได้ง่ายๆ แบบนั้น ถูก เหยียดหยามนี้ ทั้งตัวแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกน่า หวาดหวั่นออกมา
เธอโค้งยิ้มเยาะ มองยัยตอแหลอย่างเสียดสี “คุณบอก ว่าเขาเป็นแฟนของคุณ?”

ยัยตอแหลดีเลวอย่างไรก็เป็นคนตระกูลผู้ดีร่ำรวย จะ โดนท่าทางโกรธของยิ่งเซียวเซียวทำให้ตกใจที่ไหนกัน หล่อนเงยคางขึ้นอย่างโอหัง “ถูก เขาเป็นแฟนของฉัน”

ยักคิ้วนิดหน่อย ยิ่งเซียวเซียวหันหน้ามองทางอู้ซึ่งเหยา เธอเป็นแฟนของคุณ?”

ลูซึ่งเหยายักไหล่ “ฉันบอกว่าไม่ใช่ เธอจะเชื่อไหม?”

เชื่อ เธอเชื่อแน่นอน

ยิ่งเซียวเซียวตอบคำตอบของเขาในใจ แต่ที่หน้าเธอยัง เป็นความเย็นเฉียบ มองใบหน้าหล่อเหลาที่ซับซ้อนของลู ซึ่งเหยาตาไม่กะพริบ

เห็นแบบนี้ ยัยตอแหลจึงโกรธแล้ว ลุกขึ้นยืนมือไปดึง ยิ่งเซียวเซียวโดยตรง “นี่เธออยากจะยั่วแฟนของคนอื่น จริงๆ เหรอ?”

พอได้ยิน ยิ่งเซียวเซียวหันหน้ามองทางเขา มุมปากโค้ง ยิ้มที่แปลกขึ้น “ใช่ ฉันอยากแย่งแฟนของเธอ”
ตามมา เธอโน้มตัวทันใด จูบไปที่ริมฝีปากของผู้ซึ่งเหยา